บทที่ 5 บาดตาบาดใจ

“เธอพูดว่าอะไรเดหลี” มือใหญ่คว้าหมับท่อนแขนเล็กก่อนกระชากเธอลุกขึ้นนั่งโดยไร้ความปรานี

“เฮียเดย์ต้องการอะไรจากเดหลีอีกคะ” เธอบอกเสียงสั่น พยายามกลั้นน้ำตาแห้งเหือดก่อนหน้านี้ไม่ให้ไหลลงอีกครั้ง เธอไม่อยากกลายเป็นคนอ่อนแอและขี้แยต่อหน้าเขา

ความจริงเธอก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้วตั้งแต่เขาคบกับคัพเค้ก แต่พอมาอยู่ใกล้เขาอีกครั้งและเพิ่งจะมีอะไรกัน ยอมรับเลยว่าหัวใจดวงนี้อ่อนแอมากจริง ๆ อยากร้องไห้ อยากงอแงใส่เขาแต่ต้องหักห้ามใจเพราะไม่มีสิทธิ์นั้น

เดย์ตันไม่ตอบคำถามคนตัวเล็ก เขาปล่อยแขนเรียวเป็นอิสระ จากนั้นย่างเท้าลงจากเตียงตรงไปห้องน้ำ โดยทิ้งเธอนั่งชันเข่าร้องไห้กระซิก ๆ

“เอานี่ไปกินซะ” เดย์ตันเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง หลังจากอาบน้ำเสร็จ ชายหนุ่มยื่นแผงยาคุมฉุกเฉินแก่คนบนเตียง เขาสั่งให้ลูกน้องคนสนิทไปซื้อมาให้

“อะไรคะ” ปรายตามองสิ่งของในมือหนาด้วยความไม่เข้าใจ

“ยาคุมถ้าไม่อยากท้องก็รีบกิน” เขาโยนยาไปให้คนบนเตียง ก่อนตนเองจะหยิบเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาสวมใส่โดยไม่มองหญิงสาว

มือนุ่มนิ่มคว้าแผงยาขึ้นเพ่งเล็ง เธอควรดีใจใช่ไหมเขาอุตส่าห์ซื้อยามาให้เพื่อป้องกันไม่ให้ตนเองท้อง แต่ก็อดจะเปรียบเทียบกับใครอีกคนไม่ได้ ทำไมกับคัพเค้กเขายอมมีลูกด้วยแต่กับเธอทำราวกับรังเกียจกัน สำหรับเขาเธอคงเป็นได้แค่คนไร้ค่าสินะ

“ฮึก ฮือ” ใบหน้าสวยหวานซุกกับเข่าของตนเอง เธอปล่อยโฮออกมาอย่างคนใจสลาย

“เป็นอะไรอีกล่ะ” เดย์ตันนั่งลงข้างหญิงสาว มือใหญ่หมายจะลูบศีรษะเล็กของเธอแต่ไม่วายโดนปัดออกไปไกล

“อย่ามายุ่ง เดหลีเกลียดเฮียเดย์ เกลียดมาก ๆ” เธอตะคอกใส่หน้าคนตัวโตในใจเธอไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกก็แค่อยากทำให้เขาเจ็บบ้าง

“เธอไม่มีสิทธิ์เกลียดฉันเดหลี” ผลักร่างเล็กให้ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง ไม่ทันเดหลีจะพ่นคำด่าอื่นตาม เดย์ตันประกบเรียวปากนุ่ม

“อื้อ” มือน้อยออกแรงทุบตีหลังกว้างถี่รัว เดย์ตันยิ่งบดขยี้ปากอวบอิ่มหนักขึ้น กระทั่งหนำใจเขายอมถอนจูบ

เพียะ!

“คนเห็นแก่ตัว” เดหลีผลักคนตัวโตออกห่างพร้อมเด้งตัวลุกขึ้นก่อนง้างมือเรียวตบแก้มสาก ถึงจะไม่แรงมากแต่ก็ทำให้เดย์ตันหันไปอีกด้าน

“เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอเดหลี” จ้องเขม็งเธออย่างไม่ละสายตา ขณะเดียวกันเธอจ้องมองเขาแบบไม่หลบสายตาเช่นกัน เขาไม่เคยถูกใครตบหน้ามาก่อน เธอช่างกล้ามาก

“ออกไปให้พ้นหน้าเดหลีเดี๋ยวนี้ เดหลีไม่อยากเห็นหน้าเฮียเดย์อีกแล้ว เดหลีเกลียดเฮียเดย์” นิ้วเรียวชี้ไปยังประตู

“พรุ่งนี้เช้าเธอต้องไปโรงพยาบาลกับฉัน เธอต้องไปขอโทษเค้กเรื่องที่ทำให้เค้กแท้งลูก” เดย์ตันรีบพูดเรื่องสำคัญเพราะจะได้รีบกลับและเธอจะได้พักผ่อนสักที ทว่าระหว่างกำลังสาวเท้าจะออกจากห้องนอนต้องหยุดชะงัก

“เดหลีไม่ไป”

“ว่าไงนะ!!” หมุนตัวจ้องคนตัวเล็ก

“เดหลีไม่ไป เฮียเดย์อยากไปก็ไปคนเดียวสิ” พูดจบเธอเบนใบหน้าสวยหวานไปอีกทาง

“เธอนี่มันนิสัยเสียจริงทำคนอื่นแท้งลูกไม่พอ ยังไม่รู้จักขอโทษสักคำ”

“หึ!! เค้กคงบอกเฮียเดย์สินะว่าเดหลีทำเค้กแท้งลูก” เธอแค่นหัวเราะในลำคออย่างฝืน

“แล้วมันไม่จริงเหรอ”

“ไม่จริง!!” เธอเอนกายล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยหันหลังให้เขา “เชิญกลับไปได้แล้ว”

“พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอสิบโมง แล้วเจอกัน” เดย์ตันไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด เขาตัดบทและออกจากห้อง

“เผด็จการ” เอี้ยวหน้ามองแผ่นหลังกว้างซึ่งลับหายไปแล้ว ก่อนปิดตาลงสนิทแต่ดันนอนไม่หลับเนื่องจากภาพในอดีตฉายเข้ามาในศีรษะราวกับหนังม้วนหนึ่ง

“เดหลี ฉันท้อง” คัพเค้กเอื้อมไปจับท่อนแขนเรียวของเพื่อนสนิท

“ท้องกับใคร” คำบอกเล่าของเพื่อนทำเธอหน้าซีด เธอภาวนาขอให้ไม่เป็นอย่างที่ตนเองคิด

“ฉันท้องกับเฮียเดย์ เด็กในท้องลูกของเฮียเดย์” ว่าพลางเอื้อมมือลูบท้องแบนราบ

“จะ จริงเหรอ” ถามเสียงสั่น หน้าหวานซีดเผือดนึกไม่ถึงคำภาวนาของตนเองจะเป็นจริง

“จริงสิ ฉันไม่โกหกเธอหรอกเดหลี ฉันรู้ว่าเธอรักเฮียเดย์มาก ฉันขอโทษจริง ๆ”

“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอเค้ก ทำไมเธอถึงท้องกับเฮียเดย์” เดหลีไม่เคยรับรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างคัพเค้กกับเดย์ตันมาก่อน ปกติคนทั้งสองเวลาเจอกันไม่เคยมีปฏิกิริยาอะไร จู่ ๆ เพื่อนมาบอกท้องกับชายหนุ่มเลยอดแปลกใจไม่ได้

“วันนั้นฉันไปเที่ยวผับและบังเอิญเห็นเฮียเดย์นั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะทำบางอย่างกับเฮียเดย์ ฉันเลยเข้าไปช่วยก่อนจะพาไปส่งแต่เฮียเดย์เมามาก ฉันเลยต้องพาไปโรงแรมแถวนั้นแต่ใครจะคิดว่าเฮียเดย์จะปล้ำฉัน” คัพเค้กบอกเพื่อนสนิทพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ฉันจะเอาเด็กออกก็ได้เพื่อความสบายใจของเธอเดหลี”

“อย่านะเค้ก เธอห้ามทำแบบนั้น” เดหลีรีบแย้งเพื่อน

“แล้วฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากทำผิดกับเธอ”

“ช่างมันเถอะ ฉันไม่โกรธเธอหรอกยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน”

“ขอบใจนะเดหลี” คัพเค้กเผยยิ้มกรุ้มกริ่ม

หลังจากวันนั้นเดหลีก็เห็นเดย์ตันไปไหนมาไหนกับคัพเค้กตลอด จากเมื่อก่อนเขามักจะมาหาเธอที่บริษัท แต่กลายเป็นว่าตีตัวออกห่างและสนใจแต่คัพเค้กอย่างเดียว ซึ่งเธอทำได้แค่ยอมรับและทำใจ

“เราจะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหมคะเฮียเดย์” เดหลีทอดสายตามองดวงจันทร์นอกหน้าต่างกระจกด้วยความรู้สึกวุ่นวายใจ เรื่องราวในวันนี้ช่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเธอสับสนไปหมด

ด้วยความเหนื่อยล้าร่างกายและจิตใจ เดหลีจึงหลับง่ายดาย

ช่วงเวลาสิบโมงเช้า เดยตันมารอรับเดหลีตามคำบอกเมื่อคืน แม้เธอจะไม่อยากไปกับเขาแต่ก็ต้องจำใจเพราะอีกฝ่ายขู่เอาไว้ว่าหากไม่ไปโรงพยาบาลด้วยกัน เขาจะทำแบบเมื่อคืน เธอจำใจต้องลากสังขารที่เหมือนจะป่วยไปพร้อมคนเอาแต่ใจ

“เป็นไงบ้างครับ วันนี้ดีขึ้นไหม” เดย์ตันก้าวไปหาคนบนเตียง คัพเค้กสวมกอดแน่นและแอบเบะปากใส่เดหลีซึ่งอยู่ข้างหลังของชายหนุ่ม

“ปวดหัวจังเลยค่ะเฮีย เค้กรู้สึกเหมือนจะไข้เลย ตัวร้อนด้วย” มือเล็กคว้าฝ่ามือใหญ่ขึ้นมาอังหน้าผากตนเอง เดหลีที่มองอยู่เบือนหน้าหนีเพราะทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ไหว ปวดร้าวทั่วหัวใจดวงน้อย

“ไหนเฮียดูหน่อยสิ” เดย์ตันประคองแก้มสวยของคัพเค้กด้วยความอ่อนโยน

‘เจ็บจังเลย’ เดหลียกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้าย แม้ว่าจะหันหน้าไปทางอื่นแต่หูทั้งสองได้ยินชัดเจน วาจาอ่อนหวานและน้ำเสียงละมุนที่เขาเอ่ยกับคัพเค้กทำเธอน้อยใจมาก เดหลีรับรู้ถึงน้ำตาคลอก่อนจะล้นออกมาอาบแก้มนุ่มสองข้าง

“สมน้ำหน้า” คัพเค้กพูดเสียงเบาจนไม่มีใครได้ยิน เธอกำลังมองเดหลีอย่างผู้เหนือกว่า เธอสะใจเหลือเกินสามารถทำให้อดีตเพื่อนสนิทอย่างเดหลีเจ็บปวด

“เฮียเดย์ขา...”

“ครับ”

“เฮียพาเดหลีมาเยี่ยมเค้กด้วยเหรอ” เธอมองไปยังด้านหลังของเดย์ตัน

“จริงด้วยสิ เฮียลืมไปเลยว่ามีคนอื่นด้วย”

“ว้า...เฮียพูดแบบนี้ได้ไงคะ เดหลีน้อยใจแย่เลย เดหลีไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย ใช่ไหมเพื่อนสนิทของเค้ก”

“เสแสร้ง” เดหลีตอบกลับคนบนเตียงสำหรับคนอย่างคัพเค้กเธอไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วยอีกต่อไป

“เดหลีทำไมเธอพูดแบบนี้กับฉัน เธอทำลูกของฉันตายนะ”

“เธอว่าอะไรนะเค้ก!!” มองขวับอดีตเพื่อนสนิท เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มทีกับคำพูดคัพเค้ก เท้าเล็กตรงไปหาคนบนเตียงก่อนมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“เฮียเดย์ขา” คัพเค้กหันไปกอดเอวสอบเดย์ตันพลางมองเดหลีแบบเยาะเย้ย

“เธอจะทำอะไรเดหลี” ชายหนุ่มรีบห้ามปรามคนตัวเล็กเมื่อทำท่าจะจับข้อมือคัพเค้ก เขาปัดแขนขาวเนียนออกห่างอย่างแรง

“เชิญรักกันให้พอ” เดหลียกมือนุ่มนิ่มผลักคนตัวโตจนเซก่อนจะวิ่งออกจากห้องพักฟื้นพร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลรินเป็นทาง