บทที่ 5

ธนินกลับมาถึงบ้านก็พบว่าแม่ของเขาได้ให้รินออกไปอยู่ที่บ้านท้ายสวนแล้ว แต่เขาก็มองว่าดีแล้วที่แม่ของเขาทำแบบนั้น เขาเองก็เป็นผู้ชายเธอเองก็เป็นผู้หญิงมันไม่ดีกับเธอถ้าคนงานในสวนรู้ต้องเอาเธอไปนินทาว่าร้าย

เขาขอตัวแม่ขึ้นไปนอนพัก

ช่วงนี้ที่ไร่ของเขาก็เข้าสู่ฤดูกาลเก็บส้ม คนงานที่ไร่ก็พากันเก็บส้มเพื่อนำไปขาย มีชาวบ้านที่ใกล้เคียงก็มารับจ้างเก็บส้มเป็นรายวันกันหลายคน รินตื่นขึ้นมาเธอก็อยากจะช่วยงานที่ไร เธอเดินไปหาป้าพรที่บ้านหลังใหญ่พร้อมลูกชายของเธอ

“ป้าคะ วันนี้รินจะเข้าไปช่วยงานที่ไร่ รินขอฝากแทนคุณไว้กับป้าได้มั้ยคะ?”

ป้าพรรีบเข้ามาอุ้มแทนคุณที่ตอนนี้อารมณ์ดียิ้มใส่เธอจนแก้มปริ

“ได้สิ แล้วเธอจะไปถูกเหรอ ห้ลูกชายป้าพาไปสิ ตะวันเอ้ย ตะวันจะเข้าไร่รึยัง วันนี้แม่ฝากคุณรินไปด้วยสิ เธอจะเข้าไปช่วยงานที่ไร่นะ”

รินเธอมาอยู่นี่หลายวันแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าป้าพรมีลูกชายด้วย

“ครับกำลังไปครับ”

ทันทีที่ตะวันเดินออกมาก็พบรินที่ยืนอยู่กับแม่ของเขา เขารู้สึกชอบเธอทันทีที่เห็นหน้า เพราะความสวยของเธอที่เปล่งประกายออกมา

“นี่หนูริน ส่วนนี่เจ้าตะวันลูกชายป้าเองจร๊ะ โตปานนี้ไม่เอาเมียสักที เห็นมั้ยเนี้ยะแม่ก็อยากอุ้มหลานน่ารักๆ แบบนี้กับเขาบ้าง”

“ใกล้แล้วละครับ ตอนนี้ผมเจอคนที่ใช่แล้ว”

ตะวันยิ้มเล็กยิ้มน้อยใส่ริน

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณตะวัน”

“คุณอะไรกันครับ เรียกพี่ตะวันก็ได้ น้องรินคนสวย”

“ได้ค่ะ แล้วเราจะไปกันรึยังคะ “:

ตะวันก้มดูเสื้อผ้าที่รินใส่มาแล้วส่ายตัวให้

“ทำไมคะ” รินมองตามเขาพร้อมความสงสัย

“ชุดนี้ใส่ทำงานไม่ได้หรอกครับ รอสักครู่นะครับเดี๋ยวพี่ตะวันจะเข้าไปหยิบเสื้อผ้าเก่าของแม่มาให้ แดดร้อนอย่างนี้ ใส่แบบนี้ไปดำแน่ๆ ครับ”

ตะวันเดินเข้าไปในบ้านกลับมาพร้อมเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวและหมวกให้ใส่ปกปิดหน้าจากแสงแดด

เธอรับของแล้วไม่ลืมที่จะขอบคุณเขา

“ขอบคุณนะค่ะ เดี๋ยวรินขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่นะคะ”

“ได้ครับสำหรับคนสวยอย่างน้องริน ให้รอถึงชาติหน้าพี่ก็จะรอ”

รินเดินยิ้มเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนป้าพรก็ทำหน้าพะอืดพะอมคำพูดของลูกชายเธอ ก่อนจะอุ้มแทนคุณไปหาคุณหญิงที่บ้านใหญ่

รินเดินออกมาจากห้องน้ำ กับเสื้อผ้าที่ใหญ่กว่าตัวเธอมากมาย ตะวันถือวิษาสะเข้าไปพับขากางเกงกับแขนเสื้อให้เธอ

“อุ้ย!! ไม่เป็นไรค่ะพี่ตะวันเดี๋ยวรินทำเอง” รินรีบชักขาออกมาทันที

“ไม่เป็นไรครับ อยู่เฉยๆ นะเราจะได้ไปที่ไร่กันเร็วๆ” ในเมื่อเขาเต็มใจรินเองก็ไม่รู้จะปฎิเสธเขาอย่างไร

ทั้งสองคนนั่งรถที่ขนลังส้มเข้ามาที่ไร่ เขาได้บอกกับทุกๆ คนว่ารินเป็นคนงานใหม่ที่นี่ให้ทุกคนทำดีกับเธอด้วย ตะวันได้สอนรินเก็บส้ม ว่าต้องเก็บลูกแบบไหน แยกลูกเล็กลูกใหญ่ส่วนลูกไม่สวยก็โยนใส่อีกตะกร้าทางไร่จะเอาไปแปลรูปทำเป็นน้ำส้มคั้นส่งร้านโชห่วยตามหมู่บ้าน เป็นรายได้อีกทางดีกว่าเอาทิ้งไปเพราะลูกไม่สวย

รินเธอมีความสุขกับการทำงานมากๆ ตะวันเองก็อยู่ข้างๆ รินไม่ห่างไปไหน

ธนินที่รู้ว่ารินมาทำงานที่ไร่ เขารีบตามมาดูเธอเพราะเป็นห่วงเขาไม่คิดว่าเธอจะทำได้ขนาดนี้ แดดวันนี้ก็แรงมากด้วย

“อ้าวคุณธนินมาตอนไหนครับ”

ตะวันรีบทักทายทีที่เห็นธนินเดินเข้ามาใกล้ๆ

“มาได้สักพักแล้วละ เออจริงสิท่อน้ำที่ท้ายไร่มันรั่วนายช่วยไปซ้อมให้หน่อย”

ตะวันเลิ่กลักเขายังอยากอยู่กับริน แต่ต้องไปทำตามคำบอกของเจ้านาย

“ผมยังยกส้มที่คุณรินเก็บไม่เสร็จเลย”

“ไปเถอะเดี๋ยวฉันยกเอง”

“ได้ครับ .” ตะวันทำได้เพียงก้มหน้ารับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปด้วยสายตาละห้อย

“นี่คุณไม่ร้อนรึไง ทำไมถึงออกมาช่วยงานที่ไร่ละ ลงมาก่อน”

เขาเรียกให้เธอลงมาจากต้นส้ม กลัวเธอจะตกลงมา

“คุณมาตอนไหนคะ”

“มาได้สักพักแล้วละ อยากทำงานทำไมไม่บอกผม คุณนี่กล้าออกมากับคนอื่นไปทั่วไม่ระวังตัวเองเลย ถ้าเกิดเจอคนไม่ดีจะเกิดอะไรขึ้น”

“ทำไมคะ ก็พี่ตะวันเป็นลูกป้าพรนี่คะ ทำไมถึงไว้ใจไม่ได้”

ธนินได้ยินเธอเรียกตะวันอย่างสนิทสนมทั้งๆ ที่พึ่งเจอกันวันเดียวทำให้เขาไม่ชอบใจยิ่งนัก

“สนิทกันเร็วจังนะครับ เรียกพี่ด้วยทีกับผมยังเรียกคุณๆ ตลอด ผมดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หญิงสาวเอียงคอดูธนินอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของเขา

“ที่ฉันเรียกคุณธนินเพราะว่าคุณธนินคือผู้มีพระคุณกับฉันมากๆ ยังไงละคะ อีกอย่างคุณก็เป็นเจ้าของไร่ ฉันเป็นเพียงผู้อาศัยก็เหมือนคนงานในสวนก็เรียกว่าคุณก็ถูกแล้วนี่คะ ฉันอยากตอบแทนที่คุณมีความเมตตาต่อฉันกับลูกให้ที่อยู่ที่กิน ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไง เลยมาใช้แรงงานแทนนะค่ะ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกก่อน”

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณอยากช่วยจริงๆ ก็บอกผม ผมจะหางานที่เหมาะกับคุณให้เอง ที่ผมช่วยคุณไว้ไม่ได้หวังให้คุณมาตอบแทนหรอกนะครับ แต่ถ้าคุณอยากทำก็ทำไปครับเดี๋ยวผมจะให้เงินเดือนตามที่คุณทำงานเหมือนชาวบ้านที่มารับจ้างรายวันเลยนะครับ คุณอยากได้อะไรจะได้เอาไปใช้”

“ขอบคุณค่ะ”

“งั้นตอนนี้คุณไปกับผมก่อนครับ ผมจะพาไปทำงานที่คุณน่าจะทำได้ดีกว่ามาปีนเก็บส้มกลางแดดแบบนี้”

“ค่ะ”

แม้เธอจะสงสัยแต่ก็ได้เดินตามเขาไปที่รถกระบะของเขา เขาพาเธอมาถึงที่โรงคัดแยกส้ม เขาให้เธอมาทำงานที่นี่แทน รินเธอมีความสุขกับการทำงานมากๆ ชาวบ้านต่างพากันใจดีกับเธอสอนเธอทุกอย่างที่เธอไม่รู้ ธนินได้นั่งมองเธอทำงาน รอยยิ้มของรินช่างทำให้โลกนี้น่าอยู่ยิ่งนัก