บทที่ 3

ธนินเมื่อมาถึงไร่ของพี่ชายก็ต้องตกใจ คนงานในไร่พากันมามุงดูที่บ้านของพี่ชายเขา คนงานต่างพากันร้องไห้ เขารีบลงจากรถไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเห็นตำรวจและกู้ภัยกำลังเคลื่อนย้ายร่างอันไร้วิญญาณของพี่ชายเขาออกมา เขารีบไปเปิดดูใบหน้าของพี่ชายทันที เขาได้ถามกับตำรวจว่าเกิดอะไรขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายผมครับ คุณตำรวจ”

น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ของเขาได้เปล่งออกมา แขนขาของเขาแทบไม่มีแรงที่จะยืน

“เกิดการฆาตกรรมเกิดขึ้นครับ ทางเรายังไม่ได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับคนร้าย เราต้องเอาศพไปซันสูตรก่อนครับ ส่วนเรื่องการตายยังไม่รู้ว่าไปขัดแย้งกับใครรึเปล่า เขาถึงสั่งเก็บทั้งครอบครัว”

เขานึกได้ว่า พี่ชายเขามีลูกหนึ่งคน เขาเลยรีบถามหาหลานชายของเขาทันที

“แล้วหลานชายผมละครับ หลานผมเป็นอะไรมั้ยครับ? “

“ทางเราได้ตรวจสอบแล้ว ไม่พบหลานชายของคุณกับน้องสาวของคุณวริษาครับ คนงานบอกว่าไม่พบไม่เห็นศพทั้งสองคน ไม่แน่อาจจะมีชีวิตอยู่ครับ ตอนนี้เราพบแค่ศพของคุณธนากับคุณวริษาครับ ผมขอตัวกลับไปคดีต่อก่อนนะครับส่วนสองคนทางเราจะลงบันทึกประจำวันไว้ให้และจะติดตามหาเท่าที่จะทำให้ได้ครับ ถ้าเรื่องคืบหน้าอย่างไรทางเราจะติดต่อกลับไปอีกที”

อย่างกับฟ้าผ่าลงกลางอกเขา เขาได้นัดกับพี่ชายก่อนกลับมาว่าจะมาหาเขาที่ไร่ เขาได้ซื้อของมาฝากหลานของเขามากมาย แต่ตอนนี้พี่ชายของเขาไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้ต่อไปแล้ว เขาได้แต่เก็บซ้อนความเสียใจเอาไว้ เขาต้องตามหาหลานชายของเขาไม่แน่อาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็ได้ และอีกอย่างที่เขาต้องทำคือการตามหาตัวคนที่มาทำกับครอบครัวของพี่ชายของเขาอย่างนี้

“ครับ ผมฝากด้วยนะครับ ตามตัวคนร้ายมาให้ได้ ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ต้องตามมันมารับกรรมที่พวกมันทำไว้กับครอบครัวพี่ชายผม”

น้ำเสียงที่เคลียดแค้นของธนินเปล่งออกมาด้วยความคับแค้นใจ เขาก็โทรหาคุณหญิงปรีณาซึ่งเป็นแม่ของเขาเอง เพื่อแจ้งข่าวร้ายให้ท่านได้รับรู้

ตรู้ดๆๆ’ ’’ ’

“ว่าไงลูก มีอะไรรึเปล่าจร๊ะ แล้วเจอพี่ชายรึยังบอกว่าจะไปหาพี่ที่ไร่ เขาสบายดีใช่มั้ยฝากบอกพี่ด้วยนะเดี๋ยวอีกสองวันแม่จะไปเยี่ยมหลาน”

ธนินถึงกลับทำใจลำบาก ไม่รู้ว่าจะบอกคุณแม่ดีมั้ย แต่ถึงยังไงวันหนึ่งท่านต้องรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ดี

“คุณแม่ครับ ทำใจดีๆ ไว้นะครับ ผมมีเรื่องจะบอกให้คุณแม่ได้ทราบ”

“เรื่องอะไร ลูกไปทำผู้หญิงท้องรึ”

“ไม่ใช่ครับ ครอบครัวของพี่ถูกฆาตกรรมฆ่ายกครัว ตอนนี้หลานชายหายตัวไปครับ ยังไม่มีใครพบศพคุณแม่ทำใจดีๆ ไว้นะครับ “

“ไม่จริงใช่มั้ย!! ลูกอำแม่เล่นใช่มั้ยเนี่ยะ แม่ไม่เชื่อลูกหรอก”

“จริงๆ นะครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านสวนของพี่ ทางตำรวจกำลังนำร่างของพี่กับพี่สะใภ้ไปที่โรงพยาบาลครับแม่

รีบมาที่โรงพยาบาลนะครับ”

ธนินไม่ได้เข้าไปในบ้านของพี่ชายเพราะทางตำรวจได้ล้อมเอาไว้ตรวจร่องรอยหลักฐาน เขาเลยกลับไปไปเตรียมตัวจัดงานศพให้และจะตามตำรวจไปที่โรงพยาบาลอีกที

ทางด้านรินเธอได้ทำกับข้าวเย็นไว้รอธนิน มีป้าพรมาช่วยดูแลแทนคุณให้

“กลิ่นหอมมากๆ เลยจ๊ะ หนูรินป้าว่าต้องอร่อยแน่ๆ “

“ไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่หรอกค่ะป้า ฝีมือรินก็ธรรมดาไม่รู้จะถูกใจคุณธนินมั้ย”

“หนูแทนคุณนี่ช่างเป็นเด็กเลี้ยงง่ายจริงๆ เลยนะคะ เอาวางไว้ตรงไหนไม่เคยงอแงเลย โชคดีของคุณรินที่มีลูกไม่ดื้อเลี้ยงง่ายน่ารักน่าเอ็นดูอีกต่างหาก”

ทั้งสองคนคุยกันอยู่เสียงรถของธนินก็มาจอดที่โรงรถ รินรีบเดินออกไปหาเขา

“เป็นอย่างไรบ้างคะ คุณได้เจอพี่ชายคุณมั้ย? “

“เจอสิ แต่เจอเป็นร่างไร้วิญญาณแทน”

ใบหน้าของธนินที่ตอบรินด้วยความเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด เธอรู้ดีว่ามันเป็นอย่างไร เพราะเธอเองก็พึ่งเสียพี่สาวสุดที่รักเธอมาเหมือนกัน

“ฉันเสียใจด้วยนะคะ”

เขาไม่พูดอะไรต่อแล้วเดินเข้าห้องไป รินเองก็เข้าใจดีช่วงนี้เขาต้องการเวลาแม้เธออยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของเขา เธอเองก็ไม่กล้าถาม

สักพักธนินก็เดินออกไปข้างนอกและได้บอกให้ป้าพรมานอนที่บ้านนี้เป็นเพื่อนริน

“ป้าพรครับ ผมต้องไปจัดงานศพให้พี่ที่วัดแล้วก็จะไปรับร่งของพี่ที่โรงพยาบาลป้าช่วยมานอนเป็นเพื่อนคุณรินหน่อยนะครับ”

“ได้ค่ะ ป้าเสียใจด้วยนะคะ เดี๋ยวพรุ้งนี้ตอนเช้าป้าจะเข้าไปช่วยงานที่วัด”

“ฝากด้วยนะครับป้า”

ป้าพรมองตามธนินที่เดินออกไป เธอก็มีท่าทีเหมือนจะร้องไห้ ป้าพรรู้จักเด็กทั้งสองคนตั้งแต่คุณนายพามาที่ไร่แห่งนี้ สองพี่น้องคู่นี้รักกันมากๆ จนวันหนึ่งความฝันของทั้งสองคนต่างกัน ธนินเลือกที่จะไปเรียนต่อเมืองนอก ส่วนพี่ชายเรียนจบที่ไทยและทำหน้าที่เจ้าของสวนต่อจากคุณพ่อ คุณพ่อของพวกเขาได้เป็ฯโรคร้ายเลยจากโลกนี้ไปเร็ว เธอไม่คิดเลยว่าลูกชายคนโตจะเสียชีวิตไปเร็วไม่ต่างจากพ่อเขาเช่นกัน

“ไม่เป็นไรนะค่ะป้าพร”

รินเห็นป้าพรเริ่มตาแดงๆ เธอเลยเข้ามาปลอบเขา

“ป้าสงสารคุณธนินจังเลยค่ะ เขากลับมายังไม่ทันได้เห็นหน้าพี่ชายแท้ๆ ดันมาตายจากกันซะก่อน ป้าขอสาปแช่งคนที่ทำกับครอบครัวของคุณธนินให้พวกมันรับกรรมที่ก่อไว้ด้วยเถิด”

“ใช่ค่ะป้า พวกมันต้องได้รับกรรมที่ก่อ”