ตอนที่ 7 สาวในชุดเดรส

“ว้าวๆๆๆๆ มันต้องอย่างนี้สิเพื่อนรัก สมกับเป็นฉันจริงๆ เลือกชุดได้เหมาะกับเธอมาก เธอว่าไหม” ลดาเอ่ยชมตัวเองในการจัดหาชุดที่เข้ากับคนที่ใส่มันอยู่ตอนนี้ มันสวยมากจริงๆ พร้อมกับจับไหล่เพื่อนรักหมุนไปหมุนมาเพื่อดูความสวยของคนที่ใส่ชุดนี้

“มันเข้ากับเธอจริงๆ”

“นี่ดา ชุดนี้มันไม่โป้ไปหน่อยเหรอ ...” เมย์ สำรวจชุดที่ตัวเองใส่ในกระจก และก็รู้สึกว่ามันโชว์สัดส่วนของเธอมากจริงๆ ถึงแม้เธอจะเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง แต่เมย์ก็เป็นคนที่ไม่ชอบโชว์สัดส่วนของตัวเองให้คนอื่นมองอยู่ดี

“จะปง ... จะโป้ ... ที่ไหนกัน เธอใส่ออกจะสวย โชว์นิดโชว์หน่อย นิดเดียวเอง ไม่โป้หรอก เชื่อฉัน ... เอานี่ลิปส์ ... ทาสักหน่อย ปากซีดหมดแล้ว” ลดาพูดให้กับเพื่อนในเรื่องของชุดที่เธอจัดเตรียมไว้ พร้อมยื่นลิปสติกสีแดงอมชมพูไปให้ผู้ที่ยังคงสำรวจชุดที่ตัวเองใส่อยู่

“อือ ... ขอบใจเธอมากนะ” เมย์ที่ไม่สามารถขัดเพื่อนสาวของเธอได้ ก็ได้แต่ต้องยอมรับ และรับลิปสติกที่ลดาส่งมันมาให้เธอ เพื่อเติมสีสันบนใบหน้าของเธอให้ดูสดใสขึ้น จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องน้ำ

บริเวณโถงทางเดินของล็อบบี้โรงแรม ขณะที่ทั้งสองสาวกำลังก้าวเท้าเพื่อขึ้นบันไดวนไปยังห้องจัดเลี้ยงบริเวณชั้นสอง

“อะ ... ดา ฉันลืมโทรศัพท์ในห้องน้ำ เธอเข้างานไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป” เมย์ทำหน้าตกใจ เมื่อเธอนึกได้ว่าเธอลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องน้ำ

“อือๆ ... รีบๆ มาล่ะ เดี๋ยวจองโต๊ะไว้รอ เพื่อนๆ ภายในงานคงอยากรอเจอเธอจะแย่อยู่แล้ว เจ้าของงานวันเกิดมาช้านี้ไม่ดีเลยนะ”

“จ้าๆๆ ... ไปได้แล้ว ... เดี๋ยวฉันตามเข้าไป” เมย์พูดเสร็จก็ไล่เพื่อนของเธอให้เข้าไปในงาน ส่วนเธอก็เดินกลับไปยังห้องน้ำ

หลังจากที่เมย์ หยิบโทรศัพท์ที่เธอลืมไว้ในห้องน้ำเสร็จ เธอก็เดิน กลับมามายังบริเวณโถงกลางของล็อบบี้โรงแรมเพื่อขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสอง ที่ห้องจัดเลี้ยงสาขาของเธอได้เตรียมไว้

ด้วยลักษณะบันไดเป็นแบบวน ทำให้เวลาเธอเดิน เหมือนเธอเป็นเจ้าหญิงที่เดินเข้าไปยังปราสาท ชายหนุ่มที่ยืนอยู่บริเวณระเบียงชั้น 2 ของฝั่งตรงกันข้าม มองมายังเธออย่างไม่วางตา จนเธอหายเข้าไปในงานห้องจัดงานเลี้ยงอีกฟากของเขา

ชายหนุ่มที่ยืนมองทางด้านหลังหญิงสาวจนเธอหลับสายตาเข้าไปในงาน

“งานเลี้ยงสาขาเดียวกับยัยดาหรอกเหรอ?” ....

“เฮ้! คิระ บ่นอะไรคนเดียววะ! … แล้วนั้นนายมองอะไรอยู่วะ ... อะ อะ อะ หรือว่ามองสาวสวย ... ไหน ไหน ขอเพื่อนดูซิ ... ว้า ไม่เห็นจะมีเลย”

นิรุจ ที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นเพื่อนที่ออกมาก่อนหน้าตน แต่ไม่ยอมเข้างาน แถมบ่นพึมพำคนเดียวและเหม่อมองไปยังฝั่งตรงกันข้ามที่เขายืนอยู่

“ไม่มีอะไร แค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ ปะ ... เข้าไปข้างในกัน ... ในหัวนายนี่ก็คิดแต่ว่าฉันจะคิดถึงแต่เรื่องผู้หญิงสินะ”

“ก็ฉันรู้จักนายนะสิ ถึงได้คิดเรื่องอื่นไม่ได้นี่ไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” นิรุจเพื่อนซี้ของคิระพูดขึ้น พร้อมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

สำหรับ คิระ หรือ มัตสึโมโตะ อคิราห์ เขาถือเป็นผู้ชายหน้าตาจัดได้ว่าหล่อแบบฟ้าประทาน ลูกรักพระเจ้าในเรื่องของความหล่อก็ว่าได้ หน้าตาอย่างเขาสามารถเป็นดารานายแบบได้สบายๆ แต่นั่นไม่ใช่แนวที่เขาถนัด จึงทำให้บรรดาแมวมอง บริษัทด้านวงการบันเทิงที่หมายตาเขาต้องเสียใจไปตามๆ กัน

ด้วยความที่เขาเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น นั้นจึงทำให้เขามีความหล่อเหล่าฉบับหนุ่มลูกครึ่ง ใบหน้าที่คมคาย หางตาดูหยิ่ง แต่มันกับเต็มเปี่ยมไปด้วยมนต์เสน่ห์ ที่สาวๆ เมื่อได้มองต่างก็ต้องมนต์เข้าให้ เขาจัดเป็นผู้ชายที่มีดวงตาเป็นอาวุธสังหารสตรีโดยแน่แท้

สาวคนไหนโดยเขามอง มักจะโดนเขาตกไปในทันที หรือหากมองมาที่เขาก็แทบจะหายใจหายคอแทบไม่ทัน ด้วยความหน้าตาดีอย่างเขา จึงทำให้คนอย่าง มัตสึโมโตะ อคิราห์ หรือ คิระ แทบจะไม่ต้องไปจีบสาวที่ไหนเลย เพราะสาวๆ ต่างก็จะเข้ามาหาเขาถึงที่ เช่นเดียวกันกับงานเลี้ยงวันเกิดของเจ้านิรุจเพื่อนรักของเขา ในวันนี้

ภายในงานมีทั้งคนที่เขารู้จัก และไม่รู้จัก หรือคนที่รู้จักเขาแต่เขาไม่รู้จัก เข้ามาทำความรู้จักเขาอย่างไม่ขาดสาย โดยเฉพาะสาวๆ ที่ทุกคนจัดว่าใช้ได้ แต่ ....

เพราะอะไร เขารู้สึกว่าวันนี้สาวสวยภายในงานกลับไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากเขาได้ หรือเป็นเพราะตอนนี้ในหัวของเขากลับคิดถึงเพียงผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงที่กำลังเดินขึ้นบันไดวน เธอคนที่สามชุดเดรสยาวสีชมพูอ่อน ที่เผยแผ่นหลังคนนั้น คนที่เดินขึ้นมายังชั้นสองของโรงแรม และเดินหายเข้าไปในห้องงานเลี้ยงที่อยู่ฝังตรงข้ามกับเขา

(เธอเป็นใคร? ... เพื่อนร่วมสาขายัยดาหรือ?)