ตอนที่ 14 ชายในฝัน

“ฮัลโหล ... น้าเล็ก ดามีเรื่องรบกวนน้าเล็กค่ะ ....”

ลดาโทรหาน้าเล็กของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือเรื่องที่พักสำหรับคืนนี้ ตอนแรกเธอกะจะไปส่งเพื่อนสาวของเธอกลับบ้าน และเธอก็จะกลับคอนโดของเธอ

แต่ตอนนี้ สภาพแบบนี้ จะให้เธอทำไงได้ ก็ต้องหาที่นอนให้เพื่อนรักส่างเมาก่อน ค่อยกลับบ้าน จะกลับช้า กลับเช้า ก็ยังดีกว่ากลับในสภาพเมาละกัน

ภาพการสนทนาระหว่างน้าหลานที่อยู่กันคนละฝั่งของห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม และบรรยากาศภายในงานที่ต่างกัน

ฝั่งห้องของลดาเป็นงานราตรีดูหรู ส่วนฝั่งน้าเล็กของเธอเหมือนปาร์ตี้กึ่งผับ เสียงดนตรีชวนให้ครึกครื้น

“ยัยดา มีอะไรหรือเปล่า ถึงได้โทรหาน้าได้” ขณะที่พูดสายกับหลานรัก น้าเล็กก็ขอตัวจากหญิงสาวที่กำลังสนทนาอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์

“ผมขอตัวสักครูนะครับ หลานสาวโทรมา”

“ค่ะ ... พี่คิระตามสบายเลยค่ะ”

เสียงสนทนาระหว่างชายหญิงดังขึ้นเบาๆ ผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ลดากำลังสนทนาอยู่กับน้าเล็กของเธอ

“น่าเล็กเป็นเพื่อนกับเจ้าของโรงแรมหรือเปล่าคะ”

“อือ ... เรามีอะไรหรือเปล่า”

“ดาอยากเปิดห้องพักค่ะ คืนนี้ท่าจะยาวไม่อยากขับรถกลับ”

“คิดได้นะเรา ดีแล้ว เดี๋ยวน้าจัดการให้ เราก็แค่ติดต่อที่เคาน์เตอร์โรงแรมได้เลย”

“ขอบคุณน้าเล็กมากเลยนะคะ รักน้าเล็กที่สูดๆๆๆ”

“ไม่ต้องเลยยัยดาจอมเจ้าเล่ห์ หากรักฉันจริงก็กลับบ้านได้แล้ว”

“ค่าๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวหลังงานเลี้ยงดาเคลียร์อะไรต่างๆ ที่มหาลัยเสร็จจะรีบกลับไปหาน้าเล็กสุดหล่อของดานะคะ .. รักนะ จุ๊บๆๆ”

“หยุดเลยนะ! …” เสียงดูไม่น่าอภิรมย์ดังลอดออกมาทางเครื่องมือสื่อสารขนาดเท่าฝ่ามือของลดา

จากนั้นเธอก็กดวางสาย

“เฮ้ย ... ฉันหาที่หลบภัยให้เธอได้แล้วนะเพื่อนรัก” ลดาที่มองมายังเพื่อนรักที่เริ่มจะครองสติของตัวเองได้บ้างแล้ว แต่ก็เหมือนเธอจะพยายามรักษาสติของตัวเองมากกว่า

“ฉันไม่น่าให้เธอดื่มเยอะเลย เฮ้ย ...”

“เพื่อนๆ เดี๋ยวเราพาเมย์ขึ้นห้องพักก่อนนะ” ลดาบอกเพื่อนๆ ร่วมโต๊ะของเธอ

“อือ เอาไปเก็บเลย ท่าทางจะไม่ไหวแล้วนะนั้นน่ะ ... แล้วแกก็รีบกลับมาล่ะ เรารอเธออยู่นะจ๊ะ” กิ่งกาญมองหน้าคนที่กำลังเหมือนจะจากไป แต่ก็พอเข้าใจในความจำเป็นของเพื่อนได้

“ใช่ๆ รีบๆ กลับมา ใต้โรงแรมนี้ยังมีที่ที่ต้องการเรา” มีน ผู้ที่กำลังได้ที่มองหน้าเพื่อนหากไม่มาตาย!!!

“เออๆ ... เข้าใจแล้ว เดี๋ยวเราเอาเมย์ไปเก็บแป๊บบบบ” ว่าแล้ว ลดาก็รีบจัดการพาเพื่อนรักที่เริ่มจะดูแลตัวเองไม่ได้ออกจากงานเลี้ยงไปอย่างรวดเร็ว

สภาพในตอนที่ลดาพาเมย์ออกจากงานเลี้ยง เมย์ดูเหมือนจะควบคุมตัวเองได้ แต่เธอก็รู้ว่าเพื่อนของเธอยังต้องการเวลาในการหาความสุขในค่ำคืนนี้ ดังนั้นเธอจะขัดขวางเพื่อนของเธอไม่ได้

หน้าเคาน์เตอร์

“ขอคีย์การ์ดห้อง 16109 ค่ะ” ลดาเอ่ยกับฟอนต์หน้าเคาน์เตอร์ พร้อมยื่นบัตรประจำตัวเธอให้

“นี้ค่ะ คีย์การ์ดห้อง 16109 อยู่ชั้นที่ 16 ห้องหมายเลข 109 นะคะ” ฟอนต์สาวประจำหน้าเคาน์เตอร์เอ่ยขึ้น

“ขอบคุณค่ะ” ลดากล่าวขอบคุณ จากนั้นเธอก็ลากเพื่อนของเธอที่นั่งอยู่ตรงโซนรับรองลูกค้าของทางโรงแรม

“ปะเมย์ เราจะพาเธอไปห้อง”

“ไม่ต้อง! … เราไปเองได้ ดาไปสนุกกับเพื่อนเถอะ” เมย์ที่พยายามประครองสติตัวเอง เหมือนเธอจะรู้เรื่องว่าเธอต้องนอน และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ดังนั้นเธอต้องนอนจริงๆ จังๆ

“เธอจะให้ฉันปล่อยเธอไปสภาพนี้จริงๆ หรือ” ลดายังอดห่วงเพื่อนไม่ได้

“ก็บอกแล้วไง! … ว่า ... เราดูแลตัวเองได้ เธอไปสนุกเถอะ ... ขอคีย์การ์ดให้เราด้วย” เมย์ยังยืนยันว่าเธอดูแลตัวเองได้ แต่ประโยคที่พูด เหมือนเด็กที่กำลังหัดท่องมาอย่างงั้น

ลดามองหน้าเพื่อนของเธอ

ถึงแม้น้ำเสียงของเมย์มีขึ้นๆ ลงๆ ตามลักษณะของคนที่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แต่ดูท่าทางเธอจะยังดูแลตัวเองได้ ที่สำคัญ ชั้นที่เมย์เข้าพัก เป็นถึงชั้น MVIP หากไม่มีคีย์การ์ดชั้นนี้ยอมไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปได้ เพราะประตูลิฟต์จะไม่สามารถเปิดได้

“อือ ... เดียวฉันไปส่งเธอเข้าลิฟต์” ลดาประคองเพื่อนของเธอเดินไปยังลิฟต์ที่จะพาเธอไปยังห้องพักที่น้าเล็กของเธอจองไว้ให้

เมื่อทั้งคู่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ และลดาเรียกลิฟต์ให้ลงมาจอดที่ชั้น G ที่พวกเธอทั้งสองรออยู่ สภาพของเมย์ก็ยังคงดูปกติดี สามารถเดินได้ และเมย์ยังสามารถดูเลขห้องพักบนคีการ์ดได้ ลดาก็วางใจ

ไม่นาน เสียงลิฟต์ที่ลงจอดชั้น G ก็ดังขึ้น ประตูลิฟต์เปิดออก ลดาพาเมย์เข้าไปในลิฟต์ แต่เธอยังใช้มือกดเปิดประตูเพื่อไม่ให้ลิฟต์ปิดก่อนที่เธอจะจัดการชั้นที่เพื่อนรักของเธอจะไปถึง

“เอานี่ การ์ด ชั้นบนสุด เมื่อประตูลิฟต์เปิด แกก็แตะการ์ดนี้กับตรงนี้นะ” ลดาชี้มือไปที่จุดควบคุมการเปิดประตูลิฟต์ด้วยคีย์การ์ด พร้อมมองไปที่หน้าเพื่อน ว่าเธอเข้าใจหรือไม่

“อือ ... เราจัดการตัวเองได้ เธอไปสนุกเถอะ” เมย์พยักหน้ารับว่าเธอเข้าใจ

“เอานี่ ... การ์ด ห้องเธอ หมายเลข 109 นะ”

“จ๊ะ ... ไปได้แล้ว เพื่อนๆ รอแย่” เมย์ผลักลดาออกจากลิฟต์ จากนั้นประตูลิฟต์ก็ปิดตัวลง