ตอนที่ 13 เอาคนเมาไปเก็บ

พิธีกรเริ่มแซวผู้ที่ถูกเชิญขึ้นรับรางวัลบนเวทีทั้ง 3 คน

“เพื่อให้ไม่เป็นการเสียเวลาความสนุกของพี่ๆ น้องๆ และเพื่อนๆ ทุกคน ขอเรียนเชิญประธานในพิธี ศาสตราจารย์ไพรินทร์ ขึ้นมอบรางวัลให้กับบุคคลทั้ง 3 ท่าน ของกราบเรียนเชิญครับ”

หลังเสียงพิธีกรหนุ่มกล่าวในการขึ้นมอบรางวัล เสียงดนตรีบรรเลงประกอบเพื่อให้เกิดความฮึกเหิมก็ดังขึ้น ถึงจะไม่เบา แต่ก็ไม่ได้เสียงดังมากนัก พอให้แขกในงานสามารถพูดคุยกันได้

ทั้ง 3 คน รับรางวัลเรียบร้อย บรรยากาศก็เป็นไปอย่างราบรื่น ประธานในพิธียื่นใบประกาศที่อัดใส่กรอบไม้อย่างดีให้ทั้ง 3 คน พร้อมทั้งจับไม้จับมือเพื่อแสดงความยินดีกับพวกเขาทั้ง 3 คน ที่ได้รับรางวัลระดับประเทศ และยังสามารถชิงทุนเพื่อศึกษาต่อระดับปริญญาโทควบเอก จากบริษัทชั้นนำได้ด้วย นับเป็นการสร้างชื่อเสียงให้กับสาขา คณะ และมหาวิทยาลัยเป็นอย่างยิ่ง

จากนั้น ทั้งสามคนก็กล่าวขอบคุณ ทั้งประธานที่ได้มามอบรางวัลให้กับเขาและเธอ และพูดให้พลังใจกับน้องๆ ที่จะก้าวเข้ามาแทนที่พวกเขาในอนาคต และ 3 คน ก็เดินลงจากเวทีเพื่อกลับมายังโต๊ะของตนเอง

เสียงตบมือจากเพื่อนๆ น้องๆ และอาจารย์ก็ดังขึ้นเพื่อเป็นเกียรติให้กับผู้ที่มีความสามารถทั้ง 3 คน

“ยินดีด้วยนะ เมย์ ลดา” เพื่อนๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะร่วมแสดงความยินดีกับเพื่อนของพวกเธอที่ได้รับรางวัลอีกครั้งเมื่อพวกเธอทั้งสองกลับมายังที่นั่งของตนเอง

“พวกเราต้องขอบคุณอาจารย์ลุกซ์เป็นอย่างสูงที่ช่วยดูแลพวกเราเป็นอย่างดี จนทำให้ เมย์ และลดามีวันนี้ ขอบคุณอาจารย์มากนะคะ” เมย์ กล่าวขอบคุณอาจารย์ของเธอ และมันเป็นการขอบคุณจากใจจริงที่เธอมีต่อเขา

“ยกแก้วกันหน่อย วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับพวกเรา ถึงแม้ว่าเราจะไม่เรียนต่ออย่างพวกเธอสองคน แต่เราก็ได้งานที่ดี เป็นไปตามที่เราต้องการ” กิ่งกาญ ลุกขึ้น และชูแก้วเครื่องดื่มของตนขึ้น เพื่อให้เพื่อนๆ ของเธอร่วมฉลองกับความสำเร็จของแต่ละคน

“เอา ... หมดแก้ว!!!” เสียงของมีนดังขึ้น

“อาจารย์ด้วยนะคะ ... ยกแก้วค่าๆๆๆ!!” เวนิส เพื่อนสาวอีกคนของกลุ่ม ที่มีอาจารย์สุดหล่อเป็นที่ปรึกษาเช่นกัน

“เอาชนแก้ว!!!” เสียงสาวๆ ทั้ง 8 คนที่นั่งร่วมโต๊ะ และมีอาจารย์หนุ่มเพียงหนึ่งเดียวภายในโต๊ะก็ดังขึ้น

“อือ .... พวกเธอใส่อะไรลงในแก้วนี้นะ ดูออกจะขมๆ ไปนิดนะ” เมย์ถามเพื่อนๆ เมื่อเธอดื่มเครื่องดื่มจากแก้วของเธอ

“ไม่มีอะไรหรอกจะ แค่ผสมแอลนิดเดียวเอง” มีนบอกถึงสิ่งที่ทำให้เกิดรสขมในแก้วของเมย์

“ไม่เป็นไรหรอกเมย์วันนี้วันเกิดเธอด้วยนะ ดื่มนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก” ลดาเพื่อนรักส่งเสริมเพื่อนให้ดื่ม

“ใช่แล้วเมย์ จะได้สนุกไง นานๆ ที กว่าเธอจะได้ออกมาข้างนอก”

“อือ ... ก็ได้” เมย์ยกแก้วขึ้นอีกครั้งและดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วของเธอ ถึงมันจะออกขมนิดๆ แต่ด้วยการผสมกับน้ำอัดลมสีดำ มันก็ไม่ได้ดื่มยากอย่างที่คิด

ปกติแล้ว เมย์จะไม่ค่อยดื่มแอลกอฮอล์ เพราะเธอไม่ค่อยได้ออกมานอกบ้านมากนัก และถึงจะออกเธอก็ต้องกลับบ้านเร็วและเป็นไปตามเวลาที่กันยนา แม่เลี้ยงของเธอกำหนด

แต่คืนนี้ เมื่อมีแก้วที่หนึ่งเริ่มต้นขึ้น และความสนุกสนานของการได้พูดคุยกับเพื่อนๆ จึงทำให้ เมย์ มีแก้วที่ 2 แก้วที่ 3 ตามมาอย่างง่ายดาย จนเธอจำไม่ได้ว่าดื่มเครื่องดื่มที่มีฤทธิ์มึนเมาไปมากแค่ไหน แต่ที่รู้ๆ คือเธอไม่เหมือนเดิม

“สาวๆ ผมขอตัวไปนั่งทางโน้นก่อนนะ เดี๋ยวพวกคุณจะไม่สนุกเอาได้” อาจารย์หนุ่มที่ดูเป็นตัวประหลาดในบรรดาสาวๆ ที่นั่งอยู่ทั้งหมด 8 คน ก็ขอตัวไปร่วมวงกับอาจารย์ท่านอื่น

บรรยากาศงานเลี้ยงเป็นไปอย่างสนุกสนาน ถึงจะไม่มีการเปิดเพลงสำหรับออกลีลาท่าทางให้ยักย้ายส่ายสะโพก แต่ก็เป็นบรรยากาศที่ช่วยให้นั่งจิบเครื่องดื่มเย็นๆ และคุยเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาร่วมกันได้ดีที่เดียว จนทำให้คนที่ไม่ค่อยชอบดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ต้องใจอ่อน อย่างเช่น เมย์

“ยัย เมย์ ฉันว่าเธอดื่มเยอะไปแล้วนะ” ลดา สังเกตเห็นว่าเพื่อนรักที่ดูไม่ปกติ เธอไม่เคยเห็นการดื่มของเพื่อนคนนี้มากเท่าวันนี้มาก่อน

“อือ ...” เมย์หันมายิ้มให้ลดาด้วยสายตาที่หวานหยาดเยิ้ม พร้อมพยักหน้ายอมรับอย่างว่าง่าย และท่านั่งที่เอียงไปทางซ้ายที ขวาที

“ตายแล้ว ตายแล้ว ยัยเมย์เพื่อนฉัน ... พวกฉันเอาอะไรให้เธอดื่มละเนี่ย!!!” ลดา ที่เห็นอาการของเพื่อน เธอเริ่มคิดหนัก ขืนให้ดื่มต่อ มีหวังได้หิ้วปีกเป็นแน่

“พากลับสภาพนี้ก็ไม่ได้ ... ไม่งั้นมีหวังตายแน่ๆ ... ทำไงดี ทำไงดี คิดสิ คิดสิ ยัยดา .....” สีหน้าของลดาที่บ่งบอกว่าเป็นอาการของคนที่คิดไม่ตก

“อะ!!! … คิดออกแล้ว” รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของลดา เธอหยิบเครื่องมือสื่อสารขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋าถือใบเล็กที่มีขนาดใหญ่กว่าโทรศัพท์นิดหน่อย จากนั้นก็กดโทรออก

“ฮัลโหล ... น้าเล็ก ดามีเรื่องรบกวนน้าเล็กค่ะ ....”