ตอนที่ 24

มัชฌิมามองหน้าก้องเกียรตินิ่งอย่างพิจารณา เวลานี้เธอต้องการหาตัวบุคคลที่จะสามารถช่วยป้าของเธอได้ หากไม่ใช่กานต์ก็ต้องหาคนอื่น อาจจะเป็นเขาคนนี้ก็ได้

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร กานต์ก็เดินออกมาจากบ้านเพื่อจะไปทำงาน แต่เขามองเห็นตำรวจยืนอยู่หน้าบ้าน ซึ่งมีเพียงมัชฌิมาที่ยืนอยู่เพียงลำพัง เขาจึงเดินตรงไปหยุดข้าง ๆ เธอ

“มีอะไรหรือครับ”

กานต์เอ่ยถามทำให้เธอเงยหน้ามองเขา

“กานต์”

แต่เสียงนั้นทำให้เขามองตรงไปยังต้นเสียง ก่อนจะเลิกคิ้วสูงแล้วยิ้มออกมา

“ก้องเกียรติ..”

กานต์รีบเดินมาเปิดประตูให้ก้องเกียรติทันที

“กลับมาเมื่อไหร่”

“สักพักแล้ว ได้ข่าวว่านายประจำอยู่ต่างจังหวัด ตั้งใจว่าหากจัดการกับงานได้เมื่อไหร่ จะไปหานาย”

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา

“มาหาฉันแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่า”

ก้องเกียรติส่ายหน้าไปมา

“ไม่ได้มาหานาย”

กานต์ย่นคิ้ว ทำให้ก้องเกียรติหันไปมองยังปราสาทสีงาช้าง

“ฉันมาสืบเบาะแสการหายตัวไปของผู้หญิง”

ก้องเกียรติตอบพร้อมกับมองไปหามัชฌิมา กานต์มองตามสายตาของเขาแล้วหันมาหาเธอ

“เข้าข้างในก่อนดีกว่า”

กานต์เดินนำก้องเกียรติและนายตำรวจท่านอื่นเข้ามายังห้องโถงของบ้าน

กานต์มองดูดาวบนบ่าของเพื่อนแล้วหันมาหามัชฌิมาที่ยกน้ำเข้ามา

“นี่ร้อยตำรวจเอกก้องเกียรติ เพื่อนของผมครับ”

เขาบอกกับมัฌชิมาที่รีบยกมือไหว้

“นี่คุณมัชฌิมา”

“ภรรยาของนายหรือ”

กานต์มองหน้าเธอแล้วยิ้มกว้าง แต่มัชฌิมากลับรู้สึกใจสั่นระรัวกับคำถามนั้น เธออยากรู้เหมือนกันว่ากานต์จะแนะนำเธอว่าเป็นใคร

“ไม่หรอก คุณมัชเธอป่วยเพราะฉัน ฉันเลยให้เธออยู่ที่นี่เพื่อรักษาตัว”

มัชฌิมามองหน้าเขาก่อนจะเดินห่างออกไป แต่ในใจก็อยากจะรู้ความเป็นของก้องเกียรติ เธออยากจะให้เขาเป็นคนที่เธอกำลังตามหา หรือไม่ก็ขอให้เป็นหนึ่งในนายตำรวจทั้งหมดที่นั่งอยู่ในห้องโถงนี้สักคน แต่เธอจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อต้องถามพวกเขา ทำให้เธอจำต้องแอบฟังแม้จะรู้ว่าเสียมารยาทก็ตาม

“นายได้เบาะแสว่าผู้หญิงหายไปหรือ”

กานต์เข้าเรื่องทันที

“ใช่ ฉันมารับผิดชอบในเขตท้องที่นี้ ก่อนหน้าที่ฉันจะมา มีคดีที่ปิดไม่ได้อยู่หลายคดี ล้วนเป็นคดีการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของหญิงสาว อายุระหว่าง สิบแปดถึงยี่สิบปี”

กานต์มองหน้าก้องเกียรติ

“หายไปแถวนี้หรือ”

“ใช่ สายรายงานว่า มีรถแท็กซี่เลี้ยวเข้ามาในซอยนี้แล้วจอดลงที่หน้าบ้านถัดไป บ้านของคุณชายระพี”

กานต์นิ่ง

“เพราะมีแท็กซี่ที่มีอาการสะลึมสะลือราวกับถูกวางยา เมื่อพวกเขาได้สติแล้วขับรถเลี้ยวรถออกไปจากซอยนี้ พวกเขาส่งรถผิดเวลา เขาบอกว่าไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมมาอยู่ในซอยนี้จำอะไรไม่ได้”

นายตำรวจท่านหนึ่งบอกกานต์

“นายพอรู้อะไรบ้างไหม บางทีอาจจะมีใครบางคนลักลอบส่งขายผู้หญิงแล้วใช้เส้นทางนี้เพื่ออำพราง”

กานต์ส่ายหน้า มันทำให้เขาหวนนึกถึงเสียงกรีดร้องของผู้หญิงในคืนวันเพ็ญ

“ฉันจะเข้าไปในวังของคุณชายระพี”

“ทางตำรวจสงสัยลุงของฉันหรือ”

“ฉันจำเป็นต้องสืบ แม้จะมั่นใจว่าไม่ใช่ก็ตาม”

“จะเข้าไปแบบนี้หรือ”

“ใช่ เข้าไปแบบเปิดเผย”

กานต์พยักหน้า

“เอาสิ ฉันจะไปด้วย”

เพียงได้ยินเท่านั้นมัชฌิมารีบก้าวตรงมาหาเขาทันที

“ขอฉันไปด้วยคนนะคะ”

ทั้งกานต์และนายตำรวจต่างหันมามองหน้าเธอแทบเป็นตาเดียว

“คือฉันอยากเห็นค่ะ ว่าข้างในจะสวยมากแค่ไหน เพราะดูจากข้างนอกสวยมาก”

กานต์หันไปมองหน้าก้องเกียรติที่ยิ้มกว้าง

“ได้สิครับ ผมจะถือโอกาสเข้าไปทักทายท่านด้วย”

เพียงเท่านั้นมัชฌิมารู้สึกดีใจอย่างมาก เธอจะอาศัยลูกแก้ววิเศษในการเข้าไปช่วยป้าของเธอ

“ไปครับ”

กานต์ลุกขึ้นเดินนำหน้าก้องเกียรติและนายตำรวจ ตรงไปยังคฤหาสน์ของหม่อมราชวงศ์ชายระพีทันทีโดยมีมัชฌิมาที่อธิษฐานจิตให้ลูกแก้วช่วยแล้วก้าวตามเขาไปห่าง ๆ เธอตั้งใจว่าจะหาโอกาสไปช่วยป้าของเธอเมื่อเขาพูดคุยกับลุงของเขา

มัชฌิมาเดินตามร่างของกานต์ไปติด ๆ เธอพยายามสอดส่ายสายตาเพื่อจะหาทางที่จะไปหาป้าของเธอ เพราะเธอมั่นใจว่า ต้องมีทางที่จะหลบไปได้ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องคอยระวังภัยจากภูตมนต์ดำ

“ไม่คิดว่าหลานชายจะมาในเวลานี้”

เสียงที่ดังมานั้นทำให้มัชฌิมารู้สึกขนลุก มันต้องมีอะไรที่ผิดแผกไปอย่างแน่นอน เธอวางมือลงที่ลูกแก้วด้วยหัวใจที่สั่นระรัวพร้อมกับมองตรงไปยังเบื้องหน้า เมื่อมองเห็นชายร่างสูงกำยำที่ดูสง่างามก้าวลงมาจากบันไดวน