ep2

แป้งร่ำแทรกขึ้น ขณะที่มือกำลังพอกยาสมุนไพร่ห้ามเลือดที่มีบาดแผลของกงเล็บหมีทำร้ายอยู่หลายแห่ง

“พูดบ้าๆ คุณเสือเขารวยล้นฟ้า อยู่ดีๆ ใครเขาอยากจะ

ตาย นี่คงไปเจอคำบอกเล่าที่ว่าเวลาเจอหมีให้แกล้งตาย”

ปิง หนุ่มวัยรุ่นเพื่อนของแป้งร่ำพูดขึ้น พร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมให้เธอ แป้งร่ำมองค้อน เบ้ปาก

“คนรวยก็ใช่ว่าจะมีความสุข เอ็งอย่าเอาเงินมาตั้งต้นความสุขเลยวะ ถ้าคุณเสือเขามีความสุขจริง เขาจะมาเที่ยวที่นี่ทำไม ที่อื่นสะดวกสะบายกว่าตั้งเยอะ”

ถึงคราวที่ปิงเบ้ปากมั่ง เขาไม่ได้เข้าไปเรียนในตัวเมืองเหมือนแป้งร่ำ แค่จบการศึกษาภาคบังคับก็มาทำไร่กับครอบครัวแล้ว แต่สิ่งที่เขาฝันมาตลอดคือความร่ำรวย เพราะจะได้ไปขอแป้งร่ำทำเมีย

“ถ้าวันหนึ่งข้ารวยขึ้นมา เอ็งก็อย่ามาอ้อนข้าให้ไปขอเอ็งล่ะ อีแป้งร่ำ”

แป้งร่ำมองค้อนขวับ ขณะที่หมอเจียมมองสองหนุ่มสาวแล้วส่ายหน้า จะว่าไปสาวๆ รุ่นราวคราวเดียวกันกับลูกสาวเขา แต่งงานมีลูกกันไปก็หลายคน จะมีก็แต่แป้งร่ำ ไม่รู้จะเลือกอะไรนักหนา จะอยู่ขึ้นคานเสียก็ไม่รู้

“เดี๋ยวพวกเราช่วยหามคุณเขาเข้าไปในบ้านพ่อใหญ่ที

รอหมอมาเย็บแผล ถ้าเขารู้สึกตัวก็ให้เขากินยาจะได้ไม่จับไข้”

ยาสมุนไพรของหมอเจียมเป็นที่ร่ำลือกันว่ารักษาบาด แผลได้ชะงัดนัก ใครบาดเจ็บได้ยาหมอเจียมพอกและกิน นอกจากแผลไม่อักเสบระบมแล้ว อาการไข้หลังบาดเจ็บก็แทบไม่มี จึงมีชาวบ้านมักจะมาหาหมอเจียมให้รักษาไม่เว้นแต่ละวัน เสียแต่ว่าค่ารักษาของแก ไม่ได้ระบุเป็นตัวเงิน มีแต่ขอให้เป็นสินน้ำใจตามแต่จะทำบุญเท่านั้น ทำให้ความเป็นอยู่ของแก แค่พออยู่ได้ ไม่ร่ำรวย แต่ก็ไม่ยากจน และทัศนคติของแกนี่แหละที่ทำให้แป้งร่ำ ลูกสาวคนเดียวของแกซึมซับมาตั้งแต่เด็กจนโต

“คุณเขาจะรอดใช่ไหมพ่อ”

แป้งร่ำแอบกระซิบถาม เมื่อคนของพ่อใหญ่เจิด หามร่างของชายหนุ่มสูงใหญ่เข้าไปพักในกระท่อมหลังเล็ก หลังพอกแผลและห้ามเลือดแล้ว

“มาถึงมือข้า มีใครไม่รอดมั่งวะ”

“จ้ะ หมอเทวดาอย่างพ่อ รักษาคนอื่นหายหมด ยกเว้นรักษาแม่”

“อีแป้ง!”

ทันทีที่แป้งร่ำพูดถึงปมในใจ หมอเจียมก็ยกเท้าถีบลูกสาวทันที ดีที่ว่าแป้งร่ำรู้ทันอยู่แล้วถึงหลบได้อย่างสบายๆ

“แหม พอพูดถึงปมเข้าหน่อย รมณ์ขึ้นเชียวนะ”

“เอ็งนี่ไม่รู้จักโต รู้ว่าข้าไม่ชอบก็พูดอยู่ได้”

“พ่อจ๋า ที่ฉันพูดก็เพื่อให้พ่อปลง พ่อไม่สามารถยื้อชีวิตทุกชีวิตได้หรอก ของมันมีพลาดกันได้”

“เออ ข้ารู้!”

หมอเจียมพูดเสียงสะบัด ออกอาการงอน

“แต่คุณเสือ ยังไงเขาก็รอด ข้าก็บอกไปแล้วว่า ไอ้บอดมันไม่ได้ขย้ำเข้าจุดสำคัญ”

“จ้ะพ่อ แล้วถ้าอย่างนั้น ทำไมให้คนไปตามหมออนามัยมาล่ะ” แป้งร่ำยิ้ม หลอกล่อให้พ่อดุ

“เอ๊าอีนี่”

หมอเจียม รมณ์ขึ้นอีกรอบตวาดลูกสาวคนเดียว หน้างอ

“แผลมันต้องเย็บ ถ้าเป็นคนในหมู่บ้าน ข้าก็พอกแผลอย่างเดียว แผลมันน่าเกลียดก็ช่างมัน แต่นี่เขาคนในเมือง เย็บแผลให้เขาหน่อย เวลาหายเนื้อตัวเขาจะได้ไม่น่าเกลียด”

“อ้อ....”

แป้งร่ำลากเสียงยาว พร้อมยิ้มหวานให้คนเป็นพ่อ

“เอ็งแน่ะ ขึ้นไปเฝ้าไข้ให้คุณเขาหน่อย ถ้าฟื้นแล้วก็ให้คนไปตามข้า ข้าจะไปปรุงยาที่ทำค้างไว้”

หมอเจียมสั่งลูกสาว แล้วเตรียมล่วมยาจะกลับบ้าน

“แล้วตัวยาที่ให้ชาวบ้านไปเก็บล่ะ หมอเจียม”

พ่อใหญ่เจิดที่ลงมาจากกระท่อมหลังเล็ก ตะโกนถาม

“เดี๋ยวอันนั้นฉันจัดการเองจ้ะพ่อใหญ่”

แป้งร่ำลุกขึ้นยืนยิ้มให้อย่างมั่นใจ เพราะเธอเป็นลูกมือของพ่อมาตั้งแต่เกิด เรื่องแค่นี้เธอทำได้

“เออ ก็ดี นี่ถ้าลูกชายของข้ายังเหลือ ก็ว่าจะขอเอ็งมา

เป็นลูกสะใภ้อยู่หรอก เสียดายที่มันแต่งงานกันไปหมดแล้ว”

พ่อใหญ่เจิดลูบศีรษะของเด็กสาวอย่างเอ็นดู เห็นเป็นลูกเป็นหลาน และแป้งร่ำเองที่ได้ไปเรียนในเมืองจนจบวิชาชีพพยาบาลมาก็เพราะพ่อใหญ่นี่แหละที่ส่งเสีย

“โอ๊ย ดีแล้วล่ะพ่อใหญ่ ขืนได้เป็นลูกสะใภ้พ่อใหญ่ มีหวังน้ำตาเช็ดหัวเข่า”

เพี๊ยะ! พ่อใหญ่เจิดตบศีรษะสาวน้อยเบาๆ สั่งสอน

“หนอย เล่นด้วยไม่ได้เลยนะเอ็ง สวนข้าทันที เออข้ารู้น่าว่าลูกชายข้ามันเจ้าชู้ ข้าถึงไม่เอาเอ็งมาเป็นลูกสะใภ้”

“กลัวฉันเสียใจ?”

“เปล่า กลัวลูกข้าเจอลูกปืนเอ็ง ข้าไปล่ะ ฝากคุณเสือเขาด้วยนะ”

พ่อใหญ่เจิดโยกศีรษะแป้งร่ำด้วยความเอ็นดูอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปที่เรือนใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล แป้งร่ำมองตามด้วยรอยยิ้ม จะว่าไปเธอก็นับถือพ่อใหญ่เจิดเหมือนพ่อตัวเองคนหนึ่ง

เช่นกัน