เสน่หาโคแก่

ณ หมู่บ้านกลางหุบเขาที่ยังอยู่ในพื้นที่ป่าอันอุดมสมบูรณ์ แนวป่าเบญจพรรณขึ้นสลับซับซ้อนก่อนจะล่วงเข้าสู่ทิวไม้ป่าดิบชื้นที่ซ่อนลึกอยู่ภายใน ร่างของชายฉกรรจ์นายหนึ่งถูกหามออกมาจากบริเวณนั้น

“มีคนบาดเจ็บ รีบไปตามหมอเจียมมาเร็วเข้า”

เสียงตะโกนโหวกเหวกของผู้นำหมู่บ้านสั่งการทันทีที่เห็นลูกบ้านกรูกันเข้ามาดูก่อนแหวกทางให้เปลหามคนเจ็บผ่านทางเข้ามา ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยเลือดถูกวางอยู่บนแคร่กลางลานบ้าน ชาวบ้านคนอื่นๆ ที่รู้ข่าวต่างก็มุ่งตรงมารุมล้อมดูสถานการณ์

“ตายหรือเปล่า?”

เสียงเบาๆ ของใครคนหนึ่งแทรกขึ้น พ่อใหญ่เจิด ผู้อาวุโสของผู้บ้าน และเป็นผู้นำชายผู้นี้เข้ามา หันขวับมองดุ

“ถ้าตาย กูจะหามลงมาทำไม ฝังไว้เสียในป่าไม่ดีกว่ารึ”

เสียงตวาดลั่น ทำเอาลูกบ้านหัวหดกันหมด แล้วชั่วครู่ ร่างผอมเกร็งสะพานล่วมยาก็แหวกทางเข้ามา

“ใครเป็นอะไรรึพ่อใหญ่”

“เอ็งดูเอาเถอะ ยังหายใจอยู่ แต่แผลฉกรรจ์น่าดู”

พ่อใหญ่เจิดหันมองผู้มาใหม่ที่น่าจะเป็นหมอ ทว่าเป็นเพียงหมอชาวบ้านที่รักษาด้วยสมุนไพร ไม่ใช่หมอในเมือง

“คุณเขาเข้าไปดงเขียว ข้าห้ามแล้วไม่ฟัง เจอไอ้บอดมันขย้ำเสียเกือบตาย”

พ่อใหญ่เจิดนั่งลงข้างๆ พลางยกผ้าขาวม้าขึ้นซับเหงื่อที่ใบหน้าและลำคอ ไอ้บอดที่ว่า มันคือหมีควายที่บาดเจ็บจากคนเมืองเมื่อหลายปีก่อน มันแค้นและฝังตัวอยู่ในป่าดงดิบถัดจากป่าเบญจพรรณเข้าไปในหุบลึก หลายคนรู้ว่ามันอยู่ที่นั่น เวลาเข้าป่าจึงมักจะเลี่ยงไม่อยากเผชิญหน้ากับมัน ทั้งที่แต่เดิมนั้นหมีควายตัวนี้เคยเข้ามาขออาหารที่หมู่บ้านบ่อยๆ ก่อนที่จะถูกยิงบาดเจ็บจนตาบอด

“แล้วนี่รอดมาได้ยังไง”

หมอเจียมถามลอยๆ ก่อนรีบสั่งคนต้มน่ำ ต้มยา ส่วนตัวแกล้วงล่วมยาหยิบพืชสมุนไพรออกตำเพื่อใช้พอกแผล พลางสั่งชาวบ้านหาตัวยาในป่าเพิ่มพัลวัน

“ข้ายิงปืนขู่มัน มันหันมาเห็นเกือบจะทำร้ายข้าด้วยอีกคน ดีที่ว่าข้าโยนผ้าขาวม้าให้มัน มันคงจำกลิ่นของข้าได้”

พ่อใหญ่ถอนใจน้ำตาซึม นึกถึงความหลัง หมีควายตัวนั้นสนิมสนมกับชาวบ้านที่นี่ดี โดยเฉพาะกับตัวแกเอง มันร้ายกับคนอื่น แต่ยังดีที่มันยังจำตัวแกได้ แกเองก็ตัดใจยิงมันไม่ลง มันเองก็มีสัญชาตญาณที่รับรู้ความรู้สึกของแกได้เช่นกัน

“แผลต้องเย็บ เดี๋ยวข้าจะให้อีแป้งมันขับมอเตอร์ไซด์ลงเขา ไปตามหมออนามัยมาเย็บแผล ตอนนี้พอกยาห้ามเลือดไปก่อนก็แล้วกัน”

แป้งร่ำ สาวน้อยหน้าใสที่ยืนชะเง้อมองพ่อ หน้าเหวอทันทีที่ถูกเรียกใช้

“อ้าว ทำไมพ่อไม่ใช้คนอื่นล่ะ ผู้ชายมีตั้งเยอะ ฉันอยู่ที่นี่ช่วยพ่อทำแผลให้เขาไม่ดีกว่ารึ”

สาวน้อยแย้งทันที ขี่มอเตอร์ไซด์ขึ้นเขาลงเขาระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ ทำไมหันมาใช้หล่อนได้ก็ไม่รู้

“เออ ข้าลืมไป ก็เห็นเอ็งเป็นพยาบาลที่นั่น ข้าก็เรียกใช้น่ะสิ เอ๊าใครก็ได้รีบไปตามหมออนามัยที”

หมอเจียมนึกขึ้นได้ ก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มหลายคนที่ยืนออกันอยู่ แล้วหนึ่งในนั้นก็ขวนขวายออกไปโดยไม่ต้องบอกซ้ำ

“แหม นี่ถ้าฉันมีเครื่องมือ ฉันเย็บให้ก็ได้นะพ่อ”

“พ่อใหญ่เขาก็จะซื้อไว้ให้ เอ็งก็ไม่เอาเอง”

“เฮ่อ! ทำงานที่อนามัยก็พอแล้วมั้งพ่อ กลับมาบ้านช่วยพ่อรักษาแบบเราๆ ดีกว่า”

“โลกเรามันเปลี่ยนไปแล้วอีแป้ง เอ็งต้องปรับตัว ใช้ทั้งเก่าและใหม่ผสมผสานกัน”

แป้งร่ำยิ้มๆ ไม่ตอบโต้ เธอรู้เช่นเดียวกับพ่อ แต่เธอเลือกที่จะไม่ทำ ถ้าไม่จำเป็น

“นี่คุณเสือ ลูกชายของเจ้านายพ่อใหญ่เมื่อก่อนใช่ไหมพ่อ วันก่อนฉันเห็นขับรถคันใหญ่เข้ามาในหมู่บ้าน”

“จะมีใครล่ะ แล้วเอ็งจะยืนจ้องอยู่อีกนานไหม ไปเอาน้ำร้อนมาเช็ดแผลให้เขาก่อน เอ๊า... ยาต้มที่ข้าสั่ง ได้หรือยัง”

หมอเจียมตะโกนโหวกเหวก แป้งร่ำรีบแจ้นเข้าเรือนดูกาต้มน้ำ ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมขันน้ำร้อนกับผ้าขาวผืนกลาง เพื่อเช็ดแผล เป็นการรักษาเบื้องต้นไปก่อน

“ดีที่ไอ้บอกไม่ขย้ำเข้าจุดสำคัญ คุณเสือเองเจอไอ้บอดก็ไม่สู้สักนิด ไม่รู้แกคิดอะไรของแกอยู่” พ่อใหญ่เจิดพูดปลงๆ ขณะที่ทุกคนกำลังรีบช่วยเหลือคนเจ็บ

“คิดอยากตายละมั้งพ่อใหญ่”