ตอนที่5

หลังจากไปส่งของกลับมาแล้วหญิงสาวนั่งเก็บของในห้องพักของตัวเองใส่กล่องเรียบร้อยอย่างเป็นระเบียบเธอจะย้ายไปให้เร็วที่สุด

"ทำไมแกต้องรีบเก็บของอย่างกับจะย้ายพรุ่งนี้" อิทธิพลเดินเข้ามาในห้องของเธอด้วยความเคยชินโดยไม่ต้องเคาะ

"ก็แค่อยากเก็บก่อนน่ะ ถึงเวลาย้ายจริงๆจะได้ไม่ต้องเหนื่อย" ของในห้องค่อนข้างมากพอสมควรเพราะเธออยู่ตั้งแต่ปี1จนถึงปัจจุบันนี้เธอไม่มีบ้านแบบคนอื่นในกลับเลยต้องอยู่หอพักตลอด

"แกมีอะไรที่ยังไม่บอกฉันอีกมั้ยเบล" อิทธิพลเลิกคิ้วถามเพื่อน.

"ไม่มีแกจะถามทำไม"

"ตอนฉันไปหาอาจารย์กมลเรื่องทุน รายชื่อนักศึกษารับปริญญาไม่มีชื่อแก" อิทธิพลเอ่ยออกมาในเมื่อเพื่อนไม่ยอมบอกเขาก็ต้องถามเอง บารารีนิ่งเงียบเธอยังไม่ได้บอกเขาเรื่องนี้แต่ตอนนี้เขาดันรู้แล้ว

"อืม ฉันไม่ค่อยอยากรับน่ะ"

"ทำไม?" อิทธิพลถามเธอเสียงเข้ม ทำไมพักหลังมานี้บารารีมีเรื่องปิดบังเขาตลอด

"ฉันคิดว่ารับไม่รับเวลาสมัครงานบริษัทก็ไม่ได้ขอดูจริงมั้ย มีแค่วุฒิก็พอแล้ว" แม้จะให้เหตุผลไปแบบนั้นแต่ในใจจริงๆเธอก็อยากเข้าร่วมรับปริญญาพร้อมกับเพื่อนๆทุกคน

"แกดูเปลี่ยนไปนะเบล เหมือนมีอะไรปิดบังฉัน"

"ไม่มีแล้วแหละ ฉันบอกแกไปหมดแล้ว" ร่างบางบอกกับเขาทั้งที่ความจริงมีอีก1เรื่องสำคัญที่บอกเขาหรือใครไม่ได้

"ถ้ามีอะไรแกต้องบอกฉันนะ ฉันมีแกเป็นเพื่อนคนเดียวนะเบล" อิทธิพลเอ่ยอย่างจริงจังเขาไม่เคยเจอเพื่อนที่จริงใจเท่าบารารีมาก่อน

"อืม แกกลับห้องไปได้แล้วไปฉันจะนอนแล้ว" เอ่ยไล่เพื่อนให้รีบๆกลับห้อง พอเพื่อนสนิทกลับไปหญิงสาวที่กำลังจะได้เป็นคุณแม่ในไม่ช้านั่งกอดเข่ามองรูปภาพเธอกับอิทธิพลสมัยเป็นเด็ก

"ฉันก็มีแกเป็นเพื่อนคนเดียวเหมือนกันนะอิฐ" เธอไม่อยากสร้างภาระให้ใครอีกแล้วแค่นี้อิทธิพลก็ช่วยเธอมามากแล้วเธอขอทำอะไรเพื่อลูกด้วยตัวเองบ้าง

วันเวลาผ่านไปจนถึงวันรับปริญญาอิทธิพลชะเง้อมองหาบารารีเขาคิดว่าเธอจะมาถ่ายรูปกับเขาในวันรับปริญญา เขาไม่ได้เห็นหน้าเธอมาเป็นสัปดาห์เพราะติดซ้อมรับปริญญา

"ไอ้อิฐมาถ่ายรูปกันเว้ย" เสียงเพื่อนผู้ชาบตะโกนเรียกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเดือนคณะดีกรีเกียรตินิยมอันดับ1และพ่วงด้วยตำแหน่งนักศึกษทุนของคณะ

"เห็นเบลบ้างมั้ย" อิทธิพลหันไปถามเพื่อนในสาขาที่ดูที่จะน่าจะคุยกับบารารีมากที่สุด

"ไม่นะ ฉันโทรไปก็ไม่ติด" อิทธิพลพยักหน้ารับก่อนจะไปถ่ายรูปต่อกับเพื่อนๆ เขาเองก็ติดต่อบารารีไม่ได้เหมือนกันช่วงซ้อมรับปริญญาเขากลับไปนอนบ้านทุกวันเพราะมันสะดวกกว่าเลยไม่ได้เจอหน้าเพื่อนสนิท เหตุผลที่เขาเลือกอยู่หอแทนที่จะอยู่บ้านเพราะอยากจะไปอยู่เป็นเพื่อนบารารี

"แล้วจะไปออสเตรเลียวันไหนล่ะอิฐ" เพื่อนในคณะที่ร่วมแสดงความยินดีกับนักศึกษาปริญญาโทถามด้วยความอยากรู้

"เดือนหน้าก็ไปแล้ว" เดือนหน้าเขาต้องเดินทางไปอยู่ออสเตรเลียตั้งใจไว้ว่าจะกลับบ้านทีเดียวตอนเรียนจบ เพราะแค่2ปีก็จบแล้วคงไม่นานเกินรอ

สนามบิน

ชายหนุ่มยืนดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือไม่ละสายตาเขารอคนคนเดียวที่สัญญาว่าจะมาส่งเขาที่สนามบิน บารารีย้ายออกจากหอพักไปช่วงที่อิทธิพลรับปริญญาเธอย้ายไปโดยไม่บอกเขาสักคำจนอิทธิพลต้องมารู้เองจากเจ้าของหอ และเมื่อคืนเขาส่งข้อความไปให้เธอว่าจะเดินทางวันนี้บารารีอ่านแต่ไม่ยอมตอบอิทธิพลเริ่มใจเสียกลัวเธอจะไม่มาส่งเขา

"อิฐไปได้แล้วลูกจะได้เวลาแล้ว"

"เดี๋ยวครับม๊า เบลยัลไม่มาเลย" อิทธิพลยังไม่ยอมไปไหนจะรอจนกว่าบารารีจะมา

"หนูเบลอาจจะติดงานก็ได้ ไปเถอะลูกเดี๋ยวตกเครื่อง" ผู้เป็นแม่กลัวลูกชายจะตกเครื่องจึงรีบเตือน

"ขออีก10นาทีนะครับ" ขอต่อเวลาอีกหน่อยเผื่อบารารีกำลังนั่งรถมา ทั้งพ่อและแม่ของอิทธิพลทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้ลูกชายรอเพื่อนสนิทตั้งแต่อนุบาลมาส่ง

อิทธิพลรอจนครบ10นาทีแล้วก็ยังไม่เห็นบารารีแม้แต่เงา

"ไปเถอะลูก ถึงแล้วค่อยโทรหาหนูเบลก็ได้" ผู้เป็นพ่อบอกกับลูกชาย

"ครับป๊า" อิทธิพลเดินคอตกลากกระเป๋าเตรียมจะเดินเข้าเกต

"อิฐ!!" เสียงที่คุ้นเคยเรียกดังลั่นอิทธิพลหันพรึบก่อนจะเห็นบารารีกำลังก้าวฉับๆมาหา

"แฮ่กๆ ขอโทษนะที่สาย" เธอคิดว่าจะมาส่งอิทธิพลไม่ทันเสียแล้ว คอนโดใหม่ที่เธอย้ายไปอยู่มันไกลจากสนามบินมาก

"ฉันคิดว่าแกจะไม่มาสะแล้ว" อิทธิพลดีใจยิ้มจนแก้มปริที่เพื่อนสนิทมาตามสัญญา

"ไปเรียนล่ะไม่ใช่ไปหาสาว" บารารีแกล้งแซวเพื่อน

"ฉันรู้หรอกหน่า แล้วแกย้ายที่อยู่ใหม่ไม่คิดจะบอกเลยหรือไง" นึกน้อยใจที่เพื่อนไม่ยอมบอกแม้แต่น้อย

"ฉันเห็นแกยุ่งๆน่ะเลยไม่ได้บอก"

"ฉันจะรีบเรียนให้จบกลับมาแล้วเราไปเที่ยวกัน" ทั้งคู่เคยสัญญากันว่าถ้าเรียนจบแล้วจะพากันเที่ยวให้ครบทุกจังหวัดในประเทศไทย

"อืม รีบๆเรียนให้จบแล้วกันป๊ากับม๊าแกคอยอยู่"

"แกต้องรับโทรศัพท์ทุกครั้งที่ฉันโทรหาเข้าใจมั้ย" อิทธิพลออกคำสั่งกับเพื่อนิดเป็นห่วงเธอไม่ได้ที่ต้องอยู่คนเดียวต่อจากนี้

"อืมมม ได้เวลาแล้วไปได้แล้วไปเดี๋ยวตกเครื่อง" หญิงสาวผลักเขาให้รีบไป อิทธิพลหันมาโบกมือบายๆก่อนจะเดินเข้าไปในเกต

หลังจากส่งเพื่อนรักเสร็จบารารีตัดสินใจทิ้งซิมเปลี่ยนเบอร์เปลี่ยนทุกอย่างที่ทุกคนสามารถติดต่อได้ เธออยากหายไปเงียบๆ

"ขอโทษนะอิฐ ช่วยสานฝันแทนฉันด้วยนะ" บารารีมองเครื่องบินที่กำลังทะยานขึ้นฟ้า นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เจอกับอิทธิพล

"เราจะเริ่มตรงไหนกันดีล่ะลูก" ลูบท้องแบนเรียบคุยกับลูกในท้อง เธอไม่รู้จะเริ่มจากอะไรท้องแบบนี้คงทำงานอะไรหนักๆไม่ได้จึงต้องขายของออนไลน์กับรับแปลเอกสารไปก่อนถ้าคลอดแล้วคงต้องหางานอื่นรองรับ การมีลูกไม่ใช่เรื่องง่ายแถมยิ่งเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอีกต่างหาก การที่จะเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งให้โตมาอย่างมีคุณภาพยิ่งยากเข้าไปใหญ่เธอจะเป็นแม่ที่ดีให้ลูกได้จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่เธอจะพยายามให้ถึงที่สุด ถึงลูกเธอจะกำพร้าพ่อแต่อย่างน้อยก็มีแม่เธอต้องดูแลให้ลูกไม่รู้สึกขาดอะไรทั้งนั้น