24 ได้เจอพ่อ

" คุณเจอพ่อคนแล้วก็คุยกันแล้วกัน ผมจะออกไปรอข้างนอก คุยจบแล้วก็เดินออกไป เดี๋ยวให้คนไปส่งที่สนามบินวันนี้เลย จองไฟลท์ไว้ให้แล้ว เครื่องออกตอนสองทุ่มตรง "

พูดจบเอ็ดเวิร์ด ก็ได้เดินออกไปทันที และชายหนุ่มก็ได้เรียกบอดี้การ์ดที่เฝ้าออกไปด้วย

บทสนทนาสองคนพ่อลูกจึงเริ่มขึ้นโดยไม่มีคนอื่นคอยฟังอีกต่อไป

"คุณพ่อขาเจ็บมากมั้ยคะเดี๋ยวดาด้าจะพาไปหาคุณหมอ " ... หญิงสาวพูดออกมาน้ำเสียงสั่นคลอน้ำตาหยดไหลออกมาดังสายธาร

" พ่อไม่เจ็บหรอกลูกแค่นี้พ่อไม่เจ็บเลย แล้วหนูล่ะลูกโดนเขารังแกอะไรหรือเปล่า"

"ไม่เลยค่ะคุณพ่อคุณเอ็ดเวิร์ด และคุณโรเบิร์ตดีกับหนูมากๆ เค้ายื่นข้อเสนอให้หนูทำงานชดใช้ให้เขา 50 ล้านเหรียญ โดยการเซ็นสัญญาเป็นลูกหนี้แทนคุณพ่อคะ เมื่อหนูชดใช้หนี้สินเค้าเสร็จทุกบาททุกสตางค์เค้าจะปล่อยเราให้เป็นอิสระค่ะ "

ผู้เป็นลูกสาวพูดพร้อมพลางปัดน้ำตาไปด้วย ผู้เป็นพ่อได้แต่มองลูกด้วยความสงสารตอนนี้เค้ารู้แล้วว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดมหันต์แต่เวลาก็ย้อนกลับไปไม่ได้ผู้เป็นพ่อได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิด

" ฮึก ! แล้วในวันที่หนูเป็นอิสระหนูจะกลับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ที่ประเทศไทยแล้วครอบครัวเราก็จะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกเหมือนเดิมนะคะ"

หญิงสาวพูดขณะที่น้ำตาไหลออกมาแต่ก็ฝืนยิ้มให้กับผู้เป็นพ่อเพราะเธอต้องการให้พ่อสบายใจไม่ต้องทุกข์ใจอีก

ดาด้าเธอจำเป็นต้องโกหกเพื่อให้ผู้เป็นพ่อฟังแล้วสบายใจไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้ที่ทำให้ลูกและเมียต้องลำบาก หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือ แต่ก็พยายามไม่ให้น้ำตาใหลมากไปกว่านี้ กลัวผู้เป็นพ่อจะไม่สบายใจกับภาพที่เห็น

" แล้วหนูจะทำงานอะไรอยู่กับเขาล่ะลูก "

"เค้ามีโรงแรมด้วยค่ะคุณพ่อเดี๋ยวหนูจะไปเป็นเด็กเสิร์ฟก็ได้ค่ะเพราะว่าเป็นพนักงานเสิร์ฟจะได้ทิปดีค่ะ หนูจะเก็บสะสมเงินทุกบาททุกสตางค์แล้วรีบใช้หนี้เขา หนูจะได้รีบกลับไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่นะคะ"

"พ่อขอโทษนะลูกที่รักษาโรงแรมไว้ให้ลูกไม่ได้"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณพ่อ ดาด้าไม่ซีเรียสหรอกค่ะของนอกกายเมื่อไหร่ก็หาได้ แต่ร้านอาหารและบ้านของเรายังไม่ถูกยึดนะคะ"

"พ่อขอโทษนะลูกพ่อผิดไปแล้ว"

"ตอนที่คุณปู่กับคุณย่าสร้างโรงแรมนี้มาก็ไม่ใช่ใหญ่โตอย่างทุกวันนี้นะคะ แต่ที่มันใหญ่โตอย่างทุกวันนี้มันยิ่งใหญ่ขึ้นมาด้วยน้ำมือของคุณพ่อค่ะคุณพ่อไม่ต้องมาขอโทษที่รักษาโรงแรมไว้ให้หนูไม่ได้ เพราะว่าโรงแรมนี้พ่อเป็นคนสร้างขึ้นมาให้ยิ่งใหญ่ แต่หนูไม่ได้เป็นคนสร้างถ้าคุณพ่อจะไม่ยกให้หนู หนูก็จะไม่โกรธอะไรใดใดทั้งสิ้นค่ะคุณพ่อ ไม่เป็นไรนะคะหนูไม่โกรธคุณพ่อเลยค่ะหนูมีแต่จะรักคุณพ่อ คุณพ่อต้องกลับไปอยู่ที่ประเทศไทยกับคุณแม่แล้วไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีกนะคะ "

" พ่อไม่น่าให้ผีพนันเข้าสิงห์เลยจริงๆ" สมภพน่าเศร้า

" หนูอยากให้คุณพ่อกลับไปอยู่กับคุณแม่ทำให้คุณแม่มีความสุขที่สุด และหนูขอเพียงอย่างเดียวอยากให้คุณพ่อสัญญากับหนูว่าจะเลิกเล่นการพนันอย่างเด็ดขาดแค่นี้หนูก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ"

" พ่อเลิกเด็ดขาดแล้วลูก ประสบการณ์ครั้งนี้พ่อเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด แล้วแถมยังต้องให้ลูกกับเมียต้องลำบากและเดือดร้อนอีก พ่อเข็ดแล้วพ่อเข็ดแล้วจริงๆ พ่อสัญญาพ่อสาบานเลยจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการพนันอีกเป็นเด็ดขาด "

... ผู้เป็นพ่อก็ร่ำไห้ไม่แพ้กับลูกสาวสองคนพ่อลูกกอดกันร้องไห้ปานใจจะขาด

"คุณพ่อขาเราไปกันดีกว่าค่ะเดี๋ยวหนูจะพาคุณพ่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็พาคุณพ่อไปที่โรงพยาบาลนะคะ ยังพอมีเวลาไปโรงพยาบาลค่ะเพราะว่าเครื่องบินออกสองทุ่มค่ะ "

สองคนพ่อลูกประคองกันลุกขึ้น และเดินออกไปจากคุกใต้ดิน

เมื่อเดินออกไปสมภพได้มองกลับมาแล้วได้สาบานกับที่นี่ไว้เป็นเด็ดขาดว่าจะไม่กลับมาเหยียบสถานที่แบบนี้อีกแล้ว และจะไม่มีวันเข้าคุกแบบนี้อีกเป็นอันขาด