23 เตรียมตัวไปหาพ่อ

ห้องทำงานของเอ็ดเวิร์ดของตกแต่งเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดรวมถึงฝาผนังเป็นสีดำสลับสีทอง เป็นรสนิยมที่หรูหราโอ่อ่าแต่ แฝงไปด้วยความคมเข้ม ดุดัน น่าเกรงขาม

ห้องทำงานของโรเบิร์ตตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาว ดูสะอาดตา สลับสีทอง ยิ่งมองยิ่งชวนให้หลงใหลไปอีกแบบ แสดงให้เห็นถึงรสนิยมต่างกันสุดขั้วกับเจ้านายของเขา ซึ่งก็คือเอ็ดเวิร์ดนั่นเอง

" เป็นยังไงบ้างครับห้องทำงานของผม "

เมื่อโรเบิร์ตเห็นว่าดาด้าได้เพ่งมองไปโดยรอบห้องทำงานของเขา เขาจึงเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นมา

"สวยงามดูสะอาดสะอ้าน ดูสบายตาดีค่ะ ช่างแตกต่างจากเจ้านายของคุณเหลือเกินนะคะ"

ดาด้าพูดออกไปโดยไม่คิด หญิงสาวคิดอะไรก็พูดไปแบบนั้น แต่คำพูดของเธอทำให้โรเบิร์ตซึ่งเป็นคนฟังอยู่ ประทับใจในคำพูดของเธอ

เมื่อโรเบิร์ตเมื่อได้พูดคุยใกล้ชิดกับหญิงสาวคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ เค้ายิ่งมีความรู้สึกที่ดีให้กับเธอ แต่เค้าต้องคอยหักห้ามใจเนื่องจากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ ก็คือผู้หญิงของนายเค้าซึ่งเค้าไม่อาจเอื้อมถึง โรเบิร์ตก็ได้แต่หวังสักวันว่านายของเค้าจะเบื่อเธอ ซึ่งถ้าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่โรเบิร์ตพร้อมและยินดีจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต

" ผมว่าวันนี้คุณดาด้าผมไม่ได้ลงมาหาผมเพียงเพราะอยากจะมาชมห้องทำงานของผมหรอกใช่ไหมครับ "

โรเบิร์ตเอ่ยถามหญิงสาวตัดบท พร้อมกับสลัดความคิดที่คิดไม่ซื่อกับหญิงสาวออกไปทันที

"ค่ะ เมื่อ สักครู่เจ้านายของคุณโรเบิร์ตบอกดิฉันว่าถ้าอยากพบคุณพ่อให้มาหาคุณโรเบิร์ต แล้วคุณโรเบิตจะพาไปค่ะ แล้วเป็นคนจัดการทุกอย่างให้พ่อดิฉันกับประเทศไทยด้วยค่ะ ดิฉันจึงอยากจะรบกวนคุณโรเบิร์ตให้พาดิฉันไปพบคุณพ่อด้วยค่ะ "

สายตาของหญิงสาวเปี่ยมไปด้วยความหวัง และดีใจที่จะได้เจอพ่อแล้ว

" ถ้างั้นเดี๋ยวผมพาคุณดาด้าไปตอนนี้เลยแล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมยังว่างอยู่ "

"ขอบคุณค่ะ " ... ดาด้ายกมือไหว้โรเบิร์ตเพราะตอนนี้เธอดีใจมากที่จะได้พบพ่อของเธอ

เมื่อคุยธุระกันเสร็จเรียบร้อยดาด้าและโรเบิร์ตจึงเดินออกมาจากห้องทำงานของชายหนุ่ม

เมื่อเปิดประตูออกมาปรากฏว่าเอ็ดเวิร์ด ก็กำลังจะเดินเข้าไปที่ห้องทำงานของโรเบิร์ตเช่นกัน โรเบิร์ตจึงเอ่ยถามผู้เป็นนาย

" ไม่ทราบว่านายมาที่นี่อะไรให้กระผมปรับใช้ครับ. " ....โรเบิร์ตถามผู้เป็นนายออกไป

" ฉันว่าจะพาแม่นี่ไปหาพ่อเขา " ..... เอ็ดเวิร์ดชี้มาทางดาด้า

"อ้าว !!! ก็ตะกี๊คุณสั่งให้ฉันมาหาคุณโรเบิร์ตแล้วคุณบอกให้คุณโรเบิร์ตเป็นคนพาฉันไปไม่ใช่เหรอคะ ???

" อืม !!! แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว " เขาพูดออกมาหน้าตาย

ดาด้าได้แต่ทำหน้างง

เอ็ดเวิร์ด ไม่รอช้าคว้ามือบางของดาด้า แล้วเดินจ้ำออกไปทันที

บอดี้การ์ดได้แต่มอง งง งง กับการกระทำของเจ้านายหนุ่มของเค้าในตอนนี้

ปกติแล้วเจ้านายของเค้าไม่เคยจับมือถือแขนกับหญิงสาวคนไหนเลย ลุกออกจากเตียงก็คือจบ แต่สำหรับดาด้าแล้วไม่ใช่ เพราะอะไรกันนะ บอดี้การ์ดต่างหันมาสบตากัน และไม่เข้าใจการกระทำของ ผู้เป็นนายเค้าเลย

ส่วนทางด้านของโรเบิร์ตได้แต่มองตามตาละห้อย ตอนนี้โรเบิร์ตแน่ใจแล้วว่า สำหรับเอ็ดเวิร์ดแล้ว ดาด้าต้องเป็นคนพิเศษสำหรับเขาแน่นอน เพราะเอ็ดเวิร์ดไม่เคยใส่ใจ และสนใจหญิงสาวคนไหนเลยผ่านมาก็คือผ่านไป ไม่มีการมาดูแลเทคแคร์แบบนี้

โรเบิร์ตได้แต่มองภาพดาด้าและเจ้านายของตัวเองเดินจากไปด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว สิ้นหวัง

ดาด้าโดนคนตัวโตจับแขนดึงแล้วให้เดินตามหญิงสาวตัวปลิวตามแรงกระชากของเอ็ดเวิร์ดและก็ยอมเดินตามชายหนุ่มไปแต่โดยดี ด้วยความที่อยากจะได้เห็นหน้าของผู้เป็นพ่อของตัวเองอย่างเร็วที่สุด

เมื่อมาถึงคุกใต้ดินบทสนทนาระหว่างพ่อกับลูกจึงเกิดขึ้น

ดาด้ารีบวิ่งไปกอดพ่อของเธอทันที สภาพของพ่อเธอในตอนนี้คือ เสื้อผ้าแบรนด์เนมที่ขาดหลุดลุ่ยเหมือนไม่ได้อาบน้ำและไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้ามาหลายวัน

คราบรอยเลือดติดตามเสื้อผ้า ใบหน้าเป็นแผล ผมเผ้ารุงรังยุ่งเหยิงไปหมด กางเกงปริแตก รองเท้าเลอะไปด้วยโคลนตม

เมื่อดาด้า เห็นสภาพความเป็นอยู่ของพ่อเธอในตอนนี้หญิงสาวร้องไห้พรั่งพรูออกมาเต็มที่ จนคนที่รังแกเธอเมื่อคืนอดมองไม่ได้ด้วยความสงสารหญิงสาวจับใจ

แต่ด้วยความเป็นมาเฟียจึงแสดงความสงสารหรืออ่อนไหวออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มจึงพูดตัดบทเพราะไม่อยากเห็นภาพที่ดาด้าร้องไห้