ตอนที่8 เซ็นสัญญา

วันต่อมา. . .

แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านกระจกใสในร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เดิม จัสมินเลือกมุมในสุดของร้าน ที่ครั้งก่อนเธอและเขาได้นัดพบกันเป็นครั้งแรก เอกสารสัญญาที่พกมาถูกเก็บไว้ในแฟ้มเป็นอย่างดี

จัสมินปรับแก้อยู่หลายครั้งจนแน่ใจว่าครบถ้วนตามเงื่อนไขที่เธอต้องการ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์และนั่งรอเขาอยู่ครู่หนึ่ง

กริ๊ง ๆ

เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่บนประตูของร้านกาแฟดังขึ้น ร่างสูงของฟาอัลก้าวเข้ามาในร้านด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงขายาวสีดำ ดูสง่ามากเมื่อได้เห็นเขาในมุมนี้ ดวงตาคมกวาดมองหาเป้าหมาย ก่อนจะเดินตรงเข้าไปอย่างไม่ลังเล

“มาถึงนานหรือยัง?” เขาเอ่ยถามเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ

“ไม่นานค่ะ” จัสมินตอบเสียงเรียบ “นั่งสิคะ ลองอ่านสัญญาที่ฉันร่างว่าคุณติดขัดตรงไหนไหม”

ฟาอัลพยักหน้ารับ ก่อนจะนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม จัสมินหยิบแฟ้มเอกสารออกมา เปิดหน้าแรกให้อีกฝ่ายดู

“นี่คือรายละเอียดสัญญาที่ฉันร่างค่ะ” เธออธิบาย “เราจะแต่งงานกันเป็นเวลา 1 ปี พอครบกำหนดก็แยกย้ายโดยฉันจะไม่เรียกร้องสิ่งใดจากคุณ”

ฟาอัลรับเอกสารไปและเริ่มกวาดสายตาอ่านเงื่อนไขหลัก ๆ ที่จัสมินกำหนด เขาพยักหน้าหงึกหงัก จนกระทั่งอ่านเจอเงื่อนไขบางข้อ ที่เขาได้อ่านแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหลุดปากประชดออกมา

“ห้ามแตะต้องบังคับขืนใจอีกฝ่าย!!” เขาอ่านออกเสียง “ทำเหมือนฉันอยากจะแตะเธอตาย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันพลางเงยหน้าขึ้นมามอง “ฉันไม่ได้หื่นขนาดนั้น อย่าคิดเข้าข้างตัวเองสิจัสมิน”

“ฉันไม่ได้คิดว่าคุณหื่นหรือเปล่า…ฉันแค่ต้องการความปลอดภัย” จัสมินรีบสวนทันควัน “ฉันจำเป็นต้องปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง เผื่ออนาคตคุณอาจจะเปลี่ยนใจขึ้นมา”

ฟาอัลไหวไหล่ไม่ใส่ใจก่อนจะก้มลงไปอ่านต่อ จนกระทั่งอ่านมาถึงเงื่อนไขที่ทำเอาเขาแทบสำลักน้ำลายตัวเอง

“ถ้าจำเป็นต้องนอนห้องเดียวกัน…ฝ่ายชายต้องเสียสละนอนพื้นหรือโซฟา?” เรียวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ “นี่!! จะเอาเปรียบฉันหรือไง?” เขาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ผู้หญิงอย่างเธอต่อให้แก้ผ้าตรงหน้า น้องชายฉันมันยังไม่แข็งให้เลย!!”

“ก็เผื่อสถานการณ์ฉุกเฉินแล้วเราต้องพักห้องเดียวกันไงคะ เราเป็นสามีภรรยากันแค่ในนาม มันคงไม่เหมาะสมหากจะต้องนอนเตียงเดียวกัน” จัสมินอธิบายด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “อีกอย่างฉันต้องป้องกันตัวเองทุกทาง เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดขึ้นได้ในอนาคต”

ฟาอัลถอนหายใจ “แล้วแต่เธอเถอะยังไงฉันก็ไม่คิดจะแตะต้องเธอ” ใครจะอยากเอาคนที่ทำให้เขาเกือบจะใช้งานช่วงล่างไม่ได้มาเป็นเมียกันล่ะ

จัสมินเม้มปากแน่น “ถ้าคุณไม่คิดจะยุ่งกับฉันอยู่แล้วมันก็ไม่มีปัญหา…รักษาคำพูดด้วยนะคะ” เธอพลิกหน้าถัดไป “เงื่อนไขต่อไป ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน”

ฟาอัลพยักหน้ารับ “แค่เธอไม่มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉัน ฉันก็ไม่คิดจะไปยุ่งกับชีวิตเธอเหมือนกัน ฉันมีชีวิตของฉันเธอก็มีชีวิตของเธอ เราจะไม่ก้าวก่ายกัน”

“ค่ะ” จัสมินเลื่อนเอกสารกลับมาอ่านต่อ “รวมถึงห้ามถามเรื่องส่วนตัว ถ้าอีกฝ่ายไม่เต็มใจที่จะตอบ…”

“ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” ฟาอัลยิ้มเยาะ “จะให้ฉันสนใจเรื่องไร้สาระอย่างเธอได้ยังไงกัน?”

ดวงตาของจัสมินวาวขึ้นเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้และพูดต่อ “ทั้งหมดนี้คือเงื่อนไขหลัก ๆ นอกเหนือจากนี้ก็มีพวกระเบียบปลีกย่อย และฉันไม่ห้ามถ้าหากคุณจะไปเที่ยวหรือไปทำอะไรกับใคร ตราบใดที่คุณไม่ทำให้ฉันหรือครอบครัวของฉันได้รับความเสียหาย”

ฟาอัลมองเธออย่างพิจารณา “เธอนี่…รอบคอบดีนะ”

“ฉันแค่อยากให้ทุกอย่างชัดเจน เราต่างไม่ไว้ใจกันอยู่แล้วนี่คะ จะได้ไม่มีปัญหากันในภายหลัง” จัสมินตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมา

“ถ้าคุณตกลงตามนี้ เราก็เซ็นสัญญากันได้เลยค่ะ หลังจากเซ็นแล้วฉันจะกลับไปบอกคุณพ่อ ว่าฉันพร้อมที่จะแต่งงานกับคุณแล้ว” แค่หนึ่งปีเท่านั้นเราทั้งคู่ก็จะเป็นอิสระ

ฟาอัลหยิบปากกาขึ้นมา “ตกลง” เขาวางเอกสารบนโต๊ะก่อนจะเซ็นลายเซ็นตัวเอง ลงบนบรรทัดที่ระบุชื่อของเขาเอาไว้อย่างชัดเจน

มือหนาเลื่อนเอกสารกลับไปให้เธอ จัสมินตรวจทานอีกครั้งก่อนจะจรดปากกาเซ็นตาม กระดาษสัญญาถูกลงหมึกด้วยชื่อของคนทั้งคู่ไว้อย่างสมบูรณ์

เธอเก็บเอกสารใส่แฟ้มพลางพูดเสียงเรียบ “ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ ฉันหวังว่าหนึ่งปีนี้มันคงจะราบรื่นสำหรับพวกเรา”

“ฉันก็หวังเหมือนกัน” เขาเอนหลังพิงเก้าอี้มองเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา “แค่ต้องแสดงบทบาทสามีภรรยาต่อหน้าคนอื่น…ไม่น่ายาก”

“ค่ะ” จัสมินลุกขึ้นยืน “เราต่างได้ประโยชน์ร่วมกัน ฉันช่วยครอบครัวฉัน คุณก็ได้ทำตามในสิ่งที่พ่อของคุณต้องการ โดยไม่ต้องถูกผูกมัดระยะยาว”

ฟาอัลลุกขึ้นตาม “งั้นฉันขอตัวก่อน ถ้ามีอะไรก็ติดต่อมาแล้วกัน”

“ฉันก็จะไปเหมือนกันค่ะ” จัสมินตอบก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากร้านไป ปล่อยให้ฟาอัลยืนอยู่ตรงนั้น เขามองตามแผ่นหลังของเธอ และถอนหายใจออกมาเบา ๆ

จากนี้ไปคือการแสดงละครชีวิตคู่ ที่มีเพียงผลประโยชน์และเส้นแบ่งเขตอันเข้มงวดเท่านั้น หวังว่าเขากับเธอจะดำเนินทุกอย่างไปตามแผนได้อย่างราบรื่น

ฟาอัลก้าวออกจากร้านกาแฟ ไล่ตามจัสมินไปเพียงในระยะสายตา เขาเห็นเธอเดินแยกไปอีกทางโดยไม่ได้หันกลับมา

ชายหนุ่มขมวดคิ้วนิด ๆ อย่างประหลาดใจ ไม่ใช่ว่าเขาอยากให้เธอหันมา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย มันอาจจะดีแล้วที่ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรต่อเขา

เพราะมันจะเป็นเพียงความสัมพันธ์ชั่วคราวที่ไม่มีใครต้องเจ็บปวด. . .

จัสมินเดินตรงไปตามทางเท้า เธอยังไม่แน่ใจว่าการแต่งงานหลอก ๆ ครั้งนี้จะเป็นอย่างไร แต่เธอก็พร้อมที่จะรับมือกับมัน เพราะทุกอย่างที่เธอทำก็เพื่อครอบครัว

และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของการแต่งงานกำมะลอ ที่ไม่มีใครรู้ว่าบทสรุปของมันจะเป็นเช่นไร