ตอนที่5 ปัญหาหนักอก

— ร้านอาหาร —

สิบทิศที่ได้สิทธิ์เป็นคนเลือกร้านอาหาร เขาจึงพาอีกฝ่ายมาที่อาหารไทยชื่อดังบรรยากาศดี ที่ยอดตึกสูงของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง 

เขาคิดว่าจัสมินย้ายไปอยู่รัสเซียมานานคงคิดถึงรสชาติอาหารไทยไม่น้อย ซึ่งก็เป็นไปตามคาดเพราะอีกฝ่ายดูตื่นเต้นดีใจมากเลยทีเดียว

“แล้วจะบอกพี่ได้หรือยังว่ามีอะไรไม่สบายใจ?” หลังจากสั่งอาหารและเครื่องดื่มเสร็จ สิบทิศก็ถามเข้าประเด็นเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ทันที

“จัสกำลังจะแต่งงานค่ะ” เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจด้วยความหนักอก

“ห๊ะ!! กับใคร…ที่ไหน…เมื่อไหร่?” สิบทิศโพล่งขึ้นด้วยความตกใจ 

“ไม่รู้สิคะ” จัสมินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “รู้แค่คนที่จัสจะต้องแต่งด้วย…เขาเป็นคนไม่ดี” 

“คนไม่ดี?” หัวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ “แล้วจะไปแต่งกับมันทำไม?” 

“คำสั่งของคุณพ่อไงคะ…เป็นการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์” ใบหน้าสวยหม่นหมองลงอีกครั้งเมื่อนึกไปถึงการกระทำของอีกฝ่าย ที่ริมชายหาดพัทยาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน

“งานแต่งจะไม่เกิดขึ้น” สิบทิศพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “จัสสบายใจเถอะ…พี่จะไปคุยกับคุณอาให้เอง”

“ไม่ได้ผลหรอกค่ะ…จัสพยายามแล้ว” หากไม่ยอมเธอคงถูกตราหน้าว่าเป็นลูกทรพีแน่ ๆ

สิบทิศไม่ได้ตอบอะไรแต่ใบหน้าของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ชายหนุ่มพาเปลี่ยนเรื่องคุยพูดถึงความสนุกในวัยเด็ก ที่ทั้งสามคนมักจะแอบไปเล่นซนด้วยกันจนถูกดุอยู่บ่อย ๆ

“เดี๋ยวนี้กินเหล้าเป็นด้วยเหรอ?” สิบทิศเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นคนรักสุขภาพอย่างจัสมินยกแก้วคอกเทลขึ้นดื่ม

“ปกติไม่กินหรอกค่ะ…แต่วันนี้อยากลอง” เธอตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้เขา เพราะปัญหาที่หนักอยู่ในอก ทำให้จัสมินอยากลิ้มลองรสชาติของน้ำเมาดูสักครั้ง

“งั้นกินให้เต็มที่เลย เดี๋ยวพี่หามกลับเอง” สิบทิศพูดพร้อมกับยกแก้วในมือขึ้นมาชนกับน้องสาวด้วยความเอ็นดู

จัสมินที่ไม่เคยลิ้มลองรสชาติสุรา แค่เพียงได้จิบไปเพียงเล็กน้อยก็เริ่มมึนหัวขึ้นมาทันที ใบหน้าสวยเริ่มแดงระเรื่อคล้ายมีเลือดฝาดและร้อนวูบวาบข้างใน

“จัสไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ” เมื่อหันไปบอกกับพี่ชายข้างบ้านเสร็จเธอก็ลุกขึ้นทันที แต่เพราะความมึนทำให้ร่างบางซวนเซเล็กน้อย จนต้องรีบคว้าขอบโต๊ะเอาไว้เพื่อตั้งหลัก

“พี่ไปเป็นเพื่อนดีกว่านะ” สิบทิศที่เห็นอาการรีบลุกขึ้นมาประคองเอาไว้เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะล้มจนได้รับบาดเจ็บ

“ไม่เป็นไรค่ะจัสไปเองได้” เธอพูดพร้อมกับยืนตรงให้ดูเพื่อยืนยัน ชายหนุ่มพยักหน้ารับและกลับไปนั่งที่ แต่ก็มองตามไปด้วยความเป็นห่วง 

จัสมินพยายามตั้งสติเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยความรู้สึกหนัก ๆ ในหัว ไม่รู้ว่าทำไมคนถึงชอบกินกันนักทั้ง ๆ ที่เธอก็ไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไรสักนิด 

ปึ้ก!!

“อ๊ะ!!…ขอโทษค่ะ” จัสมินรีบกล่าวคำขอโทษออกมาตามสัญชาตญาณ เมื่อเดินชนเข้ากับร่างของใครบางคนที่เดินสวนออกมาตรงทางแยก

ร่างบางเซถอยหลังและเสียหลักเพราะแรงกระแทก มือเล็กจึงรีบคว้าแขนของคู่กรณีเอาไว้แน่น อีกฝ่ายไม่ได้ช่วยประคองอะไร เขาเพียงยืนดูนิ่ง ๆ ก่อนจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของคนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด

“คุณ!!”