ตอนที่3 ความประทับใจในครั้งแรกที่เจอ

สัปดาห์ก่อน. . .

จัสมินที่พึ่งบินกลับมาจากรัสเซียได้ไม่นาน จึงออกมาเที่ยวพักผ่อนชื่นชมความงามของประเทศไทย ร่างบางถือกระดานวาดรูปเดินไปริมชายหาดที่ทอดยาวจนสุดสายตา

แสงแดดในยามเย็นส่องสะท้อนกับผิวขาวเนียนให้ดูโดดเด่น จนผู้คนที่อยู่ริมหาดทั้งไทยและต่างชาติต่างหันมองด้วยความสนใจ

เธอเดินไปทิ้งกายนั่งลงบนพื้นทรายที่อ่อนนุ่ม ก่อนจะหยิบอุปกรณ์วาดรูปออกมาจากกระเป๋าและหันไปมองวิวตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ

พระอาทิตย์สีเหลืองทองอยู่ริมขอบฟ้าในยามที่มันกำลังจะตกดิน ส่องแสงสีส้มอ่อนให้ความรู้สึกอบอุ่นใจ มือเล็กเริ่มสเกตช์ภาพตรงหน้าด้วยความชำนาญ 

นานมากแล้วที่เธอไม่ได้จับกระดานวาดรูปเช่นนี้ วิวของประเทศไทยไม่ว่าจะกลับมากี่ครั้งก็ยังสวยงามเสมอ

จัสมินเป็นลูกครึ่งไทยรัสเซีย แม้จะเกิดและโตที่นี่แต่ก็ถูกพ่อแม่ส่งให้ไปอยู่กับคุณย่าและเรียนต่อที่รัสเซียตั้งแต่อายุสิบเอ็ดขวบ

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่จัสมินปลีกวิเวกเข้าไปอยู่ในโลกของตนเอง ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีหม่น ความมืดเริ่มคลืบคลานเข้ามาทีละน้อย แต่ผู้คนริมหาดก็ยังพลุกพล่านและเพลิดเพลินไปกับการเล่นน้ำของชายหาดประเทศไทย

“อื้ออ…อย่าซนสิคะ!!” เสียงของสาวปริศนาดังแว่วมาตามสายลม

“อ๊ะ…อย่าแหย่ตรงนั้นค่ะ…อ๊าา”

แจ๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ

เรียวคิ้วสวยขมวดงุ่นกับเสียงลามกที่ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล จัสมินรีบควานหาหูฟังในกระเป๋าเอาขึ้นมาเปิดเพลงฟังกลบเสียงที่ไม่อยากได้ยินนั้นทันที

จ๊วบ ๆ ๆ ๆ

อ๊อก ๆ ๆ ๆ

แม้จะเปิดเพลงเสียงดังแต่เสียงกิจกรรมอย่างว่าก็ดังลอดเข้ามาอยู่ดี จัสมินที่เริ่มรู้สึกหมดความอดทนจึงตัดสินใจลุกขึ้นและเดินตรงไปที่คนทั้งคู่ด้วยความไม่สบอารมณ์

“ขอโทษนะคะ…ช่วยลดเสียงหน่อยได้ไหม? ‘” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่คนทั้งสองที่โดนขัดจังหวะกลับหันมามองด้วยความไม่พอใจ

“พ่อของเธอเป็นเจ้าของหาดเหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามในขณะที่มือยังล้วงร่องรักของหญิงสาวราวกับไม่ได้ใส่ใจคนแปลกหน้าอย่างเธอเลยสักนิด

“พ่อของฉันไม่ใช่เจ้าของหาดค่ะ…ฉันแค่ขอให้คุณมีมารยาทในที่สาธารณะบ้างก็เท่านั้น” จัสมินตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ถ้อยคำเหล่านั้นคือการหลอกด่า ว่าคนตรงหน้ากำลังทำเรื่องไร้มารยาทมากแค่ไหน

“มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ…อ๊าา” หญิงสาวในชุดบิกินี่ตัวจิ๋วที่กำลังโดนล้วงช่วงล่างชี้หน้าด่าด้วยความไม่พอใจ แต่ปากก็ครางเสียวไปด้วย

ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความเขินอาย แต่ความจริงแล้วคนที่อายมันควรจะเป็นพวกเขา ที่ทำเรื่องบัดสีกันอย่างโจ่งแจ้งไม่ใช่เหรอ?

“มันเป็นปัญหาของเธอไม่ใช่เหรอ? ถ้ารับไม่ได้ก็ย้ายไปนั่งที่อื่นสิ!!” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบทั้ง ๆ ที่ใบหน้าของเขายังดูดเม้มซอกคอขาวอยู่

“แต่ฉันอยู่ตรงนี้มาก่อนคุณ…” จัสมินเถียงด้วยความหัวเสีย ทำไมเธอต้องเป็นคนย้ายไปที่อื่น ในเมื่อคนที่มาทีหลังและยังทำตัวไม่มีมารยาทมันคือพวกเขา

“ฉันพอใจที่จะอยู่ตรงนี้ ถ้าเธอไม่พอใจก็ไสหัวไปซะ!!” ชายหนุ่มตอบก่อนจะหันไปรั้งใบหน้าของหญิงสาวเข้ามาจูบ 

สุดท้ายก็เป็นจัสมินที่อดทนกับความหน้าด้านของคนทั้งคู่ไม่ไหว เธอจึงเดินไปเก็บอุปกรณ์และเดินจากไปด้วยความหัวเสียทั้ง ๆ ที่รูปก็ยังวาดไม่เสร็จดี

แต่เจอแบบนี้ใครมันจะไปมีอารมณ์วาดต่อกันล่ะ!!