ตอนที่2 ยังไงก็ไม่แต่ง

“พ่อเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ?” ฟาอัลถามผู้เป็นบิดาพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน

“แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ? มัวแต่ออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่ มันถึงเวลาที่แกต้องเข้ามารับตำแหน่งผู้นำแทนฉันได้แล้ว ไม่ใช่ทำตัวไม่เป็นโล้ไม่เป็นพายแบบนี้!!” บิดากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง 

“ถึงเวลาที่แกจะต้องมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วนะ และฉันก็หาคนที่เหมาะสมไว้ให้แกแล้ว” เหตุผลที่เขาต้องตัดสินใจหาผู้หญิงให้ลูกชาย ก็เพื่อป้องกันไม่ให้ทายาทของตระกูลต้องเกิดจากผู้หญิงพวกนั้น

“พ่อครับนี่มันยุคไหนแล้ว…เรื่องเมียพ่อให้ผมหาเองดีกว่า” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธทันที เพราะเรื่องแบบนี้เขาควรเป็นคนเลือกเอง

 “ให้แกหาเองตระกูลเราคงไม่พ้นได้กะหรี่มาเป็นนายหญิง!!” อีวาลหันไปดุลูกชายเสียงแข็ง “ทุกวันนี้ผู้หญิงที่แกควงมีคนไหนที่แกไม่ได้ซื้อมาด้วยเงินบ้างห๊ะ?” 

“แล้วพ่อจะให้ผมแต่งกับคนที่ผมไม่ได้รักเหรอครับ?” ฟาอัลถามด้วยความไม่เข้าใจ 

“แกเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเบอร์เรล มีภาระหน้าที่ความรับผิดชอบที่แกต้องแบกรับ เรื่องแบบนั้นมันสำคัญด้วยเหรอ?” อีวาลถามก่อนจะมองใบหน้าอันหล่อเหลาของลูกชายเพื่อขอคำตอบ

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย “แล้วผู้หญิงคนที่พ่อว่าเขาคือใคร?” เขาถามด้วยความจำใจเพราะสุดท้ายก็เถียงไม่ชนะพ่อของตัวเองอยู่ดี

พรึ่บ!!

รูปถ่ายหลายใบถูกโยนลงมาบนโต๊ะตรงหน้าของฟาอัล เขาถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดู เรียวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันทีที่เห็นใบหน้าสวยหวานของคนบนรูป

“ยัยนี่เนี่ยนะ?” พ่อไปรู้จักยัยนี่ได้ยังไง เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนเขาพึ่งมีเรื่องกับเธอตอนพานิดาไปเที่ยวหาดที่พัทยามา “พ่อไปเอาผู้หญิงที่ไหนมาแต่งกับผม?” 

“ลูกสาวคนโตของอาปีเตอร์ไง…แกจำไม่ได้เหรอ?” อีวาลตอบพร้อมกับหยิบรูปขึ้นมาดู “โตแล้วสวยขึ้นมากเลย…แกจำไม่ได้ก็คงไม่แปลก” 

“พ่อจะบอกว่ายัยนี่คือไอ้เด็กอ้วนขี้มูกโป่งคนนั้นเหรอ?” ฟาอัลหันกลับมามองรูปถ่ายในมืออีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา “เป็นไปไม่ได้…พ่อจำได้ไหมว่ายัยนี่เคยทำอะไรไว้กับผม” 

ถ้ายัยนี่เป็นไอ้เด็กบ้านั่นจริง ๆ หัวเด็ดตีนขาดยังไงเขาก็ไม่มีทางแต่งด้วยแน่นอน!!

“เรื่องมันก็นานมาแล้ว…แกจะไปรื้อฟื้นหาอดีตอีกทำไม?” อีวาลดุลูกชายที่ยังฝังใจไม่เข้าเรื่อง

“แต่ผมเกือบเป็นหมันเพราะยัยนี่นะ…แล้วถ้าผมเป็นหมันไปพ่อก็อดอุ้มหลานแล้วแบบนี้ตระกูลของเราจะมีทายาทไว้สืบสกุลเหรอครับ?” ฟาอัลแย้งเสียงแข็ง จะให้เขาไปแต่งกับคนที่แทบจะเผาพริกเผาเกลือไปให้ได้ยังไงกัน

เพราะตอนเด็ก ๆ คุณอาปีเตอร์มักจะพาครอบครัวมาเที่ยวที่บ้านบ่อย ๆ และเขากับจัสมินก็ไม่ถูกชะตากันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แถมมีครั้งหนึ่งที่จัสมินแกล้งเขาด้วยการกระทุ้งเข่าเข้ามากลางเป้าจนหน้าเขียว

“อย่ามาโยกโย้นักเลย…ยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับหนูจัสมิน” อีวาลยื่นคำขาดทันที

“ผมไม่แต่ง…ยังไงผมก็ไม่ยอมแต่งกับยัยนี่แน่นอน!!” ฟาอัลยืนยันเสียงแข็ง ต่อให้จัสมินจะโตมาสวยสะกดตามากแค่ไหน แต่ยังไงยัยนั่นก็เป็นคนทำร้ายน้องชายของเขาให้เกือบตายอยู่ดี

“แกต้องแต่ง!!” อีวาลขึ้นเสียงใส่ลูกชายหัวดื้อด้วยใบหน้าจริงจัง 

“ไม่แต่ง!! ไม่ว่าพ่อจะบังคับผมยังไงผมก็ไม่แต่ง” ฟาอัลพูดก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไปเพื่อตัดบทสนทนา

อีวาลมองตามหลังลูกชายด้วยความเหนื่อยใจ เพราะเขาตามใจฟาอัลมากเกินไปมันถึงได้โตมาเอาแต่ใจแบบนี้!!