ตอนที่ 4 ฮาเร็มของคุณ

“อรุณสวัสดิ์” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เมื่อหันกลับมามองเธอ

“อรุณสวัสดิ์ คุณไม่ต้องยกขึ้นมาหรอก แค่คุณมาส่งฉัน ฉันก็ขอบคุณแล้ว”

“ไม่เป็นไรผมเต็มใจ”

“คุณนอนที่ไหน” แคทเธอรีนเอ่ยถามด้วยความสงสัย เขาหันหน้าไปที่โซฟา เธอหายใจออกอย่างโล่งใจอย่างมาก

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล้ำคนเมา” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ฉันไม่ว่าอะไร” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยกิน” เขาเอ่ยบอกด้วยยิ้ม เธอจึงหยิบชุดคลุมอาบน้ำ และเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ และก้าวเดินไปอาบน้ำ เขาจึงเปิดแท็บเล็ตเพื่อดูงานในวันนี้ โดยเลขานุการของเขาเป็นคนส่งรายงานมา

เขารอเธอไม่นาน เธอก็ออกมาจากห้องน้ำเธอสวมใส่เสื้อคอเต่า และกางเกงยีนขายาว ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้

“กลัวผมขนาดนี้เลยหรือ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขบขัน

“เมื่อคืนฉันพูดอะไรบ้าง” เธอเอ่ยถาม แล้วนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเขา

“คุณบอกให้ผมมาส่ง แล้วบอกรหัสห้องให้ผมฟัง ผมก็ขับรถมาส่งคุณ แล้วคุณก็หลับตอนอยู่บนรถ ผมจึงอุ้มขึ้นมาส่งบนห้อง พาคุณมานอนบนเตียง คุณบอกให้ผมอยู่กับคุณ ผมเอาหมอนกับผ้าห่มมานอนที่โซฟา” เขาเอ่ยบอกเหตุการณ์ให้เธอฟัง

“แค่นี้ใช่ไหม”

“จะเอาแค่ไหนละ” เขาเอ่ยถามเธอเหมือนกวนประสาท อีกทั้งมองจ้องนัยน์ตาเธอ และเผยรอยยิ้ม

“โอ้ยกินแล้ว” เธอเอ่ยบอก และเริ่มหั่นเนื้อสเต็ก มีเรื่องหนึ่งฉุกคิดขึ้นมาได้

“เอ๊ะ คุณไปซื้อของมาหรือ ในตู้เย็นฉันไม่มีอะไรเลย” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ผมเดินออกไปซื้อเนื้อวากิวที่ซูเปอร์มาร์เก็ตข้างคอนโดคุณเลย แล้วซื้อยาแก้เมาค้างที่ร้านขายยาข้างคอนโดเช่นกัน” เขาเอ่ยบอก ขณะกินซุป

“คุณคงดูแลผู้หญิงในฮาเร็มของคุณบ่อยใช่ละสิ” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม และมองใบหน้าเขาที่สำลักซุปเห็ดทรัฟเฟิลทันที

“ไม่เคย มีแต่ผู้หญิงดูแลหาข้าวหาน้ำให้กิน คุณคนแรกที่ผมลงทุน ลงไปซื้อของมาทำกินมาให้” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ขอบใจ ที่มีน้ำใจ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“คุณออกไปไหนหรือเปล่า”

“ไม่รู้ คงอยู่นี่”

“วันนี้วันวาเลนไทน์ คุณไม่ไปหาแฟนคุณหรือ”

“ฉันสาวโสดยังไม่มีแฟน”

“ไม่ลองครบใครสักคน” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ชอบอยู่คนเดียว ยังไม่คิดจะคบใคร”

“คุณจะสามสิบแล้วนะ จะขึ้นคานหรือ เพื่อนคุณแต่งงานไปสองคนแล้วนะ ไม่เปิดใจรับใครหน่อยหรือ” เขาเอ่ยถาม ขณะที่หั่นสเต็กเข้าปาก

“จะสามสิบฉันก็ยังสวยอยู่นะจะบอกให้” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ลองมองคนรอบข้างหน่อยหรือ” เขาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ส่งสายตาเป็นประกายอันแรงกล้า

“กินเสร็จแล้วฉันล้างเองนะ”

“ลองเปิดใจ แล้วมองคนแถวนี้ก็ได้นะ”

เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เธอกินโดยไม่มองเขาอีกเลย