ตอนที่ 2

เสียงคลื่นซัดซาดกระทบหาดทรายขาวละเอียดท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ยามบ่ายแก่ๆ กับสายลมของชายทะเลที่พัดโชย พาให้ร่างที่นอนอยู่บนเสื่อซึ่งปูบนหาดทรายเนื้อละเอียดนั้นผ่อนคลายลงได้บ้าง ดวงหน้าคมคายผิวขาวจัดเรียบนิ่งยามทอดสายตาภายใต้แว่นกันแดดสีดำมองออกไปยังทะเลอันไกลโพ้นด้วยความครุ่นคิด...

หลายเดือนมานี้ ชีวิตเขาดูวุ่นวายกว่าที่ควรจะเป็น เพราะต้องคอยเลี่ยงบรรดานักข่าวที่มาเฝ้ารอขอสัมภาษณ์ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อสิ้นปีสองพันสิบสี่ จนกระทั่งมาถึงกุมภาพันธ์ปีนี้ ด้วยข้อชวนสงสัยที่เขาเองก็ยังหาคำตอบมาไขความกระจ่างไม่ได้

“คิดว่าใครอยู่เบื้องหลังการลอบสังหารสมาชิกกลุ่มบียูเอ็นครั้งนี้คะ” หรือไม่ก็...

“แล้วหลังจากนี้จะมีการดำเนินการตั้งกลุ่มบียูเอ็นต่อไปหรือไม่คะ ในเมื่อสมาชิกอีกสี่คนได้เสียชีวิตลงแล้ว” และสุดท้ายก็คือ...

“หวั่นใจบ้างหรือไม่ครับว่าคุณอาจเป็นเหยื่อในการสังหารรายต่อไป” คำถามนี้แหละที่น่าสนใจ ‘เหยื่อ’ รายต่อไป แน่นอนว่าต้องเป็นเขา เพราะถึงแม้สมาชิกทั้งสี่คนจะจากโลกนี้ไปแล้ว แต่เขาซึ่งเปรียบเสมือนมือวางอันดับสองก็ยังคงอยู่ และที่สำคัญ กลุ่มบียูเอ็นได้รับการอนุมัติให้ก่อตั้งขึ้นแล้ว ตอนนี้เพียงแค่อยู่ในขั้นตอนการดำเนินงาน มันก็อยู่ที่เขาแล้วว่าจะสานต่อหรือไม่ ซึ่งแน่นนอนว่าเขาจะต้องดำเนินการต่อแน่นอน

กลุ่มบียูเอ็น เป็นองค์กรความร่วมมือระหว่างประเทศโดยมีสมาชิกทั้งหมดห้าประเทศด้วยกัน โดยนำนักธุรกิจทางการเงินที่มีชื่อเสียงของประเทศนั้นมาเป็นสมาชิก และมีอำนาจในการตรวจสอบสถานะทางการเงินของประเทศนั้นๆ เพื่อผลประโยชน์สูงสุดของประชาชนในประเทศ โดยมีคณะรัฐบาลชุดปัจจุบันของประเทศนั้นให้การสนับสนุน โดยเฉพาะรัฐบาลของประเทศอังกฤษ ที่เป็นต้นคิดจัดตั้งองค์กรนี้ขึ้นมา

แต่หลังจากที่เริ่มก่อตั้งและยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี ปีเตอร์ บราวน์ โต้โผใหญ่และหัวหน้ากลุ่มก็ต้องมาจบชีวิตลง จากนั้นไม่นานสมาชิกคนอื่นๆ ก็จากไปเช่นกัน ซึ่งแน่นอนว่าคนที่คิดสังหารพวกเขา ต้องเป็นพวกที่เสียประโยชน์ในเรื่องนี้ เพราะหากกลุ่มของเขาก่อตั้งสำเร็จ การเบิกจ่ายงบประมาณของรัฐไม่ว่าจะเป็นหน่วยงานใด จะต้องผ่านการพิจารณาจากพวกเขา และที่สำคัญ พวกเขาจะเข้าไปตรวจสอบการดำเนินงานของงบประมาณนั้นๆ ทุกระยะ โดยที่ไม่สามารถให้คนที่ ‘ถือเงิน’ มีสิทธิ์โกงกินได้เลย และที่สุดแล้วหากกลุ่มบียูเอ็นก่อตั้งเสร็จสมบูรณ์ กลุ่มบียูเอ็นก็จะกลายเป็นกลุ่มนักลงทุนที่มีอำนาจทางการเงินอันดับต้นๆ ของโลกเลยก็ว่าได้

ดังนั้น เรื่องที่เขาจะต้องคิดอีกเรื่องคือ...ใครคือผู้ที่เสียผลประโยชน์ มีหลายฝ่ายที่ต้องเสีย...แต่ใครจะอาจหาญพอจะวางแผนลอบสังหารได้ ใครที่มีความสามารถถึงขนาดกำจัดมาเฟียทางการเงินได้ถึงสี่รายในเวลาไล่เลี่ยกัน

ฝีเท้าหนักๆ เดินเหยียบมาบนหาดทรายเป็นล่องรอยเท้าขนาดใหญ่ ทำให้คนที่เพ่งมองไปยังดวงอาทิตย์สีส้มอมแดงซึ่งกำลังสาดทออย่างแรงกล้ายามบ่ายนี้ยันตัวเองลุกขึ้นจากเสื่อชันเข่าขึ้นและเอ่ยเสียงเข้มๆ โดยไม่หันไปมองผู้มาเยือน

“ได้เรื่องอะไรมั้ยอลัน” เสียงห้าวนั้นถามออกไป ซึ่งผู้มาใหม่ก็ได้แต่ยื่นแผ่นกระดาษขนาดเอสี่และตอบกลับเสียงเรียบนิ่งไม่ต่างจากผู้เป็นนาย

“ทางรัฐบาลของทั้งห้าประเทศเสนอให้ชะลอการดำเนินการของกลุ่มบียูเอ็นออกไปก่อนครับ จนกว่าจะหาผู้ที่เหมาะสมมาเป็นสมาชิกเพิ่มเติมได้ ซึ่งตอนนี้ก็พอมีอยู่สองหรือสามคน แต่ความมั่นคงทางการเงินของพวกนั้นก็ไม่มากเท่าสมาชิกที่เสียชีวิตไป”

เรียวปากหยักลึกกระตุกน้อยๆ เขานึกอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ในเมื่อขั้วอำนาจทางการเงินแต่ละประเทศไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆ แต่ก็อีกนั่นแหละ ข้อความในกระดาษแผ่นนี้แสดงให้เห็นว่าทางรัฐบาลก็เดือดร้อนเหมือนกันที่กลุ่มบียูเอ็นต้องชะลอการดำเนินงาน

“ทางรัฐบาลต้องการให้ฉันสรรหาคนที่จะมาเป็นสมาชิกด้วยตัวเอง” เซน ลิโอนาสเปรยขึ้นขณะที่ถอดแว่นกันแดดเผยดวงตาสีฟ้าสดใสกวาดมองไปตามตัวอักษรภาษาอังกฤษบนแผ่นกระดาษ “จัดการตอบจดหมายกลับไปว่า ฉันขอสะสางเรื่องการลอบสังหารสมาชิกทั้งสี่ก่อน ขอเวลาไม่นาน หลังจากนั้นฉันจะลงมือคัดเลือกสมาชิกด้วยตัวเอง” แค่นั้น เซนก็ยื่นแผ่นกระดาษคืนให้กับลูกน้องคนสนิท

แต่...ก่อนที่อลันจะได้เดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์หลังงามซึ่งสร้างเด่นตระหง่านอยู่กลางเกาะส่วนตัวแห่งนี้เพื่อกลับไปตอบจดหมาย สองเท้าของเขาก็ชะงักกึก พร้อมๆ กับที่มือหนากระชับกระบอกปืนที่เหน็บไว้ข้างตัว ไม่ใช่แค่อลันเท่านั้นที่ทำปฏิกิริยาแบบนี้ หากแต่ผู้เป็นนายและบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ที่กระจายตัวอยู่ตามจุดต่างๆ ก็มีปฏิกิริยาดุจกัน

และวินาทีต่อมา เซน ลิโอนาสก็ตะโกนก้อง

“ระวัง!”