บทนำ สายน้ำแห่งชีวิต

จังหวัดเชียงใหม่ ปีพุทธศักราช ๒๕๖๐

สายธารนามว่าน้ำปิงไหลเรื่อยตามทิศทางการไหลของกระแสน้ำ ไม่ว่าโลกจะหมุนเปลี่ยนไปกี่ยุคกี่สมัย เทคโนโลยีจะก้าวล้ำธรรมชาติอันงดงามไปสักเท่าใด หากแต่สายธารแห่งธรรมชาตินี้ยังคงไหลหล่อเลี้ยงผู้คนไม่เคยหยุดนิ่งสักครา

ณ รีสอร์ตหรูริมสายน้ำแห่งนี้ มีชายคนหนึ่งนอนทอดอารมณ์เล่นที่เก้าอี้ตากอากาศมองธรรมชาติแห่งสายน้ำด้วยความดื่มด่ำ บรรยากาศยามค่ำคืนทำให้ภาพแม่น้ำปิงที่ถูกทำลายจากฝีมือมนุษย์ทุเลาความรุนแรงลงมากโข พระจันทร์ทอแสงสาดส่องกระแสน้ำเกิดเป็นประกายระยิบระยับราวกับจะสะท้อนภาพของดวงดาวที่ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า เป็นความความสวยงามของธรรมชาติที่หลายคนละเลยที่จะหยุดยืนมองเพราะมัวแต่ก้าวตามหาสิ่งที่เรียกว่าความก้าวหน้า จนลืมที่จะมองรากฐานแห่งชีวิตคือแหล่งธรรมชาติเหล่านี้ ชายหนุ่มรู้สึกเสียดายสายนทีที่โดนมนุษย์ทำร้ายสายนี้เหลือเกิน เขาอยากรู้นักว่าก่อนที่โลกนี้จะเจริญก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีเยี่ยงทุกวันนี้ สายน้ำในครั้งก่อนจะงดงามมากกว่าที่เห็นอยู่ในตอนนี้สักเพียงใด

หากย้อนเวลากลับไปเห็นได้...ก็คงจะดีเหมือนกัน

“เป็นอะไรนะเรา” ธารณ์ เรแกน พูดกับตัวเองเบาๆ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมอยู่ดีๆ เขาก็มีความรู้สึกรักและผูกพันกับสายน้ำแห่งนี้อย่างหาเหตุผลไม่ได้ แม้ว่าเขานั้นจะมีสายเลือดชาวไทยไหลเวียนอยู่ในตัวเต็มเปี่ยมหากแต่เขาใช้ชีวิตที่ต่างประเทศมาตั้งแต่ยังเด็ก ชีวิตการเรียน เพื่อนฝูง หน้าที่การงานของเขาล้วนอยู่ต่างแดนทั้งนั้น ไม่มีเหตุผลใดๆ เลยที่จะทำให้เขามาเมืองไทยถึงปีละสี่ครั้งนอกจากว่านึกอยากมานอนมองสายน้ำแห่งนี้ในยามค่ำคืน สาบานได้ว่าที่เขาอยู่เมืองไทยทุกวันนี้เพราะเหตุผลเท่านี้จริงๆ

เขารู้เรื่องราวของตนเองเพียงว่า เขาเป็นเด็กที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีใครรู้จักพ่อแม่ที่แท้จริงของเขา สามีภรรยาชาวอเมริกันคือโจนาธานและเอลิซาเบธมาขอรับเขาไปเป็นบุตรบุญธรรมตั้งแต่ยังแบเบาะ ทั้งสองพาเขาไปอยู่อเมริกาในตอนนั้น เขาจึงเติบโตมากับภาษาและวัฒนธรรมที่นั่นโดยที่แทบจะไม่รู้จักเมืองไทยเลย

จนเมื่อเขาโตเป็นหนุ่มเข้าเรียนแพทย์ใหม่ๆ พ่อบุญธรรมของเขาได้พามาเที่ยวเมืองไทยเป็นครั้งแรก ท่านอยากให้เขาได้เห็นบ้านเกิดของตัวเอง ท่านทั้งสองพาเขามาเที่ยวที่เชียงใหม่และพักที่รีสอร์ตริมน้ำปิงแห่งนี้ในครั้งแรกที่มา ตอนนั้นเขารู้สึกตื่นเต้นแปลกใหม่กับวัฒนธรรมและสถานที่ที่ได้ชื่อว่าบ้านเกิดของตัวเองมาก จากที่ไม่รู้อะไรและไม่ได้สนใจเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองไทยเลยก็ทำให้เขาสนใจเมืองไทยมากขึ้น และพยายามศึกษาภาษาไทยจนพอที่จะพูดได้ หลังๆ เขาก็มาเมืองไทยเองคนเดียวได้ และเขาก็มาที่เชียงใหม่ทุกครั้งที่มีโอกาส โดยที่เขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดคือแรงดึงดูดที่ทำให้เขามาที่นี่ รู้แต่ว่ามาทีไรก็มาที่รีสอร์ตนี้ทุกครั้งไป

มีเรื่องตลกเรื่องหนึ่งที่เอลิซาเบธและโจนาธานเคยเล่าให้เขาฟังเมื่อมานั่งเล่นกันที่เก้าอี้ตากอากาศริมน้ำแห่งนี้พร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูก เอลิซาเบธเล่าว่าเมื่อหลายปีก่อนนั้นเธอกับสามีมานั่งเล่นที่นี่ในตอนกลางคืน แล้วก็เห็นทารกนอนร้องไห้จ้าอยู่กลางพงหญ้าริมน้ำแห่งนี้ เอลิซาเบธจึงเข้าไปดูด้วยความตกใจว่าทำไมมีเด็กมานอนอยู่ที่นี่ได้ เมื่อเธอเห็นทารกน้อยคนนี้ก็ตกหลุมรักทันทีเพราะว่าเธอกับสามีนั้นมีลูกไม่ได้ เคยไปหาหมอทำเด็กหลอดแก้วมาหลายครั้งจนหมดความหวัง จึงมีความคิดที่จะเลี้ยงเด็กทารกคนนี้เป็นบุตรของตนเองโดยที่ไม่ตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงของเด็ก แม้ว่าโจนาธานจะไม่เห็นด้วยแต่ก็คัดค้านภรรยาสุดที่รักไม่ได้ เขาจึงต้องดำเนินการให้เพื่อนสนิทที่เป็นประธานมูลนิธิเด็กกำพร้าชื่อดังสร้างเอกสารเท็จเกี่ยวกับตัวเด็กคนนี้ขึ้นมาแล้วให้ทางมูลนิธิมอบเด็กให้เขาและภรรยารับไปอุปถัมภ์ในฐานะลูกบุญธรรมที่อเมริกา ซึ่งเด็กคนนั้นก็คือตัวธารณ์นั่นเอง

หากแต่ธารณ์นั้นเชื่อว่านั่นเป็นเรื่องเล่าตลกๆ ของครอบครัวเพื่ออำเขาเล่นเท่านั้น จากวันนั้นจนถึงวันนี้วันที่เขาเรียนจบแพทย์มาแล้วมีหน้าที่การงานทำเรียบร้อย เขาก็มาเที่ยวที่นี่อยู่เสมอ เมื่อโจนาธานและเอลิซาเบธเสียชีวิตลงเขาก็รู้สึกเหงาและไม่เหลือใครอยู่อเมริกาเลย วูบหนึ่งเขาคิดว่าอยากมาใช้ชีวิตที่เมืองไทยเสียเหลือเกิน แต่ก็มีอีกความคิดหนึ่งขัดแย้งขึ้นมาว่าเขาชอบเมืองไทยมากก็จริงอยู่ แต่หากเขามาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เขาจะต้องปรับตัวอีกหลายอย่าง อย่างน้อยก็เรื่องภาษาเป็นเรื่องแรก เขาจึงไม่รีบร้อนตัดสินใจนัก วัยของเขาผ่านมาเพียงแค่ยี่สิบห้าปีเท่านั้นเขายังเหลือเวลาในชีวิตอีกมาก อาจจะทำงานอีกสักหน่อย เรียนภาษาไทยให้เก่งกว่านี้มากๆ แล้วค่อยย้ายมาทำงานที่นี่ก็ได้ ระหว่างนี้ก็มาเที่ยวบ่อยๆ เท่าที่ใจต้องการก็พอ

ระหว่างที่นั่งดูอะไรเล่นๆ ไปเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น เขาก็เห็นบางสิ่งบางอย่างผ่านเข้ามาในสายตา ที่ริมน้ำมีผู้หญิงแต่งตัวแบบล้านนาเหมือนพนักงานต้อนรับของรีสอร์ตแห่งนี้กำลังเดินลงน้ำไปอย่างเชื่องช้า เขากะพริบตาเพื่อมองอีกครั้งให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด เมื่อยังเห็นภาพนั้นอยู่เขาก็ลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติจิตใต้สำนึกในสมองสั่งการให้เขารีบเข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้นให้ได้ เธอกำลังคิดสั้น!

“เฮ้... คุณ คุณจะทำอะไรน่ะ” เขาวิ่งเข้าไปใกล้และร้องถาม

หญิงสาวผู้นั้นหันหน้ากลับมามองเขาช้าๆ ภาพที่ประจักษ์แก่สายตาของชายหนุ่มทำให้เขาตกตะลึงจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ ใบหน้าของผู้หญิงในชุดล้านนาคนนี้สวยหวานงดงามจนยากจะถอนสายตา เธอหันมาที่เขา ใบหน้าหวานนั้นเพ่งมองเขาราวกับจะสะกดให้เขาจมดิ่งลงไปในความงดงามของเธอ แล้วสักพักหญิงสาวก็หันหลังให้ ไม่สนใจเขาอีกต่อไป เธอก้าวเดินลงน้ำอีกครั้งอย่างเชื่องช้า

“คุณคิดจะ...จะอะไรวะ” ธารณ์เกาหัวแกรกๆ นึกอยากเตะตัวเองที่นึกคำพูดเป็นภาษาไทยไม่ออกในยามหน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้

“Suicide ภาษาไทยเขาเรียกว่าอะไรวะอ้อ... นึกออกแล้ว เฮ้ นี่คุณหยุดนะ คุณจะฆ่าตัวตายเหรอคุณ ไม่ได้นะ” เขาตะโกนเรียกหญิงสาว แต่เหมือนว่าเธอจะไม่ได้ยินเขาจึงไม่หันกลับมามองอีก หรืออีกนัยหนึ่งเธอมีความพยายามที่จะฆ่าตัวตายมากจนไม่สนใจคนทัดทานอย่างเขา

ธารณ์คิดว่าตอนนี้การเกลี้ยกล่อมคงช่วยอะไรไม่ได้เพราะเธอคงไม่คิดจะฟังเขานับตั้งแต่วินาทีที่ตัดสินใจจะฆ่าตัวตายแล้ว อีกอย่างคือภาษาไทยของเขาคงไม่แข็งแรงพอที่จะเจรจากับหญิงสาวในสถานการณ์ที่คับขันอย่างนี้ได้ทันการณ์แน่ หมอหนุ่มจึงตัดสินใจวิ่งลงน้ำตามหญิงสาวลงไปหมายจะลากคนสวยแต่คิดสั้นขึ้นมาจากน้ำแล้วสั่งสอนถึงคุณค่าแห่งชีวิตเสียให้เข็ด คนอื่นเขาดิ้นรนอยากมีชีวิตอยู่อีกเป็นพันๆ ล้านคน ตัวเองกลับอยากตาย อย่างนี้มันใช้ได้เสียที่ไหน

ดูเหมือนว่าธารณ์จะตัดสินใจช้า เพราะกว่าเขาจะวิ่งตามไปคว้าร่างบางนี้ไว้ทัน เขากับเธอก็ยืนในน้ำแทบมิดหัวเสียแล้ว แถมแม่สาวล้านนาหน้าหวานยังไม่ยอมให้เขาจับขึ้นมาจากน้ำง่ายๆ กลับแข็งขืนดึงดันเดินลงไปในน้ำลึกกว่าเก่าจนทั้งคนช่วยและคนถูกช่วยจมลงไปกับสายน้ำ ธารณ์ดำน้ำไปจับตัวเธอมาและใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดดึงร่างบางขึ้นมาเหนือน้ำพยายามที่จะลากร่างของหญิงสาวเข้าฝั่ง แต่น่าแปลกที่แรงของคนที่ออกกำลังกายอย่างหนักสม่ำเสมออย่างเขากลับแทบสู้เรี่ยวแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ไม่ได้เลย

เขาล็อกตัวหญิงสาวเอาไว้แน่น แต่เธอกลับมีเรี่ยวแรงพอที่จะดันตัวเองและเขาไปยังตำแหน่งที่ลึกกว่าเก่า ธารณ์รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดอากาศหายใจเพราะกลั้นหายใจในน้ำมานานเกินไปแล้ว เขาพยายามที่จะลอยตัวขึ้นเหนือน้ำเพื่อสูดเอาอากาศหายใจ หากแต่แขนเรียวเล็กของเธอกลับดึงเขาไว้มั่นพร้อมกับดึงร่างของชายหนุ่มให้จมลงไปในสายน้ำลึกกว่าเดิม

‘ตายล่ะ เจ้าหล่อนไม่ได้คิดจะตายคนเดียวเสียแล้ว’ เขาคิด

ภายใต้กระแสธารอันเย็นเฉียบ ธารณ์ลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่ามีแสงสว่างเรืองรองขึ้นมาทั่วบริเวณรอบตัวเขาและเธอ ผมที่เคยยาวสลวยมันวับยามต้องแสงจันทร์ของแม่สาวล้านนาบัดนี้สยายพลิ้วปลิวไปตามกระแสน้ำ แต่ผมบางส่วนของหล่อนลอยมาพันคอเขาเอาไว้ เขาพยายามเพ่งมองใบหน้าหวานสวยอีกครั้ง แต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นใบหน้าบิดเบี้ยวน่าหวาดกลัวราวกับผีร้าย ดวงตากลมโตแดงก่ำจ้องมองเขาไม่ลดละ ธารณ์ใจหายวาบพยายามจะคิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เป็นความฝัน แต่เหตุการณ์มันก็ทำให้เขารู้สึกตัวอยู่เสมอว่ามันน่าจะเป็นความจริง เพราะมีเครื่องยืนยันที่เด่นชัดที่สุดคืออาการเหมือนจะขาดใจตายที่แสนทรมานนี้

เขากำลังจะตายจริงๆ เพราะช่วยคน!