ตอนที่ 7

“ลิต้า…เมย์…กานทางนี้”น้ำเพื่อนที่มาถึงก่อนส่งเสียงเรียกทันทีที่เห็นพวกเราเดินเข้ามาจนทำให้ฉันอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

“คิดถึงแกมากเลยต้า” น้ำตรงเข้ามากอดลิต้าทันทีเมื่อลิต้าเดินเข้ามาถึงโต๊ะ ต้า เป็นชื่อที่เพื่อนๆใช้เรียกเธอตั้งแต่มัธยมปลายด้วยเหตุผลที่ว่า ลิต้ามันไม่เข้ากับหน้าและที่ไม่มีส่วนไหนเหมือนฝรั่งสักนิด

“ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน” ลิต้าบอกแล้วกอดตอบน้ำแรงๆ

“ไอ้พวกที่เหลือไปไหนหมดอ่าน้ำ” กานดาถามและมองออกไปบริเวณรอบๆเพื่อมองงหาเพื่อนๆที่เหลือที่หน้าจะมาถึงกันก่อนหน้าแล้ว

“ไอ้เจนไปห้องน้ำกับไอ้กี้…ส่วนไอ้ฟลุ๊คกับไอ้กวางยังไม่มา… ไอ้ป๊อปออกไปคุยโทรศัพท์”นั้นไงพูดถึงก็มาพอดี น้ำชี้ไปที่มุมหนึ่งของคลับที่หันไปเห็นเจนกับกี้พอดี

“คิดถึงแกจัง…” เจนกับกี้เมื่อกลับจากห้องน้ำเห็นลิต้าก็กระโดดกอดอย่างแรงจนลิต้าเกือบล้มดีที่ป๊อปเข้ามารับไว้พอดี

“พวกแกเล่นอะไรกันไม่รู้เกือบล้มแล้วเห็นไหมนี่ดีนะที่ฉันรับไว้ได้ไม่งั้นพวกแกเจ็บตัวแน่” ป๊อปบอกขณะช่วยประครองลิต้าไว้ไม่ให้ล้ม

“เป็นไงว่ะต้า ไปอยู่อเมริกามีแฟนกี่คนแล้ว” ป๊อบเอ่ยแซวก่อนจะหยิบน้ำสีอำพันขึ้นมาจิบเล็กน้อย สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าของเพื่อนสาวไม่ละไปไหน

“มาปุ๊ปก็ปากพาจนเลยนะแกไอ้ป๊อป… ฉันไปเรียนไม่ได้ไปหาแฟนอย่าทำให้คนอื่นเข้าใจผิดสิ” เธอรีบแก้ตัวทันที อดคิดไม่ได้ว่าไอ้คนที่เหมือนจะช่วยทำไมเป็นคนมาเปิดประเด็นหาเรื่องให้เธอแทน

“เอาเหรอ…ฉันก็นึกว่าแกไปหาหนุ่มๆฝรั่งหล่อล่ำอะไรอย่างนี้…ว่าแต่แกได้มาสักคนเปล่าว่ะ” ถามออกไปเชิงหยอกที่เล่นที่จริง ทั้งที่ก็รู้ว่าที่คนตรงหน้าเอ่ยออกมาเป็นความจริงทุกประการ

“ขอย้ำฉันไปเรียนหนังสือไม่ได้ไปหาแฟน…อีกอย่างฉันพึ่งอายุ 24 เองนะจะให้รีบมีไปไหน… และที่สำคัญชั้นคิดว่าจะแต่งงานสักตอนอายุ 30 ถ้าเจอคนที่ใช่หรือไม่ก็อยู่เป็นโสดตลอดชีวิต”บอกเสียงเข้มทำให้เรียกเสียฮาจากเหล่าเพื่อนพร้องได้หลายคน

ที่คิดแบบนี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีคนเข้ามาจีบแต่อย่างไร เธอคิดว่าจะเก็บร่างกายเอาไว้ให้คนที่เธอรักและแต่งงานด้วยจริงๆเท่านั้นเธอจะไม่ยอมให้ร่างกายของเธอมีมลทินที่เกิดจากความเหงาหรือเพียอารมณ์ชั่ววูบแป็นอันขาด

“พอๆ…พวกแกพักเรื่องนี้กันไว้ก่อนเดียวพอถึงเวลาความรักมันก็จะมาเอง…แต่ตอนนี้เหล้ามาแล้วฉนั้นกินเหล้าก่อน จบนะ” เมธาวีบอกเมื่อบริกรยกเหล้ามาเสริฟ มันเป็นข้ออ้างอย่างดีในการห้ามสงครามน้ำลายที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้

เป็นไปตามคาดทุกคนหยุดการสนทนาทันที และต่างก็เอื้อมมือไปคว้าแก้วที่มีเครื่องดื่มอยู่ในนั้นทันที ก่อนที่เจ้าแม่ประจำกลุ่มจะเอ่ยเสียงดัง

“ดื่มต้อนรับที่ไอ้ต้ากลับมา”สิ้นเสียงนั้นแก้วที่อยู่ในมือทุกคนก็ถูกยกขึ้นดื่มจนหมดในครั้งเดียว ก่อนที่ทุกคนจะกระแทกแก้วที่อยู่ในมือลงกับโต๊ะพร้อมกัน

“นี่พวกแกเรามาเล่นเกมส์กันไหม” เสียงของเจนดังขึ้นเมื่อนั่งดื่มกันมาได้สักพัก เริ่มที่จะหมดเรื่องคุยกันแล้วงานที่เริ่มแรกสนุกตอนนี้ชักกรอยเติมที

“เกมส์อะไรของแก” กวางถามก่อนจะยกแก้วที่มีน้ำอำพันขึ้นดื่มจนหมด เธอก็รู้สึกเริ่มเบื่อแล้วเหมือนกันคงจะดีไม่น้อยถ้าจะเล่นอะไรแก้เบื่อสักหน่อย

“พวกเราจะออกไปแข่งเต้นแล้วให้คนชนะสั่งอะไรคนที่แพ้ได้อย่างหนึ่งจะสั่งอะไรก็ได้…ให้ ไอ้ฟลุ๊คกับไอ้ป๊อปเป็นผู้ตัดสิน…พวกแกว่าไงจะเล่นไหม” เจนอธิบายแกมส์ที่จะเล่นและเริ่มถ้าความเห็นของเพื่อนๆว่าตกลงไหม

กี้หันไปถามลิต้าเมื่อเห็นว่าเพื่อนคนอื่นๆต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วยกับเจนหมดแล้ว

“แกว่าไงต้า”

“เอาดิเล่นหน่อยก็ได้”ก็ดีเหมือนกันนานๆจะออกมาเจอกันที เล่นกันให้มันไปเลยดีกว่า แค่เล่นกันไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อยนิ คนที่ชนะเกมส์นี้คงไม่คิดให้เธอไปฆ่าคนหรือปล้นชาวบ้านหลอก

“พวกแกโอเค แล้วจะนั่งทำไหมลุกสิคะ…คุณเพื่อนทั้งหลายให้ไวเลย…พวกแกตกลงกันแล้วนะ” เจนบอกเมื่อเห็นว่ายังไม่มีใครลุกขึ้นแม้ต่างบอกว่าตกลงเลยแล้วก็ตามจึงลุกขึ้นยืนก่อนจะฉุดให้คนที่นั่งข้างตนลุกขึ้น ซึ่งคนที่โดนฉุดไปนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของงานวันนี้นั่นเอง

ภายในผับบนชั้น 2 มีชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเย็นชากำลังทอดสายตามองกลุ่มหญิงสาวที่กำลังเต้นกันอยู่กลางฟลอร์เป็นจับจ้องของคนทั้งคลับ ในตาสีฟ้าสาวกวาดสายตาจ้องมองสาวหน้าหวานที่กำลังโหยกย้ายส่ายสะโพกอยู่ตรงกลางอย่างหลงใหล

“แกมองอยู่นานแล้วข้างล่างมีอะไรเหรอวะ” เมฆาถามขณะเดินมาหาราฟาเอลที่ยืนอยู่ที่กระจก บนชั้นสองของคลับจะเป็นห้อง VIP ที่มีกระจกติดอยู่รอบรอบสามารถมองลงมาข้างล่างได้โดยที่คนอยู่ข้างล่างไม่รู้ตัว

เสียงของเพื่อนสนิทที่ดังขึ้นทำให้ราฟาเอลหลุดอกจากความคิด ก่อนจะตอบกลับเสียงเรียบ