บทที่ 5 หนึ่งชีวิต

อันดาอาบน้ำ แต่งตัวใส่ชุดนอน เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือที่มีเบอร์แปลก ๆ โทรเข้ามาหลายสาย คงเป็นมิ้นที่โทรมา ดูเหมือนเธอมีเรื่องกลุ้มใจที่ไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ อันดาเลยตัดสินใจโทรกลับไป

(ฮาโหล)

เสียงปลายสายเล็ก ๆ ขานรับ

"มิ้น นี่พี่อันดาเอง โทษทีที่เมื่อกี้ไม่ได้รับสาย พอดีพี่อาบน้ำอยู่"

(ไม่เป็นไรค่ะ แค่พี่อันดาโทรกลับมามิ้นก็ดีใจมากแล้ว)

"แล้วมิ้นมีอะไรเหรอ"

(...) ปลายสายเงียบไม่พูดอะไรตอบกลับมา

"มิ้น โอเคเปล่า"

(พี่อันดา มิ้นจะทำยังไงดี คือ...คือ...มิ้นท้อง ฮือ ฮือ ฮือ)

มิ้นพูดเสียงสั่นปล่อยโฮ ร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น เธอต้องการใครสักคนที่สามารถระบายเรื่องที่อยู่ในใจ ที่ไม่สามารถบอกใครได้

"...ห๊ะ"

อันดาได้ยินแบบนั้น เธอเองตกใจมาก มันมาแบบไม่ทันตั้งตัว เหมือนหัวใจเธอตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม สมองเธอตื้อคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

"มิ้น พูดจริงใช่ไหม" น้ำเสียงอันดาดูจริงจังขึ้นมาทันที

(ฮือ ฮือ ฮือ ตอนแรกมิ้นก็ไม่รู้ แต่มิ้นประจำเดือนไม่มาเกือบสองเดือนแล้ว มิ้นเลยลองไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ แล้วมันก็ขึ้นสองขีด)

"มิ้น ใจเย็น ๆ ก่อน ค่อย ๆ พูด หายใจลึก ๆ แล้วรู้ว่าท้องตั้งแต่เมื่อไหร่"

(วันนี้ก่อนมาทำงานกะบ่าย)

"..."

อันดาแทบหมดแรง เธอจะช่วยมิ้นยังไงดี มิ้นเองก็กำลังเรียนอยู่ อีกตั้งสองปีกว่าที่เธอจะเรียนจบ

"เอางี้ เพื่อให้แน่ใจ พรุ่งนี้มิ้นว่างรึเปล่า เราไปให้หมอตรวจกันอีกที เรื่องแบบนี้ต้องคุยกันต่อหน้าจะดีกว่านะมิ้น ตอนนี้มิ้นใจเย็น ๆ ไม่ต้องเครียด โอเคไหม"

(อืม ฮือ ฮือ ฮือ)

เสียงปลายสายร้องไห้ไม่หยุด มิ้น เธอคงเครียดมากแน่ ๆ นี่มันหมายถึงชีวิตต่อจากนี้ของเธอเลยก็ว่าได้ ดังนั้นเรื่องนี้เราต้องมีสติ ใจเย็น ๆ หาวิธี หาทางออกที่ดีที่สุด

“พรุ่งนี้มิ้นว่างกี่โมง มีเรียนรึเปล่า”

(พรุ่งนี้มิ้นไม่มีเรียน แต่มีงานกะบ่ายเหมือนวันนี้)

"โอเค พรุ่งนี้เราไปหาหมอกันตั้งแต่เช้า พี่จะอยู่เป็นเพื่อนมิ้นเอง มิ้นไม่ต้องกลัวนะ"

(อืม)

“ตอนนี้มิ้นแค่ทำใจดี ๆ เรื่องทุกเรื่องมีทางออกที่ดีเสมอ เข้าใจไหม”

(เข้าใจแล้วค่ะ)

หลังจากที่วางสายมิ้นไป อันดานั่งกลุ้ม คิดไม่ตกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

เธอจะทำยังไงต่อดี

"ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี จะทำยังไงดี"

อันดาพูดอยู่คนเดียว คิดหาวิธีที่ดีที่สุด

เธอหยิบมือถือขึ้นมาจะโทรไปปรึกษาพี่กัส แต่จู่ ๆ อันดาก็ตัดสินใจเลือกที่จะไม่โทรไป เธอไม่อยากให้พี่กัสต้องเหนื่อยหรือมีเรื่องให้กังวลใจไปมากกว่านี้ เพราะที่อยู่พี่กัสก็งานยุ่งและเครียดกับงานพออยู่แล้ว จะหาเรื่องให้พี่เขาเครียดกว่านี้อีกไม่ได้ อันดาเลยตัดสินใจโทรไปหาเจน ฝาแฝดคนพี่ที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ

(อันดา ฉันว่าแกควรเอาเรื่องนี้บอกผู้ใหญ่นะ นี่มันใหญ่เกินไปกว่าที่แกจะรับรู้ หรือรับผิดชอบคนเดียว) จ๋าพูดให้คำปรึกษากลับมา

(ใช่)

เจนพูดเสริม

"มันควรจะเป็นแบบนั้น ถ้ามิ้นอยู่ในครอบครัวที่ปกติ อันดาจะไม่ว่าเลย แต่นี่เธอมีแค่ป้าที่คอยดูแลมิ้นตั้งแต่เด็ก แถมป้าของเธอเป็นคนที่ค่อนข้างเข้มงวดแล้วก็หัวโบราณอีก ถ้ารู้ว่ามิ้นท้องขึ้นมามีหวังให้มิ้นออกจากมหาวิทยาลัย จับเธอแต่งงานและให้ออกมาทำงานหาเงินใช้แน่ ๆ"

(แล้วฝ่ายชายเป็นใคร เรื่องนี้พ่อของเด็กรู้รึยัง)

"อันดาคิดว่าน่าจะยังไม่รู้ พรุ่งนี้อันดาจะถามรายละเอียดเรื่องทั้งหมดจากมิ้นและพาเธอไปโรงพยาบาลตรวจให้แน่ใจ"

(แล้วไปกี่โมงเหรอ)

"เช้า ๆ แหละ ประมาณเก้าโมง"

(เอาไงดี พรุ่งนี้เช้าเรากับจ๋าไม่ว่างด้วยสิ)

"ไม่เป็นไร อันดาไปสองคนมิ้นได้"

(ฉันว่าแกโทรหาไมให้ไปเป็นเพื่อนแกดีกว่านะ ฉันว่ามันช่วยแกได้)

“ไม ทำงานเช้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

(ตอนนี้มันว่างงานอยู่ ลองโทรหามันดู)

"โอเค แค่นี้ก่อนนะ อันดาจะลองโทรหาไม"

(อืม ได้เรื่องยังไงก็โทรบอกให้รู้ด้วยนะ)

"อืม"

"เฮ้ออออ"

อันหาถอนหายใจ ทันทีที่วางสายจากสองแฝด

เรื่องในวันนี้ ทำเอาอันดานอนไม่หลับทั้งคืน เธอคิดหาวิธีที่ดีที่สุด

เช้าวันถัดมา...

ตอนนี้ อันดา ไมและมิ้น กำลังนั่งรอผลตรวจอย่างใจจดใจจ่อในห้องตรวจ หวังเพียงให้ผลตรวจบอกผลว่ามิ้นไม่ได้ตั้งครรภ์

มันก็เป็นแค่ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

"คุณพิมพ์ผกา ตอนนี้มีอายุครรภ์ได้ 6 สัปดาห์แล้วครับ หมอแนะนำว่าช่วงนี้ให้พักผ่อนให้เพียงพอ กินอาหารที่มีประโยชน์หน่อยนะครับ ซึ่งตัวคุณแม่ค่อนข้างเหนื่อยง่ายเป็นผลจากการกินอาหารไม่ตรงเวลาและพักผ่อนไม่เพียงพอนะครับ แน่นอนว่าจะมีผลกระทบกับลูกในท้องไปด้วย"

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบไปชั่วเวลาหนึ่ง

"หมอพูดจริงใช่ไหม น้องผมท้องจริง ๆ ท้องคือมีเด็กอยู่ในท้อง"

ไมพูดย้ำหมอออกไปอีกครั้งด้วยความตกใจ

ไม่แพ้กับอันดาและมิ้นที่นั่งอึ้ง ไร้คำพูดใด ๆ ออกมาจากปาก

"ครับ เดี๋ยวหมอจัดยาบำรุงครรภ์ให้นะครับ"

เราสามคนมองหน้ากัน

อีกหนึ่งชีวิตกำลังจะถือกำเนิดในอีก 8 เดือนข้างหน้า...