Ep.2

เขากอดจูบเนิ่นนาน และขับเคลื่อนในกายเธออย่างอ่อนโยน คล้ายจะรู้ว่ายังไม่เคย แล้วความรู้สึกเสียวซ่านแปลกๆก็เกิดขึ้นตรงกลางกาย จนอยากให้เขาเข้ามาลึกๆกว่านี้ แต่จู่ๆเสียงอื้ออึงของฝูงชนก็ดังขึ้น

“พวกเราเป็นอิสระแล้ว พวกไม่เป็นทาสของพวกมันอีกต่อไปแล้ว”

แล้วผู้คนรอบกายก็แยกตัวออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งเป็นลูกเผ่าของผู้ชายที่กำลังกอดเธออยู่ อีกฝ่ายคือชนชาติไหนก็ไม่รู้ ดาริสาคงได้รับการปล่อยตัวแล้ว ส่วนตัวเธอก็ถูกผละออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่งได้เป็นอิสระเช่นกัน

โซซาลโดรไปหาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่ ก่อนที่เขาจะหายตัวไปกับคนในเผ่าของเขาเพื่อไปเฉลิมฉลอง ญานิลจึงไปตามหาดาริสา ท่ามกลางฝูงชนในเผ่าที่เดินสวนกันไปมา หญิงสาวเดินหาเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่เจอจนถอดใจ

ญานิลเดินมาจนถึงกลางป่าเขา เธอเดินลัดเลาะเพื่อหาทางกลับบ้าน ทว่าไม่นาน กลับเห็นผู้คนในเผ่าของโซซาลโดรวิ่งหนีบางอย่างมาหน้าตาตื่นๆ และนาทีต่อมาหญิงสาวจึงได้รู้ว่าพวกเขาหนีอะไร

ตูม!!!

...มันคือลูกระเบิด!!...

ลูกระเบิดลูกหนึ่งตกลงตรงหน้า ญานิลผลักมันโยนออกนอกตัวแต่โยนไปได้ไม่ไกลมากเพราะมันลูกใหญ่และหนักมาก แต่ที่แย่ไปกว่านั้น ที่ทำให้เธอตกใจจนแทบช็อกเพราะฝ่ายตรงข้ามโยนระเบิดลูกนั้นมาทางเธออีก

‘ตายแน่ๆ!’ สาวน้อยคิดได้แค่นั้นก็หลับตาปี๋ เพราะหนีไปไหนไม่ทันแล้ว มันกำลังจะระเบิด แล้วฝุ่นก็ฟุ้งกระจาย พร้อมกับตัวเธอที่ลอยละลิ่วอยู่กลางอากาศ ทว่าพอตกลงพื้นหญ้าญานิลกลับพบว่าเธอยังไม่ตายและไม่เจ็บปวดใดๆ เหมือนมีบางอย่างมารองรับตัวเธอเอาไว้ พอหันไปดูก็เห็น

“โซซาลโดร!” เขานั่นเอง ที่มาช่วยรองรับร่างเธอเอาไว้ เขาพาเธอวิ่งหนีฝ่าดงระเบิดออกไป พากันวิ่งหนีฝ่ายกองโจรที่บุกมาทางด้านหลัง ทั้งสองคนวิ่งหนีไปเรื่อยๆ จนไปเจอดงของฝ่ายตรงข้าม

“หนีไป!” โซซาลโดรตะโกนบอกเสียงดังลั่น ญานิลมองซ้ายมองขวาแล้วก็หันไปมองเขาอีกครั้ง

“รีบหนีไป!”

หญิงสาวจึงวิ่งหนีไปตายเอาดาบหน้า วิ่งขึ้นไปบนเขาที่สูงชันจนแทบจะหมดแรง

ญานิลไม่รู้ว่าตนเองวิ่งหนีมานานแค่ไหน ไกลแค่ไหน แต่สุดท้ายเธอคงหนีพวกมันไม่พ้น มีผู้ชายในชุดขาวสวมหมวกปิดบังใบหน้าวิ่งตามหลังเธอมา นาทีนั้นเอง คนที่ใกล้จะหมดแรงก็มีแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง จึงวิ่งหนีขึ้นไปบนที่สูงเรื่อยๆ

“กรี๊ด!”

ร่างเล็กถูกดึงร่วงลงไปอยู่ในอ้อมแขนของชายในชุดขาว ทว่าพอเขาถอดหมวกออก ความหวาดกลัวก็มลายหายไป กลายเป็นความดีใจล้นปรี่มาแทนที่

‘โซซาลโดร!’

“ไปกับข้า”

ในเมื่อยังหาทางกลับบ้านไม่ได้ หญิงสาวจึงยอมตามเขาไปแต่โดยดี โซซาลโดรพาเธอเดินทางไปยังเผ่าของเขา ไปยังบ้านของเขา ทว่าผู้คนในเผ่าโดยเฉพาะพวกผู้ชายช่างดูน่ากลัว ไม่น่าไว้ใจ สาวน้อยมองหาผู้หญิงในเผ่าแต่ยังไม่เจอสักคน

จนกระทั่งโซซาลโดรเปิดประตูเข้าไปในบ้าน จึงได้เห็นพวกผู้หญิงที่แต่งกายด้วยชุดผ้าถุงทอมือ บนศีรษะมีผ้าคลุมคละสีกันไป ใบหน้าของแต่ละคนดูเรียบเฉย จนกระทั่งโซซาลโดรแนะนำเธอต่อพวกเขาว่า

“นางเป็นเมียของข้า”

ผู้หญิงทุกคนจึงยิ้มให้ และทำความเคารพ แต่อีกหลายคนก็ยังมองญานิลด้วยสายตาแปลกๆ ขณะที่เธอกำลังอึ้ง โซซาลโดรก็จูงมือเล็กเข้าไปในห้อง ห้องที่มีเพียงเขากับเธอเพียงแค่สองคน

ชายหนุ่มเข้ามาสวมกอด แล้วบอกเสียงทุ้ม

“มอบพรหมจรรย์ให้ข้า” เขาเอ่ยเบาๆ แต่ทำเอาหัวใจของสาวน้อยอย่างญานิลเต้นโครมคราม

เมื่อร่างสูงกระชับอ้อมกอดแนบชิดยิ่งขึ้น ค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาใกล้ เธอก็ลืมหายใจไปชั่วขณะ ดวงตาสีนิลเบิกกว้าง ริมฝีปากเล็กอ้าเผยอเล็กน้อย ตะลึงมองริมฝีปากหยักสวยได้รูปที่กำลังจะแนบชิดลงมา

ดวงตาคมพราวระยับจ้องสบตาสาวน้อยที่ตะลึงค้างด้วยใจที่เต้นระส่ำระสาย ก่อนจะแตะริมฝีปากอุ่นจัดลงมาแผ่วเบา ค่อยๆเกลี่ยเรียวลิ้นไปบนกลีบปากนุ่มอย่างอ้อยอิ่ง ขณะที่มือใหญ่กดท้ายทอยของเธอให้รับจุมพิตของเขาได้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้น ชายหนุ่มจุมพิตเนิ่นนานและทวีความเร่าร้อนดูดดื่มมากขึ้นเรื่อยๆ