เล่ห์สวาทร้อน

ญานิลมองไปรอบๆแล้วก็ต้องขวัญผวา รู้สึกเหมือนตนเองหลุดออกมาจากโลกที่เคยอาศัยอยู่ ยังนึกไม่ออกมาเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

เท่าที่สังเกตเห็น บุรุษสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น ท่อนบนเป็นเสื้อผ้าฝ้ายสีฝุ่นแขนสั้น สีโทนน้ำตาลบ้างโทนแดงบ้างคล้ายๆกัน หลายคนไม่สวมเสื้อ ท่อนล่าง บ้างก็สวมผ้าขาวม้าผูกเป็นกางเกงขาสั้น บ้างก็สวมกางเกงยีนเก่าๆขาดๆ ทว่าร่างกายของผู้ชายแต่ละคนกลับดูแข็งแรงบึกบึน แลดูน่ากลัว ส่วนผู้หญิงก็เห็นใส่แต่ชุดหนังรัดรูปสายเดี่ยวสีดำสั้นแค่หุ้มสะโพก

“ช่วยด้วยๆ!” เสียงร้องเหมือนจะขาดใจ เรียกให้ญานิลหันหน้าไปมอง ก็เห็นดาริสาเพื่อนของเธอถูกมัดมือมัดเท้าราวกับนักโทษถูกจุ่มลงในสระน้ำขุ่นๆ ที่มีเหล่าผู้ชายร่วมสิบคนรุมโทรมทันทีที่ร่างเปลือยเปล่านั้นถูกพวกผู้หญิงในชุดดำจุ่มลงในน้ำ มันช่างเป็นภาพที่อเนจอนาถใจมากเหลือเกิน มากจนทนดูต่อไปไม่ได้ ทว่าพอสิ้นเสียงร้องให้ช่วยแล้วหันไปดูอีกที ก็เห็นเหล่าผู้หญิงในชุดดำสี่ห้าคนดึงร่างดาริสาขึ้นมาจากน้ำอย่างทารุณ

“ใหญ่ขึ้น ผายขึ้น กำลังพอดี” เหล่าพวกผู้หญิงชุดดำพูด

พวกมันน่าจะหมายถึงปากช่องคลอดและความผึ่งผายของสะโพกหรือเปล่าญานิลก็ไม่แน่ใจ มองสิ่งที่พวกมันกระทำทารุณต่อเพื่อนรักแล้วอยากจะกระโจนเข้าไปช่วย แต่ตัวเธอก็ถูกพันธนาการเอาไว้เช่นกัน

เธอพอจะเดาสภาพของตนเองออก มันคงไม่ต่างไปจากสภาพของดาริสานัก จะต่างกันก็แค่ไม่ถูกมัดเท้าแค่นั้น แต่นาทีนั้นญานิลรู้สึกเหมือนตนเองเป็นอัมพาตไปชั่วขณะเมื่อมองเห็นเหล่าผู้หญิงในชุดดำใช้มีดกรีดบางอย่างบนกลางกายของดาริสา เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกหลายครั้งจนเงียบงันไปอีกหน ก็ถึงตาของเธอบ้างที่จะถูกจุ่มลงไปในน้ำเช่นกัน

“หล่อนเป็นของหัวหน้าเผ่า”

“โซซาลโดร” เสียงห้าวๆ ดังฝ่าฝูงชนออกมา ซึ่ง ‘หล่อน’ ที่มันพูดถึงน่าจะหมายถึง ‘เธอ’ และ ‘โซซาลโดร’ น่าจะเป็นชื่อของหัวหน้าเผ่า

ญานิลรู้สึกกลัวจนอกสั่นขวัญแขวน เมื่อเห็นผู้ชายรูปร่างกำยำคนหนึ่ง ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า เขาหันหลังให้ ร่างสูงใหญ่กำยำตรงหน้าเปลือยท่อนบนโชว์กล้ามเนื้อแน่นเป็นมันและซิกแพ็คที่เหมือนผ่านการออกกำลังกายประจำหรือทำงานอย่างหนักมา

ท่อนล่างสวมกางเกงยีนสีซีดเก่าๆขาดแหว่งหลายจุด เขาตัวโตมาก เมื่อเขาหันมา หญิงสาวจึงสังเกตเห็นว่าเขาไม่ใช่ชายแก่อย่างที่จินตนาการเอาไว้แต่แรก ผู้ชายคนนี้น่าจะอายุประมาณสามสิบกว่าๆ เขาเป็นหัวหน้าเผ่าที่น่าเกรงขามมากจริงๆ

ใบหน้าคมคร้ามนั้น ทำให้เธอหวาดกลัว ทว่าสายตาคมกล้าที่มองมากลับทำให้ใจของสาวน้อยวัยยี่สิบต้นๆอย่างญานิลเต้นแรง เขากำลังหันมายิ้ม ไม่ใช่สิ...น่าจะเรียกว่ากำลังแสยะยิ้มให้เธอมากกว่า

‘ฉันกำลังจะถูกผู้ชายคนนี้ข่มขืนใช่ไหม’

ญานิลคิดอย่างหวาดผวา

“กรี๊ด!”

เพียงพริบตาเดียว เขาก็ไปอยู่ในน้ำ และตัวเธอก็ถูกโยนลงไปสู่อ้อมแขนแข็งแกร่ง เขากอดกระชับร่างเล็กเอาไว้แน่น นาทีนั้นญานิลคิดว่าตนเองต้องทรมานจนจมน้ำตายแน่ๆ แต่แล้วจู่ๆเขาก็กระซิบริมหูเบาๆบอกกับเธอว่า

“ร้องให้ดังๆเข้าไว้ เข้าใจไหม”

ได้ฟังตอนแรกเธอยังไม่เข้าใจ เพราะยังตกใจจนสติแตก เขาจึงก้มลงมากระซิบชิดริมหูอีกครั้ง

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ให้ร้องดังๆเข้าไว้ เข้าใจไหม”

หญิงสาวกำลังจะบอกว่าเข้าใจ แต่เรียวปากเล็กก็ขาดอิสระเสียแล้วเมื่อเขาบดจูบลงมาอย่างร้อนแรง ทำท่าเหมือนบังคับขืนใจ กระทั่งเธอเกือบจะจมน้ำจึงบอกเขาไปว่า

“ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”

เขาไม่ตอบว่าอะไร แต่ใช้มือหนาข้างหนึ่งยกศีรษะทุยไว้เหนือน้ำ ส่วนมืออีกข้างจ้วงลงไปในน้ำ เธอทันได้มองตามก็เห็นเขาล้วงมือลงไปกอบกำแก่นกายขนาดพอๆกับลำแขนของเธอ สอดใส่เข้ามาภายในกายของเธออย่างรวดเร็ว

เธอเกร็งสะท้าน หวาดกลัวจับขั้วหัวใจ ทว่านาทีต่อมามันกลับไม่น่ากลัวอย่างที่คิด เมื่อแก่นกายของเขาสอดเข้ามาไม่ถึงครึ่งของความยาว แต่ชายหนุ่มก็ทำท่าเหมือนกำลังข่มขืนเธออยู่ เพื่อให้คนรอบๆที่มองมารู้ว่าเขากำลังครอบครองเธออย่างป่าเถื่อน ทว่าความจริงแล้ว ความดุดันในนาทีแรกได้แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน จนสาวน้อยรู้สึกหวั่นไหว