บทที่ 2

“ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับน้องตา ตอนนี้พี่ต้องไปแล้ว เอาไว้พี่จะแวะมาหาบ่อยๆ” ทรงวิทย์เอ่ยขึ้นพร้อมบอกลาเด็กสาวเหมือนหูแว่วได้ยินเสียงร้องเรียกของมารดาที่อยู่ไม่ไกลกันสักเท่าไหร่

วาสิตาจ้องมองจนชายหนุ่มรุ่นพี่ที่อายุห่างกันไม่กี่ปีที่เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน ก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะกลับเข้าไปทำงานต่อในไร่แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวไปไหนเธอจำต้องหยุดชะงักลงไปเพราะเบื้องหน้าในตอนนี้นั้นมีร่างสูงใหญ่เกินวัยของใครบางคนยืนดักอยู่

“ไง! แอบอู้จากงานในไร่มายืนพลอดรักกับกับไอ้หน้าอ่อนนั่นพอใจแล้วรึยัง!” อธิปเอ่ยถามเสียงแข็งก่อนจะก้าวเดินเข้าไปใกล้ทำให้เท้าเล็กๆ ของหญิงสาวถอยร่นหนีเขาอัตโนมัตเมื่อสัมผัสได้ถึงความอันตรายที่กำลังคลืนคลานเข้ามาหาเธออย่างเชื่องช้าพร้อมเอ่ยตอบ…

“วาเปล่านะคะ วากับพี่วิทย์เราแค่ทักทายกันเฉยๆ ค่ะ”

“พี่วิทย์! แหม่! เจอกันแค่ไม่กี่นาทีเรียกมันว่าพี่ได้เต็มปาก ถ้านานมากกว่านี้คงไม่นัดพากันไปต่อถึงไหนต่อไหนรึไง!” เสียงที่ตวาดถามทำเอาเด็กสาวน้ำตาไหลพราก เธอกลัวเขาเสียยิ่งกว่าใคร กลัวทุกๆ สิ่งที่เขาพูดและทำต่อกันมาตลอด เขาใจร้ายกว่าน้องสาวของเขาเสียอีก ปิ่นมณีที่ว่าใจร้ายแล้วยังเทียบไม่ได้เลยกับอธิปที่ใจร้ายกว่า

“จะร้องไห้ทำไมนักหนาวะ!! ฉันมันน่ากลัวนักรึไง!” อธิปตวาดซ้ำพร้อมกระชากร่างที่กำลังร้องไห้เข้าหาตัวอย่างรุนแรง ทั้งๆ ที่เขากำลังหงุดหงิดจนแทบบ้าที่เห็นเธอทำตัวสนิทสนมกับคนอื่นต่อหน้ากัน แต่ทีกับเขาพอได้เจอหน้ากันทีไรก็ทำท่าทีหวาดกลัวกันให้เห็นทุกที

ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นยักษ์เป็นมารไปได้!

“ฉันบอกให้เงียบไงวาสิตา! หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้!” เสียงที่ยิ่งตะคอกของเขายิ่งทำให้หญิงสาวร้องไห้หนักมากขึ้นกว่าเก่า หากหยุดร้องได้ง่ายๆ อย่างที่เขาว่าเธอคงทำไปนานแล้วไม่รอให้เขาตวาดกันแน่

“ฮึกๆ วาหยุดไม่ได้…”

“ดี! ถ้าอย่างงั้นฉันจะเป็นคนหยุดมันให้เธอเอง!!” อธิปตวาดก่อนจะกระชากใบหน้าอ่อนหวานเข้าหาตัวพร้อมกระแทกริมปากประกบลงกับเรียวปากสวยอย่างรุนแรงเพื่อทำให้แม่คนงี่เง่าในอ้อมกอดหยุดร้องไห้เสียที ซึ่งวิธีของเขาก็ได้ผลแทบจะทันทีเมื่อร่างบอบบางหยุดร้องไห้แต่กลับเปลี่ยนมาระดุมทุบอกของเขาอย่างบ้าคลั้งแทน

“อื้อ…คุณปราณปล่อยตานะคะ! อื้อ!!” เสียงร้องห้ามถูกปิดลงไปอีกครั้งเมื่อคนเอาแต่ใจแนบริมฝีปากลงมาอีกครั้งและอีกครั้ง จูบที่คิดว่าจะแค่สั่งสอนค่อยๆ เปลี่ยนไปตามความหอมหวานจากเรียวปากสวยที่ได้ลิ้มลองจนอธิปแทบไม่อยากหยุดการกระทำของตัวเอง เขายังคงจูบกันต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงไอเบาๆ ของใครบางคนดังขึ้นเขาถึงได้ยอมหยุดการกระทำของตัวเอง หยุดมันทั้งๆ ที่ใจไม่ได้อยากที่จะหยุด และคงไม่คิดหยุดหากคนๆ นั้นที่ว่าไม่ใช่ผู้เป็นพ่อของเขาเองที่กำลังมองจ้องกันเหมือนท่านมีอะไรบางอย่างอยู่ภายในใจ

“คุณพ่อ…” คุณชัยจ้องมองพ่อลูกชายตัวดีของตัวเองสลับกับหญิงสาวในอ้อมแขนของอธิปที่ได้แต่ก้มหน้านิ่งไปมาก่อนจะเอ่ยขึ้น

“กลับไปทำงานต่อเถอะหนูตา ส่วนแกอย่าเพิ่งไปไหนเจ้าปราณ!” เสียงเข้มดูมีอำนาจเอ่ยบอกวาสิตาเสียงอ่อนโยนแล้วเปลี่ยนมาดุดันใส่ลูกชายที่ทำท่าจะเดินตามร่างเล็กที่วิ่งหนีกันไปอีกคนเอาไว้

“คุณพ่อมีอะไรกับผมครับ” อธิปถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อย่าทำแบบเมื่อกี้นี้อีก หนูตาแกยังเด็ก ตัวแกเองก็ด้วย นี่ถ้าแม่ของแกรู้เรื่องเข้า ระวังเอาไว้เถอะจะถูกบ่นจนหูชา” คนถูกตำหนิไม่ได้ตอบตกลงอะไรนอกจากเบือนหน้าหนีไปอีกด้านอย่างไม่พอใจ ใครว่าเขาอยากจะจูบยัยเด็กบ้าวาสิตานั่นกัน ที่ทำไปเมื่อกี้มันก็แค่อยากสั่งสอนให้หล่อนได้สำนึกเสียบ้างว่าใครเป็นใครมันก็เท่านั้นเอง

เขาไม่ได้ชอบเธอเลยสักนิด และไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อเธอเลยทั้งนั้น! แม้สักนิดเดียวก็ไม่มีและจะไม่มีวันมีด้วย…