EPISODE 1 ท้อง!

“ฉันท้อง”

“…”

“ฉันท้องกับคุณ”

“…”

“นี่ ไม่ได้ยินหรือไง” ฉันแหวใส่ชายในชุดสูทสีเบจดูสะอาดสะอ้านที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวยาวอย่างหมดความอดทน

ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรยังคงเฉยชาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดของฉันแม้แต่น้อย 'คิดว่าหล่อแล้วจะทำอะไรกับใครก็ได้สินะ'

แต่ดูเหมือนว่าน้ำเสียงที่ดังจนเกินไปทำให้มุมที่ฉันยืนอยู่ตกเป็นเป้าสายตาของลูกค้าซึ่งกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศชวนผ่อนคลายภายในคาเฟ่อย่างไม่ต้องสงสัย ฉันจึงหันไปค้อมหัวเล็กน้อยเชิงขอโทษคนเหล่านั้นแล้วหันกลับมาสนใจชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่อีกครั้ง

ชายผมดำที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเขาคนนั้นกำลังไล่สายตามองฉันตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะ หลังจากนั้นจึงเลิกให้ความสนใจแล้วยกแก้วขึ้นจิบราวกับว่ากาแฟถ้วยนั้นน่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ

แต่ถึงอย่างนั้นฉันเองก็ไม่ได้สนใจเหมือนกัน เพราะเป้าหมายเดียวในวันนี้คือผู้ชายในชุดสูทที่กำลังใช้นิ้วชี้เกาปลายจมูกอยู่ต่างหาก ฉันจำเขาได้ขึ้นใจจากรูปถ่ายที่ดูแล้วดูอีกจนนับครั้งไม่ถ้วน

“ผมไม่รู้จักคุณ” ริมฝีปากหยักลึกสีชมพูธรรมชาติขยับตอบเสียงห้วน

“แหม~ อย่ามาตีมึนหน่อยเลย คนมันเคย ๆ กันอยู่” ฉันยกมือขึ้นอย่างมีจริตจะก้านพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน แต่สีหน้าของอีกฝ่ายกลับไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมจนรู้สึกได้ว่าเขากำลังด่าฉันทางสายตา ประมาณว่า คนอย่างผมนะเหรอ จะเอาคนอย่างคุณ

“ผมไม่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยนอนกับคุณ”

“แต่ฉันไม่ได้นอนกับใครมั่ว ๆ นะ”

“ใคร ๆ ก็บอกว่าตัวเองไม่ได้มั่วกันทั้งนั้นแหละ” ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มนิ่วหน้าอย่างรำคาญ

ฉันที่ยืนอยู่ถึงกับจ้องมองเขม็งแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างพยายามอดกลั้น ฉันรู้ดีว่าทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดและเพราะแบบนั้นจึงต้องมีความอดทนในระดับหนึ่ง จึงลองเปลี่ยนอารมณ์พลิกบทบาทให้ดูจริงจังเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ

“ที่ฉันตัดสินใจมาบอกคุณเรื่องนี้ เพราะคุณเองก็มีสิทธิ์ที่ต้องรับรู้ไว้”

“…”

“ว่าความเร่าร้อน ซี๊ดอ่าส์ ๆ ของเราในคืนนั้นได้สร้างเด็กคนหนึ่งขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ” พูดจบก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ฉันคิดว่าประโยคแรกมันก็ดูดีอยู่หรอก แต่ประโยคหลังกลับฟังทะแม่งชอบกล

เอ~ หรือบางทีฉันไม่เหมาะกับอะไรที่มันจริงจังวะ?

“แต่หลังจากนี้ ฉันเองก็คงตัดสินใจง่ายหน่อยเรื่อง...” ฉันลองเว้นจังหวะการพูดเพื่อกระตุ้นความอยากรู้ของอีกฝ่าย และมันเป็นไปอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ด้วย

“เรื่องอะไร”

“ฉันว่าจะเอาเด็กออก” ว่าพลางก้มหน้าก้มตาแล้วเริ่มใช้ความสามารถพิเศษทันที ไม่ถึงห้าวินาทีหยาดน้ำตาของฉันก็ไหลลงมาเป็นทาง นี่ถ้าไม่ติดว่าที่บ้านค้านหัวชนฝาเรื่องไปเป็นนักแสดง ฉันว่าจะลองไปแคสติ้งดูสักครั้งอยู่หรอก

"..."

“ขอโทษที่ต้องมารบกวนเวลาอันแสนมีค่าของคุณด้วย” บอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแล้วค่อยๆ เงยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้น ก็เห็นว่าไม่เพียงแค่เขาเท่านั้นที่จ้องเขม็งมายังฉันเพราะเพื่อนของเขาก็กำลังเอียงคอมองมาทางนี้ไม่ต่างกัน

“ฉันไปก่อนนะ”

“เดี๋ยว”

“คะ?”

“ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าเด็กเป็นลูกของผมจริง ๆ ”

“คุณก็ต้องรอจนกว่าเด็กจะคลอดออกมา” เพราะกว่าจะถึงตอนนั้นภารกิจทุกอย่างคงสำเร็จไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“แล้วถ้าเด็กที่คลอดออกมาไม่ใช่ลูกของผมล่ะ” เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนฉันรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่มีทาง ฉันมั่นใจว่าเด็กเป็นลูกของคุณ” เพราะฉันจ่อหัวไว้แล้วว่าเด็กในท้องของฉันต้องเป็นลูกของคุณ ของคุณคนเดียวเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นผมจะพาคุณไปตรวจการตั้งครรภ์ที่โรงบาล แล้วค่อยปรึกษาหมออีกทีเรื่องตรวจดีเอ็นเอ” จัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพแล้วเน้นย้ำประโยคหลัง มิหนำซ้ำยังยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ

“แต่ฉันกำลังท้องอ่อน ๆ เองนะ จะตรวจดีเอ็นเอได้ยังไงเล่า”

“ไอ้หมอ พอจะมีวิธีไหนบ้าง ที่สามารถรู้ผลได้เร็วที่สุด”

เขาหันไปถามเพื่อนตัวเองท่าทางสบาย ๆ จะมีก็แต่ฉันนี่แหละที่ยืนอ้าปากค้างพร้อมกะพริบตาปริบอย่างคนไม่รู้เรื่องราว ก็ไม่รู้จริง ๆ นี่นาว่าเขามีเพื่อนเป็นหมอ ในเมื่อพี่สาวตัวดีไม่เห็นบอก

“ตอนนี้เครื่องมือทางการแพทย์ล้ำสมัยกว่าแต่ก่อนมาก มึงไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก”

ซวยแล้วมั้ยล่ะ! เพราะฉันดันลืมเรื่องนั้นเสียสนิทว่าสมัยนี้นวัตกรรมต่าง ๆ มันไปไกลมากแล้ว

“เยี่ยม งั้นเดี๋ยวกูไปโรงบาลที่มึงทำงานอยู่ก็แล้วกัน รบกวนติดต่อหมอสูติให้หน่อยนะ”

“เดี๋ยวกูโทรนัดให้เลยก็ได้”

“ยัง ๆ ยังไม่ต้องดีกว่า”

เขายกมือขึ้นปรามเพื่อนที่กำลังจะเอื้อมหยิบสมาร์ตโฟนบนโต๊ะ ซึ่งในตอนนั้น ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นบ้าง แต่ก็ดูเหมือนว่าสมองอยากจะยอมแพ้ภารกิจนี้ให้มันจบ ๆ ทั้ง ๆ ที่มันเพิ่งเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

“ถ้าคุณต้องทำถึงขนาดนั้น ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฉันกับลูกก็ได้”

“ทำไม กลัวความจริงจะปรากฏหรือไง”

“เปล่า แต่รู้สึกเหมือนโดนดูถูกว่าฉันเป็นผู้หญิง มั่ว ร่าน อะไรเทือก ๆ นั้นต่างหาก”

“คุณกำลังด่าตัวเองอยู่นะ”

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ คุณลืมเรื่องในวันนี้ไปก็แล้วกัน”

ฉันพูดเพียงเท่านั้นแล้วรีบหมุนตัวเร่งฝีเท้าออกไปจากร้าน เพราะจู่ ๆ ก็รู้สึกปอดแหกขึ้นมาอีกครั้ง แต่กลับถูกมือของคนที่ฉันเพิ่งหนีมาคว้าตรงแขนกึ่งลากไปอีกทาง

“คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ”

“ก็พาคุณไปตรวจที่โรงบาลไง”

“ไหนตะกี้คุณยังปฏิเสธไม่ให้เพื่อนติดต่อหมออยู่เลย” ฉันพยายามดึงแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ

“ก็เพราะว่าผมจะพาคุณไปตอนนี้เลยยังไงละ”

"แต่ยังไง ยังไงก็ต้องนัดหมอไว้ล่วงหน้า" ลิ้นเริ่มพันกันเพราะความกดดัน

"เชื่อเถอะ ว่าผมจัดการได้”

"..."

“หึ! จะได้รู้กันไปเลย ว่าชีวิตหลังจากนี้ของคุณจะได้ทำหน้าที่แม่คน หรือเป็นวิญญาณเฝ้ารากมะม่วงกันแน่”