บทที่ 4 ลักพาตัว

เก้าโมงเช้า คนบนเตียงลืมตา บิดกายขับไล่ความขบเมื่อย สาวเท้าหยุดยืนตรงหน้าต่าง ได้ยินเสียงคนสวนกำลังทำงาน แค่มองก็รู้ว่าเธอไม่มีทางหนีออกไปได้ กระโดดลงคงคนเห็น น่าจะบาดเจ็บหนักเสียด้วยซ้ำไป ไม่คุ้มที่จะเอาตัวไปเสียงขนาดนั้น อีกอย่างหมอนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก ที่กังวลคือบิดา ป่านนี้ทางนั้นคงตามหาแน่นอน อีกสิบกว่าวัน ใกล้งานวิวาห์แล้ว

สาวเท้าหยุดยืนหน้ากระจก เห็นเสื้อผ้าถูกจัดวางไว้แล้ว เลยเบาใจ เปิดประตูเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการชำระร่างกาย เห็นอ่างน้ำแล้วอยากแช่น้ำอุ่นเพื่อให้ผ่อนคลาย บิดก๊อกเพื่อรอให้น้ำเต็มอ่าง

ปัง!

เสียงประตูเปิดออก ร่างสูงใหญ่ก้าวมาหยุดยืนหน้าห้องน้ำ หญิงสาวชะงักเห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องมองมา ร่างบางถอยหลังสีหน้าตระหนก เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวาน

“ออกไปก่อนนีเอล ฉันจะอาบน้ำ!”

“ให้คำตอบฉันก่อน แล้วฉันจะไป” คนตัวใหญ่ดึงดัน

“ฉันบอกแล้วไงว่าขออาบน้ำก่อน”

ดวงตาคมกริบหรี่มอง เขาไม่อยากรอไปมากกว่านี้ ต้องจดทะเบียนสมรสกับเรอาก่อน เพื่อตัดปัญหา ถ้าหากเรอายังไม่เป็นของเขา ไอ้เบทริคมันคงติดตามเรอาไม่ไปไหนแน่

“ฉันต้องการคำตอบตอนนี้!”

“รอสักชั่วโมงสองชั่วโมงคงไม่เสียหายมั้ง!” เธอย้อนสีหน้ากังวล ไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใกล้

เซร์คิโอสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ หลังจากครุ่นคิดพิจารณาครู่หนึ่ง เลยอดแกล้งไม่ได้ สองเท้าก้าวเข้าหาจนแทบกระโจน คนตัวเล็กสีหน้าตระหนกถอยหลังด้วยความตกใจ จนลื่นหยดน้ำบนพื้น เธอผวาคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายไว้

ตูม!

สองร่างอยู่ในอ่างน้ำ เธอทะลึ่งพรวดสำลักน้ำ สายตาจดจ้องอีกฝ่ายใบหน้าแดงก่ำ

“นายทำบ้าอะไร ฉันสำลักน้ำแล้วเนี่ย!” โซฟียาร้องบอกเสียงหลง ทว่าอีกฝ่ายกลับหัวเราะลั่น

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย เธอถอยหลังจนร่วงลงไปในอ่างเอง มิหนำซ้ำยังมาดึงฉันลงไปด้วยเนี่ย!”

คนตัวเล็กหน้างอง้ำ ลุกยืนบิดน้ำออกจากเสื้อผ้า จังหวะนั้นดวงตาคมกริบเบิกกว้างจ้องมอง โซฟียาชะงัก เห็นสายตาก้มมองตัวเอง

“ว๊าย!” รีบทิ้งกายลงในอ่างอีกครั้ง ยกมือปิดปิดตนเอง

เซร์คิโอกลืนน้ำลายลงคอ จ้องมองใบหน้าอีกฝ่าย ที่แดงก่ำเพราะความอาย

“จะยั่วกันเหรอ?” เขาถาม แล้วขยับมาใกล้

“อย่าเข้ามานะนีเอล!” ต่อให้อยากหนีตอนนี้คงทำไม่ได้ ในเมื่อสภาพเธอมันหมิ่นเหม่

คนถูกขู่ไม่ฟังเสียง โน้มกายเข้าหาจนอีกคนชิดริมอ่าง มือสองข้างคร่ามร่างบางไว้ ดวงตาจ้องมองใบหน้างดงาม เรอาทำให้เขาแทบคลั่ง ไม่คิดมาก่อนเลยว่า จะได้เห็นทรวดทรงโดยบังอร เธอสวยงดงาม จนเขาแทบอยากกลืนกินเสียตอนนี้

“แต่งงานกับฉันเรอา” ชายหนุ่มบอกเสียงเข้ม ทำเอาคนฟังชะงัก ช้อนสายตามอง

“นายกำลังข่มขู่ฉันอยู่นะ”

“ฉันไม่ได้ขู่เรอา ฉันทำจริง!”

เจ้าของดวงตาคู่งามนิ่งงัน สีหน้าครุ่นคิด ไม่รู้ควรหาทางออกกับเรื่องนี้อย่างไรดี

“ฉันไม่แต่งกับนายหรอกนะ ฉันไม่อยากถูกบังคับแบบนี้!”

“ถ้าไม่แต่ง ฉันจะทำตามใจตัวเอง จนกว่าเธอจะยอม”

โซฟียาหันรีหันขวางหาทางรอด ทว่าใบหน้าเขากลับโน้มใกล้ยกมือดันแผงอกไว้

“หยุดนะนีเอล อย่าเล่นแบบนี้ ฉันไม่ชอบ!” เธอร้องบอกเสียงลั่น

“ฉันไม่เล่น ฉันเอาจริง!”

ดวงตาคมกริบจ้องมอง เธอพยายามผลักดันให้เขาออกห่าง แต่ดูเหมือนไม่มีประโยชน์ เมื่อคนถูกผลักไม่ได้สะเทือนแม้แต่น้อย

“ออกไปนะ ออกไปสินีเอล!” โซฟียาร้องบอกเสียงสั่น ข่มใจไม่ให้ร้องไห้ออกมา

“แต่งงานกับฉันเรอา!”

“ไม่! ฉันไม่มีวันแต่งงานกับนายเด็ดขาด!”

“เอาแบบนี้สินะ” เซร์คิโอ่ทำเสียงในลำคอ ยิ้มเย็น

“อย่านะนีเอล จะทำอะไร นายหยุดทำตัวเหมือนคนโรคจิตสักทีได้ไหม!”

มือรั้งเอวบางมาแนบชิด คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขน

“ปล่อย ได้ยินไหมนีเอล!” เธอร้องประท้วง

“ฉันจะดูว่าเธอจะทนได้สักแค่ไหน!” เขาคำราม

เสื้อสีขาวถูกดึงรั้งออกจากเรือนร่าง โซฟียาสีหน้าตระหนก รีบยกมือปกปกปิด แต่กลับถูกดึงมือออก ร่างสูงใหญ่ตวัดรั้งเธอเข้าหาอีกครั้ง โซฟียาต่อสู้ดิ้นรนเอาตัวรอด แม้กำลังน้อยนิด คนตัวใหญ่ยิ่งเห็นอีกคนดิ้นรนเท่าไหร่ ยิ่งนึกสนุก โถมกายเข้าหากอดรัดจนร่างเกือบเปลือยบดเบียด จังหวะนั้นเขารู้สึกได้ถึงความอวบหยุ่นของทรวงอกอวบอิ่ม ร่างกายเธอนุ่มเนียน ฉับพลันเลือดในกายดันร้อนฉ่าขึ้นมา ชายหนุ่มขบกรามแน่น อยากเก็บซ่อนอารมณ์เอาไว้ แต่ดันทำไม่ได้อย่างใจ

“แต่งงานกับฉันเรอา” ชายหนุ่มยังคงส่งเสียงข่มขู่

คนตัวถูกขู่กล้ำกลืนน้ำตา ไม่อยากถูกใครใช้เป็นเครื่องมือ หลับตาส่ายหน้า แต่งกันอีกไม่นานก็หย่า แล้วชื่อเสียงเธอเล่าใครรับผิดชอบ ไม่มีวันเสียหรอก เขามีคนรักอยู่แล้ว ยังทำกับเธอเช่นนี้ มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ

“ฉันไม่แต่ง นายมีคนรักอยู่แล้ว ยังมาพูดจาแบบนี้อีก!”

“เธอน่าจะรู้แก่ใจว่าฉันขอให้เธอแต่งกับฉันเพราะอะไร!”

“ไม่ว่าเพราะอะไร ฉันก็ไม่แต่ง ฉันไม่สนหรอกนะนีเอล นายมีแฟนแล้ว ฉันไม่อยากให้เกิดปัญหา” เสียงหวานเริ่มสั่น สบตาคนพูดน้ำตาคลอ

เซร์คิโอ่ชะงักเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน สีหน้าชายหนุ่มเครียดขึ้น อยากใจอ่อนแต่คงทำไม่ได้ เรื่องบางอย่าง จนถึงตอนนี้ก็ยังคงเคลือบแคลงสงสัย ในตระกูลวิตาลีอยู่ เพียงแต่หาหลักฐานไม่ได้เท่านั้น

“อยากเปลือยต่อหน้าฉันเหรอ!”

คนฟังสะอึก กัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้ร่างกายถูกกอดรัดอยู่ ต่อให้บดเบียดอยู่กับอีกฝ่ายก็ตาม มันยังดีกว่าเปิดเผยเนื้อหนังให้เห็นต่อหน้าต่อตา

“ใครอยากเปลือยต่อหน้านาย นายเลิกบังคับด้วยวิธีการทุเรศแบบนี้สักที!”

“ถ้าเธอไม่ยอมจริง ๆ ฉันคงต้องเลือกทำ ในสิ่งที่ฉันไม่อยากทำกับเธอเลยนะเรอา” ดวงตาเริ่มเข้มขึ้น คนสวยนิ่งงัน รู้สึกหวาดหวั่น