บทที่ 3 ลักพาตัว

“นายจับตัวฉันมากักขังไว้ จะให้ฉันยอมรับแต่โดยดี ด้วยความพึงพอใจงั้นเหรอ ตลกเกินไปไหม!”

“แล้วไง หรืออยากหนีไป เพราะต้องการแต่งงานกับไอ้เบทริคนั้น!” เขาย้อนถามเสียงกร้าว

“ฉันจะแต่งหรือไม่ นายก็ไม่มีสิทธิ์มาจับตัวฉันไว้แบบนี้ ถ้าพ่อฉันรู้เข้านายได้ตายแน่!”

เขาหัวเราะลั่นออกมาทันที แล้วสบตาคนพูด

“อยากแต่งงานมากงั้นเหรอ รักมันแล้วหรือไงเรอา เธอไม่รู้หรอกว่าตัวเอง กำลังเล่นอยู่กับอะไร!”

โซฟียาชะงัก เมื่อเห็นแววตาวาวโรจน์ เธอแค่ไม่ชอบ ที่ถูกจับตัวมาขังไว้

“ฉันไม่สน! เรื่องแต่งงาน ฉันจัดการเองได้ นายไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ปล่อยฉันไปได้แล้ว!”

“ปล่อยให้โง่น่ะสิ คนอย่างเธอ จะทำอะไรได้ กลับไปพ่อของเธอก็ต้องจับเธอแต่งงานอยู่ดี ฉันไม่มีวันให้มันคูโซ่มันสมหวังหรอกนะ” เขาเข่นเขี้ยว

โซฟียาดิ้นรนขัดขืน กัดฟันจ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา ไอ้หมอนี่ทำไมกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ เมื่อครู่ถ้าตีโดนหัวคงดี

“ปล่อยฉันนีเอล!”

“ไม่ปล่อย! ที่สำคัญ ฉันจะปล่อยข่าวด้วยว่าเธอกับฉัน เราได้เสียกันแล้ว!”

“อะไรนะ! เป็นบ้าไปแล้วหรือไงกัน นายลืมไปไหม ว่านายเองก็มีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนอยู่”

“นั่นมันเรื่องของฉัน!”

คนสวยขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ เป็นห่วงเรื่องของตระกูล ถึงขนาดทำลายศักดิ์ศรีกันเลยงั้นเหรอ เธอไม่มีวันยอมตกเป็นเครื่องมือของใครหรอก ตอนแรกคิดอยู่แล้วว่าจะหนีงานแต่ง แต่ไม่คิดเลย ว่าตนเองจะถูกจับตัวมาเสียก่อน

“หยุดทำแบบนี้สักทีได้ไหม นายจะให้ฉันเสียศักดิ์ศรีไปถึงเมื่อไหร่!”

เขาส่ายหน้า “ไม่เลยเรอา ฉันตั้งใจให้เธอได้ตำแหน่งภรรยาหลวงเสียด้วยซ้ำไป แค่ยอมทำตามที่ฉันต้องการก็พอ”

“นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!”

“ฉันพูดจริง!” ดวงตาจดจ้อง คนตัวเล็กรับรู้ได้ นี่เขากำลังพูดเรื่องจริง

“ไม่!”

“ถ้าเธอไม่รับปาก ฉันคงต้องหาทางอื่น”

“ทางไหน!”

ใบหน้าโน้มเข้าหา หญิงสาวรีบเบือนหน้า ริมฝีปากแตะแผ่วผิวแก้ม เขากดจมูกลงบนนั้น แล้วผละห่าง คนโดนกระทำดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าตื่นตระหนก

“นี่นาย!”

“ถ้าไม่ยอมตกลง ฉันคงต้องทำให้เธอยอม ด้วยวิธีของฉันแล้วล่ะ!” ชายหนุ่มยิ้มเย็น ทำเอาคนตัวเล็กขนในกายลุกชัน

“ไม่นะ!” โซฟียากรีดร้องออกมา หลับตาแน่น เมื่อเห็นอีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาหาอีก

“ว่ายังไง!”

ร่างกายกำลังสั่นเทา หมอนี่คงพูดเล่นใช่ไหม ไม่ได้เอาจริงอย่างปากว่า ไม่ตลกเลยนะที่ทำแบบนี้

“ฉะ..ฉันขอคิดก่อน” เสียงหวานแผ่วตอบ

คนตัวใหญ่กระตุกยิ้มมุมปาก แล้วยอมผละออกมา เธอได้โอกาสรีบลุกนั่งกระถดหนีจนชิดหัวเตียง

“พรุ่งนี้ฉันจะมาเอาคำตอบ”

โซฟียาเงียบ ไม่กล้าแม้แต่สบตา ปกติเราสองคนแทบไม่เคยใกล้ชิดกันขนาดนี้มาก่อนเลย เมื่อครู่ทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น ร่างกายสั่นสะท้าน เซร์คิโอสาวเท้าเข้าใกล้ ทำเอาคนบนเตียงตระหนก จะกระโจนหนี ทว่าเข้ากลับคว้าข้อเท้าไว้ แล้วปลดโซ่ออก

“อาบน้ำให้เรียบร้อย เธอเริ่มเหม็นแล้วล่ะ” เขาบอก แล้วสาวเท้าไปยังหน้าประตู เปิดออกจากห้องไป

คนตัวฟังตาโต กัดริมฝีปากแน่น ไม่นานนัก เครื่องใช้ส่วนตัวกับอาหารถูกนำมาให้ เธอจ้องมองประตู ได้ยินเสียงด้านนอก นีเอลคงให้คนมาเฝ้าแน่ ตัดสินใจหอบเสื้อผ้า เข้าห้องน้ำ จัดการชำระร่างกายเรียบร้อย ค้นเสื้อผ้า แต่กลับไม่พบบราเซียชั้นในเลย เธอยืนนิ่งระบายลมหายใจ ช่วยไม่ได้ คงไม่รู้ไซส์ของเธอ หยิบเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่มาสวมเอาไว้ พร้อมด้วยกางเกงขาสั้น พับผ้าที่ใส่แล้วตั้งใจจะซักในห้องน้ำ

ประตูห้องเปิดออก คนในห้องสีหน้าตระหนก เห็นแม่บ้านเดินเข้ามาสีหน้าเรียบเฉย หยิบเสื้อผ้าเธอไป โซฟียาเลยสาวเท้ามาหย่อนกายลงบนเตียง หยิบถาดอาหารมาทาน ครุ่นคิดถึงคำพูดเมื่อครู่ คงไม่มีทางปฏิเสธได้ ใจจริงอยากหนีจากเบทริคเหมือนกัน แต่ใช้วิธีนี้มันไม่ถูกต้องเลย ถ้าหากต้องแต่งงานกัน คงต้องทำข้อตกลง ไม่อยากเสียเปรียบ เพราะอย่างไร หมอนี่ก็มีคนรักอยู่แล้ว