บทนำ เล่ห์ร้ายอุบายพิศวาส (1)

แสงแฟลตวูบวาบกะพริบติดต่อกันไม่ขาดสาย พร้อมเสียงรัวชัตเตอร์ของบรรดานักข่าวสื่อมวลชนต่างค่ายต่างสังกัดที่ยกโขยงมาทำข่าว โดยมีเป้าหมายอยู่ที่ช่างภาพหนุ่มฝีมือดี

ซึ่งปรากฏตัวบนหน้าบันเทิงอีกครั้งหลังจากหายหน้าจากวงการภาพถ่ายไปร่วมสิบปีเต็มของเจ้าของดวงตาสีสนิมเหล็กนาม ‘อารัญ อรัญวงศ์’ จึงสร้างกระแสและความฮือฮาให้กับวงการภาพถ่ายอีกครั้ง

เจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลาค่อนไปทางชาวตะวันตก ยิ้มกว้างเห็นไรฟันอวดรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ให้นักข่าวได้บันทึกภาพ มือแกร่งขาวสะอาดอย่างผู้มีเลือดเสี้ยวตะวันตกผสมอยู่ถือนิตยสารรายเดือนเล่มล่าสุด ซึ่งเปิดตัวด้วยดารานางแบบมืออาชีพถึงสามนางและกำลังเป็นที่นิยมเป็นอย่างมากในขณะนี้

ด้วยบุคลิกอันโดดเด่นแตกต่างตามสไตล์ และทรงเสน่ห์ของตัวนางแบบ จึงถูกนำมาถ่ายภาพร่วมกันโดยช่างภาพมืออาชีพชั้นนำระดับโลกและนำขึ้นปก ‘เลิฟอิมเมจ’ นิตยสารชื่อดังที่ปรับปรุงโฉมใหม่ด้วยแล้ว รัศมีความโดดเด่น ความสง่างาม ความสมบูรณ์แบบจึงแผ่วงกว้างจนกลายเป็นข่าวใหญ่ที่สั่นสะเทือนวงการภาพถ่ายเลยทีเดียว

“ทำไมคุณอารัญถึงเลือกถ่ายภาพ Portrait อีกครั้งล่ะครับ ทั้ง ๆ ที่วางมือจากภาพถ่ายแนวนี้มาร่วมสิบปี?” คำถามแรกจากนักข่าวบันเทิงป้อนมาให้ชายหนุ่มผู้โดดเด่นที่สุดในตอนนี้ทันที

“ผมแค่กลับมาทำในสิ่งที่ผมรักเท่านั้น” ชายหนุ่มซึ่งดูดีไปทุกกระเบียดนิ้ว และเป็นช่างภาพขวัญใจนางแบบสาวหลายคนตอบด้วยน้ำเสียงชวนฟัง พร้อมรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ที่ละลายหัวใจของใครหลาย ๆ คนได้อย่างสบาย

“ทำไมคุณอารัญถึงเลือกนางแบบทั้งสามท่านนี้ล่ะคะ?” คำถามต่อมาเป็นของนักข่าวสาวซึ่งยังจ้องหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มที่มีความมั่นใจในตัวเองตลอดเวลาตาไม่กะพริบ

“เพราะความสวยโดดเด่นที่ไม่เหมือนใครครับ ทั้งสามท่านที่นั่งอยู่ข้างผม มีความเป็นตัวเองสูง ผมชื่นชอบคุณสมบัติของพวกเธอ” อารัญปรายตาคมคายสีสนิมเหล็กไปมองสามสาวซึ่งนั่งประกบซ้ายขวาด้วยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์อีกเช่นเคย และคำตอบนั้นก็เรียกรอยยิ้มของดารานางแบบสาวทั้งสามท่านได้ดี รวมทั้งรอยยิ้มของบรรดาสื่อมวลชนด้วย

“เคยได้ยินมาว่าคุณอารัญเลือกถ่ายภาพเฉพาะภาพสุภาพสตรีเท่านั้น ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับ?”

ไมค์ลอยมีป้ายระบุค่ายสังกัดหนังสือพิมพ์บันเทิงยื่นมาอีก และอารัญก็เห็นสายตาทุกคู่กำลังรอคำตอบของเขาอย่างใจจดใจจ่อ

“ที่ผมเลือกถ่ายแต่ภาพสุภาพสตรีเป็นเพราะว่าทุกครั้งที่ผมได้กดชัตเตอร์ ผมรู้สึกว่าผมได้ ‘จูบ’พวกเธอครับ” ชายหนุ่มตอบอย่างมั่นใจ ซึ่งคำตอบนั้นเรียกเสียงกรี๊ด และเสียงฮือฮาในห้องบอลรูมจัดแถลงข่าวของโรงแรมระดับห้าดาวได้ดีนัก โดยเฉพาะนางแบบสาวทั้งสามซึ่งฉีกยิ้มแก้มแทบปริให้สื่อมวลชนเก็บภาพ

“ตอบอย่างนี้ก็แสดงว่าคุณอารัญไม่คิดที่จะถ่ายรูปนายแบบสิครับ” คราวนี้เป็นนักข่าวหนุ่มเป็นผู้ป้อนคำถาม

“แน่นอน ผมไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัวแม้แต่น้อย ผมไม่นิยมจูบผู้ชายด้วยกันหรอกครับ” ช่างภาพหนุ่มฝีมือดีหัวเราะหึหึอวดไรฟันตามประสาคนอารมณ์ดี และคำตอบของเขาในครั้งนี้ก็เรียกเสียงฮือฮารวมทั้งรอยยิ้มจากนักข่าวได้ดีเช่นเดิม

ทว่าห่างออกมาไม่ถึงห้าเมตร เป็นพื้นที่สำหรับรองรับผู้ให้ความสนใจกับงานแถลงข่าวเปิดตัวนิตยสารเลิฟอิมเมจ กลับมีหญิงสาวมาดเซอร์อีกหนึ่งนางที่นั่งดูภาพ ‘นายอารัญ อรัญวงศ์’ ผ่านจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ วงหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางลวก ๆ เหมือนแต่งหน้าไม่เป็นนั้นคงยิ้มอย่างดูแคลน ดวงตากลมสวยซ่อนตัวอยู่หลังกรอบแว่นแฟชั่นจึงหรี่ลง

“เกย์อย่างนายน่ะหรือปฏิเสธผู้ชาย ตลกสิ้นดี” หญิงสาวซึ่งอยู่ในชุดกระโปรงรุ่มร่ามสวมวิกผมปลอมสีน้ำตาลแดง แต่งหน้าจัดและสวมแว่นตาแฟชั่นย่นจมูกใส่ ‘คู่อริ’ หมายเลขหนึ่งของป้าเธอด้วยความหมั่นไส้

“มีข่าวลือที่ว่านิตยสารเลิฟอิมเมจกำลังเปิดรับสมัครนางแบบ เพื่อเฟ้นหาดาวดวงใหม่และนำภาพถ่ายของเธอส่งไปประกวดยังเวทีโลกซึ่งจัดขึ้นที่ฝรั่งเศสจริงหรือเปล่าคะ?”

“ใช่ครับ ตอนนี้ทางกองบรรณาธิการหนังสือของเรากำลังต้องการนางแบบหน้าใหม่ ส่วนรายละเอียดผมฝากไว้ที่แผ่นโบรชัวร์และหน้าเว็บไซต์ของนิตยสาร ผู้ที่สนใจสามารถเข้าไปชมรายละเอียดได้ครับ”

“จากการให้สัมภาษณ์ของคุณอารัญเมื่อครู่ ที่ว่าทุกครั้งที่กดชัตเตอร์ทำให้รู้สึกว่าได้จูบพวกเธอ คุณอารัญคิดว่าจะมีนางแบบหน้าใหม่กล้ายื่นใบสมัครกับคุณไหมฮะ?”