6

“ว้าว!” อาซามิอุทานอย่างตื่นเต้น

“อย่าลืมไปเชียร์พี่นะครับ” หิรัญบอกพลางขยิบตาส่งให้กับนางฟ้าคนสวย ที่งดงาม คุ้มค่ากับการกว้านซื้อหุ้นไปเกือบหนึ่งพันล้านบาท

“ค่ะ” อาซามิตอบไม่เต็มเสียง ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกับเธอ

ด้านไดอิจิที่หน้าตึงยิ่งกว่าหนังกลอง เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเกลียดใครจนถึงขั้นคิดหาวิธีฆาตกรรมอำพรางศพแบบจริงจัง ขนาดนี้มาก่อน

“อ้าว! เสี่ยรัญ ไปไงมาไงครับเนี่ย” ฌอห์ณ เจ้าของเครื่องดื่มชูกำลัง หนึ่งในสปอนเซอร์ใหญ่ของการชกครั้งนี้ เอ่ยทักทายเสี่ยใหญ่อย่างดีใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาร่วมงานเลี้ยงฉลองภายในของครอบครัวบรรจงวิเศษ

“อ๋อ! ผมแวะมาแสดงความยินกับน้องยูกิครับ ได้ข่าวว่าคว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาได้สำเร็จ ยินดีด้วยนะครับ” หิรัญเอ่ยพลางล้วงกล่องของขวัญขนาดเล็กส่งให้นางฟ้าคนสวย

“ขอบคุณค่ะ เชิญพี่...” อาซามิรับกล่องของขวัญมาถือ และเอ่ยค้างไว้ เพราะยังไม่รู้จักกับหนุ่มตรงหน้าอย่างเป็นทางการ

“รัญครับ” หิรัญรีบบอก ขณะเดียวกันก็รู้สึกขำกับสีหน้าท่าทีของไดอิจิที่ดูจะเงียบผิดปกติไปจากทุกครั้ง

“เชิญพี่รัญที่ด้านในค่ะ” อาซามิผายมือเชิญและออกเดินนำเข้าไปในงาน

ไดอิจิมองคู่อริเดินตามน้องสาวอย่างรู้สึกเดือดจัด “กูไปเอาปืนมายิงมันทิ้งตรงนี้เลยดีไหมวะ”

“ใจเย็นครับบอส รอดูไปก่อน” คมสันรีบห้าม

“รอดูมันจีบน้องกูงั้นเหรอ?” ไดอิจิถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เอ่อ...วันนี้เรามีแขกนะครับ” คมสันรีบเตือนสติผู้เป็นนาย

“ไปเรียกไอโกะมาตามยูกิเข้าไปข้างในบ้าน” ไดอิจิเอ่ยเสียงเข้ม จ้องมองคู่อริที่ทำหน้าระรื่นใส่น้องสาวของตัวเองอย่างรู้สึกโกรธ

“ครับบอส” คมสันขานรับก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

หลังนางฟ้าคนสวยพามานั่งยังโต๊ะที่ว่างอยู่ หิรัญก็รีบเอ่ยอ้อนเสียงหวาน “เอ่อ...น้องยูกินั่งกับพี่ก่อนนะครับ”

“ดะ...ได้ค่ะ” อาซามิขานรับอย่างมึนๆ ขณะที่หัวใจของเธอก็เริ่มจะสั่นระรัวกับสายตาที่มองมาคล้ายกับจะสื่อความหมายบางอย่างที่เธอเองก็ไม่กล้าจะตีความไปไกล เพราะเพิ่งจะเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก

“เรียนจบแล้วอยากทำอะไรครับ” หิรัญถามยิ้มๆ

“ยังไม่แน่ใจค่ะว่าจะทำอะไรดี ระหว่างร้านอาหารหรือว่าร้านกาแฟ” อาซามิบอกอย่างอายๆ

“ว้าว! พี่มีทำเลทองที่ยังว่างอยู่พอดีเลยครับ” หิรัญรีบเสนอ

“ค่ะ” อาซามิยิ้มรับอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

“เอ่อ...แล้วน้องยูกิมีแฟนหรือยังเอ่ย” คนที่เพิ่งจะออกเดินอ้อมโลกไปได้แค่สองก้าว ก็วกกลับมาเดินทางตรงต่อ

“ยะ...ยังค่ะ” อาซามิรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“พี่ก็เหมือนกันครับ” หิรัญจ้องมองใบหน้างามที่ค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นมานิดๆ อย่างหลงใหล

“เอ่อ...ขอยืมตัวยูกิสักครู่นะคะ” ไอโกะที่ถูกใช้ให้มาดึงตัวเพื่อนสาวกลับ เอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้ชายหนุ่มรูปหล่อ ที่เป็นคู่แข่งทางการค้าของไดอิจิ

“ได้ครับ” หิรัญรับไหว้พร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ไปให้หญิงสาวอย่างเข้าใจ

“ขอตัวก่อนนะคะพี่รัญ” อาซามิเอ่ยก่อนจะเดินตามเพื่อนสาวไปอย่างรู้สึกขอบคุณที่อีกฝ่ายมาได้จังหวะพอดี เพราะหากต้องนั่งคุยกับหนุ่มเสน่ห์แรงที่เอาแต่จ้องหน้า มีหวังหัวใจของเธอคงได้ลอยไปอยู่กับเขาแน่ๆ

ทันทีที่เห็นน้องสาวเดินไปกับไอโกะ ไดอิจิก็รีบเดินตรงไปหาคู่อริ แล้วต่อว่าอีกฝ่ายทันที “มึงมาทำห่าอะไรที่บ้านกู”

“แหม...พูดกับน้องเขยไม่เพราะเลยนะพี่ชิโร่” หิรัญหัวเราะออกมาอย่างขบขัน ‘หึ! ถ้าพ่นไฟได้ ไอ้บ้านี่คงทำไปแล้วแน่ๆ’

“ไอ้รัญ! มึงรีบไสหัวกลับไปก่อนที่กูจะเอาปืนมายิงมึงทิ้ง” ไดอิจิบอกอย่างรู้สึกโกรธที่อีกฝ่ายดูจะไม่สะทกสะท้านใดๆ กับคำพูดของตน ‘หนังหน้าหรือหนังส้นตีนวะ ด้านฉิบหาย!’

“เฮ้อ...หน้าตาก็ดี ทำไมถึงไร้มารยาทนักวะ” หิรัญบอกพลางหันไปส่งยิ้มให้กับแขกในงานที่กำลังพากันมองมายังตนกับอีกฝ่ายอย่างสนใจ ประหนึ่งรอลุ้นว่าจะมีการชกนอกรอบเกิดขึ้นหรือเปล่า?

“ก็แค่กับมึงเท่านั้นแหละ” ไดอิจิกัดฟันบอกเสียงเบาลง กลัวการสนทนาที่ถึงพริกถึงขิงจะหลุดไปเข้าหูคนอื่น แล้วพรุ่งนี้เช้าจะกลายเป็นข่าวดังบนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์

“โอเค อย่าลืมบอกยูกิให้เตรียมตัวไปอยู่กับกูล่ะ”

“ฝันไปเถอะ มึงนั่นแหละต้องเตรียมเซ็นขายหุ้นคืนให้กู” ไดอิจิถลึงตาใส่ ภายในใจร้อนรุ่มราวกับลาวาเดือดๆ ที่ใกล้จะระเบิดออกมา

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง คำไหนคำนั้น ไปก่อนนะพี่เมีย” หิรัญฉีกยิ้มให้อย่างยั่วโมโห

“ไอ้...” ไอดิจิอยากจะเดินตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของอีกฝ่าย แล้วต่อยเข้าที่เบ้าหน้าหล่อๆ ให้ยับเยินกันไปข้างหนึ่ง แต่คนสนิทก็รั้งแขนเอาไว้ซะก่อน

“อย่าครับบอส” คมสันเอ่ยห้ามด้วยสีหน้าตื่นๆ กลัวว่าผู้เป็นนายจะฟิวส์ขาดขึ้นมากลางงานเลี้ยงฉลอง

“ฝากดูแลพี่เขยฉันด้วยนะคม” หิรัญฉีกยิ้มก่อนจะเดินจากไป

“ไอ้เชี่ยนี่แม่งกวนตีนสุดๆ” ไดอิจิสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ที่ถูกคู่อริบุกมาหยามถึงถิ่น

“ใช่ครับ” คมสันขานรับพร้อมกับกลั้นขำจนตัวสั่นที่นานๆ ครั้งจะได้เห็นผู้เป็นนายน็อตหลุด สบถคำหยาบออกมาไม่ขาดสาย ทั้งที่ปกติแล้วออกจะเป็นผู้ชายที่สุภาพและนิ่งขรึม

ด้านอาซามิ...ที่เดินตามเพื่อนสาวเข้ามาในบ้าน ก็ถูกอีกฝ่ายยิงคำถามใส่ไม่หยุด

“เธอเคยเจอกับเสี่ยหิรัญมาก่อนไหมยูกิ” ไอโกะจ้องมองคนที่หน้าแดงก่ำราวกับลูกตำลึงสุกอย่างจับสังเกต

“อืม...ไม่นะ เราเพิ่งจะเจอเขาเมื่อกี้แหละ มีอะไรหรือเปล่า?”

“มีสิ! ก็เสี่ยหิรัญน่ะเจ้าชู้ตัวพ่อ ควงดารา-นางแบบผลัดเปลี่ยนกันบ่อยยิ่งกว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่ซะอีก”

“เราทำความรู้จักกับเขาในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนของพี่ชิโร่เท่านั้น”

“เขาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของคุณชิโร่ต่างหาก ไม่ใช่เพื่อนอย่างที่เธอเข้าใจหรอกยูกิ” ไอโกะเอ่ยแก้ทันใด

“อะไรนะ?” อาซามิถามอย่างตกใจ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายคือคู่แข่งทางการค้าของพี่ชาย

“นี่เธอต้องหัดตามอ่านข่าวสารของเมืองไทยบ้างนะยูกิ เพราะมันจะเปิดโลกและมุมมองของเธอขึ้นอีกเยอะ”

“โอเค! ว่าแต่ไอโกะใส่ชุดนี้แล้วดูสวยจัง” อาซามิเปลี่ยนเรื่องคุยพร้อมกับมองสำรวจเพื่อนสาว ที่วันนี้ดูจะสวยเป็นพิเศษ

“ชิ! ไม่ต้องมาชมเลย” ไอโกะมองค้อนอย่างรู้สึกเขินๆ

“ถึงว่า...ทำไมพี่ชิโร่ใช้ให้เข้ามาดูของข้างในบ่อยๆ” อาซามิเอ่ยแซวอย่างอดไม่ได้