บทที่ 1.2 เทพบุตรร้อนรัก

อาคารหรูเจ็ดชั้นตั้งอยู่เรียบทางด่วนในเมืองหลวง หญิงสูงวัยเดินออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็วด้วยความร้อนใจ เธอสาวเท้ายาวๆไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้องทำงานของบุคคลที่เป็นต้นเหตุของความร้อนใจครั้งนี้ มือเอื้อมผลักประตูเข้าไปโดยไม่ต้องรอให้คนข้างในเอ่ยเชิญ

“ตาดิน” ชายหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่ในห้องชะงักทันทีเมื่อเสียงที่แผดดังกระทบหู

“ครับคุณแม่...มีอะไรครับถึงต้องมาหาผมที่นี่”

“ยังจะมีหน้ามาถามแม่อีกนะ...เรานั่นแหละไปทำอะไรไว้ คุณหญิงแสงระวีเค้าจะถอนหงอกแม่อยู่แล้วนะ” พสุธาขมวดคิ้วหนาเข้มก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ ร่างหนากำยำลุกจากเก้าอี้พนักพิงเดินเข้ามาโอบกอดมารดาให้ใจเย็นลง

“โถ่คุณแม่ครับ...ผมก็แค่ไม่ถูกใจผู้หญิงคนนั้น ก็เลย”

“ไล่ตะเพิดหนูยี่หวาออกมาจากร้านอาหาร เพราะน้องเค้าทำแก้วน้ำตกแตก” ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนพยักหน้ารับโดยดี

“ตาดิน...เรานี่นะไม่เคยรักษาหน้าแม่เลยจริงๆ รู้ไหม๊ว่าคุณหญิงแสงระวีน่ะเค้าโกรธมาก ที่ลูกทำเหมือนไม่แยแสหนูยี่หวา”

“ผู้หญิงเฉิ่ม...แว่นหนา ดัดฟัน ผอมบาง ขี้โรค แบบนั้น ผมไม่ชอบ อย่าพยายามแนะนำให้ผมเลยครับคุณแม่” พนิดาเม้มปากแน่นเมื่อลูกชายไม่ยอมรับความปรารถนาดีของเธอ

“อย่ามาพูดแบบนี้นะ...ถ้าแม่ปล่อยให้แกหาเองป่านนี้คงได้นางแบบข้างถนนมาเป็นเมียไปแล้ว...บอกไว้ซะก่อนถ้าไม่ผ่านการพิจารณาจากแม่ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของแก” พูดจบคนอารมณ์ร้อนก็รีบเดินปัดออกไป ปล่อยให้เจ้าของห้องต้องถอนหายใจอีกรอบ

“คร๊าบคุณแม่...แล้วลูกดินคนนี้จะหาสะใภ้ที่คุณแม่ภูมิใจมาถวาย” เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง

“แม่ได้ยินนะตาดิน” พนิดาระเบิดอารมณ์ใส่ลูกชายทันที จนเขาต้องเอามือปิดปากตัวเองไว้จนสนิท

“คร๊าบ คุณแม่ไม่พูดแล้ว” ชายหนุ่มเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์สำนักงานมาแนบหูกดเบอร์ภายใน

“ค่ะบอส” เสียงเลขาวัยกลางคนขานรับตามสาย

“ช่วยนัดคิวแคสพรีเซนเตอร์คนใหม่ให้ผมหน่อย...ขอเร็วที่สุดนะ”

“ได้ค่ะ...หลังจากไปสัมมนาทันไหมคะ”

“ก็ได้...ผมขอเน้นมือใหม่นะครับช่วยบอกเอเย่นด้วย”

“รับทราบค่ะบอส”

“อ่อ..เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอก คงกลับมาช่วงบ่ายเลย มีอะไรโทรมาแล้วกัน” ชายหนุ่มกระหยิ่มในใจ เขาต้องการจะโปรโมทผลงานตัวเองให้มากที่สุดเพื่อประโยชน์ทางการค้า และการันตีฝีมือของตนเอง ลีลาวดีเครื่องประดับชิ้นแรกที่เขาออกแบบ ร้อยเรียงด้วยอัญมณีที่แกร่งแต่อ่อนหวานเหมาะสำหรับสาวเอเซีย

การจราจรบนท้องคับคั่งไปด้วยรถยนต์และคนเดินเท้า ฝุ่นควันละอองจากท่อไอเสียล่องลอยปนในอากาศ รถโดยสารประจำทางคันเล็กที่แน่นไปด้วยผู้คนหาเช้ากินค่ำกำลังชะลอเข้าจอดป้ายรับส่งผู้โดยสาร หญิงสาวตัวเล็กๆดูจะหมดความอดทนกับการเบียดเสียดรีบดันตัวเองก้าวออกมาอย่างยากลำบาก

“พี่คะขอทางหน่อยค่ะ” หญิงสาวรีบเบี่ยงร่างบางๆให้หลุดออกจากทางแคบ แต่กว่าที่เธอหลุดความแออัดนั้นออกมาได้รถก็เริ่มเคลื่อนตัวออก หญิงสาวตัดสินใจกระโดดลงจากรถประจำทางทันที

“ตุ๊บ โอ๊ย...เจ็บชะมัด ไอ้รถบ้าเอ๊ยจะรีบไปไหนของมันเนี่ย” หญิงสาวเสียหลักล้มกระแทกพื้นถนน สายตาคนเจ็บหันมองซ้ายขวาก่อนที่มือหนานุ่มของใครบางคนจะยื่นออกไปให้เธอใช้ยึดเกาะพยุงร่างตัวเองขึ้น ดวงตากลมใต้แว่นหนาๆ จ้องมองคนใจบุญราวกับโดนมนต์สะกด ใบหน้าหล่อคมเข้ม คิ้วดกหนา และดวงตากลมสีน้ำผึ้งยิ่งต้องแสงแดดอ่อนประกายวาววับชวนให้หลงใหล

“คุณครับ...คุณ” เสียงนุ่มทุ้มพยายามเรียกสติคนสาว

“คะ” มือเล็กขยับแว่นทันทีที่รู้ว่าเธอจ้องเขานานเกินไปแล้ว

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“เจ็บแขนนิดหน่อยค่ะ...ขะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยแป้ง” คนหนุ่มเผยยิ้มรับคำขอบคุณ

“ให้ผมพาไปให้หมอตรวจซักหน่อยนะครับ...เผื่อกระดูกจะหักตรงไหน” หญิงสาวพยักหน้ารับช้าๆ พลางก้มสำรวจบาดแผลบนร่างกายตัวเอง คนหนุ่มประคองร่างที่บาดเจ็บเดินไปยังรถที่จอดอยู่หน้าร้านเครื่องดื่มยามเช้า เขาเปิดประตูและช่วยดันร่างนั้นเข้าไปนั่งจนเรียบร้อย

คนบาดเจ็บดูอาการจะแย่กว่าเดิมเมื่อต้องนั่งอยู่ในรถกับบุคคลแปลกหน้า หญิงสาวหายใจติดขัดน้ำในคอแห้งเหนียวจนพูดอะไรไม่ออก หัวใจดวงเล็กเต้นแรงราวกับกลองดนตรีร็อค ยิ่งเจ้าของรถหันมายิ้มให้ มือไม้มันไร้เรี่ยวแรงโดยไม่รู้สาเหตุ รถคันงามแล่นมาจอดอีกครั้งหน้าคลินิกขนาดย่อมไม่ไกลจากที่เกิดเหตุนัก

“นั่งรอตรงนี้ก่อนนะครับ” คนใจดีเดินไปติดต่อหน้าเคาน์เตอร์อย่างคล่องแคล่ว ปล่อยให้สายตาคนตัวเล็กล่องลอยตามไปห่างๆ

“เป็นอะไรของแกนะไอ้แป้ง เจอผู้ชายหล่อไม่ได้เลยต้องสั่นตลอด” หญิงสาวหลบสายตาทันทีที่เขาหันกลับมามอง เธอแสร้งทำเป็นตรวจดูบาดแผล กว่าแพทย์จะตรวจเสร็จก็เล่นเอาหัวใจคนสาวอ่อนล้า ยิ่งลมหายใจที่รวยรินติดขัดทำให้เธอเกือบจะเป็นคนป่วยโดยสมบูรณ์

“เรียบร้อยแล้วนะครับคุณแป้ง...นี่ครับยา เดี๋ยวทานอาหารเสร็จแล้วคุณทานยาได้เลย” น้ำเสียงสุภาพยิ่งทำให้หัวใจเธอสั่นไหว ประหม่ายิ่งขึ้น

“ปะ แป้งต้องขอบคุณนะคะ ” หญิงสาวแว่นหนาเงยมองคนใจดีก่อนจะรับถุงใส่ยาจากมือหนา

“ผมดินครับ” รอยยิ้มของหญิงสาวผุดขึ้นเมื่อชายหนุ่มแนะนำตัว

“แน่ใจนะครับว่าไม่อยากให้ผมไปส่งที่บ้าน”

“ค่ะ...แป้งให้เพื่อนมารับ เดี๋ยวก็คงมาค่ะ” พสุธายิ้มให้หญิงสาวเล็กน้อย

“งั้นผมคงต้องไปทำงานก่อน”

ค่ะ...แป้งขอบคุณดินอีกครั้งนะคะ”