บทที่ 5

โอ้ย! ฉันเจ็บนะ

รถสปอร์ตคันหรูไปจอดอยู่ที่หน้ารั้วบ้านหลังหนึ่ง ไม่นานก็มีคนวิ่งมาเปิดประตู ก่อนที่บุรินทร์จะขับรถเข้าไปจอดด้านใน ไฟในบ้านที่ถูกเปิดไว้รอผู้เป็นเจ้าของอยู่แล้วสว่างไสว อรุณ¬วนาหัวใจเต้นแรง นี่มันเกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้กับเธอได้อย่างไร

บุรินทร์เดินอ้อมมาทางที่เธอนั่งอยู่ ก่อนจะเปิดประตูแล้วกระชากร่างของเธอลงจากรถไป อรุณ¬วนาพยายามมองหาคนที่มาเปิดประตูรั้วให้ แต่คนคนนั้นก็ได้หายไปจากตรงนั้นแล้ว

มือหนาใหญ่ของบุรินทร์ลากร่างของอรุณ¬วนาพาไปยังในบ้าน ก่อนที่เขาจะปิดประตูลง

ภายในบ้านที่ทันสมัย และตกแต่งอย่างหรูหราสวยงาม เหมือนเป็นบ้านพักตากอากาศที่ไม่ค่อยมีใครมาพักอาศัยเป็นประจำ ทุกอย่างยังดูใหม่เอี่ยม และสะอาดสะอ้าน

เธอนึกถึงป้ายบอกทางที่เห็นราง ๆ ตอนนั่งมา ปราณบุรี เขาพาเธอมาไกลถึงที่นี่ อรุณ¬วนานึกถึงน้องชายของเธอ อติ¬คุณก็บอกกับเธอว่า เขาจะมาเที่ยวที่นี่ด้วยเช่นกัน

“วันนี้ มันดึกแล้ว เราควรจะนอน” คำพูดของเขาทำให้เธอหันมามองหน้าของบุรินทร์ในทันที

ร่างใหญ่ของเขาก็ยังไม่ปล่อยแขนของเธอ เขาลากเธอขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง และตรงไปยังห้องนอนที่มีเพียงห้องเดียวบนนั้น

“นั่นห้องน้ำ และอยากได้เสื้อผ้าอะไรสำหรับที่จะห่อกาย ก็อยู่ในตู้นั่น” เขาชี้มือไปยังทั้งสองอย่างที่เขาเอ่ยถึง

“คุณจะไม่เปลี่ยนใจแน่นะ ที่คุณทำนะ มันกำลังทำร้ายฉันอยู่ และวันหนึ่งคุณจะเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป”

“ฮา... ก็ผมรู้นะสิว่า ผมกำลังทำร้ายคุณ ผมก็อยากให้น้องชายคุณ มันรู้ว่า ถ้าคนที่มันรักถูกทำร้าย ทำลายมันจะรู้สึกยังไง”

“คุณเป็นอะไรมากไหม เป็นโรคจิตหรือเปล่า คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ น้องชายฉันไม่ทำร้ายพี่สาวของคุณแน่นอน ทั้งคู่รักกัน” เธอเถียง เริ่มไม่ไหวแล้วกับผู้ชายคนนี้

“รักเหรอ ความรักมันไม่มีจริงหรอกน่า” เขาเถียงเธอ ที่บุรินทร์ครองตัวเป็นโสดจนถึงสามสิบสามปี ก็เพราะเมื่อก่อนเขาเคยอกหัก และทุกครั้ง ผู้หญิงก็เป็นฝ่ายไปมีคนอื่นก่อนที่จะทิ้งเขาไปเสมอ แต่ตอนนี้เขามีคู่หมั้นแล้ว คบกันมาหกปี ย่างเข้าปีที่เจ็ด แต่เขาก็ไม่ตกลงปลงใจขอเธอแต่งงานเสียที

“แสดงว่า คุณมันนิสัยไม่โอเคไง ผู้หญิงทุกคนจึงไม่อยากจะเข้าใกล้ หรืออยากที่จะอยู่กับคุณ” เธอพูดแทงใจดำเขา

บุรินทร์หรี่ตา พาร่างของตัวเองเดินเข้าไปหาอรุณ¬วนาใกล้ และจ้องมองตาใส ๆ ของเธอที่ตอนนี้กำลังแสดงอาการออกมาว่า เธอกลัวเขา

“เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ เธอไม่รู้อะไรจริงสักหน่อย กล้ามาว่าฉัน วิจารณ์ฉันได้อย่างไร”

เขาตรงเข้าไปบีบปลายคางของเธอ หญิงสาวยกหน้ามองเขา สายตาบ่งบอกว่าเจ็บปวดกับตรงที่เขาบีบคาง

“โอ้ย ฉันเจ็บนะ เพราะคุณเป็นคนแบบนี้ไง เลยไม่มีใครจะเอาคุณ”

อรุณ¬วนาพูดเพื่อให้เขาได้รู้สึกตัวบ้าง

“บังอาจ ปากดีนัก ผู้หญิงอย่างเธอมันก็ไม่ต่างจากฉันหรอกน่า ถึงได้อยู่มาจนถึงป่านนี้ ยังไม่มีผัว” บุรินทร์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขาจงใจว่ากระแทกเธอเช่นกัน

“อี้... นายมัน... ไอ้คนร้ายกาจ”

“ให้ฉันสงเคราะห์เป็นผัวให้เธอไหม ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว”

“ไอ้เลว” อรุณ¬วนาว่าเขาไปอย่างเหลือทน เธอดิ้นรนให้หลุดรอดไปกับการกระทำของเขาตอนนี้ แต่บุรินทร์ไม่ปล่อยมือ เขาจงใจผลักร่างของอรุณ¬วนาไปบนเตียงนอนที่อยู่ใกล้ ๆ

“โอ๊ะ โอ้ย...” ร่างของเธอกระแทกลงไปอย่างแรง จนอรุณ¬วนารู้สึกเจ็บ เธอรีบพยุงตัวที่จะลุกขึ้น แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

บุรินทร์ทำเหมือนกับเขาโกรธเธอมาแล้วเป็นสิบชาติ โถมร่างของเขาเข้ามาทาบทับกดร่างบางของหญิงสาวเอาไว้แน่น

“ฉันจำได้ว่า ไอ้คนที่ปากดีกับฉันคนล่าสุด สุดท้ายมันก็ไปนอนเล่นอยู่ในโรงพยาบาล” เขาไม่ได้ขู่เธอ แต่เขาจะทำมันจริง ๆ

“อย่านะ ไม่นะ” เธอเปล่งเสียงปฏิเสธแล้วร้องห้าม แววตาของอรุณ¬วนาที่มองดูบุรินทร์ที่ขลาดกลัว หัวใจของเธอเต้นเร็วมาก จนตัวของเธอเริ่มสั่น

เขาไม่สนใจ บุรินทร์เจ็บปวดกับคำพูดของเธอ และสิ่งที่เขาคิด อรุณ¬วนาควรต้องรับผิดชอบกับการกระทำของน้องชาย ไอ้คนลวงโลก เขาจะเอาคืนน้องชายของเธอ และอรุณ¬วนาอย่างสาสม

ทนายความของครอบครัวแจ้งมาที่เขาแล้วว่า บูรณีขอเบิกเงินส่วนของเธอไปสามล้าน เงินจำนวนนั้น พี่สาวของเขาต้องเอาไปไถ่ถอนบ้านบุโรทั่งทั้งเก่าจะพังมิพังแล่ของสองพี่น้องนี้แน่ ๆ

ใบหน้าคมเข้มของเขาฉกลงมาใกล้เธอ ก่อนที่เขาจะใช้ริมฝีปากของเขาปิดริมฝีปากของเธอจนสนิท เขากัดริมฝีปากของเธอจนเลือดออก อรุณ¬วนาจำต้องเปิดปาก ให้ปลายลิ้นเรียวของเขาสอดแทรกเข้ามาได้ เธอรับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือดและกลิ่นคาวของมัน

สองมือของเธอพยายามที่จะผลักไสเขามากเท่าไหร่ แต่ร่างหนาของบุรินทร์ก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย มือไม้ของเขาก็เริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของหญิงสาวที่กีดขวางอยู่ เสื้อผ้าเหล่านี้มันไม่น่าจะมีอยู่ เขาต้องกำจัดมันให้หมด ชุดสีเหลืองที่เธอเพิ่งใส่มันเป็นครั้งแรก ถูกกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว จนไม่เหลือสภาพ เธอตกใจมาก ได้ส่งเสียงครางอื้ออ้าประท้วงออกมาจากลำคอ

อรุณ¬วนาใช้มือไม้ของเธอทุบตีเขา ทำอย่างไรก็ได้ให้ผู้ชายคนนี้หยุด แล้วบุรินทร์ก็กำราบเธอ แล้วจับยึดสองมือของเธอเอาไว้แน่น

“อย่าดิ้นมากนะ ผมไม่ชอบ ถ้าไม่อย่างนั้น คุณจะเจ็บตัว” เขาขู่