บทที่ 10 เทศกาลหยวนเซียว (5)

บทที่ 10 เทศกาลหยวนเซียว (5)

ลั่วเหยียนเจิ้งกล่าวออกมาเสียงนุ่มอ่อนโยน ทว่าตำแหน่งนี้แม้จะยังไม่สูงส่งแต่หากได้รับการโปรดปรานอาจจะได้เลื่อนขั้นดีไม่ดีในอนาคตข้างหน้าตำแหน่งฮองเฮาอาจเป็นของตน ซึ่งทำให้เหล่านางสนมคนอื่นๆ มองตามด้วยความอิจฉา เพราะพวกนางล้วนอยู่ตำแหน่งพระสนมระดับล่างเท่านั้น ส่วนคนที่อยู่สูงกว่าพวกนางในเวลานี้ล้วนตายตกและอยู่ตำหนักเย็นหมดแล้ว

“เป็นพระมหากรุณาธิคุณเพคะ”

หมู่ตานตอบรับด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน องค์ชายแปดไป๋หู่ก็พยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ ก่อนจะมองบุรุษที่นั่งอยู่ข้างบัลลังก์ซึ่งสมควรเป็นตำแหน่งฮองเฮาอย่างประหลาดใจ ความงดงามเย็นชาของคนผู้นั้นยังจำได้ไม่ลืมเลือน หลิ่วเหวินอี้คุณชายสี่แห่งนิกายมารฟ้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นขยะตระกูล แต่กลับเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาเมื่อห้าปีก่อนจากการลอบสังหารของกบฎ เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่

“คนผู้นี้คือ...”

ไป๋หู่เอ่ยถามอย่างคลางแคลงใจว่าตนไม่ได้ดูผิดไป ลั่วเหยียนเจิ้งมองตามอย่างไม่พอใจนักที่คนของตนเองถูกผู้อื่นจับจ้องมากขนาดนี้

“หลิ่วหวงกุ้ยเฟยสนมรักของเรา”

ตำแหน่งที่ถูกยัดเยียด ทำให้หลิ่วเหวินอี้ที่นั่งนิ่งเป็นหินสลักมานานนิ่วหน้ามองคนเอาเรื่องวุ่นวายมาให้อย่างเบื่อหน่าย และคำกล่าวนี้เรียกเสียงฮือฮาจากรอบข้างอย่างดีเพราะตำแหน่งนี้รองลงมาแค่ตำแหน่งฮองเฮาเท่านั้น เวลานี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขาเหมือนเป็นตัวประหลาด ทว่าเขากลับเคยชินกับสายตาผู้คนจึงทำให้ใบหน้ายังคงนิ่งเรียบไม่เปลี่ยนแปลง

“ละครวันนี้ช่างน่าสนุกจริงๆ”

จิวชงหยวนเอ่ยเสียงแผ่วเบากับลูกศิษย์ตัวน้อย พลางผิวปากมองความวุ่นวายตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี เหลือบมองน้ำจัณฑ์ที่มีพิษไร้ลักษณ์ผสมมาด้วยขึ้นดื่มอย่างไม่สะทกสะท้าน

ทว่าดวงตากลับมองหาตัวการอย่างรื่นเริง มีหมอเทวดาเช่นตนนั่งหัวโด่อยู่นี่ยังมีใครอาจหาญไม่กลัวตายอีก เวลานี้งูพิษที่หลับใหลตัวนี้เริ่มเคลื่อนไหวแล้วสินะ อยากรู้นักจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จะใช้แผนการใดรับมือกับงูพิษชนิดนี้...

หลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นโดยการแต่งตั้งพระสนมตำแหน่งขั้นสูงอย่างไม่มีเหตุผลทำให้เหล่าขุนนางบางคนไม่พอใจ อีกทั้งพระสนมตำแหน่งกุ้ยเฟยนั้นยังเป็นบุรุษที่ไม่มีที่ไปที่มา และความเย็นชาสูงส่งที่เห็นทำให้คนที่คิดก่อกบฏเริ่มหวาดระแวง เพราะอาจเป็นเชื้อพระวงศ์จากแคว้นอื่นได้ แต่ได้ลงมือไปแล้วจึงไม่อาจถอนตัวได้ในขณะนี้ คนที่ดูเหมือนนั่งไม่ติดเวลานี้กลับเป็นองค์ชายลั่วหลิ่งเห้อองค์ชายเก้าซึ่งนั่งอยู่ข้างองค์ชายสิบหลิงเซียวซึ่งเหยียดยิ้มสังเวชคนข้างตัว ทว่ากลับแสร้งก้มหน้าไม่กล้าสบตากับผู้คน แม้จะตอบโต้พูดคุยกับผู้อื่นบ้างแต่กิริยาที่มองอย่างไรก็ดูน่าสมเพช ความอ่อนแอขี้ขลาดขององค์ชายสิบทำให้ผู้อื่นไม่เห็นอยู่ในสายตา

ขณะเดียวกันองค์ชายสิบห้าน้องเล็กสุดแม้อาภรณ์จะงดงามล้ำค่า แต่เรียบง่ายไม่สะดุดตามากนักอีกทั้งใบหน้าน่ารักนั้นดูไร้เดียงสาไม่มีพิษสงจึงทำให้ผู้คนไม่ได้หวาดระแวง ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากินผลไม้ที่คนใช้หน้าตาอัปลักษณ์ป้อนให้อย่างไม่สนใจผู้ใด พลันใดนั้นร่างสง่างามบนบัลลังก์ก็กระอีกโลหิตออกมาอย่างน่าตื่นตะลึง พร้อมหัวหน้าขันทีตะโกนก้องที่ทำให้คงฟังตื่นตระหนก

“ฝ่าบาทโดนยาพิษ!”

ทันทีที่เสียงประกาศก้องทำให้ผู้คนภายในงานดูวุ่นวายมากกว่าเดิม ประตูในท้องพระโรงถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว ความโกลาหลตรงหน้าทำให้จิวชงหยวนเลิกคิ้วมองอย่างฉงนเพราะจากที่เคยตรวจร่างกายลั่วเหยียนเจิ้งนั้นเจ้าตัวสามารถต้านพิษได้หลากหลายชนิดจะมาโดนพิษแสนกระจอกเช่นนี้ได้อย่างไร

หลิ่วเหวินอี้ประคองร่างสูงที่ทิ้งตัวมายังตนอย่างตื่นตระหนก อาหารวันนี้เขาไม่ได้แตะต้องจึงไม่ได้เป็นอะไร แม้จะไม่เชี่ยวชาญด้านยาพิษแต่หากไม่ไร้สีไร้กลิ่นก็พอดูออกบ้าง ใบหน้าคมคายซีดเผือดอีกทั้งกระอักโลหิตออกมาอย่างน่าหวาดกลัว เขามือสั่นเล็กน้อยขณะประคองร่างที่ซีดขาวเหมือนคนตาย

“ท่านพี่”

เอ่ยเรียกอย่างไม่มั่นใจแม้จะรู้เรื่องนี้มาก่อนแต่ไม่คิดจะบอกกล่าวจนทำให้ลั่วเหยียนเจิ้งเป็นอันตราย เรื่องนี้เป็นความผิดของเขาที่ไม่เอ่ยเตือน เขาคาดหวังความฉลาดล้ำของอีกฝ่ายมากเกินไปคิดว่าน่าจะรู้เท่าทันศัตรู