15

“ขอบคุณ...คุณ!!!!” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง มองชายหนุ่มที่ช่วยประคองเธอมานั่งที่ปลายเตียงด้วยความงุนงง เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเป็นโชกุนที่เข้ามาช่วยเธอ ไหนเลยกลายเป็นเขา ผู้ชายที่เป็นคนสร้างรอยแผลในใจเธอ ทำไมถึงเป็นเขาไปได้ เมื่อได้สติเธอจึงผลักเขาออกทันที ด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่นั่นมันกลับไม่ทำให้เขาขยับเลยแม้แต่นิดเดียว ซ้ำยังมานั่งข้างเธออย่างหน้าชายเฉย เหมือนคนไม่มีความผิดใดๆ เหอะถ้าไม่อยากจะเชื่อเลย เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกัน

“เจ็บนะคุณ ผลักมาได้” ปากก็บ่นไปอย่างนั้นแต่ทว่าไร้เสียงตอบรับจากคนข้างกาย

“แล้วนั่นคุณจะไปไหน”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง ขาเรียวก้าวเดินออกไปยังประตูห้องนอน เธอไม่อยากจะมานั่งคิดว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กับเขา เธอรู้เพียงว่าต้องออกไปจากที่นี่ อยู่ให้ห่างจากเขา เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรเธออีกหรือเปล่า

“อ๊ะ ... ปล่อยฉันนะ” มือหนาคว้าเขาที่ข้อมือเล็ก เขาลงน้ำหนักไม่แรงมาก แต่ก็เรียกเสียงร้องเจ็บปวดจากคนตรงหน้าได้ สายตาคมจึงไล่มองไปตามมือที่เขาจับอยู่ก็พบว่ามีรอยแดงปรากฏอยู่ จึงคล่อยๆ คลายมือออก แต่ก็ไม่วายจ้องหญิงสาวตาเขม่น

“จะไปไหน”

“ฉันจะกลับบ้าน พอใจคุณหรือยัง!” อารมณ์คนท้องพุ่งถึงขีดสุด เธอตะโกนใส่หน้าเขาอยากเดือดดาล

“จะไปทั้งสภาพอย่างนี้?” เขาไล่สายตาให้เธอมองตาม พัทชาก้มลงมองดูตัวเองตามสายตาที่เขามองแล้วเธอแทบอยากร้องไห้ สภาพของเธอมันดูไม่ได้เลย รอยแดงตามตัวเต็มไปหมด ไหนจะเสื้อผ้าที่เธอใส่

“น นี่มันไม่ใช่เสื้อผ้าฉันหนิ”

“อย่าบอกนะว่าคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน” สายตาที่ตวัดมองชายหนุ่มตรงหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“หึ...” อชิระไม่ตอบอะไร เขาหันตัวเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะเดินผ่านเธอไปอย่างหน้าตาเฉย เมื่อคืนเขาแทบจะไม่ได้นอนเพราะคนข้างกายเอาแต่ละเมอทั้งคืน เขาต้องปลอบอยู่หลายรอบ ในรอบสุดท้ายเขาเห็นว่าเธอสงบลงมากจึงถือวิสาสะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ จะปล่อยให้เธอนอนไปทั้งอย่างนั้นเลยก็ได้ แต่ทุกครั้งที่เขาต้องตื่นมาเห็นเธอในสภาพแบบนั้นมันทำให้เขาทนไม่ไหว จึงต้องลุกจากเตียงเดินไปเลือกเสื้อผ้ามาใส่ให้เธอ แต่พอไปถึงเขาก็คว้าได้แค่เสื้อเชิ้ตติดมือมาเท่านั้น เพราะอยู่ๆ คนบนเตียงก็ละเมอร้องไห้ขึ้นมาอีก การผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเป็นไปด้วยความยากลำบาก เพราะคนตัวเล็กเอาแต่กอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อย แต่การเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอครั้งนี้เขากับได้ข้อมูลใหม่ที่ไม่คิดว่ามันจะจริง คือเธอเป็นผู้หญิงซ่อนรูป! ใครจะไปคิดว่าตัวเล็กๆ แบบนั้นแต่อย่างอื่นไม่เล็กตามตัวเลย เขาต้องข่มอารมณ์เป็นอย่างมาก ไม่ให้ล่วงเกินเธอ

“นี่หยุดนะ!” ร่างหนาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวไม่ได้สนใจเสียงเล็กที่ตะโกนไล่หลังมาแม้แต่น้อย เขาหยิบโทรศัพท์มากดๆ อยู่แป๊บนึงแล้วจึงลุกขึ้นยืนเดินไปหาคนตัวเล็กที่ยืนมองเขาตาเขียวปัดอยู่ข้างโซฟา เธอจะรู้ไหมว่ามันไม่ได้น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ออกจะน่ารักน่าเอ็นดูด้วยซ้ำ

“ผมสั่งอาหารมาให้แล้ว อีกไม่นานคงจะมาส่ง คุณเข้าไปอาบน้ำในห้องผมได้เลย ผมจะไปอาบอีกห้อง แล้วอย่าคิดที่จะโทรไปฟ้องแม่ผม นี่ไม่ใช่การเตือนแต่เป็นการขู่ ถ้าคุณทำมันก็รอรับผลที่จะเกิดขึ้นได้เลย” น้ำเสียงโทนปกติในตอนแรกเปลี่ยนไปเป็นเสียงเรียบเย็นในตอนท้าย หญิงสาวที่ตั้งใจจะต่อว่าเขาต่อ ได้แต่กลืนคำพูดนั้นลงคอไป เขาดูน่ากลัวจนใจเธอนึกหวั่น

เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ทำตามที่เขาบอกไปก่อน พัทชาเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งหญิงสาวเปิดดูอุปกรณ์ต่างๆ ในตู้กระจกสีขุ่นในห้องน้ำของเขา ในนั้นมีผ้าขนหนูและแปรงสีฟัน และน้ำยาต่างที่ใช้ทำความสะอาดร่างกาย เธอเลือกหญิงผ้าขนหนูและแปรงสีฟันออกมา ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดร่างกาย มือเล็กขัดๆ ถูๆ บริเวณที่ถูกไอสารเลวเมื่อคืนสัมผัส

เธอขัดมันซ้ำไปอยู่อย่างนั้นจนเกิดรอยแดง หยดน้ำสีใสไหลออกจากหางตาเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน เธอไม่อยากจะคิดว่าหากเธอต้องตกเป็นของไอสารเลวนั่นจริงๆ เธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง เธอรู้สึกขยะแขยงทุกสัมผัสที่มันทำกับเธอ เมื่อขัดถูจนพอใจ ร้องไห้ระบายความอัดอั้นในใจไปได้สักพัก หญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันกายเอาไว้ คนตัวเล็กถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของเขา เธอเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขามาสวมใส่ ก่อนที่จะเดินออกไปนั่งรอเขาอยู่ที่ไปเตียง สองขาเรียวแกว่งไปแกว่งมาโดยไม่รู้จะทำอะไรดี กระเป๋าเธอก็ทิ้งไว้บนรถมอเตอร์ของเขา เงินติดตัวและเครื่องมือสื่อสารเธอก็ไม่มีสักอย่าง จะให้เธอหนีไปจากที่นี่ก็คงจะทำไม่ได้ ไหนจะคำขู่ทิ้งท้ายของเขานั่นอีก หญิงสาวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง เธอจึงหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน

แก้มเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ เมื่อมองไปยังชายหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามาในห้อง ผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบกายแกร่งของเขาเอาไว้ หยดน้ำที่ยังเกาะตามร่างกายขับให้เขาดูเซ็กซี่ขึ้นอีกเท่าตัว ทั้งๆ ที่แค่กล้ามท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ที่จัดเรียงสวยพอดี ไม่มากไม่น้อยเกินไป แค่นี้เขาก็ดูดีมากแล้ว น้ำที่หยดลงจากกลุ่มผมสีดำที่ยังไม่แห้งดี หยดน้ำน้อยๆ ไหลผ่านร่องอก ค่อยไหลลงไปเรื่อยๆ ผ่านกล้ามเนื้อบริเวณหน้าท้อง ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ชายผ้าขนหนูที่ผูกพันอย่างหมิ่นเหม่ ทำให้เธอถึงกับต้องกลืนน้ำลายไปกับภาพตรงหน้า

“น้ำลายไหลแล้ว ยัยหื่น” เมื่อเห็นสีหน้าของคนตัวเล็กทำให้เขานึกอยากจะแกล้ง จึงเดินเข้ามาใกล้ๆ มือหนาวางลงบนเตียงกว้างคล่อมคนตัวเล็กไว้ ก่อนก้มลงเอ่ยเสียงแหบพร่ากับใบหูเธอ

มือเล็กรีบผลักเขาออกทันทีเมื่อได้สติ แต่สติก็อยู่กับเธอได้ไม่นาน สายตากลับมาโฟกัสชายหนุ่มตรงหน้าต่อ ก่อนจะเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยแหบพร่าแบบที่เขาพูดกับเธอเมื่อครู่ แต่น้ำเสียงของเธอกลับหวานกว่าอยู่มาก

“คุณ..” อชิระไม่ตอบอะไร เขาปล่อยละตัวออกจากเธอเดินผ่านหน้าเธอไปยืนเช็ดผมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ให้ตายเถอะ เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายได้เลย ทำไมเธอถึงอยากจับอยากสัมผัสเขาขนาดนี้นะ เธอเคยอ่านเจอมาว่าบางครั้งคนท้องจะมีความต้องการทางเพศสูง แต่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ค่อยได้เข้าใกล้ผู้ชายคนไหน จะมีก็แต่เขาในตอนนี้ที่เธออยากเข้าใกล้อยากสัมผัสมากที่สุด

มือหนาของเขายังคงทำหน้าที่เช็ดผมไม่หยุด ไล่มาถึงท่อนแขนของเขาที่มีเส้นเลือดขึ้นประดับอยู่ ดูไม่มากและไม่น้อยเกินไป มันกำลังพอดี แถมยังขับให้เขาดูแข็งแรงและเซ็กซี่ขึ้น พอมองไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ ก็เป็นต้นแขนแกร่งที่มีมัดกล้ามประดับอยู่ มันไม่ใหญ่มากจนน่ากลัว แต่มันกับพอดีลงตัว จนเธอรู้สึกมันเขี้ยวอยากจะงับเจ้าก้อนกลมสีขาวอมชมพูเล็กน้อยบริเวณหัวไหล่นั่น ด้วยความที่เป็นส่วนต้นแขนทำให้มันไม่ต้องถูกแสงแดดทำให้เปลี่ยนสี แต่กลับกลายเป็นว่ามันตัดกับสีผิวบริเวณแขนของเขา ถึงระดับสีจะไม่ต่างกันมาก แต่มันก็ดูน่าฝังเขี้ยวลงไปจริงๆ

“อึก” ‘ฮือ ทำไมแกถึงมีอาการแบบนี้นะ ยัยพาย’ เธออยากจะร้องไห้ แต่สายมันก็หยุดมองชายหนุ่มที่ยืนเช็ดผมอยู่ใกล้ๆ เธอไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจจะแกล้งเธอ เมื่อเห็นเธอจ้องมองแววตาวาววับเขาก็ขยับมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้หน้าของเธอห่างจากหน้าท้องของเขาเพียงคืบเท่านั้น มือบางค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปแตะมันเบา อย่างหลงใหล เมื่อคนตรงหน้าไม่ว่าอะไรเธอก็ลูบไล้มันต่ออย่างสนุกมือ

“จะทำอะไร” เสียงเข้มตอบกลับมาเมื่ออยู่ๆ คนตรงหน้าก็เอามือมาลูบไล้ตามตัวเขา พาให้คิดไปอย่างอื่นไม่ได้

“ฉ ฉัน ฮือ ฉันไม่รู้” เมื่อถูกสายตาของเขาจ้องมา อย่างคาดคั้นเพื่อจะเอาคำตอบ เธอจึงได้แต่ส่ายหัวร้องไห้ออกมา อารมณ์ตอนนี้ของเธอมันออนไหวจนเธอไม่สามารถที่จะควบคุมมันได้เลย

“คุณไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวผมแต่งตัวเสร็จจะตามออกไป ข้าวคงใกล้จะมาส่งแล้ว” คนตัวสูงเตรียมตัวจะหันหลังกลับ แต่อยู่ๆ มือเล็กก็มาขว้าข้อมือของเขาไว้ กระตุกเบาๆ เหมือนเด็กน้อยร้องขอของเล่นจากผู้ปกครอง ใบหน้าหวานที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาสีใส มองเขาอย่างเว้าวอน

“อย่าไปนะ...”

“หืม?” ตอนแรกเขาแค่คิดว่าคงจะอาการหื่นของยัยเด็กนี้ แต่พอเห็นแบบนี้แล้ว คงจะเป็นความร่านมากกว่า อย่าหวังว่าเขาจะสนองมันให้กับเธอ ยอมรับเลยว่าในคราแรกก็สั่นไหวไปกับใบหน้าที่เธอแสดงออกมาเหมือนกัน ถึงว่าถึงได้ท้องไม่มีพ่อ นี่ก็คงทำแบบนี้ให้ผู้ชายทั้งหลายหลงปักหัวปรำ แต่พอท้องแล้วก็ถูกเขี่ยทิ้ง ‘เหอะ น่าสมเพช’

“ฉัน ฉัน...” แววตาที่มองสบตาเขาในตอนแรกเริ่มสั่นไหว น้ำตาที่หายไปแล้วคล้ายจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสายตาดูแคลนที่เขาส่งมาให้ เธอก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ แต่อาการบ้าๆ นี่มันไม่หายไปสักที จะขอร้องให้เขาช่วยก็กระดากอาย เธอคิดว่าแค่ได้สัมผัสเขามันคงจะหาย แต่ไหนเลยความต้องการกับมากขึ้นเรื่อยๆ มันเหมือนกับว่าเธอต้องการมากกว่านั้น

“ปล่อย!” มือบางยังคงจับเขาไว้แน่น ราวกับว่าหากปล่อยมันไป เธอจะไม่ได้ในสิ่งที่ทำให้อาการบ้าๆ นี้หายไป หัวน้อยๆ ส่ายไปมา เป็นคำตอบให้เขา

“เก็บความร่านของเธอไปใช้กับคนอื่น!” อชิระฟสะบัดมือออกอย่างแรง ร่างสูงหันตัวเดินเข้าห้องแต่งตัวไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองร่างบางที่นั่งก้มหน้าน้ำตาคลอกับคำพูดของเขา ใช้เวลาไม่นานเขาก็กลับออกมาด้วยเสื้อสีฟ้าอ่อนๆ กับกางเกงสามส่วนสีเทาเข้ม เขาเดินผ่านหน้าเธอไปอีกครั้ง มือหนาที่กำลังจะเปิดประตูชะงักข้างไปเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงกอดจากด้านหลัง ทั้งยังรู้ถึงความชื้นนิดๆ จากแผ่นหลัง เสียงสะอื้นดังแว่วเข้ามาให้หูของเขา สุดท้ายเขาก็ต้องยอมหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเธอ จะได้เคลียร์กันให้รู้เรื่องเสียทีเขาชักจะเริ่มหงุดหงิดกับท่าทีของเธอแล้ว

“มีอะไร...อุ๊บส์” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบประโยค เสียงเข้มก็ถูกกลืนหายไป ริมฝีปากบางเริ่มรุกเขาก่อนแต่ไหนเลยเธอจะประสา สุดท้ายก็ถูกเขาชักนำ ลิ้นหนาไล่ตวัดชิมความหอมหวานภายใน ด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคยในรสชาติหอมหวานนี้อย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนกับเป็นสิ่งที่เขาโหยหาและตามหามาตลอด เธอกำลังจะทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

“อื้อ” มือน้อยๆ ทุบไปที่หน้าอกเขาเบาๆ เมื่อเริ่มที่จะขาดอากาศหายใจ อชิระผละออกอย่างอ้อยอิ่ง เขาพยายามจะเรียกสติคืนมาไม่ให้เผลอไผลไปกับเธออีก แต่ยังไม่ทันที่จะได้เรียกคนตัวเล็กตรงหน้าก็โน้มตัวเขาให้ลงมารับจุมพิตแสนหอมหวานของเธอด้วยสองแขนเรียวน้อยๆ ก่อนที่มันจะเริ่มซุกซนไล่ไปตามร่างกายของเขา ตรงไหนที่เธออยากสัมผัสเธอก็สัมผัสมันอย่างสนุกมือ ชายหนุ่มเองก็ไม่น้อยหนามือหนาจับเอวบางยกตัวเธอขึ้นมากอดไว้ สองขาเรียวตวัดกอดเอวเข้าไว้แน่น มือน้อยยกขึ้นคล้องคอเขาไว้ดังเดิม ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นสบดวงตาคม สายตาแสดงถึงความต้องการส่งให้เขาอย่างไม่ปิดบัง

“ยัยหื่น เธอท้องอยู่นะ”