Ep.1

ร่างเพรียวบางในชุดอาบายะห์สีดำที่ตกแต่งรอยตะเข็บด้านหน้าด้วยการปักดิ้นเงินลงบนเนื้อผ้าเป็นลายทางสวยงามตั้งแต่คอเสื้อจนถึงชายเสื้อตัวสวย คลุมศีรษะด้วยฮิญาบที่ปักเป็นลวดลายสวยงามด้วยดิ้นเงินเช่นเดียวกัน กำลังวิ่งหนีใครบางคนด้วยท่าทางตื่นๆ และแสนจะเหนื่อยหอบ

หญิงสาวที่เห็นแค่เพียงใบหน้าเนียนสวยหยุดพักชั่วครู่เพื่อหอบลมหายใจเข้าปอด แต่เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดกาลาไบยาสีขาวที่คลุมศีรษะด้วยผ้าคลุมสีเดียวกันกำลังวิ่งตามมาติดๆ เท้าเล็กๆ จึงจำต้องขยับวิ่งต่อไปไม่หยุด

“เรฮายะห์! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงห้าวตะโกนก้อง พลางวิ่งไล่ตามคนตัวเล็กไปอย่างไม่ให้คลาดสายตา ชายหนุ่มไม่คิดเลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านไปไหนจะวิ่งไวราวกับลิงลมเช่นนี้

สาวน้อยหันมามองแวบหนึ่ง แต่ก็หาได้กลัวไม่ เธอยังคงวิ่งหนีต่อไปไม่หยุด และต่อให้คนบ้าอำนาจจะร้องตะโกนห้ามเธอเสียงดังเพียงใด คนที่ดื้อดึงก็หาได้สนใจ เท้าเล็กยังคงวิ่งและวิ่งเพื่อจะหนีให้พ้นจากทุกคนที่คิดจะบงการชีวิตของเธอ

‘ฝันไปเถอะว่าจะหยุดให้จับได้ง่ายๆ’ ตึกสีส้มกลางเก่ากลางใหม่ข้างหน้าจำได้ว่ามันคือที่พักของเพื่อนสาวชาวไทยคนหนึ่งที่เพิ่งรู้กันเมื่อสามอาทิตย์ที่แล้วที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งแถวมาดินาท ย่านสรรพสินค้าที่มีชื่อเสียงมากแห่งหนึ่งของรัฐดูไบ

เรฮายะห์วิ่งเข้าไปในตึกแล้วพูดกับพนักงานต้อนรับไม่ถึงนาทีก็วิ่งไปกดลิฟต์ ขณะที่ร่างสูงเกินสันทัดก็วิ่งตามมาไม่ลดละ ตอนแรกพนักงานต้อนรับไม่ยอมให้เขาเข้าไปข้างใน แต่เมื่อร่างสูงล้วงอะไรบางอย่างให้พนักงานสาวทั้งสองคน พวกหล่อนก็คลี่ยิ้มและยอมปล่อยให้ชายหนุ่มที่แววตาเต็มไปด้วยอำนาจน่าเกรงขามเดินผ่านเข้าไปข้างในแต่โดยดี

‘เรฮายะห์ หาเรื่องให้พี่ปวดหัวอีกแล้วนะ’ ดวงตาสีทรายมองประตูลิฟต์ที่กำลังปิดลงด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ก่อนจะรีบกดลิฟต์อีกตัวข้างๆ ด้วยอารมณ์เดือดดาลสุดๆ กี่ครั้งแล้วที่น้องสาวของเขาก่อเรื่องวุ่นวายไม่รู้จักหยุดจักหย่อน เจอปัญหาทีไรก็เอาแต่วิ่งหนี ทั้งๆ ที่เขาพยายามจะยื่นมือเข้าไปช่วยแล้วแท้ๆ แต่แม่น้องสาวตัวดีกลับคิดหนีเอาตัวรอดโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง มันน่าโมโหนัก

ร่างสูงในชุดกาลาไบยาสีขาวหยุดมองแผ่นหลังไวๆ ที่ผลุบหายเข้าไปยังห้องๆ หนึ่งด้วยสายตามาดหมาย ก่อนที่ก้าวยาวๆ ย่างสามขุมตรงเข้าไปยังห้องๆ นั้นอย่างเร็วรี่ แต่เมื่อไปถึงประตูห้องของห้องนั้นก็ล็อกเสียแล้ว

ก๊อกๆ!

ชายหนุ่มยกมือขึ้นเคาะบานประตูเสียงดังลั่นโดยไม่เกรงใจใคร ผ่านไปประมาณหนึ่งนาทีเจ้าของห้องก็ไม่ยอมเปิดประตูออกมา

ก๊อกๆ!!

เจ้าของร่างสูงที่ใบหน้าคมคร้ามเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดยกมือขึ้นเคาะบานประตูแรงๆ อีกครั้ง จนห้องข้างๆ เริ่มเปิดประตูโผล่หัวออกมาดู แต่ก็สบตาเข้ากับดวงตาสีทรายคมเข้มดุดัน พวกที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านจึงพากันหดหัวกลับเข้าไปในห้องของตนเองแทบไม่ทัน

และผ่านไปอีกประมาณหนึ่งนาที ก็ไม่มีวี่แววว่าประตูบานใหญ่จะเปิดออกมาต้อนรับเขา ท่านชีคเรฮานย์ในคราบสามัญชนจึงตั้งใจจะยกมือขึ้นเคาะบานประตูตรงหน้าอีกครั้ง และครั้งนี้ถ้าเจ้าของห้องยังไม่ยอมเปิดประตูให้เขาอีก ก็อย่าหาว่าเขาโหดร้ายป่าเถื่อนก็แล้วกัน มือเรียวจึงยกขึ้นหมายจะเคาะประตูอีกครั้ง

ผาง!

ยังไม่ทันที่มือเรียวใหญ่จะทันได้เคาะลงบนบานประตูไม้อัด ประตูบานใหญ่ก็เปิดออกมาอย่างรวดเร็ว จนกำปั้นหนาต้องหยุดค้างกลางอากาศและเกือบจะโดนเข้ากับใบหน้าของเจ้าของห้องสาวแสนสวยที่มองมาอย่างเอาเรื่อง

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแต่ทว่าคมวับ จับจ้องใบหน้าคมคร้ามอย่างไม่กลัวเกรง ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่ทาลิปกลอสสีพีชเหยียดยิ้มเล็กน้อยคล้ายจะหยันเมื่อมองหนุ่มแปลกหน้าที่เสียมารยาทมาเคาะประตูห้องของเธอเสียงดังลั่น

สายตาสีทรายเป็นประกายระยับ ตะลึงมองร่างเพรียวระหงในชุดกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลกับเสื้อแขนกุดลายลูกไม้สีครีมบางเบาราวกับต้องมนต์สะกด รู้สึกว่าหาเสียงของตนเองไม่เจอไปชั่วขณะเมื่อตวัดสายตาจากเรียวขาขาวผ่องมาที่ดวงหน้าสวยซึ้งปนเซ็กซี่นั้นอีกครั้ง ชายหนุ่มยอมรับว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาคนนี้ ช่างสวยยั่วยวนโดนใจเขายิ่งนัก ชักอยากได้เธอไปเป็นนางในฮาเร็มของเขาอีกสักคนแล้วสิ

“คุณมาเคาะห้องของฉันทำไมไม่ทราบมิสเตอร์” เสียงหวานแต่ทว่าห้วนกระด้างเอ่ยถามออกมาอย่างเย่อหยิ่ง ไม่นึกหวั่นสายตาคมซึ้งสีทรายแม้แต่น้อย แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่า แท้จริงแล้วหญิงสาวรู้สึกหวั่นไหวมากแค่ไหน ทว่าความหวั่นไหวเหล่านั้นกลับถูกซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าที่แสนเย่อหยิ่งจองหองนั้นตลอดเวลา นั่นเป็นเพราะว่าเธอไม่เปิดใจยอมรับไมตรีของผู้ชายหน้าไหนนั่นเอง

แค่เพื่อนร่วมงานธรรมดาหรือญาติมิตรที่สนิทสนมเธอยังสามารถพูดคุยธรรมดาได้ แต่ถ้ามาเกี่ยวข้องเธอฉันชู้สาวหรือมากกว่าเพื่อนเธอไม่มีทางยอมรับได้แน่ ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้เธอรู้ว่า ‘ผู้ชายเจ้าชู้สันดานมันก็เลวเหมือนกันหมด’ ยิ่งพวกที่ชอบส่งสายตาหวานๆ แบบผู้ชายตรงหน้านี่แล้วล่ะก็ ตัวดีเลยล่ะ

‘คิดว่าตนเองมีเสน่ห์มากสินะ เฮอะ แค่หางตาก็ไม่คิดจะแล’ พิชญาดาราปั้นสีหน้าเครียด ทำทีว่ารำคาญผู้ชายตรงหน้าเสียเต็มประดา นั่นมันยิ่งทำให้เรฮานย์อยากจะแสดงอำนาจที่เขามีอยู่สั่งสอนเธอนัก อำนาจเสน่หาที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถที่จะปฏิเสธเขาได้ ยามเมื่อได้ใกล้ชิดแบบเนื้อแนบเนื้อ

“ผมมาตามหาน้องสาว ผมเห็นน้องสาวของผมวิ่งเข้ามาในห้องของคุณ” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ แต่ทว่าสายตากลับจดจ้องที่ริมฝีปากอิ่มเล็กสีพีชไม่วางตา

“ฉันอยู่ในห้องคนเดียว ไม่เห็นมีใครวิ่งเข้ามานี่คะ สงสัยคุณคงตาฝาดไป” เจ้าของห้องจอมหยิ่งเชิดหน้าตอบเสียงเรียบไร้พิรุธใดๆ จนเรฮานย์นึกชมว่าเธอช่างเป็นผู้ร้ายที่ปากแข็งยิ่งนัก และสงสัยว่าทำไมหล่อนจะต้องโกหกด้วย ในเมื่อเขาแน่ใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆ สายตาของ ‘สิงห์แห่งทะเลทรายอาหรับ’ แม่นยำเสมอ

“งั้นผมขอเข้าไปค้นดูในห้องได้ไหม เพื่อความแน่ใจ” ดวงตาสีทรายเปล่งประกายเจิดจ้ามากขึ้น เมื่อเจ้าของห้องคนสวยไม่มีทีท่าว่าจะยอมบอกความจริงว่าได้ซ่อนน้องสาวตัวแสบของเขาไว้ข้างในห้องนอนของเธอ

“แล้วเรื่องอะไรฉันจะต้องทำตามความต้องการของคุณด้วย” มือเรียวสวยกำลังจะเอื้อมไปปิดบานประตูเพื่อตัดบทการสนทนา แต่ก็ช้ากว่ามือหนาและความปราดเปรียวของร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูออกกว้างและดันตัวเองเข้ามาในห้องของสาวน้อยจอมหยิ่งได้สำเร็จ และล็อกประตูเสียเอง

กริ๊ก!

“นี่คุณ! คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องของคนอื่นโดยพลการแบบนี้นะ ออกไป!” หญิงสาวตวาดแหวออกปากไล่เขาอย่างไม่ไว้หน้า มองร่างสูงสง่าน่าเกรงขามด้วยสายตาวาวโรจน์อย่างเอาเรื่อง ราวกับแม่เสือสาวหวงถิ่นที่ต่อต้านสุดฤทธิ์เมื่อถูกผู้อื่นรุกรานเข้ามาในเขตของตน

“ผมมีสิทธิ์ เพราะน้องสาวของผมอยู่ในห้องนี้” เรฮานย์เริ่มเสียงดังมากขึ้น มองร่างระหงด้วยสายตาวาววับราวกับเจ้าป่าที่มีอำนาจมากกว่าแม่เสือสาวที่ตัวเท่าแมวแต่คิดจะต่อกรกับราชสีห์หนุ่มอย่างเขา

‘ก็ให้มันรู้ไปสิว่าใครมันจะชนะ’ และที่สำคัญ ชีคเรฮานย์ไม่เคยแพ้ใครมาก่อนในชีวิต กะอีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำไมเขาจะเอาหล่อนไม่อยู่