5.ลักหลับ

***ทักทายคร้า***

ใบหน้าคมเคลื่อนไหวไปตามลำคอระหงซุกไซ้ความหอมกรุ่นอย่างลำพอง มือบางรวบรวมแรงที่เหลือเพียงน้อยนิดดันไหล่หนาออก ริมฝีปากอิ่มสูดออกซิเจนเข้าปอดจนเต็ม

“หยุดนะ...” มิดารินทร์ห้ามเสียงสั่นเทา ริมฝีปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงเพื่อกลั้นเสียงครวญครางไว้ เมื่อริมฝีปากร้อนฝังลงบนไหล่และซอกคอขาว ซุกซบกับแอ่งชีพจรเลื่อนลงมาตามร่องรอยแยกของสาบเสื้อ มือหนาลูบไล้ตามสีข้างและวนไปปลดกระดุมเสื้อทำงานตัวสวย มิดารินทร์เสียวซ่านสะท้านทรวงและหวาดหวั่น แต่ความรู้สึกชั่วดียังคงหลงเหลืออยู่บ้าง จึงคิดหาทางออกให้กับตัวเอง ดวงตาคมสวยปรือขึ้นและยื่นหน้าไปกัดใบหูของชายหนุ่มเต็มแรง

“อ๊าก!” เฮนรี่ร้องลั่น อารมณ์วาบหวามรัญจวนพลันหายไปต่อหน้า แต่ใบหน้าคมกดลงบนร่องอกขาว วงแขนกอดรัดร่างบอบบางแน่น เมื่อเธอเล่นงานเขาแบบนี้มือหนาข้างที่เหลือก็กอบกุมทรวงงาม ลูบคลึงนวดเคล้นเต้าสล้างด้วยปลายนิ้ว ฟันซี่เล็กคลายออกและครางเบาๆ อย่างซ่านสยิว เมื่อรู้จุดอ่อนมือหนายิ่งฟอนเฟ้นจนเธอผละออก แต่มือใหญ่ก็ไม่ยอมหยุดสร้างความซ่านกระสันให้เธอ

“ชอบรุนแรงก็ไม่บอก เดี๋ยวจะทำให้ร้องไม่ออกเลยทูนหัว” พูดจบริมฝีปากเขาก็กระแทกกับริมฝีปากอิ่มจนเธอเจ็บ ร่างงามดิ้นช่วยเหลือตัวเองเต็มกำลัง แต่วงแขนแข็งแรงดุจปลอกเหล็กก็ไม่ปล่อยที่ว่างให้เธอได้ช่วยตัวเองสักนิด

ใบหน้าคมสากหยุดนิ่งเมื่อสัมผัสกับน้ำใสๆ บนแก้มนวล ไม่มีเสียงร้องโวยวายและเสียงสะอื้นหลุดออกมาจากริมฝีปากบวมเป่ง แววตาคมสวยเย็นชาจนเขาต้องหยุด เฮนรี่ผละออกแต่กอดรัดร่างนุ่มแน่น รู้สึกใจหายวาบเมื่อเห็นน้ำใสๆ รินไหลออกมาอย่างเจ็บช้ำ

ร่างบอบบางไม่ขัดขืน ไม่ดิ้นรนหนีเหมือนเมื่อสักครู่ มือใหญ่กดศีรษะเล็กซบกับแผ่นอกกว้าง ก่อนจะไล้ปลายนิ้วปาดน้ำตาออกให้อย่างเบามือ ภายในห้องผู้โดยสารเงียบกริบ ใบหน้าหวานยังซบกับอกกำยำ ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากหญิงสาว แต่น้ำตาที่ไหลซึมผ่านเสื้อสูทสีเข้มทำให้เฮนรี่รู้ดีว่าคนในอ้อมกอดเจ็บปวดเพียงใด

เวลาเกือบเที่ยงคืน อิงราชยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงภายในห้องพัก ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยคล้ำสีม่วงปนแดง โดยมีอินทรีย์นอนนิ่งอยู่ข้างๆ เนื้อตัวมีสภาพไม่ต่างกันมากนัก ความเจ็บระบมทำให้สองหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าบัดนี้มีผู้บุกรุกเข้ามาในห้อง

ร่างโปร่งระหงของนางแบบสาวชื่อดัง พลอยไพลิน จัสติน เท้าสะเอวมองใบหน้าบวมเป่งของสองหนุ่มเอเชียกึ่งเวทนากึ่งสงสารที่กล้าไปต่อกรกับคนอย่างเฮนรี่ มาเทอร์สัน ใบหน้าเนียนรูปหัวใจส่ายไปมา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาพร้อมกับอ่างใบเล็ก ร่างโปร่งเพรียวหุ่นนางแบบนั่งลงที่ริมขอบเตียงฝั่งอิงราช ก่อนจะวางอ่างในมือบนโต๊ะเล็กที่ตั้งอยู่ข้างหัวเตียง ปลายนิ้วเรียวสวยเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต

อิงราชขยับตัวเบาๆ เมื่อปลายนิ้วนุ่มแตะลงบนแผ่นอกหนา แต่ความเจ็บปวดตามร่างกายทำให้เขานิ่วหน้า เปลือกตาหนักอึ้งพยายามจะเปิดออกเพื่อดูให้แน่ใจว่าเป็นมิดารินทร์พี่สาว คิ้วหนาเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบขมวดเข้าหากัน เมื่อกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของผู้หญิงลอยเข้าไปในจมูก ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมพี่สาวเขานี่นา แล้วใครกำลังเช็ดตัวให้เขากันแน่น

“ใคร...” อิงราชถามเสียงแหบพร่า แต่ตายังคงหลับสนิท ริมฝีปากบางรูปกระจับยกขึ้น แล้ววางผ้าเช็ดตัวผืนเล็กลงในอ่าง จากนั้นก็เดินไปหยิบชุดนอนตัวใหญ่มาสวมให้ชายหนุ่ม

“ตัวหนักชะมัด” หญิงสาวบ่นอุบอิบ พยายามดึงร่างหนาให้ลุกขึ้นนั่ง เพื่อว่าเธอจะได้สวมเสื้อนอนได้ถนัด ดวงตาคมรีของอิงราชพร่าเบลอ พยายามปรับโฟกัสเพื่อให้มองหน้าคนตรงหน้าได้ชัดเจนขึ้น

“คุณ...” อิงราชเรียกสาวสวยตรงหน้าเพียงเท่านั้น คางแข็งแรงก็เกยอยู่บนบ่านุ่ม ผมหยักศกยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนจดปลายจมูกโด่ง มือบางจับแขนแกร่งสอดเข้าไปในแขนเสื้อนอน มืออีกข้างกอดเอวหนาไว้

“อยู่นิ่งๆ สิคุณ” เสียงหวานใสกับกลิ่นกายหอมละมุนทำให้อิงราชสูดลมหายใจเก็บความหอมเข้าจนเต็มปอดในขณะที่ยังหลับตา ใบหน้าคมครึ้มไปด้วยเคราเขียวเอียงไปจูบลำคอขาวผ่อง

“อุ๊ย!” พลอยไพลินขนลุกซู่ ผลักร่างใหญ่ลงไปนอนราบกับที่นอนอย่างตกใจ แก้มนวลแดงระเรื่อ อิงราชตัวงอปวดไปทั้งตัว

“โอ๊ย!”

“ไอ้บ้า ฉวยโอกาส ถ้าผู้ชายเหลือนายคนเดียวในโลก ฉันขออยู่เป็นโสดตลอดชาติแน่ๆ ฉวยโอกาสจริงๆ เลย” มือบางยกขึ้นลูบตรงที่เขาจูบ ลมหายใจอุ่นทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตากลมใสมองใบหน้าคมอย่างโกรธกรุ่น

“ชอบฉวยโอกาสก็นอนเป็นชีเปลือยแบบนี้ก็แล้วกัน” หญิงสาวบอกเสียงขึ้นจมูก แล้วผลุนผลันออกจากห้องโดยไม่ยอมหันไปมองข้างหลัง

อินทรีย์ขยับตัวลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อประตูปิดตัวลง ตามจริงเขาตื่นนานพอที่จะเห็นการกระทำของสาวสวยที่เช็ดตัวให้ญาติผู้พี่ เพราะความอยากรู้จุดประสงค์ของสาวแปลกหน้าและเห็นว่าเธอไม่มีอาวุธจึงไม่แสดงตัว อินทรีย์ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเป่าลมออกจากปากเสียงดังฟู่

“พี่อิง พี่อิง” อินทรีย์เขย่าแขนอิงราชเบาๆ คนที่นอนอยู่ขยับตัวแล้วหันหลังให้ แต่ปากก็ละเมอถามเสียงทุ้ม

“คุณเป็นนางฟ้ารึไงถึงมาเข้าฝันผม”

อินทรีย์ชะงัก ชะโงกหน้าไปมองใบหน้าคมสันที่มีรอยยิ้มบางๆ ปรากฏอยู่ นี่คงคิดว่าตัวเองฝันไปล่ะสิพี่เรา แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครวะ สวยหยาดเยิ้มแถมเซ็กซี่อีกต่างหาก สาวในอุดมคติของพี่อิงเขาเลยนะนั่น สูง สวย ตากลมโต ใบหน้ารูปหัวใจ ผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียด

“พี่อิง ตื่นได้แล้ว เราต้องไปตามหาเจ๊ดานะครับ”

พอได้ยินชื่อพี่สาว ร่างที่นอนอยู่ก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะอุทานเบาๆ ด้วยความเจ็บ

“ไปอินทรีย์ รีบไปเลย”

อินทรีย์หน้าเหวอ มองร่างสูงเพรียวของอิงราชเดินลงจากเตียงอย่างรีบร้อน ก่อนจะมองต่ำลงแล้วยิ้มออกมานัยน์ตาล้อเลียน เมื่อเห็นท่อนล่างของญาติผู้พี่มีเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ ปกปิดความเป็นชายเอาไว้ อิงราชก้มมองตัวเองแล้วอุทานออกมา

“เฮ้ย! ใครลักหลับฉันวะอิน” อิงราชเงยหน้าขึ้นถาม

อินทรีย์หัวเราะจนน้ำตาไหล นี่ถ้าบอกว่ามีสาวสวยแอบมาหาจะทำยังไงนะพี่อิง…

“นางฟ้ามั้งพี่” อินทรีย์กลั้นหัวเราะเมื่อเห็นสายตาดุๆ ส่งมาให้ อิงราชยกมือเท้าสะเอวมองไปที่ขอบเตียง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมยี่ห้อดังยังติดปลายจมูก

“เลิกพูดเล่นได้แล้ว ขอเวลาเดี๋ยว” พูดจบอิงราชก็เดินไปจัดการกับตัวเองอย่างรีบเร่ง ความห่วงใยพี่สาวเต็มเปี่ยมในหัวใจ

ส่วนพลอยไพลิน จัสติน นางโจรสาวที่ถูกกล่าวหาว่าลักหลับนั้นเดินออกจากลิฟต์ด้วยใบหน้าบึ้งตึง และพานโกรธคนที่ขอร้องแกมบังคับให้เธอมาดูแลคนที่เธอไม่รู้จัก แถมเธอยังถูกเขาเอาเปรียบอีกต่างหาก อย่าให้เจออีกเชียว ผู้ชายอะไรลามกสิ้นดี

***