บทที่ 1 ภารกิจ

ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนดังสนั่นอยู่ภายในโกดังเก็บสินค้าแนวตะเข็บชายแดนไทยพม่า โดยที่ฝั่งหนึ่งเป็นคนของทางการและอีกฝั่งเป็นผู้ร้าย ทั้งสองต่างสาดกระสุนเข้าห้ำหั่นกันทำให้ตอนนี้ภายในโกดังสินค้าอยู่ในช่วงโกลาหล

ฝั่งหนึ่งนำโดยผู้กองเพลิงและผู้กองปราบ สองเพื่อนรักต่างสังกัดแต่มีหน้าที่เดียวกัน นั่นคือเข้าปราบปรามโจรผู้ร้าย

ก่อนหน้านี้ทั้งสองได้รับข่าวจากสายข่าวที่แฝงตัวเข้ามาบอกว่า

ที่โกดังสินค้าร้างโกดังหนึ่งถูกซ่องสุมกำลังคน และมีการกักขังหน่วงเหนี่ยวทั้งยังมีการค้าขายมนุษย์ข้ามชาติ วันนี้ทั้งสองผู้กองจึงได้นำกำลังเข้าปราบปราม

ปัง ปัง ปัง

เสียงกระสุนยังดังต่อเนื่องต่างฝ่ายต่างสาดกระสุนใส่กันโดยไม่มีใครยอมใคร เพราะต่างคนก็ต่างก็มีหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายรวมถึงผ่านการฝึกทรหดทั้งสิ้น

ขณะที่ฝั่งทางราชการถูกฝึกมาเพื่อปราบปรามและตรวจความเรียบร้อยแนวตะเข็บชายแดน และอีกฝั่งล้วนเป็นนักรบเดนตายที่ถูกว่าจ้างให้เข้าร่วมเป็นกองกำลังค้ามนุษย์ข้ามชาติรายใหญ่ทางตอนเหนือของประเทศไทย

เมื่อมีโอกาสเผชิญหน้ากันทั้งสองฝ่ายจึงสาดกระสุนเข้าใส่กันโดยไม่มีใครกลัวใคร และไม่มีใครกลัวตาย ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีมาก

“เร็วสิวะ รีบไป พวกมันตามมาแล้ว” เสียงของฝั่งผู้ร้ายคนที่เป็นหัวหน้ากองกำลัง เร่งสั่งลูกน้องของตัวเองหนีเอาตัวรอดตามช่องทางที่ได้ทำการบุกเบิกไว้ล่วงหน้า

“ไอ้ปราบแกไปทางนั้น ฉันจะไปทางนี้” ผู้กองเพลิงสั่งการเพื่อนตัวเองอย่างผู้กองปราบ เพราะทางฝั่งผู้ร้ายแบ่งแยกไปสองทาง ดังนั้นทั้งสองจึงต้องแบ่งกำลังกระจายกันออกไป

ปัง ปัง ปัง

“หลบ หลบ หลบ” ผู้กองเพลิงสั่งการลูกน้องเมื่อตามผู้ร้ายมาถึงทางเข้าก็มีเสียงปืนสาดกระสุนเข้ามาทุกทิศทาง

“มีคนเจ็บ มีคนเจ็บ” เสียงผู้ใต้บังคับบัญชาดังขึ้น ผู้กองหนุ่มหันไปมองก็พบว่าคนที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันมาถูกยิงเข้าที่ท้องอย่างจัง

“พาคนเจ็บถอนกำลังออกไป”

“แล้วเราไม่ตามต่อแล้วเหรอครับผู้กอง”

“ไม่ต้อง! ถอยไปก่อน เพราะถ้าตามเราไม่รู้จะเป็นกับดักอีกหรือเปล่า วันนี้รักษาชีวิต วันหน้าค่อยกวาดล้างก็ยังไม่สาย”

ผู้กองหนุ่มหันไปตอบผู้ใต้บังคับบัญชา เนื่องจากตัวของผู้กองรักและให้เกียรติคนร่วมอาชีพเต็มที่ ดังนั้นหากหนทางข้างหน้าไม่สามารถคาดเดาความได้เปรียบได้ เขาจะเลือกถอยทันที เพื่อรักษาชีวิตเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาเอาไว้

“แต่ว่าถ้าเราปล่อยพวกมันให้รอดไปได้ ผู้กองอาจถูกเล่นงานได้นะครับ”

“ไม่เป็นไร ถอยก่อน ไป ไป ไป!” ไม่รอให้มีคำแย้งขึ้นมาอีก ผู้กองหนุ่มเร่งสั่งการลงไปทันที ไม่ช้าทั้งตัวผู้กองและเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดก็ถอนตัวออกจากเส้นทางที่ผู้ร้ายใช้หนีออกมาได้

ผู้กองหนุ่มหันไปมองเส้นทางที่เพิ่งถอนกำลังออกมาอีกครั้งด้วยสายตาหมายมาด พร้อมทั้งสัญญากับตัวเองว่าเขาจะต้องกวาดล้างพวกขายชาติกลุ่มนี้ให้ได้

“ไอ้เพลิง! ทางแกเป็นยังไงบ้างวะ” ชายหนุ่มหันไปตามเสียงก่อนจะพบว่าเพื่อนของตัวเองอย่างผู้กองปราบก็นำทีมถอนกำลังกลับมาเช่นกัน

“หนีไปได้ ทางข้างหน้าเป็นกับดัก ทางแกล่ะ” ผู้กองหนุ่มถามทั้ง ๆ ที่ภายในใจก็พอจะคาดเดาได้

“เหอะ! เหมือนกัน ฉันมีคนเจ็บสามคน เลยต้องรีบถอนกำลังกลับมา” ผู้กองปราบพูดด้วยความเจ็บใจ ที่ไม่สามารถจับกุมผู้ร้ายเอาไว้ได้

“ไม่เป็นไร วันนี้พวกมันหนีไปได้ แต่วันหน้าพวกมันไม่มีวันหนีพ้นแน่” ผู้กองเพลิงว่า พร้อมทั้งมองผู้กองปราบอย่างสื่อความหมาย

ผู้กองเพลิง หรือ ร้อยตำรวจเอกเพลิง พงศ์พิริยะ หน่วยปราบปรามพิเศษแห่งหน่วยเหยี่ยวดำ มีหน้าที่กวาดล้างองค์กรค้ามนุษย์ข้ามชาติและปราบปรามผู้ร้ายที่หลุดรอดเข้ามายังตะเข็บชายแดนโดยเฉพาะ

ส่วนผู้กองปราบ หรือร้อยเอกปราบดา จิตรดานนท์ เป็นหัวหน้ากองกำลังทหารหน่วยปราบปรามพิเศษของแนวตะเข็บชายแดน มีหน้าที่กวาดล้างและรักษาความสงบแนวตะเข็บชายแดนโดยเฉพาะ

ทั้งสองเป็นเพื่อนรักต่างสังกัด คนหนึ่งสังกัดตำรวจ อีกคนสังกัดทหาร ทว่าหน้าที่ของทั้งสองคนเหมือนกันและได้อยู่ในพื้นที่เดียวกัน ดังนั้นทั้งสองจึงทำงานด้วยกันบ่อย ๆ สุดท้ายก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด

“ผู้กองครับทางนี้ครับ” หนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาวิ่งเข้ามารายงานหลังจากที่ทำการเคลียร์พื้นที่และตรวจสอบโกดังเรียบร้อยแล้ว ทั้งผู้กองเพลิงและผู้กองปราบต่างเดินตามผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นไปในขณะที่ปากก็ถามเรื่องราวไม่ได้ขาด

“มีอะไรทำไมถึงดูกระตือรือร้นแปลก ๆ”

“จากการที่ผู้กองสั่งให้พวกผมไปตรวจพื้นที่พวกเราก็เจอกับคนกลุ่มนี้ครับ” จบคำพูดของผู้ใต้บังคับบัญชา ผู้กองทั้งสองก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งรวมกันอยู่ในห้อง

ภาพที่เห็นคือ คนกลุ่มนี้ไม่มีใครที่มีสุขภาพดีเลยสักคน บางคนมีแผล บางคนพิการ มีทั้งเด็ก ผู้หญิงและคนชรา

“พวกคุณเป็นใคร ต้องการอะไร อย่าทำร้ายพวกเราเลยนะ”

หนึ่งในกลุ่มคนที่มีอายุเยอะที่สุดเอ่ยถาม พร้อมทั้งมองมาที่ฝั่งของผู้กองด้วยสายตาหวาดกลัว ขณะเดียวกันภายในสายตานั้นก็ยังมีความหวังซุกซ่อนไว้อยู่

“พวกเราเป็นตำรวจและทหารที่ได้รับรายงานว่าที่นี่คือแหล่งกบดานของพวกอาชญากรที่ทำการก่ออาชญากรรมค้ามนุษย์ข้ามชาติ จึงได้พากองกำลังเข้าปราบปราม” ผู้กองเพลิงตอบพร้อมทั้งมองคนที่อยู่ในห้องด้วยสายตาเห็นใจและสะท้อนในอก เพราะไม่คิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์ด้วยกัน จะเลือดเย็นทำร้ายมนุษย์ด้วยกันเองได้ลงคอ

“จริงเหรอ พวกคุณไม่หลอกเราแน่นะ” คราวนี้เป็นเด็กผู้หญิงที่มีอายุราว ๆ สิบขวบเป็นคนถาม

“จริงสิ”

“แล้วทำไมไม่ใส่ชุดตำรวจหรือทหารอย่างที่พวกคุณบอกล่ะ” เด็กหญิงยังไม่วางใจ เธอจึงตั้งคำถามอีกครั้ง

“เพราะพวกเรามากวาดล้าง เพื่อไม่ให้ผู้ร้ายรู้ตัวเร็ว จึงได้ใส่ชุดปฏิบัติการของกองกำลังซึ่งเป็นสีดำ ไม่ได้ใส่ชุดที่บ่งบอกถึงยศหรือตำแหน่ง” เป็นผู้กองปราบที่เอ่ยอธิบาย

เมื่อคนภายในห้องได้ฟังก็รู้สึกโล่งใจ แต่ก็ยังไม่ได้เชื่อกลุ่มคนที่บอกว่าเป็นตำรวจและทหารมากนัก

“ผู้กอง! ผู้กองครับ! ทางนี้ครับ ผู้กอง!” หนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาที่แยกตัวออกไปตรวจสอบพื้นที่อีกฝั่ง วิ่งเข้ามาตามนายเหนือหัวด้วยความร้อนรน

“มีอะไรจ่าแสน หรือว่าพบช่องทางการหลบหนีอีก” ผู้กองปราบเอ่ยถาม ในขณะที่สายตาก็มองด้วยความไม่พอใจ ที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของตนไม่สามารถรักษาความนิ่งสงบอย่างที่ควรจะเป็นไว้ได้

“ไม่ใช่ครับ ผมว่าผู้กองทั้งสองไปดูด้วยตาตัวเองดีกว่า” จบคำพูดของจ่าแสน ผู้กองทั้งสองจึงได้เร่งรุดไปยังพื้นที่ที่ว่าทันที

ทว่าไปถึงใจแกร่งของชายชาติตำรวจและทหารอย่างผู้กองเพลิงและผู้กองปราบก็แทบทรุดลงทันที เพราะสิ่งที่เห็นคือเด็กบางคนถูกตัดแขนตัดขาให้พิการ นี่มันหนักกว่าห้องที่พวกเขาเพิ่งจากมาอีก

เพียงแต่ว่าทางห้องนี้ไม่ได้มีแค่คนไทย แต่ยังมีชาวต่างชาติรวมถึงชนกลุ่มน้อยปะปนอยู่ด้วย คนทั้งหมดอยู่ในสภาพที่เรียกว่าดีไม่ได้เลย

“สาบานเลยว่าฉันจะกวาดล้างพวกคนขายชาติพวกนี้ให้หมด”

ผู้กองปราบว่า มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น

ในขณะที่ผู้กองเพลิงไม่ได้พูดอะไร มีเพียงสายตาที่แข็งกร้าวและแดงก่ำเพราะความโกรธที่ไม่สามารถจับกุมอาชญากรเอาไว้ได้

เมื่อตั้งสติได้จึงได้สั่งให้อพยพกลุ่มคนที่ตกอยู่ในชะตากรรมอันโหดร้ายออกจากพื้นที่ ก่อนที่จะทำการเคลียร์พื้นที่ครั้งใหญ่ เรียกได้ว่าโกดังร้างนี้จะไม่สามารถซ่องสุมกำลังคนหรือไว้สำหรับกระทำความชั่วได้อีก