บทนำ

“เป็นของทิชาเถอะนะคุณหมอ”

ร่างเล็กก้าวขึ้นควบเอวหนา และกดสองข้อมือของจิตแพทย์หนุ่มลงบนเตียง

“คุณต้องใจเย็น ๆ ทิชา ทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง”

“แบบไหนที่ถูกต้อง? หรือคุณหมอต้องอยู่ข้างบนคะ?”

ทิชาเอียงคอถามอย่างน่ารัก ขัดกับการกระทำโดยสิ้นเชิง วันนี้เป็นไงเป็นกัน! เธอต้องครอบครองจิตแพทย์หนุ่มให้ได้ นานเท่าไหร่ที่เธอรอคอยความรัก นานเท่าไหร่ที่เธอต้องการคนที่ทำให้เธอดีขึ้น

วันนี้เธอเจอแล้ว เธอจะปล่อยไปได้ยังไง ถ้ายังไม่ได้หัวใจ ได้ตัวก่อนก็ยังดี

“คุณยังเด็ก ยังมีอนาคต” ให้ตาย เขาพูดราวกับคนที่นั่งควบเป็นเด็กอายุสิบหกยังไงอย่างงั้น เธออายุยี่สิบหกแล้วนะคุณหมอ!

“ทิชาบรรลุนิติภาวะแล้วค่ะ” ทิชาตอบแล้วส่งยิ้มหวานกลับไป

“แต่... เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย” จิตแพทย์หนุ่มพยายามหว่านล้อมเสียงเบา และมองหญิงสาวที่ก้มมองเขาอย่างหวาดระแวง

“แต่งทีหลังก็ได้ ถือว่าทดลองใช้นะคะ” ทิชาตอบด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

เธอไม่ได้รู้สึกนึกคิดถึงความถูกต้องตามหลักจารีตเลยสักนิด

วันนี้ทิชาจะกินหมอธัน จะกินให้ได้ เธอจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนครอบครองเขาก่อนเป็นอันขาด

“ครอบครัวคุณจะว่าเอานะ ผมไม่อยากมีปัญหา” เท่านั้นแหละ สาวน้อยมหัศจรรย์นามว่าทิชา ก็ทิ้งน้ำหนักกดข้อมือคุณหมอแรงขึ้น

ก่อนที่เธอจะโน้มลงไปใกล้ ๆ เพื่อจ้องตา แล้วบอกกับเขาว่า...

“ไม่มีใครว่าทิชาได้ทั้งนั้นค่ะ นี่ตัวทิชา ทิชาจะให้คุณหมอ”

“อย่า! ของผมมันไม่รู้สึก! คือผม... นกเขาไม่ขัน”

โกหก เขาเป็นจิตแพทย์ประสาอะไรโกหกไม่เนียนเอาซะเลย ทิชารู้ทัน และเธอก็ไม่ยอมลดละความพยายามของตัวเอง เธอโน้มลงไปใกล้ ๆ จิตแพทย์หนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยลมหายใจอุ่น ๆ รดแก้มที่แดงระเรื่อของเขาอย่างเย้ายวน

“ถ้าคุณหมอโกหก คุณหมอจะโดนทิชาลงโทษนะคะ”

“ผมผิดไปแล้วครับ”

“ค่ะ แต่ลืมบอกไป ถ้ายอมรับผิดก็โดนลงโทษนะคะ แต่แค่โทษหนักจะกลายเป็นเบา...”

มือเล็กค่อย ๆ ปล่อยข้อมือจิตแพทย์หนุ่ม ก่อนจะเคลื่อนย้ายร่างตนลงไปเบื้องล่าง ทิชากระมิดกระเมี้ยนถอดเข็มขัด พลางส่งสายตายั่วยวนจนจิตแพทย์หนุ่มผู้ไม่ชำนาญรัก เขาร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

เขาเองก็อยากห้าม แต่... มันห้ามไม่ได้ แล้วยิ่งมือเล็กถึงเนื้อเนินชาย ร่างกายเขายิ่งตอบสนอง และต้องการเธอ

พุทโธ พุทธัง เขาไม่สามารถหยุดยั้งสิ่งที่แข็งตึงขึ้นมากลางกายได้ จนทิชาเริ่มรุกล้ำเขตส่วนตัวถอดสิ่งพันธการออกไป สติที่หล่นหาย ถึงกลับมาอีกครั้ง

“ไม่ พะ พอเถอะนะทิชา ผมขอ”

หมอหนุ่มปราม และขยับตัวออกห่าง แต่ก็เท่านั้น ร่างเล็กที่อยู่กลางหว่างขาที่ดื้อรั้นขยับตามอยู่ดี

“คุณหมอมาถึงห้องของทิชาแล้วนะคะ จะไม่รับอะไรหน่อยเหรอ?”

“รับครับ รับกาแฟก็ได้ ผมมีงานต้องทำต่อ”

“ไม่มีกาแฟค่ะ” หญิงสาวตอบทันที แล้วสอดมือเข้าไปลูบไล้ เล่นเอาชายที่ไม่เคยถูกสัมผัสมาก่อนสะดุ้งโหยงตกใจ กับมือนุ่มที่สัมผัสกายตน

เขาจึงพยายามดันไหล่เธอออก

“ละ แล้วมีอะไรให้ผมเลือกบ้าง?”

“ถ้าถามว่ามีอะไร ก็มีแต่ทิชาเนี่ยแหละ คุณหมอจะดื่มทิชามั้ยคะ?” เขาส่ายหน้าเบา ๆ แต่ตาไม่หยุดมองมืออีกข้างของเธอที่ปลดกระดุมเสื้อเห็นร่องอวบ

อะไรจะขนาดนี้แม่คุณ มันเกินไปแล้ว

ทันทีได้เห็นร่องขาวกลางภูเขาสองลูก กลับกลายเป็นหมอหนุ่มที่ไม่อาจหักห้ามใจ ความรู้สึกที่วูบเข้ามาคือเขาต้องการเห็นอีก และต้องการให้เธอถอดเสื้อตัวนั้นออกไปซะ

แต่... ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด! มันผิด เขาไม่อยากเอาเปรียบเธอเพราะอารมณ์ชั่ววูบนั้น

จนเขารวบรวมสติจ้องมองไปที่เจ้าของมือที่รุกล้ำ ก่อนจะแค่นพูดออกไปอย่างยากลำบากว่า...

“ไว้เรารักกัน เราค่อยทำมันดีมั้ย?”