ทิชา | ทิชาสาวน้อยมหัศจรรย์

ฉันชื่อทิชา ทิชาพัชร์ อนันธารากุล อายุยี่สิบห้าหยก ๆ ยี่สิบหกหย่อน ๆ เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านอนันธาราที่มีเครือธุรกิจมากมาย ไม่อยากแซด บ้านฉันรวยมาก มีโรงแรมห้าดาวยี่สิบแห่งทั่วประเทศไทย รวมถึงบริษัทโบรกเกอร์ยักษ์ใหญ่เมย์ลินไทม์ที่ฉันกำลังนั่งเก้าอี้บริหารอยู่ตอนนี้

ชื่อเมย์ลินคือชื่อคุณแม่ของฉัน ส่วนไทม์เป็นชื่อพี่ชายฉันเอง ซึ่งบริษัทโบรกเกอร์นี้คุณพ่อตั้งเพื่อเอาอกเอาใจคุณแม่ตั้งแต่ฉันยังเป็นวุ้น

อืมเป็นวุ้น ก็คือฉันยังไม่เกิดนั่นแหละ แต่เกิดมาก็ดันได้บริหารบริษัทเมย์ลินไทม์ ส่วนพี่ชายนู่น กระโดดขึ้นเก้าอี้บริหารโรงแรมห้าดาวไปแล้ว

แต่เห็นแบบนี้ฉันไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยนะคะ ฉันมันเก่งแค่คิดในใจเท่านั้น การแสดงออกมันสวนทางกัน โดยเฉพาะต่อหน้าคนมาก ๆ หรือตกอยู่ในสภาวะที่กดดัน ฉันจะประหม่า บ้างก็ลิ้นพันกัน บ้างก็พูดติดขัดไปจนถึงพูดไม่รู้เรื่อง

เฮ้อ... แต่มันไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นโสดมาถึงทุกวันนี้หรอกนะ สาเหตุที่แท้จริงก็คือคุณพ่อ และพี่ชายของฉันต่างหาก

ไม่มีใครกล้าเข้าหาฉัน และจีบฉันเลย เพราะคุณพ่อและพี่ชายฉันเป็นเพลย์บอยเก่าทำกับผู้หญิงไว้เยอะ ทั้งสองก็เลยหวงฉันยิ่งกว่างูจงอางหวงไข่ บอกกรอกหูทุกวันว่าผู้ชายมันหวังจะได้เท่านั้น วัย ๆ นี้ฉันควรทำงาน หาคอนเนคชั่นต่อยอดบริษัทดีกว่า

ซึ่งฉันเชื่อที่ไหน วันก่อนฉันยังไปไหว้ขอผัวกับรุ่นน้องอยู่เลย

บริษัทเมย์ลินไทม์โบรกเกอร์

“คุณทิชาคะ ตารางนัดลูกค้าวันนี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณทิชาจะให้นัตตี้โทรคอนเฟิร์มลูกค้าเลยมั้ยคะ?”

เท้าที่กำลังก้าวเข้าห้องทำงานชะงัก พร้อม ๆ กับฉันที่หันไปขมวดคิ้วงุนงง วันนี้ฉันมีพบลูกค้าด้วยเหรอ?

“วันนี้ฉันนัดพบใคร? ทำไมไม่เห็นรู้เรื่อง”

“คุณศักดิ์ชาย เจ้าของ HB ออแกไนซ์ค่ะ เวลานัดอีกสามสิบนาทีข้างหน้านี้แล้ว คนนี้คุณทิชานัดเองนี่คะ ไม่ทราบว่าคุณทิชาจะให้นัตตี้คอนเฟิร์มเวลา หรือเลื่อนออกไปดี?”

อีกสามสิบนาที! จะบ้าเหรอ?

ไม่เพียงแต่ทวนเวลาอันน้อยนิดในหัว แต่ฉันยังตกใจตาลีตาเหลือกทำอะไรไม่ถูก จนสุดท้ายเดินปรี่ไปที่โต๊ะทำงานเลขาคนสวย และตบโต๊ะของเธอรัว ๆ อย่างรีบเร่ง

‘ปึง ๆ ปึง ๆ’

“บอกมาฉัน ฉัน โอ๊ย! พูดยังไงดีเนี่ย เอาใหม่นะ ฉัน ต้อง เดินทางยังไง ถึงจะไปถึงที่นัดหมายก่อนเวลานัด” ฉันถามจบก็ถอนหายใจโล่ง มันเหนื่อยจริง ๆ

ที่ต้องเรียงคำเรียงประโยคของตัวเองแบบนี้ตลอดเวลา

“คุณทิชาไม่เลื่อนเวลานัดใช่มั้ยคะ?” ฉันส่ายหน้ารัวตอบเลขา นัดลูกค้าให้เขาไว้ใจดูแลการเงินแท้ ๆ แต่ถ้าเลื่อนนัดฉุกละหุก ใครจะเชื่อถือล่ะ? ยิ่งฉันที่เป็นผู้บริหารนัดเองด้วย ยังไงก็ต้องไป

“ลูกค้านัดที่ร้านกาแฟแถวสยาม แต่เวลานี้คุณทิชาขับรถไปไม่ทันแน่นอนค่ะ คงต้อง...”

“อะไรต้อง? เอ๊ย ต้องอะไรว่ามาสิ!” ฉันเร่งถาม จนนัตตี้หันข้าง แล้วทำมือบิดแฮนรถมอเตอร์ไซค์ให้ฉันดู

“คงต้องแว๊น ๆ พี่วินไปค่ะ”

“โอเค เธอโทรจองวินให้ฉันเลย”

“จองไม่ได้ค่ะคุณทิชา เราต้องโบกเรียกหน้าบริษัทค่ะ” โอ๊ย! ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้เนี่ย

“งั้นเธอก็ไปเรียกให้ฉัน”

“ค่ะ ๆ ตามมาทางนี้เลยค่ะ” บอกจบเลขาสาวที่ฟั่นเฟือนพอ ๆ กันก็เดินนำฉันไปที่ลิฟต์ เธอกดลิฟต์ให้ ผายมือเชิญ ไปจนถึงออกไปยืนตากแดดโบกพี่วินที่ขับผ่านหน้าบริษัท

แต่ฉันเห็นสภาพอากาศแล้วถึงกับถอนหายใจเฮือกเสียงดัง คุณหนูสาวสวยไม่เคยเจอแดดอย่างฉันต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปคุยงานจริง ๆ เหรอ?

“รถได้แล้วค่ะคุณทิชา”

ฉันได้ยินแบบนั้นก็เดินออกไปจากที่ร่มทันที ก่อนที่จะไปยืนงุนงงที่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างคันดังกล่าว

“ฉันต้องนั่งแบบไหน? ช่วยทีเถอะนัตตี้!”

“ใส่หมวกก่อนนะคะ แล้วก็เหยียบตรงนี้ค่ะ ฮึบ!” ฉันทำตาม แต่ให้นัตตี้ใส่หมวกกันน็อกและพยุงขึ้นนั่งเบี่ยงข้าง แล้วเมื่อเรียบร้อยเท่านั้น พี่วินก็ไม่พูดอะไรสักคำ บิดเครื่องบึ่งออกไปทันที!

‘บรื้น…’

“กรี๊ด...” ฉันตกใจจับไหล่คนขับ มืออีกข้างจับประเป๋าใบละห้าแสนมากอดแนบอกไว้ มองไปข้างหลังก็เห็นนัตตี้โบกมือไว ๆ

ส่วนมองไปข้างหน้า...

ฮือ... ขอโทษที่หยาบคาย มันฉิบหายมาก ๆ ค่ะ ช่องแคบมะละกาหรืออะไรกันเนี่ย ซ้ายรถเมล์ ขวารถตู้ มันแคบมาก แต่ทำไมคนขับไม่หยุดรถ หยุดสิ! หยุดสิคะอิดอก หยุ๊ด!

“พะ พี่! มันไม่กว้าง มันไม่ได้ไปแน่ ๆ” ฉันตะโกนบอกคนขับ

“น้องว่าไงนะ?”

“มันไม่กว้าง มันแคบ! เราไปไม่ได้แน่ ๆ”

“ไปได้น้อง จับแน่น ๆ”

ฉันมองเข่าตัวเองสลับกับทางแคบข้างหน้า มือที่จับไหล่บีบเป็นจังหวะให้คนขับระลึกถึงหญิงสาวหน้าตาดีที่ซ้อนท้าย

แต่ทว่าคนขับไม่สนใจ วินมอเตอร์ไซค์ใจกล้าซอกแซกเข้าไปทันที จนฉันต้องหลับตาปี๋ และ

‘ปึก’

“โอ๊ย!”

‘ปึก’

“โอ้ย...”

‘ปึก’

“โอ้ย ไหนว่าไปได้ไงคะ!” เข่าฉันเก็บเรียบทุกคันกว่าจะถึงสถานที่ที่นัดลูกค้าเข่าก็ระบมไปหมดแล้ว แต่ไม่พอ ชีวิตสาวน้อยมหัศจรรย์อย่างทิชาต้องระเห็จวิ่งไปที่ร้านกาแฟในห้างต่อ หนำซ้ำยังต้องถอดส้นสูงยิปแซงคู่ละสามหมื่นห้าขึ้นมาถือทำเวลาด้วย

ฉันอุตส่าห์ตั้งใจเปิดตัวสวย ๆ ให้สมกับเป็นของรักของหวงของบ้าน

อนันธารากุล แต่กลายเป็นอีเพิ้งหัวยุ่ง วิ่งถอดรองเท้าส้นสูงกลางห้างได้ยังไง!

เอ๊ะ! ว่าแต่นั่นคุณศักดิ์ชายลูกค้าฉันนี่ เขาอยู่ที่ร้านกาแฟ และกำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว พอเห็นแบบนั้นฉันก็ลุกลี้ลุกลนวิ่งไปหาลูกค้าทันที ก่อนที่จะถือรองเท้า และหอบกระเป๋าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเหนื่อยหอบ

“คุณคะ คุณศักดิ์ชาย ฉันทิชาพัชร์จากเมย์ลินไทม์ค่ะ”

ฉันแนะนำตัวแล้วกำลังจะยกมือไหว้ แต่เมื่อเห็นว่าตัวเองถือรองเท้าอยู่ก็รีบลดมือลงทันที แต่ไม่ทัน คุณศักดิ์ชายเขามองฉันหัวจรดเท้าอย่างพินิจ

“คุณ... ลูกสาวคุณที ผมเข้าใจถูกใช่มั้ย?” ฉันพยักหน้ารัว ๆ ขอให้อานิสงส์ผลบุญของคุณพ่อยื้อให้ลูกค้านั่งต่อด้วยเถอะ

“ผมขอตัวนะ ผมติดธุระ”

อ้าว?

“เดี๋ยวสิคะคุณชายศักดิ์ เอ๊ย คุณศักดิ์ชาย ทิชายังไม่เสนอเรื่องดูแลการเงินให้คุณเลยนะคะ”

ฉันถลาไปยืนขวาง แล้วยกมือที่ถือรองเท้าขอร้องให้ลูกค้าฟัง แต่มันกลับทำให้ฉันถูกมองในแง่ลบมากขึ้นไปอีก เพราะคุณศักดิ์ชายเขาชะงัก และจ้องมาที่รองเท้าฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ขอโทษค่ะ แต่เรานัดกันแล้ว อยากให้ลองฟัง ฟังสักนิดนะคะ ถึงทิชาจะเป็นแบบนี้ แต่ทิชาสามารถดูแลการเงินให้คุณศักดิ์ชายได้ตลอดการลงทุนนะคะ”

ฉันพยายามอธิบาย อ้อนวอน จนคนมองทั้งร้าน แต่ลูกค้ากลับชักสีหน้ารำคาญกลับมาแทน

“คุณช้าสิบห้านาที ไม่มีบริษัทโบรกเกอร์ที่ไหนไม่ตรงต่อเวลาแบบนี้ ผมไม่อยากหยาบคาย แต่คุณมันพูดจาไม่รู้เรื่อง ล่อกแล่กเหมือนคนสมาธิสั้น ผมมองปราดเดียวผมก็ไม่ไว้ใจการทำงานของคุณแล้ว พ่อคุณสร้างมาอย่างดี แต่มันจะพังเพราะคุณนี่แหละ”

“...”

“ผมขอพูดในฐานะที่เป็นผู้บริหาร บริหารคนนับพันนะ คุณควรไปทำตัวเองให้ดีกว่านี้ เพราะภาพลักษณ์ของคุณ จะทำให้บริษัทขาดความน่าเชื่อถือ”

“...”

ฉันยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะทรุดนั่งที่เก้าอี้เมื่อลูกค้าพูดจบแล้วเดินเลี่ยงออกไป หน้าฉันชาไปหมดแล้ว อยากอธิบายแต่ก็อธิบายไม่ได้ เพราะเจอคำว่าสมาธิสั้นเข้าไป ฉันก็พูดอะไรไม่ออกเลย

ใครอยากเป็นแบบนี้กัน แล้วที่พูดออกมานั่นปากเหรอ ว่ากันขนาดนี้ฉันไม่ด่ากลับว่าไอ้สัสก็บุญเท่าไหร่แล้ว ถึงทิชาจะเรียบร้อยน่ารักไม่สู้คน แต่ลูกค้าก็ไม่ใช่พระเจ้าทุกคนนะค