ep2

เพล้ง!!

เสียงแก้วกระทบพื้นกระท่อมไม้ไผ่ดังขึ้นใกล้ๆ กับที่ตะวันกำลังหุงหาอาหารอยู่ เขาลุกขึ้นทันที ก่อนที่ไม้หน้าสามกระหน่ำ

ฟาดลงมาที่พื้นข้างตัวเขา ปัง!

ตะวันหลบอีกครั้งเมื่อไม้หน้าสามเหวี่ยงเข้ามาหาเขาอีกที แต่วืด... เขาใช้ความคล่องแคล่วนั้นอ้อมมาด้านหลังแล้วจับข้อมือที่กำไม้แน่นแล้วบิดให้เธอปล่อยมือ

“ปล่อยฉันนะ...ฉันบอกให้ปล่อยไง”

“นี่คุณทำอะไรของคุณ คุณกำลังทำร้ายผมนะ”

หญิงสาวไม่ตอบคำ แต่พยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนอันรัดรึง แล้วจู่ๆ ผ้าขาวม้าที่สวมอยู่ก็หลุดผลัวะลงกับพื้น

“ว๊าย!”

หญิงสาวร้องด้วยความตกใจ ปล่อยมือที่ถือไม้ไว้ แล้วผลักชายหนุ่มเต็มแรง

ตะวันปล่อยมือโดยทันที แล้วแอบยิ้มกับท่าทีของหญิงสาวที่รีบคว้าผ้าขาวม้ากลับขึ้นมาพันทบไว้ที่เอวอีกครั้ง

“คุณเป็นใครน่ะ...”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตาแล้วถอยห่าง สายตากวาดไปรอบๆ ตัวว่ามีอาวุธอะไรที่เธอจะฉวยไว้ป้องกันตัวได้ แม้ว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้น จะมีใบหน้าคมเข้ม ตาคมกริบ จมูกโด่งและริมฝีปากหนาได้รูป แต่เธอก็ไม่ไว้ใจเขา

“ผมน่ะเหรอ...ก็แค่ชาวประมงคนหนึ่ง”

“แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เธอถามพลางถอยพลาง จนไปติดผนังกระท่อมอีกด้านหนึ่ง

“คุณไปรอที่โต๊ะด้านนอกก่อนไหม...เดี๋ยวข้าวต้มก็เดือดแล้ว จะได้กินรองท้องก่อน”

พอบอกว่าจะได้กิน ท้องเจ้ากรรมของหญิงสาวก็ร้องจ๊อกๆ ประท้วงออกมาทันที

“นี่คงไม่ได้กินมาหลายมื้อแล้วล่ะสิ เก็บแรงไว้ก่อนดีกว่า ผมไม่ได้ทำอะไรคุณหรอก”

“แต่ว่า...เมื่อคืน”

หญิงสาวก้มลองมองตัวเอง เสื้อตัวโคร่งและผ้าขาวม้าตัวใหญ่ที่ด้านในไม่ได้สวมอะไรเลย

“ของผมเอง...”

“คุณ....คุณทำอะไรฉัน...”

ตะวันหันกลับมามองหญิงสาว สีหน้าบ่งบอกถึงความเหนื่อยหน่ายอย่างที่สุด

“ผมไม่ทำคนที่ไม่มีสติครับ”

เขาตอบแล้วหันกลับไปตักข้าวต้มใส่ชาม ทำทีไม่สนใจผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลัง เพราะรู้แน่ๆ แล้วว่า เธอจะไม่มีวันทำร้ายเขาอีก

“เอานี่ของคุณ”

เขายื่นชามข้าวต้มร้อนๆ ให้ตรงหน้า เพราะเห็นว่าเธอไม่ออกจากห้องครัว

“เถื่อนสิ้นดี ร้อนๆ อย่างนี้ ให้ฉันถือได้ยังไง ทำไมไม่เอาไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวล่ะ”

ตะวันมองหญิงสาวอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ผู้หญิงคนนี้สวย ทั้งเรือนร่างของเธอก็ดูยั่วยวน มีส่วนเว้า ส่วนโค้งครบครัน เมื่อคืนเขาก็อดใจไว้แทบแย่ที่จะไม่แตะต้องเธอ แต่วันนี้ เมื่อเห็นมารยาทของเธอแล้ว นึกเสียดายว่า ทำไมไม่จัดการเธอตั้งแต่เมื่อคืน!

“ฉันขอโทษ”

เธอตอบเสียงเบา เมื่อเห็นท่าทางเขาโกรธๆ เธอหลบตาเขาแล้วยื่นมือออกไปรับชามข้าวต้ม มันร้อนนิดหน่อย แต่เพราะชามหนาทำให้เธอยังถือได้ ไม่ลำบาก หญิงสาวรีบเดินถือชามข้าวต้มออกมาที่โต๊ะกินข้าวริมระเบียงของกระท่อมหลังเล็ก

เธอรู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นเขาทำหน้าดุใส่เธอ จะว่าไปชายหนุ่มคนนี้หน้าตาดี เกินกว่าจะเป็นชาวประมงธรรมดา

“คุณชื่ออะไร?”

เขาเดินตามมานั่งด้วยพร้อมวางข้าวต้มอีกชามที่โต๊ะ ที่มีกับข้าวเป็นปลาแห้งทอดกรอบ และปลาหมึกทอดเค็มวางอยู่ สีหน้าของเขายังไม่ดีนัก เพราะรู้สึกไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เอาเสียเลย แม้หล่อนจะเอ่ยปากขอโทษ แต่เขาก็ยังไม่พอใจอยู่ดี

“ฉันชื่อดาว”

ตะวันชะงัก ช่างบังเอิญเหลือเกินที่เธอชื่อดาว ในขณะที่เขาชื่อตะวัน

“ชื่อจริงคุณล่ะ”

“ดาริกาค่ะ ฉันชื่อดาริกา แปลว่าดาว”

ตะวันถอนหายใจเฮือก ว่าจะเรียกชื่อจริงก็ดันแปลว่าดาวอีก ถ้าหล่อนนิสัยดีกว่านี้สักหน่อย...เขาก็คงคิดว่าฟ้าประทาน

มาให้เขา

“คุณดูหงุดหงิดนะคะ?”

“ผมอยู่ที่นี่คนเดียว ไม่ชินกับการมีใครอยู่ร่วมด้วย”

ดาริกาก้มหน้า รู้สึกว่าตัวเองต้องกลายเป็นภาระเขา “ฉันขอโทษที่ทำกิริยาใส่คุณไม่ดี เมื่อสักครู่ ฉัน...ฉันตกใจน่ะค่ะ ที่ตื่นขึ้นมา ที่ไหนก็ไม่รู้ มิหนำซ้ำ ยัง....ยังถูกเปลี่ยนเสื้อผ้า จนเกือบโป๊อยู่ตอนนี้”

“เดี๋ยวผมจะออกไปยืมผ้าถุงชาวบ้านเขาให้”

เขาตอบเรียบๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มอย่างไม่สนใจเธอสักเท่าไหร่ ขณะที่หญิงสาวกินไปมองไป แม้ว่าเธอจะหิว แต่ก็อยากจะรู้เรื่องของเขามากกว่านี้