ep1

เสียงคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่งในคืนเหงาที่เหลือเพียงดาวเป็นเพื่อน ตะวันเดินกอดขวดเหล้าโซซัดโซเซเลาะเลียบริมหาด ไปเรื่อยๆ ปล่อยให้ฟองคลื่นสีขาวที่พัดกระแทกฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่าสาดซัดเข้าสู่ปลายเท้าเปลือยเปล่าที่เดินย่ำทรายอย่างไม่รู้สึกรู้สา เพราะหัวใจของเขาล่องลอยไปไกลอยู่กับฝั่งแผ่นดินหนึ่ง ที่นั่นมีความทรงจำที่เขาจากมา ความหลังครั้งที่เขารุ่งโรจน์ ร่ำรวยและโก้หรู แต่เพราะพิษของรัก ทำให้เขาเนรเทศตัวเองมาอยู่เกาะประมงแห่งนี้

เขาเริ่มทำประมงกับชาวบ้านที่นี่ เมื่อปีก่อน ร่างกายที่เคยผอมบางอย่างคนเมือง มาสมบุกสมบันอยู่กลางท้องทะเลที่มีแต่น้ำกับฟ้า ทำให้เขาแกร่งขึ้น มัดกล้ามและลอนหน้าท้องเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่ต้องเข้าฟิตเนส ผิวขาวของเขาถูกแดดย้อมจนเป็นกลายเป็นสีแทน ซึ่งเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับมันนัก

ทุกคนที่นี่ล้วนรักเขา เพราะนอกจากเขาจะมาประกอบอาชีพเป็นชาวประมงร่วมกับชาวบ้านแล้ว เขายังเป็นพ่อพระของคนที่นี่ เพราะไม่ว่าชาวบ้านขาดเหลืออะไร เขามักจะเป็นผู้ที่หยิบยื่นความช่วยเหลือให้เสมอ โดยเฉพาะเรื่องเงินๆ ทองๆ

ตะวันเคยเชื่อว่า ความร่ำรวยจะนำมาซึ่งความสุข...แต่เขาก็คิดผิด ดังนั้นความร่ำรวยของเขา จึงไม่จำเป็นสักเท่าไหร่

คืนนี้ ตะวันไม่ได้ออกไปหาปลาร่วมกับเพื่อนๆ ของเขา แต่กลับไปนั่งดื่มกับงานเลี้ยงแต่งงานของคนในเกาะอีกฟาก เขามาสร้างที่พักอยู่ด้านหลังเกาะอย่างโดดเดี่ยว ถึงเวลาทำงานที่เขาอยากจะทำ ก็จะข้ามเขาไป หรือไม่ก็เดินเลาะเลียบหาด ไม่นานก็ถึง

วันนี้ลูกสาวผู้ใหญ่บ้านแต่งงาน กับเพื่อนชาวประมงคนหนึ่ง ทำให้เขาหวนนึกถึงความรักที่เคยมี...แต่สิ่งที่เธอทำกับเขา

ทำให้เขาไม่อาจให้อภัยเธอได้ และเขาจะไม่กลับไปอีก

“นังแพศยา หลายใจ ผู้หญิงโลเล ผมเกลียดคุณ!”

ตะวันแตะเท้าไปที่ทรายจนกระจายอยู่บนอากาศ เขาเตะแล้วเตะอีกจนเหนื่อยก็นั่งพัก หอบหายใจแล้วมองไปที่ทะเลเงียบๆ ก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

น้ำทะเลยามค่ำคืนถอยร่นจากชายหาดลงไปเรื่อยๆ เสียงคลื่นซัดสาดก็คล้ายไกลออกจากตัวเขาไปทุกที ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งที่ดังแว่วเข้ามาไกลๆ

“ช่วยด้วย.....ช่วยฉันด้วย”

ตะวันที่นั่งสงบสติอารมณ์อยู่ ได้ยินเสียงก็ชะงัก เขามองหาเสียงที่ร้องขอความช่วยเหลือนั่น

“ใคร...นั่นใคร”

“ช่วยฉันด้วย...ช่วยด้วย”

เสียงนั้นแผ่วลงเรื่อยๆ ตะวันพยายามมองฝ่าความมืดออกไปยังท้องทะเล คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ในมือของเขามีเพียงตะเกียงวับแวมที่ไม่ได้ส่องสว่างมากนัก เงาตะคุ่มๆ ที่ปลายหาด

คล้ายมีคนกวักมือเรียก

ชายหนุ่มตัดสินใจเดินเข้าไปยังเงาตะคุ่มๆ ที่เขาเห็น ซึ่งเมื่อเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่ มือที่กวักเรียกนั้นก็คล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายิ้มให้กับตัวเองแล้วส่ายหน้า

“ไม่มีอะไรสักหน่อย สงสัยตาจะฝาด กินไปไม่เท่าไหร่ เมาเสียแล้ว”

เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินห่าง เพื่อเข้ากระท่อมของเขาที่เหลืออีกเพียงไม่กี่ก้าว

“ช่วย....ด้วย”

เสียงนั้นดังขึ้นแผ่วๆ ชายหนุ่มชะงัก รีบหันขวับกลับไป คราวนี้เขาชูตะเกียงส่องหาต้นเสียง กระทั่งพบว่า ร่างตะคุ่มๆ ที่เห็นว่าก่อนหน้านี้กวักมือเรียกเขาอยู่นั้น เป็นเงาร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนทอดร่างอยู่บนหาดทรายนั่นเอง

“คุณ...คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

เขาวางตะเกียงไว้ที่พื้นทราย แล้วรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างนั้นขึ้นมาเขย่าเบาๆ ร่างเปียกชื้นนั้นเย็นเฉียบ เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำทะเล กลางร่างนั้นคือชูชีพขนาดเล็กที่มันคงพยุงตัวเธอให้เข้าหาฝั่ง

ชายหนุ่มอุ้มร่างนั้นกระชับเข้ากับตัวแล้วรีบเดินไปยังกระท่อมของตัวเอง ร่างนั้นหายใจโรยแรง ริมฝีปากแตกระแหงจนแทบไม่มีเสียงพูด ใจของชายหนุ่มเต้นระทึก....เกรงว่าเธอคนนี้อาจจะไม่รอด