บทที่ ๔ : ผู้ร้ายหน้าตาดี (๓)

“รู้ไหมนี่ตัวอะไร?”

วงหน้าหวานผงะมอง ก่อนจะหันไปตอบ “เอ่อ.. สไปเดอร์แมนไงคะ”

“เวลาที่คุณไม่สบายใจลองนึกดู ผมใส่ชุดนี้ อุลตร้าแมน ถือไวน์ด้วยน่ะ เพราะผมมาคุยเรื่องโฆษณาไวน์ แล้วนี่.. กัปตันอเมริกา”

“ฮะ...?” ในสีหน้าตะลึงงัน มันจะไม่ตลกเลยถ้าเขาไม่ทำหน้านิ่งให้เธอต้องนึกภาพตาม บรรดาฮีโร่ในตำนานเขาก็ยังพูดสลับกันมั่วไปหมด

ขณิกายกมือขึ้นป้องปากหัวเราะเบา ๆ อย่างรักษากริยา และได้ยินแค่เสียงเนือย ๆ

“ผมพูดจริง ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะครับ”

“ไม่ตลกก็ไม่ตลกค่ะ”

แต่เขาก็ทำให้เธอหัวเราะได้ตั้งหลายครั้งอย่างตั้งใจ! เพราะหน้าตาเซ็งโลกยังเหมือนจะโกรธใครอยู่ตลอดเวลา

“พร้อมจะคุยงานหรือยังครับ?”

หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก “ค่ะ ยินดีให้บริการค่ะ” แล้วหลุบตามองตามท่อนแขนเป็นล่ำสันที่ยกขึ้นผายผึ่งในระดับเอว

“เชิญครับ”

การควงคล้องแขนบุรุษสำหรับขณิกาที่สำเร็จการศึกษาจากประเทศอังกฤษแล้วไม่ใช่วัฒนธรรมแปลกใหม่ เธอจึงไม่ลังเลใจที่จะวางมือลงบนแขนเสื้อเชิ้ตสีดำขณะที่ร่างสูงก้าวไปช้า ๆ ความสูงที่แตกต่างแม้เธอจะใส่ส้นสูงสองนิ้วครึ่งทำให้เขาต้องก้มหน้าลงบอก

“ผมกำลังขยายฟาร์ม ฟาร์มองุ่นเพิ่งเปิดใหม่ของผมต้องการการโปรโมท ธีมสว่างสดใส ผู้หญิงสวย ๆ ชวนแฟนมาดื่มไวน์ หรืออาจจะเป็นงานแต่งงาน... อะไรประมาณนั้น”

“นางแบบ ลุคประมาณไหนคะ?”

“แบบคุณพาย” คำพูดจริงจังสร้างความแปลกใจให้หญิงสาว มือหนาดึงเก้าอี้ออกจากโต๊ะบริการให้เป็นอย่างดีอย่างที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน

“แบบฉันเนี่ยนะคะ?”

“ผมชอบแบบคุณพาย อยากได้ลุคแบบนี้... ทำไมครับ หน้าตาคุณมันแปลกหรือไง? หน้าก็ไม่ได้โหลเกาหลีนะผมว่า”

คนถามยืนค้ำอยู่ข้างเก้าอี้ไม่ยอมกลับไปนั่งที่ตัวเอง ทว่าเขาก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอยู่ตลอดตามที่ลูกน้องคนสนิทบอกว่าควรทำยังไงในการเอาชนะใจผู้หญิงสักคน

“ไม่มั้งคะ ฉันไม่ได้ไปกรีดหน้ามาจากเกาหลีซะหน่อย”

“ใช่ครับ... ฉะนั้นผมขอแบบคุณพายนะ ผมชอบ...” และเขาก็พูดมันอีกครั้งด้วยรอยยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย หญิงสาวมีท่าทีอึกอักไป

“คือว่าฉันต้องหานางแบบ... หน้าตาแบบตัวเองหรือคะ?”

ขณิการู้สึกอึดอัดอยู่น้อย ๆ ไหนจะกลิ่นโคโลญจน์หอมฉุนรุนแรงในแบบฉบับเพลย์บอยแตะปลายจมูกกับคำพูด ‘ผมชอบแบบคุณพาย’ มันใช่อย่างที่เธอคิดไหมล่ะ?!

“ครับ ฝาแฝดมาเลยยิ่งดี คุณคงไม่คิดว่าผมจีบคุณใช่ไหม?”

“คุณเมฆคิดไปเองค่ะ” ตอบทันที แม้ความมั่นใจนั้นแทบหายไปในอากาศ เธอยังคงจับจ้องเขาเดินกลับไปยั่งที่นั่งของตัวเอง ในท่วงท่าสง่าสุขุม ตาเรียวร้ายมีเสน่ห์น่าค้นหารับคิ้วเข้มหนาโก่ง หยอกล้อเล่นอยู่ใต้แสงเทียนวูบไหวสั่น

ผู้หญิงไม่ว่าคนไหนก็ต้องรู้สึกวูบวาบในเมื่อเธอไม่ใช่ก้อนหิน ถึงเธอจะยังไม่พร้อมให้ใครเข้ามาในชีวิตอันแสนวุ่นวาย สับสนของเธอในตอนนี้

ขณิกาเริ่มที่จะไม่กล้าจ้องหน้าจ้องตาเขาตรง ๆ ตรงข้ามกับอีกคนที่ส่งผ่านความเสน่หาผ่านแววตาคู่คมอย่างชัดเจน

“สำหรับผมก็เป็นเรื่องปรกติ ถ้าผู้หญิงจะมองด้วยสายตาแบบนั้น...”

“คุยเรื่องงานดีกว่านะคะ” เธอยิ้มกลบเกลื่อน ก้มหน้าหาอุปกรณ์การทำงานในกระเป๋าแบรนด์หนังสีขาวใบโปรด ชายหนุ่มจึงยิ้มตอบ ค่อย ๆ พูดอย่างช้า ๆ

“ก็ดีครับ ผมว่าเราถูกใจกัน ทัั้งคุณและผม งานนี้คงจะต้องออกมาดีแน่ ๆ”

พอแก้ความเข้าใจให้หญิงสาวมีสีหน้าดีขึ้นว่าไม่ใช่อย่างที่เธอคิด! และต่อให้ใช่ก็ไม่มีทางที่เธอจะปฏิเสธเขาอยู่ดี

อาหารที่ทยอยมาจนเกือบจะเต็มโต๊ะจึงยังไม่ได้มีใครเริ่มรับประทานมัน

หญิงสาวหยิบแท็บเล็ตออกมาดึงปากกาด้ามเล็กพอดี เขียนขยุกขยิกลงบนจอสี่เหลี่ยม บันทึกข้อมูลในพื้นที่ส่วนกลางที่พนักงานในออฟฟิศสามารถทำต่อด้วยความรู้สึกตื่นเต้นดีใจ เหตุเพราะงานที่หลายบริษัทโฆษณาคงได้อิจฉาตาร้อนบริษัทน้องใหม่ ทว่าพอพิจารณารายละเอียด หน้าตาระรื่นกลายเป็นขมวดมุ่นยุ่งเหยิง

“พีควัลเล่ฟาร์ม... คุณเมธพนธ์?”

ฟาร์มพีควัลเล่เป็นศัตรูคู่แค้นกับฟาร์มของพิภพมานาน คดีล่าสุดเธอได้ยินมาว่าเขาเป็นคนสั่งให้พนักงานหนุ่มคนดูแลสต็อกรีสอร์ตเอายาบ้าไปซุกไว้ที่ฟาร์ม ส่วนม้าที่ถูกยาเบื่อนั้นยังไม่มีหลักฐานแน่ชัดว่าเขาเป็นคนทำหรือเปล่า

“ครับ... ทำไมล่ะ?” ในท่าทางเรียบเฉยกับความสงสัยบนดวงหน้างาม ลึก ๆ แล้วเขาคงผิดหวังอยู่ไม่น้อย

“อย่าทำเหมือนผมเป็นผู้ร้าย...”

คำพูดย้ำของเขาทำให้เธอเงยหน้าขึ้นสบดวงตาคู่คมทอประกายอบอุ่น เหมือนคนเคยรู้จักกันเคยพบกันมาก่อนที่ไหนสักแห่ง

หญิงสาวเชื่อในสัญชาติญาณของตัวเอง เลยไม่ได้สนใจอะไรกับมันอีก ยกแก้วขึ้นจิบน้ำผลไม้ด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“เรื่องของอาภพ... เรื่องคดีของพ่อไม่เกี่ยวกับฉันนี่คะ หน้าที่ของฉันคือทำโฆษณาสวย ๆ ดีที่สุด The best” ความหมายของเธอคือไม่สนใจมันเพราะเธอต้องการงานโฆษณานี้!

“ผมจะมาหาคุณพายบ่อยๆ จนกว่าจะได้งานสวย ๆ แต่ตอนนี้ทานข้าวก่อน อิ่มแล้วผมจะไปส่ง รับรองว่าไม่ดึก”

“ค่ะ... ขอบคุณนะคะ” เธอตอบรับไมตรีของเขาอย่างเป็นมิตร ก่อนหลุบมองอาหารหน้าตาน่ารับประทาน

ต้มยำ เมนูผัก ยำอีกสองอย่างเป็นเมนูประจำของขณิกา เธอมาร้านนี้ทีไรก็จะสั่งมันทุกครั้ง วันนี้กลับรู้สึกอิ่มแม้ท้องส่งเสียงดังสักเท่าไร แววตาคู่สวยสั่นไหวระริกมองผักสีเขียวสด ไม่ต่างจากว่าอาหารตรงหน้าฉาบด้วยยาพิษ

ใบหน้าหล่อเหลายิ่งยโสของนายหัวฟาร์มองุ่นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจเช่นเดียวกับน้ำเสียง

“หวังว่าเจ้าของบริษัทจะเป็นมืออาชีพคุ้มค่ากับเงินของผม ไม่คิดเรื่องอื่นนอกจากงาน”

คำพูดนั้นเตือนสติเธอที่ไม่คิดจะกลับไปเป็นคนโง่ซ้ำซาก ความรู้สึกเศร้าหมองเบาบางลงจนเจือจางเหมือนไอฝุ่น รอยยิ้มปรากฏในแววตามาดมั่นอีกครั้ง

“แน่นอนค่ะ... ยินดีที่ได้ร่วมงานกับฟาร์มพีควัลเล่ย์นะคะ”