บทที่ ๔ : ผู้ร้ายหน้าตาดี (๑)

“ใช่เสียงเจ้านายคุณหรือเปล่า?” น้ำเสียงเย็นยะเยือกถาม ร่างสูงในเชิ้ตเหล่อเหลาเข้าใบหน้าคมเข้ม มานั่งรอเจ้าของบริษัทได้สักพัก

ในท่านั่งสบาย ๆ พาดหน้าขาไขว่ห้างเหยียดกายพิงแผ่นหลังบนโซฟา หยิบนิตยสารบนโต๊ะขึ้นมาพลิกไปมา พนักงานออฟฟิศสาววัยสามสิบปลาย ๆ ที่เพิ่งมานั่งลงตรงข้ามเขากลับมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“เอ่อ... คือ ถ้าคุณเมฆสะดวกวันอื่น ไม่เป็นไรนะคะ”

“ผมว่างแค่วันนี้ ผมจะรอจนกว่าคุณพายเธอจะมา” ชายหนุ่มขัดด้วยท่าทีวางอำนาจ ส่งสายตาดุคมวาววับจนอีกคนนั้นหลุบหนี

“ลูกค้าอย่างผมควรจะมาเมื่อไรก็ได้ ไม่ใช่หรือไง? คิดว่าผมโอนเงินมัดจำสามแสนบาทเข้าบริษัทคุณ ทั้งที่ยังไม่เห็นงาน ผมเดินเข้ามาโดยไม่รู้อะไรเลยสักอย่างหรือ? คุณญาดา”

ถึงจะมาก่อนนัดหมายในอาทิตย์หน้า เมธพนธ์คิดว่ามันเป็นสิทธิ์ของเขาอย่างเต็มที่ ลูกน้องอย่างหล่อนดันไม่พยายามที่จะเข้าใจเอาเสียเลย

“คือ ฉันเกรงว่า...”

“ลูกสาวคุณกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย วันนี้มีเรียนพิเศษแถวสยาม รถมันจะติดนะครับ จะไปก็รีบไปเถอะ อย่ามาเสียเวลากับเรื่องนี้เลย”

ใบหน้าสวยของคนฟังซีดขาวราวกระดาษกับคำขู่ของคนที่เพิ่งพบหน้ากันครั้งแรก! หล่อนละล่ำละลักบอก

“ฉันจะโทรบอกคุณพายให้เดี๋ยวนี้ รอไม่นานนะคะ”

ญาดากดหาปลายสายอย่างรวดเร็ว ด้วยไม่อยากมีปัญหากับลูกค้าที่ดูร้ายกาจชอบกล เป็นโชคดีที่เจ้านายสาวปรากฏตัวในอีกไม่ช้า

สายตาของคนทั้งคู่จับจ้องอยู่กับดวงหน้าหวานที่ยังมีร่องรองบวมช้ำบริเวณขอบตา ทว่าขณิกาก็ยิ้มในย่างก้าวแรกเข้าบริษัท เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไปนะคะ คุณพาย พี่ขอตัวกลับก่อน” สาววัยสี่สิบห้าปีหยิบกระเป๋าพรวดพราดไป ทั้งที่ไม่เคยกลับบ้านก่อนเจ้านาย สีหน้าเศร้าหมองเมื่อครู่กลายเป็นสงสัยอยู่เต็มที่

“รีบไปไหนน่ะ?” มองตามหลังไปและก็ไม่ได้คำตอบ เธอจึงรีบเข้าไปทักทายลูกค้าคนสำคัญ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท

“ต้องขอโทษที่ให้รอนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมรอคุณพายได้เสมอ” มุมปากหนาหยักยกยิ้ม และได้รับไมตรีตอบกลับมาจากหญิงสาวพยายามยิ้มอย่างเต็มที่ ก่อนที่เธอจะเมินหน้าเขาแล้วหยิบแท็บเล็ตในกระเป๋าออกมา

“คุณ... เอ่อ... จากบริษัทไวน์องุ่นใช่ไหมคะ? คือฉันยังไม่ได้รายละเอียดอะไรเลย คุณญาดาไม่ได้ส่งมาให้”

“เรียกผมว่า ‘เมฆ’ ที่ผมไม่ได้ส่งรายละเอียดไป เพราะผมอยากจะให้คุณพายกับมือ ในเรื่องของความไว้ใจว่าผมไม่ใช่มิจฉาชีพ ก็คงจะเป็นเงินที่โอนไป...” เขาให้เหตุผลในสีหน้าเข้มเครียด แววตากรุ่นโทสะทอประกายวาบยามพิจารณาใบหน้างามหมดจด

เดรสสีขาวชีฟองเข้ารูปยาวประเข่าเข้ารูปรับเอวคอดกิ่ว หน้าอกหน้าใจของแม่สาวตัวเล็กดูจะล่อตาอยู่น้อย ๆ แต่มันก็ไม่ได้โป๊อะไร นาฬิกาข้อมือ ต่างหู ทำให้เธอดูแพงแต่หัวจรดเท้า

ขณิกาช่างห่างไกลผู้หญิงในอุดมคติของเขาโดยสิ้นเชิง เสื้อผ้าไม่หวือหวาคำพูดจาธรรมดา ไม่มีท่าทางว่าจะให้ท่าเขาอีกต่างหาก

เธอช่างเหมือนคุณหนูเฉิ่ม ๆ ที่หลุดมาจากนิยายน้ำเน่าสักเรื่อง!

“ค่ะ งั้นเราเข้าเรื่องงานกันเลยดีไหมคะ? คุณเมฆ”

“ครับ... เอาไลน์คุณมา”

“คะ?” คำถามเต็มวงหน้าหวาน เธอได้แต่หวังว่ามันคงไม่ใช่การจีบ! เพราะที่ผ่านมาลูกค้าหนุ่ม ๆ บางคนมักทำอย่างนั้น หากไม่สบเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มประกายราวมีดคมที่คงจะบาดเนื้อของเธอได้จริง ๆ

“ไลน์... คุณคงไม่คิดว่าผมแบกเอกสารกระดาษกองโตมาใช่ไหม?”

“เป็นอีเมลล์ดีไหมคะ? น่าจะส่งพวกไฟล์ใหญ่ ๆ ได้ดีกว่า”

“ผมพูดว่า... ไลน์ หรือโปรแกรมแชทอะไรก็ได้ ผมสะดวกใช้มันในการคุยงาน ถ้าคุณไม่มี โหลดมันมาตอนนี้”

ทุกถ้อยคำในน้ำเสียงเย็นชาและหน้าตานิ่ง ๆ ของชายหนุ่มอาจเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวหรือว่าเธออาจคิดไปเอง พอพิจารณาดูให้ดีสักหน่อย

ตาพร่ามัวของเธอเห็นว่าผู้ชายคนนี้นอกจากหล่อเหลาเอาการยังมีรังสีอำมหิตประหลาดแผ่อยู่รอบกายตลอดเวลา ดูน่าสยองแปลก ๆ

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” ขณิกายอมตอบอย่างว่าง่าย จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากดมือถือ ยกมือขึ้นจับกระบอกตาร้อนผ่าวที่เริ่มจะเกิดอาการปวด โดยไม่รู้ว่าอีกคนลุกจากเก้าอี้โซฟาตอนไหน

“ทำไมทำอะไรนานนักล่ะ... เวลาผมมีค่านะ คุณพาย” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม คนถูกเรียกจึงปรือตาพร่ามัวกะพริบตาถี่ ๆ พอไม่พบใครก็มองขวับตามคนในฝั่งซ้าย

“อุ๊ย...” อุแม่เจ้า! อุทานต่อในใจ หญิงสาวตะลึงงัน เชยหน้ามองชายผู้พกพาความสูงชะรูดจนขายาว ๆ หัวเข่าเกือบชนกับโต๊ะกระจกรับรองแขก

คิ้วเข้มหนาโก่งเข้าหาดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูเจ้าเล่ห์ร้ายกาจขมวดมุ่นมองเธอ คล้ายกับว่าเขากำลังโกรธอะไรสักอย่าง หรือว่าเธออาจคิดไปเอง...

ทีแรกเธอเผลอคิดอยู่ว่าผู้ชายทำฟาร์มน่าจะคมเข้มดำปรื๋อสิวเต็มหน้า แต่ดูพ่อคุณนี่สิ!

หลังฝ่ามือที่โผล่พ้นจากเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงแสล็คธรรมดา ๆ บอกว่าผิวของเขาขาวอมน้ำผึ้ง แค่ลุคผมสุดเซอร์จับด้วยเจลไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ จมูกเป็นสันคมรับเรียวปากบางกระจับอมแดงชมพู ทั่วทุกอณูใบหน้าคมคายไม่ต่างจากพระเจ้าปั้นแต่งมาอย่างพอดี ผู้ชายคนนี้ไม่ต่างจากดาราฮ่องกงมาติดต่อกองถ่ายละคร!

นี่สินะ.. ที่เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนตาบอด สายตาแหลมคมของขณิกามองไม่เห็นผู้น่ากัดเท่านี้ได้ยังไง!

“ทำไมครับ? มีอะไรหรือเปล่า?”

“เอ่อ... ไม่มีอะไร... ค่ะ ขอโทษทีค่ะ” พูดพลันยิ้มเจื่อน หลังจากที่เธอเพิ่งดึงสัมปชัญญะกลับมาได้ ขณะที่ชายหนุ่มมากประสบการณ์ผ่านมือสาวมาโชกโชน ไม่มีทางที่จะไม่เห็นสายตาเมื่อสักครู่

“ผมจะพาคุณไปร้านอาหารอร่อย ๆ คุณทานข้าวให้อิ่ม ตั้งสติดี ๆ แล้วเราค่อยคุยกันดีกว่านะ”

หญิงสาวกลอกตาไปมาด้วยรู้สึกเกรงใจ เตรียมปฏิเสธ “คือฉันว่า...”

“จะไปคุยข้างนอกหรือจะอยู่กับผมสองคนที่นี่? ลูกน้องคุณกลับไปหมดแล้ว”

ได้ยินเท่านั้น เจ้าของบริษัทคนสวยเปลี่ยนใจกะทันหัน “ไปข้างนอกก็ได้ค่ะ...”

ชายหนุ่มไหวไหล่ ถือวิสาสะคว้าโทรศัพท์ในมือของเธอไปกดมันสองสามครั้งก่อนส่งคืนให้

“ไปครับ รถผมจอดอยู่ข้างหน้า”

​