บทที่ 7 ถ้าฉันอยู่ต่ำกว่านี้อีกนิดเดียว...

บรรยากาศวันรับน้องเต็มไปด้วยเสียงตีกลองร้องโห่ของผู้คนอย่างสนุกสนาน แต่มีบางคนที่น่าจะไม่สนุกกับคนอื่นเขาด้วย

"เล่นอะไรก็ไม่รู้ โคตรไร้อารยธรรม จะเอาสีราคาถูกมาป้ายหน้าฉัน กล้าดียังไง!" เสียงแหลมเล็กของอภิสิทธิชน ดังขึ้นท่ามกลางเสียงโห่แซว ร้องเพลง อย่างสนุกสนาน ในการเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่กับน้องใหม่

ไม่ได้มีการใช้ความรุนแรง แค่แกล้งให้ได้หัวเราะ

แต่ดูเหมือน เนรมิต จะไม่ได้เข้าใจในการแกล้งแบบใช้สีสัน...นี้

"สีที่ใช้มีความปลอดภัย ล้างออกได้ ไม่ระคายผิว" น้ำเสียงนิ่งสงบเอ่ยขึ้น พร้อมเดินเข้าไปหา นุชจรีย์เป็นผู้กล้า ทั้งๆ ที่ทุกคนเริ่มกลัวแล้ว

"เหอะ ปลอดภัยเหรอ น้ำหน้าอย่างแก มีปัญญาซื้อสีราคาแพงที่ใช้กับผิวของฉันด้วยเหรอ ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ขอเล่นกิจกรรมบ้าบอพวกนี้!" นุชจรีย์จับนิ้วที่ชี้มาตรงหน้าตัวเองเอาไว้

"เข้าใจนะคะว่าไม่ต้องการใช้สีป้ายที่หน้า แต่ก็บอกกันดีดีก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องพูดจาดูถูกกันขนาดนี้เลย" นงผกาและบุษบาหันไปมองหน้ากันเชิงห่วงใยเพื่อนรัก ปกตินุชจรีย์ไม่เคยทำตัวมีปัญหา แต่ครั้งนี้ดูเอาเรื่องผิดปกติ

และไม่ใช่กับใครด้วยนะ กับน้องสาวของเจ้าของมหาวิทยาลัยเสียด้วย!

"หึ ดูถูกก็ถูกแล้ว คนราคาถูกอย่างแก...หวังอะไรอยู่เหรอ"

"โอเค พี่ไม่ใช้สีป้ายหน้าเราแล้วก็ได้..." นุชจรีย์พูดพร้อมเดินเข้าไปฉวยเอาแก้วที่มีสีของเพื่อนคนหนึ่งออกมา แต่ดันสะดุด ทำสีหกใส่เสื้อของเนรมิตแทน

"ว้าย!" ท่ามกลางความตกใจของทุกคน เนรมิตก็ร้องออกมาเสียงดังมาก

"นี่แก! แกล้งฉันเหรอ"

"ปะ..เปล่านะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ ให้พี่ช่วยเช็ดไหม"

"ว้าย! ไม่ต้องแล้ว..." เนรมิตและกลุ่มเพื่อนรีบพากันปลีกตัวออกไป พร้อมกับเสียงโวยวาย ซึ่งแน่นอนว่า...รอยยิ้มจากริมฝีปากผู้หญิงเรียบร้อยอย่างนุชจรีย์ได้ผุดขึ้น

"เฮ้ย! นี่ฉันตาฝาดไปป่ะเนี่ย อยู่กับแกมาปีที่ 4 แกไม่เคยทำแบบนี้กับรุ่นน้องเลยนะ?" นงผการีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนรัก พร้อมกับบุษบา

"นั่นดิ โคตรอึ้งเลยแม่ง..." บุษบาเอามือทาบอกตัวเอง มองไปยังแววตาสะใจของนุชจรีย์

"ถ้าฉันอยู่ต่ำกว่านี้อีกนิดเดียว ไม่โดนแค่นี้แน่" คำตอบของนุชจรีย์เอาทุกคนโห่เชิงถูกใจ

"เฮ้ย มันเอาเรื่องว่ะ...นี่ไม่กลัวเขาเขาเอาเรื่องไปฟ้องพี่ชาย เจ้านายยายแกเหรอวะ" บุษบาว่าเชิงเป็นห่วง

"เอาสิ ฉันก็อยากจะใช้อภิสิทธิหลานแม่นมดูสักครั้งเหมือนกัน"

ความแค้นที่สุมอยู่ในอกมาหลายวัน โถ เด็กเมื่อวานซืน คิดว่าเธอจะกลืนทุกอย่างลงไป แล้วไม่ถือสาอย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!

กิจกรรมรับน้องสิ้นสุดลง เป็นเวลาใกล้จะค่ำ นุชจรีย์แยกจากเพื่อนๆ เดินเตร็ดเตร่กลับบ้าน

เตรียมรับชะตากรรมที่รู้อยู่แก่ใจ...ถ้าไม่ถูกยายเทียมหยิกจนเนื้อเขียว ก็คงบ่นไปสามวันเจ็ดวัน

อภิสิทธิหลานแม่นมงั้นหรือ มีก็ดีสิ...!

"เฮ้อ เจออะไรก็เจอ หมั่นไส้นี่หว่า กิริยาต่ำตมขนาดนั้น แล้วยังกล้าพูดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าคนอื่น..." แล้วนักศึกษาชั้นปีสุดท้าย ก็ต้องชะงักฝีเท้า หันไปมองรถหรูคุ้นตา ขับเข้ามาเทียบ

"ขึ้นรถหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย" ใจของนุชจรีย์เต้นแรงขึ้น ไม่ได้เป็นเพราะขัดเขินตื่นเต้นเหมือนที่ผ่านมา

แต่เธอแค่...กลัวว่า เขาจะตามมาจัดการคนที่แกล้งน้องสาวสุดที่รัก มากกว่า...

"เอ่อ..."

"ขึ้นมาก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกัน" แววตาคมของศรัญดูเข้มกว่าทุกวัน ใจของสาวน้อยไม่อยู่กับตัวแล้ว เธอเดินอ้อมไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว พอรถขับเคลื่อนออกไปนั่นแหละ เธอถึงได้รู้ว่าตัวเองน่าจะชะตาขาดแล้ว

"คุณเนย์ร้องห่มร้องไห้ โทรมาฟ้องว่าถูกเธอแกล้ง จริงรึเปล่า" น้ำเสียงเรียบเอ่ยขึ้นทันที ฝ่ามือเล็กที่วางอยู่ที่หน้าตักกำเข้าหากัน

"คุณเนย์เล่าแค่นั้นเหรอคะ" นุชจรีย์หลับตาลงตอนพูด กลั้นลมหายใจ ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าพูดน้ำเสียงแข็งๆ แบบนั้นออกไป

"อื้อ"

"จริงรึเปล่า" น้ำเสียงของเขาเข้มก็จริง แต่เธอได้กลิ่นความพร้อมจะรับฟังอย่างมีเหตุผล ปะปนมาด้วย

"จริงส่วนหนึ่ง แต่ไม่จริงทั้งหมดค่ะ"

"ยังไง" หญิงสาวหันไปมองเสี้ยวหน้าคม ที่หันมามองเธอพอดี สองสายตาประสานกัน...ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุวันนั้น เธอก็ไม่ได้สบตากับเขาตรงๆ อีกเลย

"คุณเนย์พูดจาดูถูกทุกคนก่อน และไม่ยอมทำกิจกรรมอื่นเลย ถ้าเหตุผลของการไม่อยากทำกิจกรรมเพียงพอ ก็คงไม่ต้องถูกกลั่นแกล้ง" ศรัญพยักหน้าเชิงรับฟัง

"คิดว่ามีวิธีที่ดีกว่าการ ทำเป็นทำสีหก รดเสื้อเขาแทน ไหม?" เรือนกายสาวในชุดนักศึกษาตัวโคร่ง เกร็งขึ้น

ความเย็นฉ่ำในรถหรูคันนี้ เย็นจับขั้วหัวใจ...

"ก็คงจะมี แต่คิดว่านั่นน่าจะเป็นโอกาสเดียว ที่จะได้สั่งสอนเด็กไม่รู้ความคนหนึ่ง" เป็นการกลั้นใจตอบคำถามที่เด็ดเดี่ยวเหรอเกิน เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา จึงไม่ได้เห็นว่าเขากำลังลอบยิ้มเชิงพอใจ

"น้องฉัน ฉันจะสอนเขาเอง" คำตอบของเขา ทำเอามุมปากเธอเหยียดออกมา

"ต่อไป ถ้าคุณเนย์เขาทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควร ให้มาบอกฉัน" หึ นุชจรีย์อยากจะตะโกนคำว่า หึ ออกมาดังๆ ให้ก้องรถ!

"การแก้ปัญหาด้วยการทำให้เกิดปัญหา เด็กรู้ความเขาคงไม่ทำกัน" หญิงสาวหันไปมองหน้าเขาทันที ใจเต้นแรงเสียยิ่งกว่าตอนที่เขาทำให้เพ้อฝัน เธอถูกเขาย้อนเข้าให้แล้วสินี่

"แค่บอกมาง่ายๆ ว่าอย่ามาแตะต้องน้องสาวคุณอีก หนูก็เข้าใจแล้วค่ะ" เธอว่าพร้อมหันไปมองประตูรถ อยากจะปลดแล้วกระโดดลงไปให้รู้แล้วรู้รอด ใจมันอ่อนไหวไปหมด

ไม่...ห้ามร้องไห้ ห้ามร้องเด็ดขาด!

ถ้าอยู่ต่ำกว่านี้อีกนิดเดียวงั้นเหรอ ทีท่าของศรัญในวันนี้ทำให้เธอรู้ได้เลยว่าตัวเอง อยู่ต่ำกว่าเนรมิตแค่ไหน

ต่ำชนิด ถูกเหยียบให้จมมิดลงไป...

"ฉันไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลขนาดนั้น"

"เหอะ..." คราวนี้ นุชจรีย์กลืนคำนั้นลงไปไม่ได้และเปล่งออกมาในที่สุด

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวก้มหน้าเอ่ยขอโทษเขา จึงไม่ได้มีโอกาสเห็นใครบางคนยิ้มกริ่มเชิงพึงพอใจ

"อะไรผิดก็ว่าไปตามผิด ในส่วนที่เนย์ผิดฉันจะตักเตือนเอง ส่วนที่เธอผิด...เธอก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน"

"รับผิดชอบอะไรคะ?" นุชจรีย์อยากตบหน้าตัวเองเหลือเกิน ความมีเกียรติมีศักดิ์ศรีที่ค้ำคออยู่ กำลังจะทำให้ตัวเองซวย

"รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำไง"

เขาตอบง่ายๆ แต่มันคืออะไรล่ะ เธออยากรู้!