สรุปจะทิ้งกูว่างั้น?

หญิงสาวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อคืนเธอนอนที่คอนโดของเขา เพราะเขาไม่ยอมไปส่งเธอ

แล้วแน่นอนว่าชายหนุ่มไม่ยอมให้เธอจบแค่รอบเดียวแต่มันมากกว่านั้น ตอนนี้ร่างกายของเธอมันช้ำไปหมดแล้ว

โอลีฟค่อยๆ ก้าวขาลงจากเตียงอย่างระมัดระวังเพราะรู้สึกแสบตรงจุดนั้นเอามากๆ ก่อนที่จะมองไปรอบๆ ไม่เห็นเลิฟอยู่ในห้องนี้แล้ว เธอเดินเข้ามาในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายและรอยอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด

พลั่ก!! ผวั๊ะ!! ตุบ!! ตุบ!!

เธอยืนมองเขาที่กำลังออกกำลังกายอยู่ภายในห้องยิมส่วนตัวในคอนโดนี้ เขาทั้งวิ่ง ซิทอัพ ชกกระสอบทรายและอีกหลายๆ อย่าง ท่าทางสีหน้าสายตาของเขามันดูจริงจังมาก เธอก็ไม่รู้ว่าเผลอไปยืนมองเขาออกกำลังกายไปนานแค่ไหนพอรู้ตัวอีกที เขาก็เดินมากอดเธอแล้ว

"อะไรของนาย" โอลีฟบ่นอู้อี้ออกไปเมื่อเขาเดินมากอดเธอแน่นด้วยเหงื่อที่เปียกชุ่มไปทั่วร่างกาย

"ขอกอดไม่ได้หรือไง?" ชายหนุ่มตอบกลับมาพร้อมกอดเธอแน่นกว่าเดิม แล้วบ่นงุบงิบในลำคอ

"ไม่เอา ตัวนายเลอะ" เธอผลักอกแกร่งเขาออก

"ทำมาเป็นรังเกียจ ทีเมื่อคืนเธอยังใส่เอา ใส่เอากับฉันอยู่เลย" เลิฟพูดแหย่หญิงสาว แต่ใบหน้าของเขากลับเห่อร้อนซะเอง

"ไอ้บ้า ไอ้..." หญิงสาวตะโกนด่าออกไปเมื่อชายหนุ่มพูดคำหยาบโลนออกมาทำให้ใบหน้าของเธอต้องเห่อร้อน แล้วจู่ๆ ภาพที่เธอมีอะไรกับเขาก็ฉายวนเข้ามาในหัว

"จูบหน่อยลีฟ" เขามองหน้าเธอก่อนที่จะพูดคำนั้นขึ้นแบบหน้ามึนๆ เลิฟยื่นหน้ามาทางหญิงสาวก่อนที่จะจูบเธอเบาๆ แล้วค่อยๆ สอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของหญิงสาว ชายหนุ่มใช้ลิ้นเริ่มคล่อง เพราะติดใจในรสจูบของเธอ

"ละ...เลิฟ ไปส่งหน่อย" เธอผละหน้าออกจากเขา ถึงแม้ว่าเขาอยากจะจูบเธอต่อ

"อยู่ที่นี่ไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ได้ บ้านฉันก็มี" หญิงสาวตอบกลับไป จะมาให้อยู่กับเขาคงเป็นไปไม่ได้ เพราะยังไม่รู้จักนิสัยใจคอของเขาดี ส่วนเรื่องบนเตียงมันก็เป็นเรื่องปกติของที่ใครก็ทำกัน แล้วเธอก็ไม่ได้ซีเรียสที่จะมีอะไรกับชายหนุ่ม เพราะเธอไม่ใช่สาวแรกแย้มอ่อนต่อโลกแบบนั้น

"แต่ฉันไม่อยากให้เธอกลับ"

ตึกตัก!ตึกตัก! หัวใจหญิงสาวเต้นแรงเมื่อได้ฟังคำพูดพร้อมเห็นสายตาอ้อนๆ ของชายหนุ่ม

"ถ้านายไม่ไปส่ง ฉันกลับเองก็ได้" หญิงสาวพูดขึ้นก่อนที่จะคว้ากระเป๋าแล้วหันหลังเดินออกจากตรงนั้น แต่ชายหนุ่มก็วิ่งไปขวางหน้าเธอเอาไว้

"เดี๋ยวไปส่ง" เขาถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ว่ายังไงเธอก็คงไม่ยอมอยู่กับเขาที่นี่

ระหว่างที่อยู่บนรถเลิฟคอยมองโอลีฟอยู่เป็นระยะ เพราะอะไรเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เขารู้แค่ว่าเขาหวงเธอ เขาไม่อยากให้เธอคลาดสายตาแม้แต่นาทีเดียว

"ลีฟ" เขาเรียกชื่อเธอ

"อะไร?"

"พรุ่งนี้ฉันมีไฟท์ขึ้นชก เธออยากไปดูมั้ย?" ชายหนุ่มถามออกไป เพราะพรุ่งนี้เขามีขึ้นชกไฟท์เล็กที่จัดกันเอง ซึ่งแน่นอนว่าเขาอยากให้หญิงสาวไปให้กำลังใจเขา

"ขอดูก่อนนะว่าว่างมั้ย" หญิงสาวตอบกลับมาแบบไม่ใส่ใจมากนัก

"แต่ฉันอยากให้เธอไปหาฉัน"

"ฉันต้องทำงาน" เธอบอกเขาไป เมื่อเห็นท่าทางเริ่มงอแงของเขา เธออายุมากกว่าถึงสี่ปี ซึ่งแน่นอนว่าสเปกของโอลีฟ ไม่ใช่เด็กแบบเขา

"งั้นฉันจะจ่ายค่าแรงให้เธอเอง แค่เธอไปหาฉันที่สนาม"

"...." หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มแบบไม่เข้าใจ เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดจากการกระทำของเขาที่พยายามทำตัวติดกันจนเกิดไป เธอเป็นพวกไม่ชอบผูกมัด แล้วตอนนี้ชายหนุ่มกำลังทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

"จอดร้านขายยาให้ด้วยนะ" เธอไม่สนใจที่เขาพูดแต่เลือกจะบอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

"เธอเป็นอะไร?" เขาถามออกไป ก่อนจะละสายตาจากถนนมามองหน้าเธอ

"ก็นายปล่อยใน ฉันต้องกินยาคุม"

"แล้วไม่กินไม่ได้เหรอไง?"

"นายจะบ้าหรือไง ถ้าไม่กินเกิดฉันท้องขึ้นมาก็ซวยนะสิ" เธอพูดออกมาแล้วมองหน้าชายหนุ่มแบบไม่เข้าใจ

"...."

หญิงสาวเดินลงจากรถโดยมีสายตาของชายหนุ่มมองตามเข้ามาร้านขายยา เธอซื้อสิ่งของที่ตัวเองต้องการ ก่อนที่จะเดินกลับมาขึ้นรถที่จอดอยู่ โอลีฟแกะยาออกมากินก่อนที่จะกระดกน้ำตามเข้าไปในทันที โดยที่มีเลิฟนั่งมองทุกการกระทำ

"มองอะไร?" เธอถามเขาที่เอาแต่นั่งมองหน้าเธอไม่ยอมพูดยอมจา

"กลัวท้อง?" เขาถามหญิงสาวออกไป

"อืม" เธอตอบกลับมาตามความจริง

"เธอจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงก็บอกนะ"

"รับผิดชอบทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไร" หญิงสาวรีบแย้งขึ้น เพราะเธอไม่ได้ต้องการให้เขามารับผิดชอบอะไร

"แต่เธอกับฉัน..."

"ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องแบบนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีก" โอลีฟตอบออกไปตามความคิด เพราะเธอไม่ได้คิดที่จะมีอะไรกับเขาอีก ครั้งแรกมันแค่พลาด ส่วนครั้งต่อมาแค่สถานการณ์มันพาไป เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับชายหนุ่ม ซึ่งต่างจากเขาที่รู้สึกกับเธอไปแล้ว

"หมายความว่าไง?" เลิฟหันขวับมามองหน้าหญิงสาวด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์มากนัก

"ก็ให้มันจบแค่ตรงนี้ไง ทางใครทางมัน" เธอพูดขึ้นอย่างชัดเจน เพื่อที่จะให้เขาได้รู้จะได้ไม่ต้องคิดเป็นอย่างอื่น

"แต่ฉันจริงจังกับเธอนะ"

"แต่ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นกับนาย ฉันแค่..."

"แค่อยากสนุก?" เลิฟพูดแทรกขึ้นขึ้นพร้อมจ้องหน้าเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง นิ่งจนหญิงสาวต้องเงียบไป

"...." โอลีฟหันหน้าหนีเมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มที่เริ่มครุกครุ่นอารมณ์ขุ่นมัวเต็มทน

"สรุปจะทิ้งกูว่างั้น?" เลิฟคว้าข้อมือของหญิงสาวแล้วดึงตัวเธอเข้ามาหาอย่างแรง คำพูดของเธอกำลังทำให้เขาคลั่ง

"เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว" โอลีฟพูดขึ้นแบบไม่ใส่ใจมากนักแล้วสะบัดแขนออกจากเขา

"ฉันจะกลับบ้าน"

"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่อง" ชายหนุ่มร้องโวยวายขึ้นเมื่อเห็นท่าทีเมินเฉยของเธอ

"ฉันกลับเองก็ได้" พูดจบหญิงสาวก็เปิดประตูลงจากรถมาเมื่อรู้สึกว่าเหตุการณ์มันจะเริ่มบานปลายแล้ว ขืนเธออยู่นานกว่านี้เป็นเรื่องแน่ ๆ

วันต่อมา...

พลั่ก!! ผวั๊ะ!! ตุบ!! ตุบ!!

หมัดของรังสิมันต์กระทบที่ตามลำตัวของฝ่ายตรงข้ามแบบเน้นๆ หนักๆ ตามอารมณ์ของเขาที่พลุ่กพล่านอยู่ตอนนี้ เลิฟกวาดสายตามองไปรอบๆ สนามระหว่างที่พักยกเพื่อมองหาหญิงสาว แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเธอไม่ได้อยู่ในนี้ สุดท้ายเธอก็ไม่มาหาเขา

"ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องแบบนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีก"

"ก็ให้มันจบแค่ตรงนี้ไง ทางใครทางมัน"

"ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องแบบนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีก"

"ก็ให้มันจบแค่ตรงนี้ไง ทางใครทางมัน"

คำพูดของหญิงสาวยังคงลอยวนอยู่ในหัวสมองของเขาตลอดเวลา เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องคิดมากเรื่องของเธอขนาดนี้ เขาไม่พยายามไม่แคร์ ไม่เก็บมาใส่ใจ แต่สุดท้ายมันยิ่งจำมากกว่าเดิม

"ไอ้เลิฟ เลิฟ มึงอย่าวอกแวก" พี่เลี้ยงเอามือตบหน้าเลิฟเบาๆ เพื่อเรียกสติ

"พี่เห็นเธอบ้างมั้ย?" ชายหนุ่มไม่สนใจที่พี่เลี้ยงพูด แต่เขาเลือกที่จะถามออกไป เพราะหวังลึกๆ ว่าเธออาจจะมาหาเขา

"แกพูดถึงใคร?"

"ปะ...เปล่า" เขาส่ายหน้าปฏิเสธกลับไป

"เรื่องอื่นค่อยว่ากัน แกกำลังขึ้นชกอย่าเสียสมาธิ"

"...." เลิฟพยักหน้ารับรู้

พลั่ก!! ผวั๊ะ!! ตุบ!! ตุบ!! รังสิมันต์ใช้หมัดกระทบไปที่ลำตัวของฝ่ายตรงข้ามด้วยอารมณ์ถึงขีดสุด เขายอมรับเลยว่าการมาขึ้นชกครั้งนี้เพื่อดับอารมณ์ขุ่นมัวของเขาแค่เท่านั้น เขากำลังแยกไม่ออกระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว

พลั่ก!! ผวั๊ะ!! ตุบ!! ตุบ!!

"รังสิมันต์เป็นฝ่ายชนะน็อค" เสียงประกาศของพิธีกรดังขึ้นเมื่อคู่ต่อสู้ถูกชายหนุ่มน็อคแบบที่ถูกคนคาดการณ์ไว้

เขารีบเดินลงจากเวทีมาโดยที่มีพี่เลี้ยงวิ่งตามมาติดๆ

"นายเรียกไปพบด่วน!" พี่เลี้ยงตะโกนบอกชายหนุ่มที่เอาแต่รีบเดินออกมา

"ผมไม่ว่าง" เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเต็มทน

"แต่ครั้งนี้เป็นธุระสำคัญ แกต้องไปคุยกับนาย"

"...."

เลิฟเดินเข้ามาในห้องของนายก่อนที่จะนั่งลงตรงข้ามแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมาหนักๆ ชายหนุ่มจ้องหน้าผู้เป็นนายอยู่แบบนั้น ถ้ากำชับให้มาหาขนาดนี้ ก็หมายความว่าต้องมีเรื่องสำคัญมาก

"ไฟท์ใหญ่ล้างตาที่จะต้องขึ้นชกในเดือนหน้ากับราชันย์ ฉันอยากขอความร่วมมือกับแก"

"...." ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ เพราะนัดล้างตาเดิมพันจะสูงกว่ารอบที่แล้วอีกเท่าตัว

"แกต้องล้มมวยซะ!"

"...." เขามองหน้าผู้เป็นนายด้วยสายตาเรียบนิ่ง ทันทีที่พูดจบ ให้ล้มมวยงั้นเหรอ

"คงได้จากฝั่งนั้นไม่น้อยล่ะสิ" ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ออกมาพร้อมมองหน้าผู้เป็นนาย ถึงกล้ามาขอร้องให้เขาล้มมวยขนาดนี้ เงินที่โกงคงไม่ใช่น้อย

"แกอยากได้เท่าไหร่บอกฉันมา ฉันจะให้แก ขอแค่แกล้มมวยให้ฉัน!" ผู้เป็นนายพูดขึ้นแล้วจ้องมองชายหนุ่ม

"...." เขานิ่งไม่พูดอะไร ถ้าเขายอมล้มมวย นั่นก็หมายถึงว่าเขาจะได้เงินเพิ่มขึ้นอีกเป็นสองเท่าหรือมากกว่านั้น

"ล้มมวยซะ!"

"ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะ..."

เพล้ง!! เสียงสมารท์โฟนที่ถูกเขวี้ยงใส่ฝาพนังจนแตกละเอียดย่อยยัย ไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้อีกโดยฝีมือชายหนุ่ม อารมณ์ครุกครุ่นเดือดพล่านกำลังเกิดขึ้นเมื่อเขาติดต่อหญิงสาวไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวาน

"เธอคิดว่าจะทิ้งฉันไปได้ง่ายๆ หรือไงวะ ฉันไม่ยอมให้มันมีวันนั้นหรอก!" เขาขบกรามกำมือแน่นเมื่อแค่คิดว่าเธอกำลังจะทิ้งเขาไปแบบที่เคยพูดไว้