คำขอโทษ

"อ้อย อ้อย อีอ้อยยยย!!"

เพี๊ยะ!! แรงบางอย่างกระทบลงมาที่หน้าฉันก่อนที่ฉันจะค่อย ๆ ตื่นลืมตาขึ้นมาเห็นอีซอสกับฝ้ายยืนมุงฉันอยู่

"กูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" ฉันเสียงแหบแห้งถามพวกมัน เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่บ้านเป็นที่เรียบร้อย ภาพทรงจำสุดท้ายคือฉันอยู่ในห้องน้ำของผับ

"นี่มึงจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?" ซอสถามขึ้นพลางจ้องหน้าฉัน

ฉันนึกย้อนกลับไปเหตุการณ์เมื่อคืน แต่แล้วภาพนั้น ก็ค่อย ๆ ย้อนเข้ามา ภาพที่ฉันกับอีตาหลอนนักมวยเถื่อนมีอะไรกันแบบถึงพริกถึงขิงในห้องน้ำในผับ ฉันขืนใจมัน ถึงแม้ว่ามันจะฟินก็เถอะ โอ้ มาย ก๊อดดด

"กรี๊ดดดดดด" ฉันร้องกรี๊ดออกมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อรู้สึกว่าตัวเองได้ทำเรื่องราวร้ายแรงลงไป โอ้! ไม่นะ ฉันข่มขืนผู้ชาย กรี๊ดดด

"ใครวางยากูบอกมาเดี๋ยวนี้?" ฉันจ้องหน้าพวกมันอย่างคาดโทษ เพราะฉันรู้ว่าอีสองคนนี้ต้องรู้เห็นเป็นใจเรื่องนี้อย่างแน่นอน

"กะ...กูเอง" ฝ้ายยอมรับเสียงอ่อน ให้ตายเถอะ พวกมันคิดจะทำอะไรกัน

"มึงอย่าโกรธพวกกูเลยนะ พวกกูก็แค่อยากให้มึงหายเศร้าเรื่องพี่เคลิ้ม" ซอสตอบกลับมา

อยากให้ฉันหายเศร้าก็เลยวางยาให้ฉันไปข่มขืนผู้ชายเนี่ยนะ แล้วข่มขืนใครไม่ข่มขืน ไปข่มขืนไอ้เลิฟนักมวยเถื่อน มันไม่กระโดดเตะเสยปลายคางฉันก็ดีแค่นี้ไหน คิดแล้วกลุ้ม ขอกรี๊ดอีกทีแล้วกัน กรี๊ดดดด

"มึงอย่าบอกนะ ว่ามึงกับไอ้เลิฟยังไม่เคยมีอะไรกันอ่ะ?" ฝ้ายมองหน้าฉันแบบงง ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของฉันมึงไม่ต้องงงเพราะกูก็งงเหมือนกัน

"ก็เออน่ะสิ" ฉันตอบกลับไป ให้ตายเถอะ พวกมันคิดว่าฉันกับเลิฟมีอะไรกันแล้วงั้นเหรอ

"พะ...พวกกูไม่รู้อ่ะ ก็เห็นมึงสองคนไปกินหมูกระทะด้วยกัน เลยคิดว่าจะไปกินกันต่อ" ซอสพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด

"กินกันบ้านป้ามึงน่ะสิ" ฉันถอนหายใจออกมาแล้วมองพวกมันตาขวาง อีพวกเพื่อนเวร

ฉันนั่งถอนหายใจออกมาพร้อมคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน คิดแล้วยังจุกท้องน้อยไม่หายก็ของมันเล่นซะฉันจุกไปหมด จะว่าไปไอ้หลอนนั่นมันจะมีเมียหรือเปล่า ถ้ามันมีครอบครัวแล้ว มีหวังฉันต้องตกนรกขุมที่ลึกที่สุดแน่ ๆ ผิดลูกผิดผัวเขาขนาดนี้ อีอ้อยรับไม่ได้ ท่านยมบาลได้โปรดอย่าลงโทษดิฉันเลยนะคะ สาธุ

"มันฝากบัตรอันนี้ไว้ให้มึงด้วย" ซอสยื่นนามบัตรอะไรบางอย่างให้ฉัน

"ค่ายมวยไทสิทธางั้นเหรอ?" ฉันพึมพำนั่งอ่านนามบัตรที่ซอสให้มา มันคืออะไร

"ไอ้เลิฟบอกให้มึงไปหามันที่นี่ตอนสิบโมง" ฝ้ายพูดขึ้น ไปหาทำไม ไปเพื่ออะไร

"ไม่เอา กูไม่ไป" ฉันส่ายหน้ารัว ๆ จะให้ฉันไปหามันอีกทำไม ฉันไม่ไปหรอก ขืนไปแล้วมันไม่พอใจฆ่าฉันหมกใส่หีบฝังดินจะทำยังไงเล่า ตายฟรีน่ะสิย่ะ

พลั่ก!! ผวั๊ะ!! ตุบ!! ตุบ!! เสียงหมัดเสียงเข่าของผมที่กระทบกับกระสอบทรายแบบหนัก ๆ มันดังไปทั่วบริเวณในขณะที่กำลังฝึกซ้อมอย่างหนักอยู่ที่ค่ายมวย

"หมัดซ้าย ขวา ขวา ซ้าย เข่าขวา ซ้าย ซ้าย" พลั่ก!! ตุบ!! ตุบ!! เสียงของพี่เลี้ยงดังขึ้นขณะทำการฝึกเป็นเป้าล่อเพื่อทดสอบสายตาของผม ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่พลาดเลยสักเป้า

พลั่ก!! ผวั๊ะ!! ตุบ!! ตุบ!! ผมชกหนัก ๆ ไปที่เป้าของพี่เลี้ยงแบบหนัก ๆ แรงมีแค่ไหนผมซัดไม่ยั้งมือ

"พอแค่นี้ก่อน วันนี้แกดูอารมณ์ไม่ดีเลยนะ" พี่เลี้ยงพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าและอารมณ์ของผมขณะฝึกซ้อม

"ขืนซ้อมต่อ มีหวังกระดูกฉันหักแน่นอน" พี่เลี้ยงพูดออกมาพร้อมจ้องหน้าผม ใช่ ตอนนี้ผมโคตรอารมณ์เสีย วันนี้เป็นห่าเหวอะไรไม่รู้

"...." ผมถอดนวมแล้วเขวี้ยงลงพื้นแบบไม่สบอารมณ์มากนัก

"เป็นอะไรวันนี้แกดูร้อนรนแปลก ๆ" พี่เลี้ยงยังคงถามต่อ

"ตอนนี้กี่โมงแล้ว?" ผมถามออกไป

"บ่ายสองแล้ว"

"ยัยบ้าเอ้ย!" ผมร้องขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อยังไม่เห็นแม้แต่เงาของยัยขี้เมา ผมนัดเธอสิบโมงแต่นี่มันบ่ายสองแล้วทำไมเธอยังไม่โผล่มาอีก

"แกนัดใครไว้?"

"พี่จะไปไหนก็ไป" ผมโบกมือไล่พี่เลี้ยงด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด ก่อนที่พี่เลี้ยงจะมองหน้าผมแล้วเดินออกไป

"อืออ ปะ...ปล่อยใส่ปากฉันมาเลยเลิฟ อืม"

"ฉันอยากให้นายเข้ามาในตัวฉัน"

"อ่ะ อ่า ละ...เลิฟ ของนายมันแน่นไปหมดแล้ว ฉันเสียว อื้ออ"

"อืออ ปะ...ปล่อยใส่ปากฉันมาเลยเลิฟ อืม"

"ฉันอยากให้นายเข้ามาในตัวฉัน"

"อ่ะ อ่า ละ...เลิฟ ของนายมันแน่นไปหมดแล้ว ฉันเสียว อื้ออ"

"อ่า ยัยบ้าเอ้ย!" ผมร้องตะโกนขึ้นอีกครั้งเมื่อจู่ ๆ ภาพจำของผมกับเธอมันลอยวนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา ผมลืมมันไม่ได้ ท่วงท่าลีลาของยัยนั่น ทำจิตใจผมปั่นป่วน ทำไมผมต้องคิดแต่เรื่องแบบนี้ด้วยวะ

พลั่ก!! ผวั๊ะ!! ตุบ!! ตุบ!!

พลั่ก!! ผวั๊ะ!! ตุบ!! ตุบ!!

ผมลุกขึ้นซ้อมมวยต่อเพื่อให้สมองของผมมันไม่ต้องคิดเรื่องพวกนั้น

ตึกตัก! ตึกตัก! เสียงฝีเท้าของฉันดังขึ้นในขณะที่ฉันก้าวขาเข้ามาในค่ายมวยแห่งนี้ สุดท้ายหรือท้ายสุด ฉันก็ทนไม่ไหวต้องมาเคลียร์มาคุยกับเลิฟให้รู้เรื่อง ฉันน่ะเผลอไปทำไม่ดีกับเขาไว้

"เฮ้! ฮิ้วววว วี๊ดดดวิ๊ววว" เสียงเชียร์โห่ร้องกึกก้องของผู้คนดังไปทั่วบริเวณ ทันทีที่ฉันเดินเข้ามา เหมือนว่าตอนนี้เขากำลังท้าประลองอะไรกันหรือเปล่า ฉันก็ไม่แน่ใจ

"มาหาใครครับคนสวย?" ผู้ชายคนนึงเดินมาถามฉันที่เงอะงะมองซ้ายมองขวา ก็ค่ายมวยที่นี่มันใหญ่มาก คนก็เยอะมากด้วย

"เอ่อ...มาหาเลิฟน่ะค่ะ"

"เลิฟ?" เขามองหน้าฉันแบบงง ๆ ก็เลิฟนัดให้ฉันมาหาที่นี่ ถึงฉันจะมาเลทไปหลายชั่วโมงก็เถอะ

"รังสิมันต์น่ะค่ะ" ฉันพูดออกไปเมื่อเขาทำท่าจะไม่รู้จักคนชื่อเลิฟ

"อ่อ รังสิมันต์ขึ้นซ้อมชกอยู่ทางด้านนั้น" เขาชี้ไปที่เวที ที่กำลังมีการประลองอะไรสักอย่าง

ฉันก้าวขาเดินตรงไปยังสังเวียนตามที่เขาบอก ในสถานที่แห่งนี้มีแต่ผู้ชายเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันก็ไม่มั่นใจว่าฉันควรที่จะเดินเข้าไปหาเขามั้ย แต่ฉันมาถึงที่นี่แล้ว ฉันก็อยากคุยให้มันจบ ๆ ไป จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย

หมับ! ข้อมือของฉันถูกคว้าไว้โดยผู้ชายคนนึงในขณะที่ฉันกำลังเดินไปหาเลิฟที่อยู่บนสังเวียนอีกไม่ไกล ฉันสะบัดแขนออกจากผู้ชายคนนั้น ฉันไม่รู้จักเขา

"มาหาใครเหรอน้องสาว?" เขาถามฉันพลางสำรวจการแต่งตัวฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ฉันใส่กางเกงยีนขาสั้นกับเสื้อยืดรัดรูปธรรมดา สายตาท่าทางของเขาดูไม่ปลอดภัยเอาซะเลย

"เลิฟ" ฉันไม่สนใจที่เขาคนนั้นถาม แต่เลือกที่จะตะโกนเรียกเลิฟที่อยู่บนสังเวียนแทน ซึ่งแน่นอนว่าเขาได้ยิน เพราะเขาหันมาทางฉัน พอผู้ชายคนนั้นเห็นว่าฉันรู้จักกับเลิฟ เขาก็รีบเดินออกไปทันที

ผั๊วะ! เสียงหมัดของฝั่งตรงข้ามกระทบที่ใบหน้าของเลิฟอย่างแรงเมื่อเขาหันมาทางฉันแค่เพียงแว๊บเดียว ก่อนที่เขาจะกระโดดลงเวทีแล้วเดินมาฉันอย่างเร่งรีบ ซึ่งแน่นอนว่าผู้ชายแถวนั้นต่างพากันหันมามองฉันกับเลิฟเป็นตาเดียว ก็แน่ละ จู่ ๆ เขาก็กระโดดลงเวทีมาหาฉันเป็นใครจะไม่งงบ้าง

"มองเหี้ยอะไรกัน!?" เลิฟตะโกนถามขึ้นก่อนที่คนพวกนั้นจะพากันหันหน้าหนีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาเดินนำฉันให้ออกจากตรงนั้น ก่อนที่ฉันจะเดินตามเขาออกมาตรงที่เงียบ ๆ คือด้านหลังของค่ายมวย

"ไอ้นั่นมันได้ทำอะไรเธอหรือเปล่า?" เลิฟหันมาถามฉันก่อนที่มองซ้ายมองขวาเพื่อหาใครสักคน ถ้าให้ฉันเดาคงมองหาผู้ชายคนเมื่อกี้หรือเปล่า

"ไม่ได้ทำอะไร" ฉันตอบเขาไป

"ทีหลังถ้าจะมาที่นี่ เธอต้องโทรมาหาฉันก่อนเข้าใจมั้ย?"

"แต่ฉันไม่มีเบอร์นาย" ฉันตอบออกไป จะให้ติดต่อยังไง เบอร์อะไรก็ไม่มี ถ้าไม่อย่างนั้นฉันก็คงไม่หอบลากสังขารมาถึงที่นี่หรอก

"...." เขาเงียบยืนมองหน้าฉันอยู่แบบนั้น

"ฉันมีเรื่องอยากคุยกับนาย" ฉันมองหน้าเขาแล้วพูดออกไป

"อืม" เขาพยักหน้ารับรู้แล้วจ้องหน้าฉันต่อ

"เรื่องเมื่อคืนฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" ฉันเปิดประเด็นพูดออกไปด้วยความรู้สึกผิดจริง ๆ ก็อีพวกเพื่อนเวรมันวางยาแกล้งฉัน ไม่งั้นฉันก็คงไม่ต้องมาข่มขืนอีตานี่หรอก

"...." เขาเงียบไม่ตอบอะไรกลับมาเหมือนเคย

"นายลืม ๆ มันไปเถอะนะ ฉันขอโทษอีกครั้ง" ฉันก้มหัวสำนึกผิดให้เขา จะให้ทำไงได้นอกจากขอโทษ มันไม่มีวิธีอื่นแล้วไงที่จะดีกว่านี้ แล้วฉันก็คิดว่าผู้ชายดิบ ๆ อย่างเขาคงจะไม่ซีเรียสอะไรกับเรื่องนี้หรอก

"...."

"ฉันอยากมาพูดแค่นี้แหละ ฉันขอตัวก่อนนะ ถ้ามีโอกาส เราคงอาจจะได้เจอกันอีก" ฉันยิ้มให้เขาก่อนที่จะเดินหันหลังออกมาจากตรงนั้น

"แต่เธอเป็นคนแรกของฉันนะลีฟ" เสียงของเขาดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังก้าวขาเดินออกมา ห๊ะ! อีตาหลอนมันพูดว่าอะไรนะ เหมือนฉันจะได้ยินไม่ถนัด ฉันเลยรีบหันขวับกลับไปทันที

เขาคว้าข้อมือฉันเอาไว้พร้อมมองหน้าฉันอยู่แบบนั้น บ้าจริง! นี่เขากล้าจับ กล้าสัมผัสตัวฉันแล้วเหรอ ขนาดมีอะไรกันเขายังแทบไม่แตะต้องตัวฉันเลยด้วยซ้ำ ก่อนที่เขาจะพูดประโยคอะไรบางอย่างออกมาที่ทำให้ฉันต้องหยุดนิ่งชะงักไปในทันที

"เธอเป็นคนแรกของฉัน"