EP8 ยาสลบ

แพรไหมก้าวเดินไปยังห้องน้ำตามป้ายบอกทาง ฉันรู้สึกโลกหมุนขณะที่ก้าวเดินไป เธอเดินไปยังหน้าห้องน้ำเห็นเงาอะไรสักอย่าง แต่เธอไม่ได้สนใจมัน เพราะตอนนี้เธออยากถ่ายเบามากๆ เธอก้าวเดินเข้าห้องน้ำในทันที พอเธอปัสสาวะเสร็จสิ้น เธอก็ก้าวเดินออกมา เธอเห็นผู้ชายผิวแทนเหมือนเป็นคนไทยเช่นเธอ แต่เธอจำไม่ได้ว่าเป็นใคร

“ว่าไงจ๊ะน้องสาว ให้พี่ช่วยอะไรไหมจ๊ะ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระเส่า ขณะที่เขาก้าวเดินมาใกล้เธอ

“ถอยไปฉันจะออก” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน และผลักเขาให้ถอยห่าง

“ไม่ให้ไปมีอะไรไหม” เขาเอ่ยบอกเธอเช่นนี้ เธอมองใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนว่าเขาก็คือ มงคล บุญมั่ง เขาเป็นหัวหน้าตลาดต่างประเทศ ว่าแต่เขามาได้อย่างไงกัน

“ฉันจะบอกท่านรองให้ไล่นายออก” เธอเอาเสือมาแอบอ้างให้เขารู้สึกกลัว

“กล้าเหรอนางตัวดี เธอมันแค่เลขาหน้าห้อง ฉันเป็นถึงหัวหน้า” มงคลเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน และตบหน้าเธออย่างจังจนเลือดกบปาก อีกทั้งเธอก็ทรุดลงกับพื้นห้องน้ำ

“ใครก็ได้ช่วยด้วย ท่านรองช่วยด้วย” เธอร้องตะโกนออกไปทันที ด้วยความหวาดกลัว

“แหกปากให้ตาย ก็ไม่มีใครได้ยินมึงหรอก” มงคลเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน และคุกเข่าอย่างรวดเร็วจับมือเธอไว้ทั้งสองข้าง เธอไม่สามารถต้านแรงได้เลย

“อย่านะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน มงคลนำเอาผ้ามาปิดปากผ้าผืนนี้ทำให้เธอรู้สึกมึนงง

ก่อนที่เธอจะหลับตาลงด้วยการเมายาสลบ เธอกลับเห็นใครรางๆ วิ่งเข้ามาในห้องน้ำ ดวงตาทั้งสองข้างของเธอก็ปิดลงทันที เหมือนภาพตัด

“แพรไหม แพรไหม”

เธอได้ยินเสียงของผู้ชายมันคุ้นๆ แต่เธอกลับนึกไม่ออกว่าเป็นเสียงของใคร อีกทั้งน้ำเสียงที่เรียกเธอมันช่างแผ่วเบา เธอรู้สึกว่าเหมือนตัวเองตายไปแล้ว

ฉันตายไปแล้วใช่ไหม

“แพร แพรไหม ลูกรัก ตื่นขึ้นมาสิลูก แพรไหม”

เธอได้ยินเสียงของกานดาแม่ของเธอที่ดังใกล้ๆ ริมหูดังก้องในโสตประสาท เธอลืมตาขึ้นช้าๆ เธอเห็นว่าแม่และพ่อเธอยืนข้างเตียงทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ แต่ที่แปลกใจยิ่งกว่ามือเรียวมีเข็มฝังเอาไว้ และสายน้ำเกลือห้อยอยู่บนเสาแขวนน้ำเกลือ เธอทอดสายตามองห้องสีขาว ทำให้เธอรู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล

“ผมไปตามหมอมานะ” นิพนธ์พ่อเธอเอ่ยบอกแล้วเดินออกไปทันที

“แม่ค่ะหนูมาอยู่มาที่นี่ได้อย่างไง” แพรไหมเอ่ยถามแม่ของเธอด้วยความสงสัย

“คุณเสือ เจ้านายของหนู เขาพาหนูมาโรงพยาบาล เขาให้คนไปรับแม่ที่บ้านแล้วนั่งเครื่องบินมากับพ่อที่นี่ คุณเสือยังบอกแม่อีกว่า หนูไม่ค่อยสบายแล้วลื่นล้มในห้องน้ำจึงฟกช้ำตามตัว ระวังตัวบ้างนะลูก หนูโตแล้วนะ” กานดาเอ่ยบอกแพรไหมเช่นนี้ แพรไหมกลับรู้สึกโล่งใจ นึกว่าเสือพูดความจริงมีหวังเธอไม่ได้ทำงานต่อแน่ และพ่อเธอต้องโทษเขาเป็นต้นเหตุ พ่อเธอดุยิ่งกว่าเสือเขาเคยเป็นทหาร ตอนนี้ก็รับราชการเป็นครูเช่นเดียวกับแม่ของเธอ

“สวัสดีครับ คุณแพรไหม เป็นอย่างไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า” หมอเอ่ยถามเธอเป็นภาษาอังกฤษ ขณะที่เขามายืนข้างเตียงของเธอ

“สวัสดีค่ะ” แพรไหมเอ่ยบอกและยกมือไหว้ เช่นเดียวกับมารดาที่ยกมือไหว้หมอ

“ยังเจ็บตรงไหนบ้างครับ” หมอเอ่ยถามเธออีกครั้ง ฉันจับริมฝีปากตัวเองที่ยังรู้สึกเจ็บอยู่

“ยังเจ็บมุมปากค่ะ” แพรไหมเอ่ยบอกหมอด้วยความเป็นจริง

“เดี๋ยวก็หายครับ ใช่เวลาสักสองถึงสามอาทิตย์ หมอได้เติมเกลือแร่และวิตามินเข้าไปในน้ำเกลือ น้ำเกลือน่าจะหมดคืนนี้ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วครับ” หมอเอ่ยบอกเช่นนี้

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้

“พักผ่อนเยอะๆ นะครับ” หมอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และหมอและนางพยาบาลก็ก้าวเดินออกไป

“ต้องระวังด้วยนะ พ่อกับแม่อยู่ไกล” พ่อของเธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ทำงานให้ดีนะ เขาดูแลลูกถึงขนาดนี้” แม่ของเธอเอ่ยบอก

“ค่ะ” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้

“พรุ่งนี้มีประชุมใหญ่ที่โรงเรียน พ่อกับแม่เห็นว่าลูกปลอดภัยแล้ว พ่อกับแม่จะกลับเลย” พ่อของเธอเอ่ยบอก

“ค่ะ เดินทางปลอดภัยค่ะ” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“แม่รักลูกนะ” แม่ของเธอเอ่ยบอกและจูบกระหม่อมเธอเบาๆ แล้ว ไม่นานนักเสือก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับรุจหัวหน้าบอดี้การ์ดของเขา เสือยกมือไหว้พ่อของเธออย่างนอบน้อม ทำให้เธอรู้สึกสงสัยว่าเขาเป็นนายของเธอ ทำไมต้องยกมือไหว้พ่อของเธอด้วย

“ผมขอโทษที่ผมดูแลเธอไม่ดี ทำให้เธอต้องเกิดอุบัติเหตุระหว่างมาทำงานของผม” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เสียงสำนึกผิดออกมาจากใจ

“อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกคน ไม่ใช่ความผิดของคุณ” พ่อของเธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ต่อไปนี้ผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี และค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาลผมจะออกค่ารักษาทั้งหมด” เสือเอ่ยบอกเช่นนี้ ขณะที่เธอกำลังลุกขึ้น เขาเองก็ก้าวเดินมาหาเธอพร้อมเอาหมอนหนุนแผ่นหลังของเธอ

“ไม่ต้องทำตัวตามสบายนะ” เสือเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม การกระทำของเขาอยู่ในสายตาพ่อและแม่ของเธอ

“พ่อกลับก่อน ถึงกรุงเทพพ่อจะโทรมาบอกนะ” พ่อของเธอเอ่ยบอกเช่นนี้

“ค่ะ” แพรไหมเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และยกมือไหว้พ่อและแม่ของเธอ แล้วเขาทั้งสองก็ก้าวเดินออกไปทันที เมื่อประตูปิดลงเธอจึงหันมาเสือที่กำลังเอาหลอดใส่แก้วน้ำเปล่า และส่งให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องรินน้ำให้แพรก็ได้ค่ะ” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้ เธอยังยิ้มไม่ได้ เพราะริมฝีปากเธอฟกช้ำจากการโดนตบ

“ไม่เป็นอะไร ผมเต็มใจ” เสือเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เขาส่งแก้วน้ำให้เธอ เธอดูดน้ำจากหลอดด้วยความเจ็บที่มุมปาก เธอจึงดูดแค่คำเดียว

“ท่านรองช่วยแพรใช่ไหม และคนที่ทำร้ายแพรคือมงคลใช่ไหม” แพรไหมเอ่ยถามเขา

“มงคลจะขืนใจคุณ แล้วคุณก็สลบไป ผมต่อสู้กับมงคลจนเขาสลบไป และให้ตรวจจัดการต่อ ตอนนี้ผมไล่มันออกจากบริษัท ข้อหาทำร้ายร่างกาย ผมสั่งอายัดบัตรธนาคารในเครือของผม และให้เจ้าหน้าที่ถอนวีซ่าของเขา” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ขอบคุณค่ะ ที่ท่านรองไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อและแม่ของหวาน ถ้าท่านรองบอกพวกท่านทั้งสองจะทำให้ห่วง และขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“ครับ” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมันทำให้เธออุ่นใจยิ่งขึ้น

...................................................

มาแล้วน๊า สนุกไหมคะ

อย่าลืมคอมเม้นท์ และกดหัวใจ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน๊า