ฉันเลิกกินแล้ว(12)

พอทำแซนวิชเสร็จฉันก็รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว.แล้วลงมาเอาแซนวิชที่ทำไว้พร้อมกับผลไม้กระป๋องที่แช่เย็นมาที่รถแล้วขับมายังบริษัทด้วยหัวใจที่พองโต

ฉันเดินยิ้มร่าเข้ามาในบริษัท อย่างอารมณ์ดี มือถือกล่องใส่แซนวิชที่ตั้งใจทำให้กับพี่เหนือมาด้วย

"รอด้วยค่ะ"เสียงหวานดังขึ้นขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดฉันจึงรีบกดเปิดค้างไว้ ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าบางเดินเข้ามา

"คุณเลขาฟ้านั้นเอง นึกว่าใคร มอนิ่งค่ะ"ฉันเอ่ยทักทายเธอแล้วยิ้มหวาน แต่ต้องสะดุดตาเมื่อพอว่ามุมปากเธอมีรอยซ้ำ ๆ แล้วที่คอยังมีผ้าพันอยู่

"สวัสดีค่ะคุณจาร์"เธอเอ่ยแล้วรีบก้มหน้าลงเมื่อเห็นฉันกำลังจ้องเธออยู่

"เอ่อ ปากคุณไปโดนอะไรมาคะ"

"มะ ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"

"แต่ว่า...."

"คุณจาร์ห่อข้าวมาทานด้วยเหรอคะ"ฉันยังพูดไม่จบคุณเลขาฟ้าก็พูดแทรกขึ้นแล้วจ้องมาที่กล่องแซนวิชที่ฉันทำมาให้พี่เหนือ

"อ๋อ ไม่ใช่ข้าวหรอกค่ะ เป็นแซนวิชน่ะค่ะจาร์ทำมาให้บอส"ฉันยิ้มหวานแล้วยกกล่องแซนวิชขึ้นมาชื่นชมกับความตั้งใจของตัวเอง.

"ดีจัง.. ท่านประธานชอบทานแซนวิชคุณจาร์ช่างรู้ใจจริง ๆ"

"จริงเหรอคะ"ฉันพูดด้วยความดีใจเพราะไม่คิดมาก่อนเลยว่าพี่เหนือจะชอบกินแซนวิช

"ใช่ค่ะ เลขาคนเก่าของท่านประธานมักจะทำแซนวิชมาให้ทานทุกวัน..เห็นบอกว่าท่านชอบมาก"คุณเลขาฟ้าพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มบาง ๆ แต่สีหน้าเศร้า ๆ

"คุณฟ้าสนิทกับเลขาคนเก่าของบอสเหรอคะ"

"อืม เราเป็นเพื่อนกันน่ะค่ะ"คุณฟ้าตอบกลับแล้วเบือนหน้าไปลอบหายใจ

"แล้วทำไมเธอถีงลาออกล่ะคะ"ฉันเอ่ยถาม ทั้งที่ในใจก็พอจะรู้ว่าเพราะใคร

"เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะเธอแค่อยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านน่ะ"ฉันผงกหัวรับแต่ไม่ได้เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ ติ๊ด..ประตูลิฟต์เปิดฉันกับคุณเลขาฟ้าก็ออกมาพร้อมกัน

"แยกกันตรงนี้นะคะ"ฉันพูดแล้วคลี่ยิ้มให้

"ค่ะ"จากนั้นเราสองคนก็เดินแยกทางกันซึ่งห้องประธานบริษัทไปทางขวา ส่วนห้องคุณรองประธานไปทางซ้าย ซึ่งทั้งสองห้องอยู่ชั้นเดียวกัน

ฉันเดินมายังที่โต๊ะทำงานประจำตำแหน่งแล้วค่อย ๆ ว่ากล่องแซนวิชลงอย่างเบามือ ก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วเปิดแฟ้มเอกสาร สายตาจ้องไปที่กล่องแซนวิชแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มคนเดียว.ก่อนที่จะลงมือทำงาน ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักเดินเข้ามา ทำให้ฉันต้องแหงนหน้ามอง

"บอสมาแล้ว"ฉันพูดขึ้นแล้วคลี่ยิ้มดีใจ ลุกขึ้นจากเก้าอี้หยิบกล่องแซนวิชรีบเดินออกไปดักหน้าพี่เหนือ

"เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว"ฉันกางแขนขวางท่านประธานหนุ่มหล่อที่กำลังเดินจะผ่านโต๊ะทำงานฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง.เขาหยุดแล้วเบนหน้าไปทางอื่น

"วันนี้จาร์ทำแซนวิชมาให้บอสค่ะ"ฉันพูดแล้วยื่นกล่องแซนวิชพร้อมกับผลไม้กระป๋องโรงงานฉันให้กับท่านประธานหนุ่มหล่อ เขาหันกลับมาแล้วพ่นลมหายใจหนัก ๆ

"ฉันไม่ชอบกินแซนวิช"พี่เหนือตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบ

"แต่คุณเลขาฟ้าบอกว่าบอสชอบหนิคะ เลขาคนเก่าของบอสเคย...."

"ตอนนี้ฉันเลิกกินแล้ว"พี่เหนือแทรกพูดขึ้นแล้วก้าวขายาวเดินผ่านฉันเข้าห้องไป ส่วนฉันก็ยืนหน้าชาที่ได้ยินคำปฏิเสธของท่านประธานหนุ่มอย่างไร้เยื่อใย

"เฮ้อ"ฉันก้มมองกล่องแซนวิชแล้วพ่นหายใจออกมาก่อนที่จะเอามันไปวางไว้ที่เดิมแล้วนั่งทำงานต่อด้วยหัวใจอันแสนห่อเหี่ยว

ตึก ตึก ตึก ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานเสียงฝีเท้าหน้กก็ดังเข้ามา ฉันเงยหน้าขึ้นมองแล้วลอบหายใจเล็กน้อย

"สวัสดีครับคุณจาร์"

"สวัสดีค่ะคุณเดวิน"เป็นคุณรองประธานที่เดินเข้ามาแล้วหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานฉันเขาสอดมือไปในกระเป๋ากางเกงแล้วจ้องมาที่หน้าอกฉันด้วยสายตาโลมเลียพร้อมกับเอาลิ้นกระพุ้งที่แก้ม จริงสิ วันนี้ฉันสวมใส่เสื้อคอค่อนข้างลึก จึงรีบยกมือปิดหน้าอกตัวเอง

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"คุณรองประธานหนุ่มหล่อแสยะยิ้มแล้วตวัดสายตาไปที่กล่องแซนวิช เขาเอามือออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกล่องแซนวิชขึ้นมา

"ข้างในมีอะไรเหรอครับ"

"แซนวิชค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วจ้องมองไปที่กล่องแซนวิชแล้วลอบหายใจเบา ๆ ขณะที่ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังถือวิสาสะแกะมันออกมา

"ว้าวน่าทานจัง ผมขอทานสักชิ้นได้ไหมครับ"

"เชิญค่ะ"ฉันบอกอนุญาตคุณรองประธานไปทันที

"อืม อร่อยมากทำเองหรือเปล่าครับ"พอได้รับอนุญาตคุณรองประธานก็หยิบขึ้นมากัดกินทันทีแล้วพูดขึ้น

"ค่ะ จาร์ทำเอง"ฉันเอ่ยแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ ดีใจที่มีคนชมฝีมือฉันก็ไม่ได้แย่

"ผมขอสองชิ้นเลยนะครับ"

"คุณเดวินชอบก็เอาไปทั้งหมดเลยค่ะ แล้วก็ผลไม้กระป๋องนั้นด้วย เป็นของโรงงานที่บ้านจาร์เอง"

"ว้าว ขอบคุณครับ..งั้นมื้อกลางวันผมขอเลี้ยงข้าวชดเชยนะ"

"เอ่อ..."

"ไอ้...เอ่อท่านประธานไม่ชอบคุยงานตอนทานข้าว และอีกอย่างท่านประธานชอบทานข้าวคนเดียว..คุณไม่มีข้ออ้างปฏิเสธผมแล้ว"คุณเดวินพูดดักฉันหมด

"ก็ได้ค่ะ"ฉันรับปากไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ คุณรองประธานหนุ่มยกยิ้ม

"ตอนเที่ยงเจอกันครับ"พูดจบคุณรองประธานก็เดินถือกล่องแซนวิชเดินไป

พักเที่ยง...

ระหว่างที่ฉันกำลังเก็บของเสียงประตูก็เปิดออกมาทำให้ฉันต้องหันไปมองแล้วคลี่ยิ้มหวานให้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือสีหน้าที่เรียบนิ่ง ตึก ตึก ฉันต้องหันไปอีกฝั่ง ก็เจอกับคุณเดวินที่กำลังเดินมาแล้วกระตุกยิ้มให้ท่านประธาน

"ผมขอพาเลขาท่านประธานไปทานข้าวน่ะครับ"พูดจบคุณรองประธานก็ก้มหัวเล็กน้อยแล้วเอานิ้วเขี่ยคิ้วตัวเอง.

"ท่านประธานคงจะไม่ว่าอะไรนะครับ เพราะปกติท่านประธานก็ให้ผมกิน..เลขาท่านอยู่บ่อย ๆ"คำพูดของคุณรองประธานทำเอาหัวใจฉันสั่น ๆ หันไปมองหน้าพี่เหนือด้วยสายตาวิงวอนขอร้องอย่าให้ฉันไปกับเขาเลย เพราะรู้สึกกลัวเขาอย่างบอกไม่ถูก

"เชิญ อยากทำอะไรก็ทำแต่อย่าให้เดือดร้อนถึงบริษัท"เหมือนหัวใจจะขาดรอน ๆ เมื่อได้ยินคำตอบของท่านประธาน.

"หึ..คิดว่าจะหวง"คุณเดวินแค่นหัวเราะแล้วพูดน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"....."ท่านประธานไม่ได้พูดอะไร เขาเอามองล้วงกระเป๋าแล้วเดินหน้านิ่งไป คุณเดวินเอียงคอหันไปมองก่อนที่จะหันมาที่ฉัน

"เสร็จหรือยังครับ"

"คะ ค่ะ"ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามคุณรองประธานไปติด ๆ

มันจุกในอกจนพูดไม่ออก พอนึกถึงคำพูดที่ไร้เยื่อใยของพี่เหนือ แต่อีกใจก็เกิดท้วงขึ้นมา ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อยนี่เนาะ เขาจะมาหวง ห่วงฉันทำไม

"คิดอะไรอยู่ครับ"ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ ๆ มือหนาก็เอื้อมมาลูบที่ต้นขาจนกระโปรงถกขึ้นฉันขณะที่นั่งอยู่บนรถ

"ขอโทษครับ"ฉันขยับขาออกทันทีแล้วดึงชายกระโปรงลง ขณะที่ชายหนุ่มคนขับเอ่ยขึ้นแล้วยกยิ้มมุมปาก

"...."ฉันก้มหน้างุดใจเต้นตุ่บ ตุ่บ ด้วยความกลัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรกับฉันเกินเลย

"กลัว?"คุณเดวินเอียงหน้าลงมาเอ่ยถาม

"ปะ เปล่าค่ะ..."ฉันคลี่ยิ้มใจดีสู้เสื้อ

"...แต่คุณเดวินอย่าทำแบบนี้อีกนะคะจาร์ตกใจ"

"ครับ..ผมจะพยายามจะไม่ทำให้คุณตกใจอีก"คุณรองประธานหนุ่มหล่อกระตุกยกยิ้มแล้วหันจ้องไปที่ถนน ฉันหันมาจ้องหน้าเขาอึ้งในประโยคที่เขาพูดออกมา

หลังจากทานข้าวเสร็จซึ่งไม่มีอะไรมากคุณเดวินเอ่ยถามถึงโรงงานที่บ้าน แล้วยังบอกด้วยว่าผลไม้กระป๋องที่เขาได้กินอร่อยหอม หวานและก็สดสะอาด ฉันคลี่ยิ้มบาง ๆ อย่างถูกใจ

พอมาถึงที่บริษัทเราสองคนก็ต่างแยกย้ายไปทำงาน พอมาถึงที่โต๊ะทำงานแต่ด้วยความอยากรู้ว่าพี่เหนือกลับมาหรือยังจึงแง้มประตูดู ก็เห็นท่านประธานก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ ฉันยืนมองชายหนุ่มแล้วเผลอยิ้มออกมา ไม่ว่ามุมไหนเขาก็หล่อโดนใจฉันจริง ๆ ฉันยืนมองเขาด้วยความชื่นชมจนกระทั่งสายตาเขาก็หันมาสบตากับฉัน ทำเอาฉันสะดุ้งตกใจรีบปิดประตูแล้วเดินกลับมาทำงานของตัวเอง

พอถึงเวลาเลิกงาน แน่นอนฉันยังไม่กลับจนกว่าท่านประธานจะออกมา และเป็นชั่วโมงหลังเวลาเลิกงานพี่เหนือก็ออกมาด้วยสีหน้านิ่ง ฉันรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามเข้าไปห่าง ๆ แค่ได้มองแผ่นหลังเขาก็รู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมา ติ๊ด...ประตูลิฟต์พี่เหนือก็ก้าวขาเดินเข้าไปก่อน ในขณะที่ฉันยังยืนนิ่ง คิดว่าจะยังไม่เข้าไป รอให้เขาไปก่อน เพราะสีหน้าท่าทางเขาเหมือนไม่อยากเข้าใกล้ฉันสักเท่าไหร่ จึงไม่อยากให้เขารำคาญไปมากกว่า พอประตูลิฟต์ปิดลง.ฉันก็เดินมารอที่หน้าลิฟต์ ตึก ตึก ตึก ฉันหันหลังไปมองเจ้าของเสียงฝีเท้า

"อ้าว คุณจาร์เพิ่งกลับเหรอครับ"คุณเดวินเอาแขนที่โอบเอวคุณเลขาฟ้าออกแล้วสอดเข้าไปในกระเป๋าเดินตรงมาที่ฉัน

"ค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วหันไปมองคุณเลขาฟ้าที่เดินก้มหน้าตามมา

"รีบกลับหรือเปล่า.."ฉันหันมาที่คุณรองประธาน

"คะ?"

"ผมจะชวนคุณไปดื่มสักหน่อยน่ะ"

"เอ่อ...ฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะค่ะพอดีแม่มีธุระจะคุยด้วย"จริง ๆ แล้ว แม่ฉันไม่ได้จะคุยอะไรหรอก แต่แค่ฉันไม่อยากไปจึงเลือกที่จะโกหก

"อืม ไม่เป็นไรเอาไว้คราวหน้าก็ได้"ฉันคลี่ยิ้มเจื่อน ๆ เมื่อคุณรองประธานพูดจบ จากนั้นเราสามคนก็ลงลิฟต์มาที่ชั้นจอดรถ

"จาร์กลับก่อนนะคะ คุณเดวิน คุณฟ้า"

"ครับ/ค่ะ"พอสิ้นเสียงฉันก็เดินแยกมาที่รถ ระหว่างที่สตาร์ทรถสายตาจ้องมองไปที่ทั้งสอง เห็นคุณเดวินกระชากแขนคุณเลขาฟ้าไปที่รถตัวเอง แล้วเปิดประตูผลักเธอเข้าไป

"ทำไมต้องรุนแรงแบบนั้นด้วย"ฉันพึมพำกับตัวเอง.แล้วคุณรองประธานก็ปิดประตูรถเดินผิวปากมาเปิดประตูที่ฝั่งคนขับแล้วเข้าไปขับรถออกมา

พอมาถึงบ้านฉันก็ขึ้นห้อง หยิบโทรศัพท์โทรพี่เรอา

(ฮาโหล)เสียงหวานดังเข้ามาในสาย

"พี่เรอา จาร์เองนะคะ"

(อืม ว่าไงจาร์มีอะไรหรือเปล่า)พี่เรอาเอ่ยถามเข้ามาในสาย

"เอ่อ...จาร์อยากจะถามเรื่องที่เกี่ยวกับพี่เหนือน่ะค่ะ"ใช่ จุดประสงค์ที่ฉันโทรหาพี่เรอาเพราะเรื่องนี้

(อ๋อ..จะถามเรื่องอะไรล่ะ)

"มื้อเช้าส่วนใหญ่พี่เหนือชอบทานอะไรคะ"ฉันเอ่ยถามไปด้วยใบหน้าเห่อร้อน บอกตรง ๆ ว่าอายพี่เรอาเหมือนกัน

(พี่เหนือน่ะเหรอ...อืมเขาไม่ค่อยทานมื้อเช้าที่บ้านนะ..แต่บางครั้งคุณแม่มักจะทำแซนวิชไม่ก็เกี๊ยวซ่าใส้ผักให้ไปทานที่บริษัท)

"พี่เหนือเลิกทานแซนวิชแล้วนี่คะ"ฉันทักท้วงขึ้นทันที

(ไม่น่าจะเลิกทานนะ เพราะเมื่อสองวันก่อนคุณแม่ก็ทำแซนวิชให้พี่เหนือทานตอนเช้าอยู่เลย)พอพี่เรอาพูดแบบนี้ ฉันก็รู้สึกหัวใจสั่น ๆ

"อ๋อค่ะ มีอย่างอื่นที่พี่เหนือชอบอีกไหมคะ..."

(.....)พี่เรอาเงียบ.

"...คือจาร์จะทำไปให้พี่เหนือน่ะค่ะ"

(อ๋อ ก็มี.....)พี่เรอาก็บอกมาอย่างละเอียด ที่พี่เขารู้ก็เพราะพี่เรอาได้ช่วยคุณน้าเทียนทำอาหารทำให้คุณน้าเทียนพูดถึงการกินของลูก ๆ พอฉันวางสายกับพี่เรอา

"พรุ่งนี้ฉันจะทำเกี๊ยวซ่าใส้ผัก"ฉันพูดกับตัวเองแล้วฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง.

______________________