2

ชุดราตรีสั้นเนื้อผ้าดิสโก้ จั้มเอว ปาดไหล่ ผ่าแหวกหน้าขาพองาม มือข้างหนึ่งจัดแต่งสร้อยเพชรที่คอ ท่าทีนั้นบอกให้รู้ว่าเธอไม่ได้สนใจว่าคู่หมั้นจะชอบชุดของเธอหรือไม่

“ก็ไม่มีอะไร”

ดลลธีลุกขึ้นยืนก่อนหยิบมือถือมากดหาคนสนิท โมริสาเหลือบมองคนที่หล่อเพอร์เฟค

แม้จะหล่อเหลาแต่ชักจะเบื่อท่าทีเย็นชาเขาเข้าทุกวัน ถ้าไม่ติดว่าเซ็กซ์เยี่ยมและอยากได้เงินเพิ่มจากการได้เป็นคู่หมั้นเรย์ เธอก็อยากโบยบินออกจากกรงทองในบ้างครั้ง

“คิดอะไรอยู่ลงไปสิ คนขับรถมาแล้ว จะได้ไปต่อที่ซึ่งเธอต้องการ”

โมริสาสีหน้าสดชื่น ดีเสียจริงที่เรย์รู้ทันความคิด เธอจะไม่ยอมนั่งฟังเพื่อนทั้งสองพูดถึงความหลัง มันน่าเบื่อ โมริสาเดินไปเปิดประตู ดลลธีมองตามก่อนจะกดรับสายเพื่อนที่โทรเข้ามา

“ถึงแล้วเหรอจุล”

เสียงปลายสายบอกว่านั่งรอที่โรงแรม ย้ำว่าไม่ต้องรีบเพราะพนักงานที่นี่สวยน่ามองทั้งนั้น

“เที่ยวมาทั่วโลกอย่าบอกว่าจะมาสละโสดที่เมืองไทยนะ ไม่เคยเห็นออกอาการมาก่อน ”

“แปลกที่ไหนตอนรู้ว่านายหมั้นฉันยังช็อกแต่ตอนนี้ไม่แปลกใจเลย”

“ดูให้อิ่มตานะ เมื่อไปถึงเราจะคุยกันเรื่องที่ฉันรอมานาน จะมัวนั่งเหล่สาวไม่ได้”

“พาเมียมาจะสะดวกหรือ”

“คู่หมั้นเท่านั้นอย่าพูดมาก”

“ฟังดูเป็นผู้ชายที่ตามใจแฟนมาก ไม่อยากเชื่อนายจะทิ้งลายคาสโนว่า”

ดลลธีวางสาย ชินชากับประโยคนี้ ใครจะพูดอย่างไรไม่สนใจ ร่างสูงก้าวเดินอย่างมั่นคง วันนี้เขาเตรียมสมองให้ว่างไว้เพื่อบันทึกเรื่องราวของตระกูลเบสซอเนียน

ตระกูลซึ่งไม่เคยนับนายเรย์ เป็นญาติ ซ้ำฆ่าแม่เขา ทำให้ความแค้นฝังใจมาจนทุกวันนี้

แคลิฟอร์เนียหลายปีก่อน

ตระกูลเบสซอเนียนมีคฤหาสน์หลังใหญ่ในเมืองแซคราแมนโต เรย์เติบโตที่นั่น มีแม่คอยดูแลให้ความรักความอบอุ่น ประมุขของบ้านที่ไม่ค่อยเจอมากนักคือพ่อ มิสเตอร์จอห์นคือนักธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องจักร ฟาร์มม้า จอห์นเป็นผู้ชายที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งในแคลิฟอร์เนียร์ เขาไม่เคยได้ใกล้ชิด ได้รับความอบอุ่นจากชายที่ได้ชื่อว่าพ่ออย่างที่ใจหวัง เรย์ไม่เข้าใจเรื่องราวนี้นักเหตุใดท่านถึงทำตัวไกลห่างตน จนกระทั่งเริ่มจะเข้าเรียนไฮสคูล แม่บ้านซุบซิบว่าเขาคือลูกที่พ่อจำใจเลี้ยงดู ไม่เข้าใจมันนักก็ไปถามแม่ ใบหน้าสวยงาม แววตาอบอุ่นสีดำสนิททอดมองลูกชายและโอบกอด

“ห้ามคิดมากนะลูก เป็นธรรมดาเพราะเราไม่ใช่คนที่นี่ เขาเลยพูดกันไปเรื่อย ทุกวันนี้ลูกอยากได้อะไรก็ได้นี่น่า เสื้อผ้าของใช้ดีๆ มาจากพ่อนะ อย่าคิดฟุ้งซ่านจำไว้”

“แม่มาจากเมืองไทย”

เขาจำเรื่องนี้แม่น แม่พยักหน้า บอกว่าสักวันหนึ่งจะพาเขาไปเยี่ยมบ้านเกิดตายาย

“ทำไมมาร์คกับแม็กซ์ถึงไม่ชอบผมล่ะครับ”

ยังมีเรื่องที่คาใจ เขาอยากไขปัญหาทุกอย่างให้จบสิ้น ก่อนจะย้ายไปพักคอนโดเพราะใกล้มหาวิทยาลัย

“โตอีกหน่อยลูกจะเข้าใจแต่ห้ามคิดมากละ ขยันเรียนเข้าไว้ ปิดเทอมแม่จะไปรอที่บ้านพักใกล้ทะเลสาบทาโฮ (lake tahoe)เหมือนทุกปีนะจ๊ะ

ที่นั่นคือสุดยอดสำหรับนักผจญภัยวัยอยากเรียนรู้ เขาเลิกซักแม่ อยากบอกแม่ว่าตอนนี้เขาอายุสิบหก ไม่ใช่เจ็ดขวบแต่ก็เลือกจะเงียบเพียงแต่กอดร่างบางแน่น วาดฝันปิดเทอมใหญ่จะกลับมาเที่ยวเล่นกับเด็กสาวผมดำ ตาโต ลูกสาวแม่บ้านที่ดูแลแม่ และคนสำคัญที่สุดคือแม่…

“รักแม่นะครับ ผมจะตั้งใจเรียนและรีบกลับมา ฝากสวัสดีพ่อด้วยนะครับ”

แม่พยักหน้า หอมแก้มแดงเพราะอากาศหนาวเป็นเหตุ แม้รู้สึกเขินอายที่คนในบ้านหันมอง แต่นั่นเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยเบื่อและหอมแก้มแม่กลับไปเช่นกัน

เขารักแม่มาก ผู้หญิงอ่อนหวานคนนี้คือทุกอย่าง คือลมหายใจ เขาไม่เคยคิดว่าจะอยู่บนโลกนี้ได้หากต้องขาดแม่

“คุณเรย์ครับถึงโรงแรมแล้ว”

สายฟ้าบอดีการ์ดร่างใหญ่เปิดประตูให้เจ้านาย เรย์พยักหน้าให้คนขับรถรูปหล่อลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่น

“อือ”

“นายไปหาอะไรกินก่อนได้เลย รู้ว่าไม่อยากร่วมโต๊ะกับฉัน”

สายฟ้าอยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำ มีสูทสีดำสวมทับ ช่างเหมาะเจาะกับยีนส์สีดำ เขาพยักหน้าก้มมองนาฬิกาข้อมือ

“อยู่ที่นี่สองชั่วโมงจากนั้นจะเดินทางไปเกาะเมฆานะครับ”

“ไม่ต้องย้ำฉันจำได้น่า”

เรย์หยิบแว่นกันแดดปรับแสงสีฟ้ามาสวม ก้าวลงจากรถคันหรู เขาไม่ได้มองว่าโมริสาเดินช้าหรือเร็ว เพียงต้องการไปหาเพื่อนให้เร็วที่สุด

“เดินแต่ละครั้งอย่างกะวิ่ง” โมริสาบ่นกระปอดกระแปดแต่ยังคงเดินตามให้เร็วที่สุด