บทที่6.

“หนูบัว นี่มันไม่ใช่แค่ห้องพักธรรมดาแล้วนะนี่ นี่คือบ้านพักที่สวยที่สุด อลังการที่สุด โอแม่เจ้า นี่นังตองฝันกลางวันรึเปล่านี่”

ภาพบ้านพักหลังงามที่ตั้งอยู่บนเนินเขาหันหน้าเข้าหาชายหาดแสนสวยนั้นงดงามราวกับภาพที่เคยเห็นในหนังสือท่องเที่ยว และชายหาดขาวสะอาดตา มองเห็นภาพทิวทัศน์ของชายหาดอันลือชื่อ โคปา คาบาน่า อย่างชัดเจน และมองเห็นยอดเขา ซูการ์โลฟ ที่เด่นตระหง่านอยู่ปลายแหลมปากอ่าว กวานาบารา อันงดงามและลือชื่อ บ้านพักหลังงามนี้ยังมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันทันสมัย อีกทั้งการตกแต่งยังสวยงามราวภาพฝัน เครื่องเรือนเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นนั้นล้วนแล้วแต่บ่งบอกราคาอันแพงลิบที่แม้ว่าเธอจะทำงานทั้งปี ก็ยังไม่มีปัญญาจะหาซื้อมันมาได้

“นี่ตองหยุดวิ่งไปรอบๆ แบบนี้ได้แล้ว” บัวบุษราเอ่ยยิ้มๆ ขณะจัดของใส่ตู้เสื้อผ้า แต่คนที่เคยว่าเธอทำตัวเหมือนเด็กๆ อยู่หน้าสนามบิน ตอนนี้ยิ่งกว่าเธอเสียอีก เพราะตวิษาเล่นวิ่งไปรอบๆ บ้านพัก และเปิดเข้าดูห้องพักทั้งสามห้อง และบริเวณบ้านพักที่ตกแต่งอย่างงดงามลงตัวด้วยความตื่นเต้น

คราแรกที่คนขับรถพาเธอมาที่นี่บัวบุษราและตวิษาค่อนข้างแปลกใจที่ได้มาพักที่บ้านพักแทนที่จะเป็นห้องพักในโรงแรมของ มาเวลส์ แกรนด์ แต่ เปาโล คนขับรถซึ่งเขาแนะนำตัวกับเธอทั้งสองบอกว่าห้องพักในโรงแรมเต็มทุกห้องเพราะทางบริษัทเครื่องดื่มยี่ห้อดังเจ้าของรางวัลแจ้งชื่อของเธอเข้าพักล่าช้าเพราะเปลี่ยนผู้ร่วมเดินทางนั้น ทำให้ต้องได้มาพักที่นี่แทนเพื่อเป็นการทดแทนและเป็นการแสดงความรับผิดชอบของเจ้าของรางวัลซึ่งทำงานผิดพลาดและล่าช้าในการจัดสรรห้องพัก และที่นี่ยังเป็นบ้านพักส่วนตัวของผู้บริหารสูงสุดของ มาเวลส์ แกรนด์อีกด้วย

“ขออนุญาตครับคุณผู้หญิง” เสียงแหบห้าวของเปาโลดังขึ้น ทำให้สาวน้อยทั้งสองที่กำลังเพลิดเพลินกับทิวทัศน์อันงดงามของชายหาดเบื้องหน้านั้น หันกลับมามองยังชายร่างยักษ์ที่ทำหน้าที่ขับรถพาพวกเธอมาที่นี่ และต้องแปลกใจเมื่อเห็นมีหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นพนักงานอะไรสักอย่างของ มาเวลส์แกรนด์เพราะชุดที่เธอสวมใส่นั้นสีและเครื่องหมายบนอกเสื้อนั้นเหมือนกับชุดที่เปาโลสวมใส่

“นี่คือ มาเชล จะมาดูแลพวกคุณตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ครับ” เปาโลรายงาน ยิ่งทำให้ทั้งสองสาวแปลกใจมากยิ่งขึ้น

“เอ่อความจริงเราดูแลตัวเองได้นะคะเปาโล ถ้าหากขาดเหลืออะไรเดี๋ยวเราติดต่อไปก็ได้ แต่ที่เห็นๆ ตอนนี้ที่นี่มีครอบทุกอย่าง ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ” บัวบุษราบอกอย่างเกรงใจเมื่อเห็นว่าเธอและเพื่อนรักดูจะได้รับการดูแลดีเกินไป เมื่อเห็นว่ามีพนักงานอีกสองคนนำข้าวของต่างๆ เข้ามาในบ้าน ทั้งอาหาร เสื้อผ้า และของใช้ราวกับวาพวกเธอจะมาอยู่ที่นี่เป็นปีๆ อย่างไรอย่างนั้น และที่สำคัญข้าวของพวกนั้นดูก็รู้ว่าราคามันแพงเพียงใด

“มิได้ครับ นายท่านสั่งไว้” เขาพูดแค่นั้นและเดินจากไปพร้อมกับพนักงานอีกสองคนที่มาด้วย ทิ้งไว้แค่หญิงสาวเลือดแซมบ้าในชุดฟอร์มพนักงานแสนสวย ซึ่งกำลังมองมาที่เธอทั้งสองด้วยแววตาชื่นชม

“มาเชล ยินดีรับใช้คุณผู้หญิงค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะอาหารพร้อมแล้ว เชิญคุณผู้หญิงรับประทานอาหารเลยนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ คุณผู้หญิงทั้งสองจะได้พักผ่อน” มาเชลผายมือไปที่โต๊ะอาหารซึ่งมีอาหารจัดเรียงไว้อย่างสวยงามและกลิ่นหอมของอาหารก็ทำให้ทั้งสองสาวลืมความงุนงงสงสัยในใจไปชั่วขณะ ก่อนจะพากันไปนั่งรับประทานอาหารเงียบๆ และหลังจากนั้นก็พากันอาบน้ำอย่างเพลิดเพลินแสนสบายในห้องน้ำหรูที่ติดกระจกใสซึ่งสามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกได้ราวกับว่ากำลังอาบน้ำอยู่ท่ามกลางสายลมแสงแดด ในสวนสวยและหาดทรายงาม และมันก็ทำให้สองสาวลืมในข้อกังขาในใจ และไม่รู้ตัวว่ากำลังอยู่ในกรงทองของใครบางคน

“ทุกอย่างเรียบร้อยครับท่าน” เมื่อรายงานเสร็จเรียบร้อย ร่างยักษ์ใหญ่ก็ถอยกลับออกไปอย่างรู้หน้าที่

“ในที่สุด เธอก็บินมาหาฉัน แม่ผีเสื้อแสนสวย..” ชายหนุ่มพึมพำกับสายลมทะเลที่พัดปะทะใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาชนิดที่หนึ่งไม่มีสอง

“ไฮ.. ว่าไงไอ้เสือ นายจะให้ฉันช่วยอะไรถึงได้ตามฉันมานี่ ฉันกำลังคั่วกับนางแบบสุดฮอตอยู่เลยนะ” เสียงของชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงโปร่งแต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงงดงามซึ่งเปิดเผยท้าทายแสงตะวันยามบ่ายของริโอ เพราะ ซานโดร อัลเกรเซียส นั้นสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วเพียงตัวเดียว และตอนนี้ร่างสูงแข็งแรงนั้นก็ฉ่ำพราวด้วยหยดน้ำเพราะเพิ่งขึ้นจากสระว่ายน้ำเมื่อสักครู่

“ก็แค่อยากให้ช่วยกันผู้หญิงคนหนึ่งให้ออกห่างผู้หญิงของฉันแค่นั้น” มาร์คัสบอกน้ำเสียงเรื่อยๆ ดวงตาคมมองไปยังท้องทะเลสีครามเบื้องหน้าด้วยท่าทางสบายๆ ร่างสูงอิงราวระเบียงของดาดฟ้าเรือยอร์ซลำหรูที่ลอยลำอยู่กลางทะเล

“งานแค่นี้เหรอ แค่กันผู้หญิงคนหนึ่งออกจากผู้หญิงของนายนี่นะ งานแค่นี้เองมันต้องถึงมือฉันเลยหรือ” ซานโดรถามเสียงสูงหันมามองเพื่อนรักอย่างไม่อยากจะเชื่อว่างานสำคัญที่กล่าวถึงนั้นคือช่วยกันผู้หญิงอีกคนออกจากผู้หญิงคนใหม่ของเพื่อนรัก ซึ่งเขาไม่เห็นว่ามันจะยากเย็นอะไร คนอย่างมาร์คัสมีวิธีการต่างๆ มากมายที่จะทำให้ใครบางคนหายไปจากโลกนี้ อย่างแนบเนียน

“อืม..” ชายหนุ่มเพียงพยักหน้าตอบรับพลางเดินกลับไปนอนบนเตียงผ้าใบแล้วหยิบรูปถ่ายของผู้หญิงที่จะให้เพื่อนรักช่วยกันเธอออกจากแม่ผีเสื้อแสนสวยของเขาให้ซานโดร

“นี่คือรูปของผู้หญิงคนนั้น นายจะเปลี่ยนใจไม่ช่วยฉันก็ได้นะ บางทีฉันอาจให้คนอื่นช่วย”

“เฮ้ยๆ ได้ๆ ไม่มีปัญหา” ชายหนุ่มรีบตอบรับทันควันเมื่อเห็นรูปสาวน้อยที่ยิ้มสดใสให้กล้องในมือของตน

“ทำไมตอบรับง่ายจัง” มาร์คัสล้อเลียนเพื่อนรัก ใบหน้าหล่อเหลาแต่ค่อนไปทางวาวหวานของซานโดรขึ้นสีเข้ม

“นายรู้แต่นายก็แกล้งฉันนะมาร์คัส ว่าแต่ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครทำไมนายต้องลงทุนขนาดนี้ด้วย”

“ก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ฉันอยากได้มาก ก็แค่นั้น”

“ไม่จริง คนอย่างนายถ้าแค่อยากได้ผู้หญิงสักคน นายแค่กระดิกนิ้ว หรือชี้เลือกได้เลยไม่เห็นต้องวางแผนอะไรเป็นปีๆ สร้างเรื่องราวให้วุ่นวายหรอก”

“นายรู้อยู่แล้ว แต่นายก็ถามฉันนะ” มาร์คัสพูดเรื่อยๆ ดวงตาคมมองท้องทะเลอย่างสบายๆ ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่งั้นฉันจะเป็นเพื่อนรักนายหรือมาร์คัส” ซานโดรยิ้มกริ่ม พลางเอนกายลงนอนแล้วมองภาพถ่ายของสาวน้อยหุ่นสะบึมที่ยิ้มกว้างสดใสในมือ พลางคิดว่างานนี้เขามีของเล่นใหม่ๆ จากเอเชียให้หายเหงา มันก็ดีเหมือนกันที่จะได้เปลี่ยนรสชาติจากสาวไซซ์ยุโรปมาเป็นสาวเอเชียบ้าง แม้จะไม่ใช่สเปกนัก แต่สาวน้อยในรูนี้ก็มีอะไรที่ถูกใจเขามากมายแม้ว่าเธอจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแสนธรรมดา และด้วยสายตาของผู้ที่คลุกคลีอยู่ในวงการแฟชั่น และควงหญิงสาวสังคมชั้นสูงมามากมาย อย่างซานโดร อัลเกรเซียส ทายาทของ อัลเกรเซียส กรุ๊ป ผู้มั่งคั่งก็รู้ได้ทันทีว่าเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่นั้น มันไม่ต่างอะไรจากผ้าตกเกรดจากโรงงานทอผ้าของเขาด้วยซ้ำ หรือบางทีผ้าที่ตกเกรดหรือไม่ได้มาตรฐานตามที่ทางโรงงานทอผ้าของเขาตั้งเกณฑ์ไว้ยังจะดีกว่าเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เสียด้วยซ้ำทายาทตระกูลดังและมั่งคั่งคิดพิจารณาสาวน้อยในรูปอย่างเหยียดหยันเล็กน้อย...