ตำหนักที่ 3ลี่เฉิน(1)

ภายในห้องนอน อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วยามฟ้าก็จะสว่างแล้ว หากแต่หลี่ฮองเฮายังคงเด้งไปเด้งมาอยู่บนเตียง นางถูกจับให้นอนหงายอยู่ขอบเตียง สองขาถูกถ่างออกกว้าง กาบหอยบอบช้ำจากการถูกใช้งานเป็นเวลานาน

“พับ พับ พับ”

หลี่ฮองเฮาไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงอ้อนวอนให้เจ้าขันทีปลอมผู้นี้หยุด

“อืมม อืมม อืมม”

หวังเฟิงครางออกมาด้วยความสุขสม นี่เป็นน้ำที่หกของคืนนี้ เขามองดูหลี่ฮองเฮาที่ขาทั้งสองถูกถ่างออกกว้าง กาบหอยนางเริ่มมีน้ำขาวขุ่นไหลซึมออกมา

“พรวด!”

หลังถอดถอน น้ำขาวขุ่นจำนวนมากไหลออกจากประตูหยก หวังเฟิงค่อยๆ เดินไปหยิบอ่างน้ำและผ้าสะอาด

“ฮองเฮา ต่อไปนี้เราจะมาหาท่านทุกคืน เพียงแต่ยามเช้าเราไม่อาจอยู่รับใช้ท่านได้”

หวังเฟิงใช้ผ้าสะอาดชุบน้ำเช็ดไปตามหอยกาบและร่างกายนาง เขาทำความสะอาดนางทุกส่วน แม้แต่ผ้าปูเตียงก็จัดการเปลี่ยนใหม่ให้นาง

ตำหนักเย็น

หวังเฟิงเข้ามาในห้องพร้อมตะกร้าอาหาร เขามองดูอดีตชายาผู้ถูกทอดทิ้งด้วยความสงสาร

“พระชายาท่านกินอะไรลงท้องหน่อยเถอะ”

หลี่ฮองเฮายามนี้ท้องได้เดือนกว่า หวังเฟิงจึงไม่ไปหานางยามค่ำคืนอีก ทุกวันเขาคอยอยู่รับใช้นางไม่ห่างกาย หากแต่นางทำตัวราวกับคนตายผู้หนึ่ง

“พระชายาหากท่านไม่กินอะไรลงไปร่างกายท่านคงทนได้อีกไม่นาน”

แต่ละวันนางแทบไม่กินไม่ดื่ม วันทั้งวันเอาแต่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง

“หวังกงกง ท่านกินคนเดียวเถอะ เราไม่หิว”

หวังเฟิงจัดอาหารขึ้นโต๊ะ เขาค่อยๆ กินอาหารอย่างช้าๆ สายตามองไปยังสตรีตรงหน้า นางผอมจนแทบเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ผิดขาวซีดใบหน้าเรียวตอบ

ถึงแม้เป็นเช่นนี้นางยังคงงดงาม จู่ๆ หวังเฟิงลุกออกจากเก้าอี้ เดินไปกระชากสตรีที่นั่งเหม่อลอยริมหน้าต่าง